Langue   

Η σονάτα του σεληνόφωτος

Yannis Ritsos / Γιάννης Ρίτσος
Langue: grec moderne


Yannis Ritsos / Γιάννης Ρίτσος

Liste des versions


Peut vous intéresser aussi...

Der Überläufer
(Johannes Brahms)
Canto General
(Mikis Theodorakis / Mίκης Θεοδωράκης)
Eine kleine deutsche Kantate in C major, oder Kleine Freimaurerkantate, K619
(Wolfgang Amadeus Mozart)


I sonáta tou selinófotos
[1956]
Testo / Στίχοι / Lyrics / Paroles / Sanat:
Ghiannis Ritsos /Γιάννης Ρίτσος
Musica / Μουσική / Music / Musique / Sävel:
Ludwig van Beethoven - Klaviersonate nr. 14 op. 27 nr. 2 (1° movimento)
Interpreti / Ερμηνεία / Performed by / Interprétée par / Laulavat:
1. Moni Ovadia
2. Hristos Tsagas / Χρήστος Τσάγκας
3. Melina Mercouri / Μελίνα Μερκούρη
4. Karyofyllia Karabeti / Καρυοφυλλιά Καραμπέτη





Evento felice e singolare quello proposto dalla prima interpretazione : l’incontro di tre mondi che si compenetrano sfidando gli accadimenti e il tempo. La Grecia, da cui ha avuto origine la civiltà occidentale; la Mitteleuropa, mondo nuovo, proteso verso orizzonti in continuo mutamento; la cultura ebraica, un mondo antico, meno visibile ma che ha attraversato la storia con processi di inculturazione travagliati e fecondi. Di questi mondi sono testimoni : Ritsos, poeta che più di altri ha fuso l’impegno politico e sociale con l’arte senza soluzioni di continuità; Beethoven , che ha trasposto in musica le attese e gli entusiasmi della modernità ; Moni Ovadia, ermeneuta, attento ascoltatore delle nostre inquietudini.
Sono tre mondi che intersecandosi offrono prospettive ed esitazioni elaborate nei secoli e nei millenni . Uno è più propenso a muoversi nella luce, nel logos anche quando trasla nell’arte e nei momenti bui ; l’altro è annuncio, nel segno di una tenacia senza facili figurazioni di magnifiche sorti e progressive , l’altro ancora è coscienza critica, fede perenne nell’uomo in continua e sofferta tensione dialettica con l’Uno, scaturigine di valori laici irriducibili e perciò parte integrante della cultura occidentale.

Il testo

Fa parte della raccolta Quarta Dimensione / Τέταρτης Διάστασης. Ritsos la pubblicò nel 1956, quattro anni dopo il suo ritorno dai “campi di rieducazione” per i prigionieri politici : Limnos nel 1948, Makronissos nel maggio 1949 e Ai Stratis nel 1952. Negli anni successivi dopo il rientro Ritsos continuò ad essere politicamente impegnato nel direttivo dell’Eda [ Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά / Sinistra democratica unita], attività che gli avrebbe valso nel 1967 un altro periodo di carcerazione sotto la dittatura dei colonnelli a Ghiaros, Leros e Samo.

I protagonisti del poema sono una donna anziana, colta, ed un giovane. Il protagonista vero è però l’altra dimensione, quella che dà titolo alla raccolta, cioé la memoria come categoria spazio-temporale che può opporsi al riflusso, alle pulsioni di morte ed elevare il quotidiano rendendo così ciascuna esistenza partecipe della Storia e del Mito, ma senza trionfalismi. Uno spazio dove uno forse resiste senza speranza / ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα , come recita un altro poema della stessa raccolta. Insomma la memoria con i suoi portati è una sfida alla morte e alle torsioni che sanno di morte. Alla luce di ciò i riferimenti del testo al teatro greco classico assumono il loro significato. Il mito è però declinato diversamente che in altri poeti greci del secolo scorso: qui non è richiamo nostalgico, suggestione fantastica, ma elemento che accompagna l’impegno nel presente. Ritsos da vita ad una rielaborazione della realtà che, almeno a parere di chi scrive, sarà poi trasferita in immagini di rara potenza sullo schermo da Theo Anghelopoulos vent’anni dopo.

La donna è presa dal desiderio di una vita nuova che il poeta personifica nel giovane silente. Sotto lo sguardo benevolo della luna la donna narra il suo vissuto cercando un riscatto per non lasciare l’intero campo alla sopraffazione della morte. Sono forti i simboli, il chiarore della luce / Selene, l’orsa / Artemide ad evocare il conflitto tra vita e morte, tra quiescenza e lotta. Ed ecco il cambiamento di registro: la donna riscopre negli stessi elementi, che aveva sempre visto come dei lacci, degli strumenti capaci invece di portare una nuova linfa. Ma Ritsos è troppo segnato dai dolori , drammi familiari e soprattutto dalle sconfitte tragiche di una generazione, per concepire un epilogo dall’esito catartico scontato. Non ha la fede del credente né la sicurezza che il mito possa essere risolutivo una volta per tutte. Nulla può garantire certezze, nessun finale assolutorio. Ecco quindi emergere il giovane, che nel suo silenzio sembrava volesse assecondare il monologo della donna, lasciarsi andare allo scherno , a prendere le distanze dalle pulsioni e figurazioni della donna. Il giovane appare come l’alter ego della donna, è la parte vitale, il desiderio di vivere non mediato che si contrappone all’attesa della morte verso cui la donna, alla fine, appare esitante. La sensazione che Ritsos sembra lasciarci è che nessuno dei due stereotipi prevale sull’altro. Quella tensione nata con l’umanità, fatta di slanci e di ripiegamenti, non può cessare; continua sì ma, si direbbe, con consapevolezze inedite.
[Riccardo Gullotta]

