Στα πίσω χρόνια τα πικρά
οπού φωτιά δεν είχε
ο κόσμος στις βαθιές σπηλιές
τ' αλέτρι δεν κατείχε.
Μα μιάν αυγή, μια Κυριακή
μια 'πίσημον ημέρα
γεμίσανε τα φυσερά
λυτρωτικόν αέρα.
Κατέβηκεν ο Γίγαντας
μ' ένα δαδί στο χέρι
έριξε φώτα στις σπηλιές
και χάρηκε τ' ασκέρι.
Πήραν φωτιά τα σύδεντρα
τα σίδερα ελυγίσαν
η γης οργώθηκε καλά
και τα φυτά εκαρπίσαν.
Πρωί πρωί τον πιάσανε
το γίγαντα και πάνε
στον Καύκασο ξημέρωνε
τρία πουλιά περνάνε.
Πουλιά μου διαβατάρικα
τι βλέπετε στις στράτες,
τι κουβαλάει ο γίγαντας
στις σιδερένιες πλάτες;
Μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς
με το σφυρί στο χέρι,
ξωπίσω του ο κλειδαράς
της μοναξιάς του ταίρι.
Ο πιο μικρός ο πιο σκυφτός
ο πιο σκληρός στο πλάι
αυτός κρατάει τα σύνεργα
γελάει μα δε μιλάει.
Καρφώσανε το γίγαντα
στο βράχο του Καυκάσου
τρία πουλάκια πέρασαν
και του 'λεγαν: Στοχάσου.
οπού φωτιά δεν είχε
ο κόσμος στις βαθιές σπηλιές
τ' αλέτρι δεν κατείχε.
Μα μιάν αυγή, μια Κυριακή
μια 'πίσημον ημέρα
γεμίσανε τα φυσερά
λυτρωτικόν αέρα.
Κατέβηκεν ο Γίγαντας
μ' ένα δαδί στο χέρι
έριξε φώτα στις σπηλιές
και χάρηκε τ' ασκέρι.
Πήραν φωτιά τα σύδεντρα
τα σίδερα ελυγίσαν
η γης οργώθηκε καλά
και τα φυτά εκαρπίσαν.
Πρωί πρωί τον πιάσανε
το γίγαντα και πάνε
στον Καύκασο ξημέρωνε
τρία πουλιά περνάνε.
Πουλιά μου διαβατάρικα
τι βλέπετε στις στράτες,
τι κουβαλάει ο γίγαντας
στις σιδερένιες πλάτες;
Μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς
με το σφυρί στο χέρι,
ξωπίσω του ο κλειδαράς
της μοναξιάς του ταίρι.
Ο πιο μικρός ο πιο σκυφτός
ο πιο σκληρός στο πλάι
αυτός κρατάει τα σύνεργα
γελάει μα δε μιλάει.
Καρφώσανε το γίγαντα
στο βράχο του Καυκάσου
τρία πουλάκια πέρασαν
και του 'λεγαν: Στοχάσου.
inviata da CCG/AWS Staff - 16/3/2009 - 16:15
Lingua: Italiano
Versione italiana di Riccardo Venturi
17 marzo 2009
17 marzo 2009
Prometeo Incatenato. Theodor van Baburen detto Dirck, 1623.
È la storia ed il mito di Prometeo, il gigante che dona il fuoco agli uomini che lo “ricompensano” con le catene, con la schiavitù eterna. I più valenti e importanti etnologi e filologi hanno sviscerato questo mito da ogni angolatura possibile, ma qui è bene leggerlo in chiave del tutto contemporanea, negli ironici versi di K.H.Myris, e relativamente alla recente storia greca. Gli “Annali” di Myris e Markopoulos non sono rivisitazioni del mito, così come -ad esempio- hanno fatto tutti i più grandi poeti contemporanei, da Ritsos a Seferis: sono cronache di fatti a partire dal 1922, dagli “Anni della catastrofe”; non per niente, questa canzone “introduttiva” è un'aggiunta al progetto originale. Il mito di Prometeo vuole qui significare non soltanto l'ingratitudine umana, ma l'abitudine di mettere fuori causa chi fornisce le armi per scannarsi (il “fuoco”), ed anche l'ingenuità di certi “giganti” (vedansi scienziati) che mettono a disposizione del fabbro Efesto (come non vederlo in divisa da generale...) un fuoco ancor più terribile. Cose che succedevano “π.Χ.” (avanti Cristo o “per esempio” -παραδείγματος χάριν-), e che succedono ancora oggi. E, alla fine, come gli uccelli che passano, non resta che dire al malcapitato gigante, o scienzato: 'Te la sei voluta, così impari.'"
IL GIGANTE
P.ES. A.C.
In anni remoti e duri
quando non c'era il fuoco
la gente nelle profonde spelonche
non ci aveva l'aratro.
Ma una domenica all'alba,
un giorno solenne
i mantici si gonfiarono
di aria redentrice.
Scese il Gigante
con una torcia in mano,
fece luce nelle spelonche
e ne gioì la folla.
Presero fuoco i boschetti,
si piegarono i ferri;
la terra fu ben arata
e le piante diedero frutti.
Ma una mattina presto
lo presero, il gigante, e via:
già albeggiava in Caucaso,
passavano tre uccelli.
Uccelli miei di passo,
che vedete nelle strade?
