Εν δυο αριστερά, δεξιά!
Παρουσιάστε, Αρμ!
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Διώξτε ή λιώστε, πατήστε
τις λέξεις μάνα, πατέρα,
αδελφός, αδελφή, σύντροφος,
φίλος, τιμή, μουσική.
Το μανιτάρι θα 'ρθει,
η διαταγή η γη να πεθάνει.
Ωσανά-ωσανά του θανάτου,
ωσανά-ωσανά του θανάτου.
Κατάρα-κατάρα, στη σφαγή,
στη σιωπή, κατάρα.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Διώξτε ή λιώστε, πατήστε
τις λέξεις μάνα, πατέρα,
αδελφός, αδελφή, σύντροφος,
φίλος, τιμή, μουσική.
Το μανιτάρι θα 'ρθει,
η διαταγή να πεθάνει η γη.
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
(Μόνο ένα παγωμένο αγέρι
ξαγρυπνά στους δρόμους,
προσμένοντας καρτερικά τον ήλιο.
Ως και τα ελεγεία ξεχάσαμε
που τραγουδούσαν τα τσακάλια.
Μείνε σε παρακαλώ ξάγρυπνη
για λίγο ακόμα, με τον όμορφο
παλμό στα στήθια σου που μεταγγίζει
κουράγιο στο κορμί μου.
Πάω να φτιάξω άλλον έναν καφέ.
Μείνε λίγο ξάγρυπνη ακόμα
κρατώντας τούτη τη γραμμή ανοιχτή.
Τη γραμμή που χτίζει κάστρα
γύρω απ' τα όνειρά μου.
Τη γραμμή που ρίχνει σωσίβια
κάθε που ναυαγώ στο φόβο.
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή.
Βάρκα που ψάχνει έλεος
στα απάνεμα βράχια σου η ζωή μου.
Δάκρυα και δηλητήρια παραμορφώνουν
το πρόσωπό μου στο σκοτάδι.
άσπρα γλαρόπουλα στο γαλάζιο σου ορίζοντα.
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή!
Το αίμα θα ξαναγίνει κρασί στη Κανά σου λέω!
Θ' ακούσουμε ξανά παιδιάστικα γέλια σου λέω!
Θα πούμε ξανά τραγούδια στη θάλασσα σου λέω!
Θα πιούμε ξανά από ανοιξιάτικο ρυάκι σου λέω!
Θα κάνουμε ξανά έρωτα στα χωράφια!
Κράτα μόνο τη γραμμή ανοιχτή!
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή!
Κράτα, κράτα, κράτα.........)
Παρουσιάστε, Αρμ!
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Διώξτε ή λιώστε, πατήστε
τις λέξεις μάνα, πατέρα,
αδελφός, αδελφή, σύντροφος,
φίλος, τιμή, μουσική.
Το μανιτάρι θα 'ρθει,
η διαταγή η γη να πεθάνει.
Ωσανά-ωσανά του θανάτου,
ωσανά-ωσανά του θανάτου.
Κατάρα-κατάρα, στη σφαγή,
στη σιωπή, κατάρα.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Διώξτε ή λιώστε, πατήστε
τις λέξεις μάνα, πατέρα,
αδελφός, αδελφή, σύντροφος,
φίλος, τιμή, μουσική.
Το μανιτάρι θα 'ρθει,
η διαταγή να πεθάνει η γη.
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ.......
(Μόνο ένα παγωμένο αγέρι
ξαγρυπνά στους δρόμους,
προσμένοντας καρτερικά τον ήλιο.
Ως και τα ελεγεία ξεχάσαμε
που τραγουδούσαν τα τσακάλια.
Μείνε σε παρακαλώ ξάγρυπνη
για λίγο ακόμα, με τον όμορφο
παλμό στα στήθια σου που μεταγγίζει
κουράγιο στο κορμί μου.
Πάω να φτιάξω άλλον έναν καφέ.
Μείνε λίγο ξάγρυπνη ακόμα
κρατώντας τούτη τη γραμμή ανοιχτή.
Τη γραμμή που χτίζει κάστρα
γύρω απ' τα όνειρά μου.
Τη γραμμή που ρίχνει σωσίβια
κάθε που ναυαγώ στο φόβο.
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή.
Βάρκα που ψάχνει έλεος
στα απάνεμα βράχια σου η ζωή μου.
Δάκρυα και δηλητήρια παραμορφώνουν
το πρόσωπό μου στο σκοτάδι.
άσπρα γλαρόπουλα στο γαλάζιο σου ορίζοντα.
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή!
Το αίμα θα ξαναγίνει κρασί στη Κανά σου λέω!
Θ' ακούσουμε ξανά παιδιάστικα γέλια σου λέω!
Θα πούμε ξανά τραγούδια στη θάλασσα σου λέω!
Θα πιούμε ξανά από ανοιξιάτικο ρυάκι σου λέω!
Θα κάνουμε ξανά έρωτα στα χωράφια!
Κράτα μόνο τη γραμμή ανοιχτή!
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή!
