Ai martiri del Senio (Esiste libertà senza memoria?)
Gianni Parmiani & Nicola Nieddu
Langue: italien (Romagnolo Ravennate)
L’è un dè amanê d’barten
coma che dè
e in ste silenzi e’ temp
u s’è ṣmarì tra e’ lom e e’ scur de’ zil di mi pinsir
ch’j è una fiumâna d’parchè ch’ i s’dà la vóṣ.
I rapa so ins l’êrẓan chi burdel
e i fa fadiga.
Al mân lighêdi d’dri da la schena
al cmenza a sangunê,
mo di martiri bèn piò grènd
j à ẓà padì.
Zet, staṣì zet
che a que u n’scor anson!
A Carlo e’ mat
i jj à s-ciantê al dida e al spal,
sfracasê al braz,
i jj à arblê i cavel cun un scurghen...
E lo zet. L’è stê zet
che a que u n’scor anson.
E alóra i jj à piantê do pal int j oc
e i l’à strabghê
dnenz a la Röca
ch’i l’avdes tot quènt
ardot acsè
anghê int e’ sâñgv, sot’a l’aqua ch’la ven ẓo,
parchè qui ch’i stà zet i vega e i scora.
Ins l’êrẓan de’ fion
u j è sët burdel
ch’i cala ẓo, zet zet, vérs a la fiumâna:
Gigetto l’à ẓdöt èn coma Giovanni.
Ẓdöt èn.
E Giorgio, invézi, Giorgio u n’à sól quèng.
Quèng èn.
I du fradel Floriano – ch’i jji diṣ Sestri – e Gianni
e’ prem u n’à vintrì e cl’êtr u n’à dissët;
dissët coma ch’l’à Renzo a lè dri a lo.
Dissët.
Dissët.
E vintrì èn.
E pu u j è Minghî, che lo, Minghî, u n’à vent.
Vent èn.
Quèng èn, dissët, dissët...
e ẓdöt e ẓdöt
e vent, vintrì.
(Parchè, i mi burdèl, parchè a n’scurì?)
L’ùltum salut cun j oc.
E sèmpar zet.
Ch’i scora ló.
Ch’i scora e ch’i biastema.
Ch’i ziga pu e ch’i rugia.
Schnell Partisanen! Schnell!
Ch’i spuda tot e’ vlen ch’u i ṣvaglia da la boca!
Schnell Partisanen! Schnell!
Ch’i scora ló.
Nó zet. Che a que u n’scor anson.
E pu un silenzi bur e sech ṣgarnê da la mitraglia
(che lasa ch’la scora nenca lì,
che s’la scor, aven finì d’padì).
Sët fiul
a chélz
caiché
i rozla int l’aqua
fradlé fèna a la fen
e a i vegh ch’i s aṣluntâna
purté da la fiumâna...
Adës a i sent ch’i scor,
i n’stà piò zet.
I m’dà la vóṣ
e i m diṣ:
A sen a qua pr un sogn ad Libartê
e questa l’è l’arspösta a i tu parchè.
L’è un temp ṣmarì,
ch’e’ pê ch’ u n’véga invel,
mo u j è sperânza
se sèmpr int la memôria j è viv chi sët burdel.
coma che dè
e in ste silenzi e’ temp
u s’è ṣmarì tra e’ lom e e’ scur de’ zil di mi pinsir
ch’j è una fiumâna d’parchè ch’ i s’dà la vóṣ.
I rapa so ins l’êrẓan chi burdel
e i fa fadiga.
Al mân lighêdi d’dri da la schena
al cmenza a sangunê,
mo di martiri bèn piò grènd
j à ẓà padì.
Zet, staṣì zet
che a que u n’scor anson!
A Carlo e’ mat
i jj à s-ciantê al dida e al spal,
sfracasê al braz,
i jj à arblê i cavel cun un scurghen...
E lo zet. L’è stê zet
che a que u n’scor anson.
E alóra i jj à piantê do pal int j oc
e i l’à strabghê
dnenz a la Röca
ch’i l’avdes tot quènt
ardot acsè
anghê int e’ sâñgv, sot’a l’aqua ch’la ven ẓo,
parchè qui ch’i stà zet i vega e i scora.
Ins l’êrẓan de’ fion
u j è sët burdel
ch’i cala ẓo, zet zet, vérs a la fiumâna:
Gigetto l’à ẓdöt èn coma Giovanni.
Ẓdöt èn.
E Giorgio, invézi, Giorgio u n’à sól quèng.
Quèng èn.
I du fradel Floriano – ch’i jji diṣ Sestri – e Gianni
e’ prem u n’à vintrì e cl’êtr u n’à dissët;
dissët coma ch’l’à Renzo a lè dri a lo.
Dissët.
Dissët.
E vintrì èn.
E pu u j è Minghî, che lo, Minghî, u n’à vent.
Vent èn.
Quèng èn, dissët, dissët...
e ẓdöt e ẓdöt
e vent, vintrì.
(Parchè, i mi burdèl, parchè a n’scurì?)
L’ùltum salut cun j oc.
E sèmpar zet.
Ch’i scora ló.
Ch’i scora e ch’i biastema.
Ch’i ziga pu e ch’i rugia.
Schnell Partisanen! Schnell!
Ch’i spuda tot e’ vlen ch’u i ṣvaglia da la boca!
Schnell Partisanen! Schnell!
Ch’i scora ló.
Nó zet. Che a que u n’scor anson.
E pu un silenzi bur e sech ṣgarnê da la mitraglia
(che lasa ch’la scora nenca lì,
che s’la scor, aven finì d’padì).
Sët fiul
a chélz
caiché
i rozla int l’aqua
fradlé fèna a la fen
e a i vegh ch’i s aṣluntâna
purté da la fiumâna...
Adës a i sent ch’i scor,
i n’stà piò zet.
I m’dà la vóṣ
e i m diṣ:
A sen a qua pr un sogn ad Libartê
e questa l’è l’arspösta a i tu parchè.
L’è un temp ṣmarì,
ch’e’ pê ch’ u n’véga invel,
mo u j è sperânza
se sèmpr int la memôria j è viv chi sët burdel.
×
![]()