Che trasporta il gigante
sulle sue spalle di ferro?
Ecco che avanza il ferraio
con il martello in mano,
e dietro di lui il fabbro,
compagno di solitudine.
Il più piccolo e curvo,
il più duro, lì a fianco,
prende i suoi arnesi,
ride ma non parla.
Inchiodarono il gigante
al massiccio del Caucaso:
tre uccelli passarono
e gli dissero: Così impari.
P.ES. A.C.
In anni remoti e duri
quando non c'era il fuoco
la gente nelle profonde spelonche
non ci aveva l'aratro.
Ma una domenica all'alba,
un giorno solenne
i mantici si gonfiarono
di aria redentrice.
Scese il Gigante
con una torcia in mano,
fece luce nelle spelonche
e ne gioì la folla.
Presero fuoco i boschetti,
si piegarono i ferri;
la terra fu ben arata
e le piante diedero frutti.
Ma una mattina presto
lo presero, il gigante, e via:
già albeggiava in Caucaso,
passavano tre uccelli.
Uccelli miei di passo,
che vedete nelle strade?
Che trasporta il gigante
sulle sue spalle di ferro?
Ecco che avanza il ferraio
con il martello in mano,
e dietro di lui il fabbro,
compagno di solitudine.
Il più piccolo e curvo,
il più duro, lì a fianco,
prende i suoi arnesi,
ride ma non parla.
Inchiodarono il gigante
al massiccio del Caucaso:
tre uccelli passarono
e gli dissero: Così impari.
×
![]()
[1969]
Το χρονικό
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Gli "Annali" di K.H.Myris
versi di K.H. Myris
Musica di Yannis Markopoulos
Prima interpretazione di Nikos Xylouris
Gli "Annali" di K.H.Myris e Yannis Markopoulos
Το είχαν ακούσει η Ασπασία Παπαθανασίου, ο Τάκης Λαμπρίας, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Βασίλης Βασιλικός κ.α. Το 1970, συμπληρώθηκε με τέσσερα τραγούδια: το Π.Χ (το τραγούδι του Προμηθέα, όπου τρεις σταυρώνουν τον Τιτάνα και ο τίτλος έπαιζε ανάμεσα στο «Προ Χριστού» και στο «Παραδείγματος Χάριν»), Το λιονταρόπουλο (νανούρισμα αφιερωμένο στην κόρη μου που γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά), Στο καφενείον "Η Ελλάς" και το τελικό τραγούδι, ("Πως να τραγουδήσω, πώς να σας μιλήσω") και βέβαια με την συνταρακτική φωνή του Νίκου Ξυλούρη. Επειδή δεν γνωρίζαμε τη μοίρα του έργου, στη λογοκρισία τα έστειλα με το ψευδώνυμο Κ.Χ.Μύρης, που το κράτησα έκτοτε ως γουρλίδικο.
Η λογοκρισία «έκοψε» δύο τραγούδια, που τώρα ο Γ.Μαρκόπουλος τα συμπεριέλαβε με τη φωνή του στην επανέκδοση τσε CD. Ο «Μύθος» του έργου οφείλεται στις ζωντανές εκτελέσεις στη «Λήδρα» όπου κάθε βράδυ συνέρρεαν πλήθη φοιτητών, συνειδητών πολιτών και αρκετών επωνύμων (Κ. Δοξιάδης, Γ. Σαββίδης, Χρ. Λαμπράκης, Σ.Φυντανίδης, Γ.Ρωμαίος, Τ.Λαμπρόπουλος, Αλ.Πατσιφάς κ.α.)
Ο Ρ. Μπήτον στην εισαγωγή του στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, αφιερώνει μια σελίδα στο «κίνημα» που ξεκίνησε με το Χρονικό.
Li avevano ascoltati Aspasia Papathanasiou, Takis Lambrias, Marios Ploritis, Vasilis Vasilikos e altri; nel 1970 furono completati con quattro altre canzoni: Π.Χ. (la canzone di Prometeo, dove in tre crocifiggono il Titano -il titolo è un gioco di sigle tra Προ Χριστού “a.C., avanti Cristo” e παραδείγματος χάριν “p.es., per esempio”), Το λιονταρόπουλο (una ninna-nanna dedicata a mia figlia, che era nata in quegli anni), Στο καφενείον “Η Ελλάς” e la canzone finale (”Πώς να τραγουδήσω, πώς να μιλήσω”), con la voce senz'altro sconvolgente di Nikos Xylouris. Poiché non potevamo sapere che sorte avrebbe avuto l'opera, la mandai alla censura con lo pseudonimo di “K.H.Myris”, che da allora mi è rimasto come nome d'arte.
La censura tagliò due canzoni, che ora sono state reinserite da Yannis Markopoulos, e da lui cantate, nella riedizione del CD. Il “mito” dell'opera è dovuto alle rappresentazioni dal vivo alla “Lidra” [il locale ateniese di Xylouris, ndt.], dove ogni sera accorrevano frotte di studenti, di cittadini consapevoli e anche parecchie personalità (K. Doxiadis, G. Savvidis, Chr. Lambrakis, S. Fyndanidis, G. Romeos, T. Lambropoulos, A. Patsifàs e altri).
R. Beaton, nell'introduzione alla sua “Letteratura Greca Moderna”, dedica una pagina al “movimento” che ebbe inizio con gli “Annali”.