Κράτα, κράτα, κράτα.........)
inviata da Riccardo Venturi - 16/3/2009 - 20:22
Lingua: Italiano
Versione italiana di Riccardo Venturi
8 maggio 2009
8 maggio 2009
PAPADOP-DOP-DOP
Un-due, sinist' - dest'!
Presentat' arm!
Papadop-dop-dop.....
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Cacciate via, schiacciate, calpestate
le parole madre, padre,
fratello, sorella, compagno,
amico, onore, musica.
Verrà il fungo,
l'ordine è che la terra muoia.
Osanna, osanna alla morte,
osanna, osanna alla morte.
Mannaggia, mannaggia, fanculo
al silenzio, mannaggia.
Papadop-dop-dop....
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
Cacciate via, schiacciate, calpestate
le parole madre, padre,
fratello, sorella, compagno,
amico, onore, musica.
Verrà il fungo,
l'ordine è che la terra muoia.
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
(Soltanto una brezza gelida
veglia per le strade
e aspetta, paziente, il sole.
Abbiamo scordato persino le elegie
che cantavano gli sciacalli.
Ti prego, rimani sveglia
ancora un po', con il bel battito
nel tuo petto che m'infonde
coraggio, a me, un buono a nulla.
Vado a fare un altro caffè.
Resta sveglia ancora un po'
tenendo quella linea aperta.
La linea che costruisce un fortino
con dentro i miei sogni.
La linea che lancia salvagenti
ogni volta che naufrago nella paura.
Tieni aperta la linea.
Una barca che cerca pietà
nelle tue braccia al riparo del vento è la vita mia.
Lacrime e veleni
mi sfigurano il volto nel buio.
Piccoli gabbiani bianchi nel tuo orizzonte azzurro.
Tieni aperta la linea!
Il sangue si trasformerà ancora in vino a Cana, ti dico!
Sentiremo ancora le risa dei bambini, ti dico!
Canteremo ancora canzoni al mare, ti dico!
Berremo ancora da un ruscello a primavera, ti dico!
Faremo ancora l'amore nei campi!
Soltanto, tieni aperta la linea!
Tieni aperta la linea!
Tieni, tieni, tieni....)
Un-due, sinist' - dest'!
Presentat' arm!
Papadop-dop-dop.....
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Cacciate via, schiacciate, calpestate
le parole madre, padre,
fratello, sorella, compagno,
amico, onore, musica.
Verrà il fungo,
l'ordine è che la terra muoia.
Osanna, osanna alla morte,
osanna, osanna alla morte.
Mannaggia, mannaggia, fanculo
al silenzio, mannaggia.
Papadop-dop-dop....
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
Cacciate via, schiacciate, calpestate
le parole madre, padre,
fratello, sorella, compagno,
amico, onore, musica.
Verrà il fungo,
l'ordine è che la terra muoia.
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
E chi, e chi, e chi
sta zitto è perduto, è perduto.
Papadop-dop-dop...
(Soltanto una brezza gelida
veglia per le strade
e aspetta, paziente, il sole.
Abbiamo scordato persino le elegie
che cantavano gli sciacalli.
Ti prego, rimani sveglia
ancora un po', con il bel battito
nel tuo petto che m'infonde
coraggio, a me, un buono a nulla.
Vado a fare un altro caffè.
Resta sveglia ancora un po'
tenendo quella linea aperta.
La linea che costruisce un fortino
con dentro i miei sogni.
La linea che lancia salvagenti
ogni volta che naufrago nella paura.
Tieni aperta la linea.
Una barca che cerca pietà
nelle tue braccia al riparo del vento è la vita mia.
Lacrime e veleni
mi sfigurano il volto nel buio.
Piccoli gabbiani bianchi nel tuo orizzonte azzurro.
Tieni aperta la linea!
Il sangue si trasformerà ancora in vino a Cana, ti dico!
Sentiremo ancora le risa dei bambini, ti dico!
Canteremo ancora canzoni al mare, ti dico!
Berremo ancora da un ruscello a primavera, ti dico!
Faremo ancora l'amore nei campi!
Soltanto, tieni aperta la linea!
Tieni aperta la linea!
Tieni, tieni, tieni....)
×
[1973]
Στίχοι: Μήτσος Κασόλας
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Testo di Mitsos Kasolas
Musica di Yannis Markopoulos
Primo interprete: Pavlos Sidiropoulos
Una canzone che fece parte della colonna sonora del film di Jules Dassin, mai uscito in Italia, Η δοκιμή ("La prova generale", uscito internazionalmente come The Rehearsal), del 1974, spietato atto di accusa contro la dittatura militare greca ed il resto della cui colonna sonora fu composto, toh, da Theodorakis. Nel film la canzone veniva cantata dagli studenti del Politecnico in rivolta, cosa che peraltro avvenne nella realtà; e nel cast del film di Dassin c'era Melina Mercouri...mentre il coro degli studenti-attori lo dirigeva Theodorakis stesso.
Insomma: si parte da un punto A, ma nella canzone greca si va a finire ad un insieme di punti che sembrano non finire mai. [RV]