Sèm Montanhòls, aiman l’independença,
L’aviam, l’avèm emai la gardarem,
S’i a pas de reis en França,
Nautres i renharem.
Nòstre sol mèstre, es aquel que fa nàisser,
Lo blat l’auton e l’èrba tot l’estiu,
Lo pregam que nos laisse,
Lo gost del pan un briu.
Tenèm la dalha, tenèm l'agulha,
E nos vam fièrs jos la capa del cièl,
Atau la trocha nada,
Atau canta l’aucèl.
Dels vièlhs Gauloès avèm lo cri de guèrra,
Butèm d’aücs que fan tot retronir,
En passent sus la Tèrra,
Aimam nos far ausir.
Nautres avèm fisança qu’en la trica,
Sèm del país end buta lo drelhièr,
Mai se quauqu’un nos brusca,
Li fasèm pas quartièr.
Avèm ben un jutge amai quauques gindarmes,
Mès laissam ben aquel monde ont l’ont son,
Ambe nòstre pau per arme,
Nos fasèm ben rason.
Qu’un mal-apres, nos brusca e nos contrari,
Desringèm pas lo jutge ni l’uissièr,
Avèm nòstre pau per arme,
Nos fasèm ben rason.
S'al País bas aiman pas las montanhas,
Aicí sèm pas jaloses dels valons,
Cal tròpas de castanhas,
Per crompar un vedelon.
Vivam enç’amont l’estiu per las vacadas,
Ausèm les brams dels braus e dels borrets,
Aquò val las bramadas,
Dels paures borriquets.
As ben rason, siás fièr de ta vendinha,
Mai te plangèm, mon paure Costovin,
Tu cultivas la vinha,
Nautres buvèm lo vin.
Per Sant-Matiu alai quand l’èrba s’acaba,
E que vendrem quauquas manas o les buòus,
Per garnir nòstra cava,
Mancarem pas de sòus.
E pèi pus tard quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l’auca al topin,
E sens cap de maliça,
Biurem als Costovins ! (bis)
L’aviam, l’avèm emai la gardarem,
S’i a pas de reis en França,
Nautres i renharem.
Nòstre sol mèstre, es aquel que fa nàisser,
Lo blat l’auton e l’èrba tot l’estiu,
Lo pregam que nos laisse,
Lo gost del pan un briu.
Tenèm la dalha, tenèm l'agulha,
E nos vam fièrs jos la capa del cièl,
Atau la trocha nada,
Atau canta l’aucèl.
Dels vièlhs Gauloès avèm lo cri de guèrra,
Butèm d’aücs que fan tot retronir,
En passent sus la Tèrra,
Aimam nos far ausir.
Nautres avèm fisança qu’en la trica,
Sèm del país end buta lo drelhièr,
Mai se quauqu’un nos brusca,
Li fasèm pas quartièr.
Avèm ben un jutge amai quauques gindarmes,
Mès laissam ben aquel monde ont l’ont son,
Ambe nòstre pau per arme,
Nos fasèm ben rason.
Qu’un mal-apres, nos brusca e nos contrari,
Desringèm pas lo jutge ni l’uissièr,
Avèm nòstre pau per arme,
Nos fasèm ben rason.
S'al País bas aiman pas las montanhas,
Aicí sèm pas jaloses dels valons,
Cal tròpas de castanhas,
Per crompar un vedelon.
Vivam enç’amont l’estiu per las vacadas,
Ausèm les brams dels braus e dels borrets,
Aquò val las bramadas,
Dels paures borriquets.
As ben rason, siás fièr de ta vendinha,
Mai te plangèm, mon paure Costovin,
Tu cultivas la vinha,
Nautres buvèm lo vin.
Per Sant-Matiu alai quand l’èrba s’acaba,
E que vendrem quauquas manas o les buòus,
Per garnir nòstra cava,
Mancarem pas de sòus.
E pèi pus tard quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l’auca al topin,
E sens cap de maliça,
Biurem als Costovins ! (bis)
×
![]()
Le texte est intéressant d'un point de vue ethnographique car il témoigne à la fois des mentalités et de la vie des Montanhòls.
Lo canonge Vaylet écrira également "La responsa del Costovin" pour donner le point de vue des gens de la vallée.
Occitan Aveyron