La musica

La sonata fu composta nel 1802. Consiste di tre movimenti, Adagio sostenuto, Allegretto,Presto agitato. Non fu Beethoven a titolarla “Sonata al chiaro di luna” ma un critico tedesco.
Quello che accompagna la recita del testo è l’Adagio. Si riporta il commento musicale dell’intera Mondscheinsonate.

Il gentile ritmo ternario dell'Adagio trova il suo naturale respiro cantabile all'interno d'una semplice forma tripartita, A - B - A', in cui la sezione centrale, variando il movimento delle terzine di crome dell'accompagnamento, suona come un delicato svolgimento modulante della sezione principale. La ripresa del tema avviene all'insegna di impercettibili mutamenti di luce e di una lieve intensificazione dell'espressione, mentre la breve coda conclusiva insiste sull'inciso iniziale della melodia eseguito al basso a guisa di un pedale da cui si stacca e su cui ricade per due volte il movimento delle terzine, così come si era ascoltato nell'episodio centrale.
Definito una volta da Liszt «un fiore fra due abissi», l'Allegretto in re bemolle maggiore ha le dimensioni e il carattere espressivo rasserenato di un intermezzo che, con la grazia danzante del suo tema e la simmetria della forma, sembra rievocare certo stile galante del Settecento.
Sulla fragilità crepuscolare dell'Allegretto sì abbatte invece con inaudita violenza l'impetuoso dilagare del Presto agitato conclusivo, in cui quanto di represso era nei tempi precedenti, e nell'Adagio sostenuto in ispecie, sembra erompere con un empito di rabbiosa energia. Costruito in forma-sonata, il Presto agitato si basa su due temi di carattere fra loro contrastante. Al primo tema in do diesis minore - un energico arpeggio che sale fino a schiantarsi su un accordo violentemente ribattuto - segue (sempre in modo minore) un secondo tema dal profilo ansiosamente incalzante. Tre codette portano dapprima alla ripetizione letterale dell'Esposizione, quindi allo Sviluppo, nel quale entrambi i temi vengono ripresentati e opportunamente trasfigurati. Nella Ripresa Beethoven, fra il prolungamento del primo tema e la ripresa del secondo, omette la ripetizione del ponte modulante, sortendo l'effetto, invero mirabile, di avvicinare, fino a toccarsi, i principi opposti d'opposizione e di implorazione di cui i due temi sono espressione. Necessità retorica vuole quindi che le tre codette conducano alla sua naturale conclusione il discorso musicale. Conclusione che Beethoven però allontana con una coda estremamente audace in cui, all'ennesima violenta ripercussione dell'accordo del primo tema, la stessa materia musicale sembra frantumarsi in una impressionante serie di accordi arpeggiati di settima diminuita. La ripresa del secondo tema ha un effetto straniante e rinvia ulteriormente la conclusione del movimento. Una nuova serie di arpeggi e una scala cromatica aventi carattere di cadenza approdano a due battute con l'indicazione «Adagio», in cui il precipitoso moto del finale sembra arrestarsi, per quindi finalmente dar luogo all'ultima, impetuosa volata del tema principale, che la Sonata conclude con la perentoria violenza del suo accordo ribattuto.
[Andrea Schenardi]

Le interpretazioni

Moni Ovadia alterna nella sua recita brani del testo greco con gli stessi in italiano nella traduzione di Nicola Crocetti.Il commento musicale è affidato al pianista Vincenzo Pasquariello. A conferire ulteriore espressività concorre la coreografa Ornella Balestra a cui il regista Moni Ovadia ha affidato l’interpretazione visiva degli stati d’animo della donna.

La seconda interpretazione è quella dell’attore Hristos Tsagas, autentico mattatore che calcò le scene del teatro greco dagli anni ’60. Fu direttore di numerose opere teatrali, attore cinematografico, oltre che fondatore della compagnia Palkoseniko / Παλκοσένικο, senza scopo di lucro. La lettura di Tsagas offre un respiro da tragedia classica, fa prevalere l’accento conflittuale rispetto alla modulazione in chiave esistenzialista di Moni Ovadia.

Nella terza interpretazione Melina Mercouri fa rivivere la Donna in Nero insieme al ritratto di se stessa: una donna di grande femminilità che non tradì mai il suo ruolo di intellettuale impegnata specie negli anni bui. Attrice a tutto tondo, è rimasta anche dopo tanti anni dalla sua scomparsa, a parere di chi scrive, l’anima più autentica della Grecia della seconda metà del Novecento nella sua pienezza femminile ed artistica.

Karyofyllia Karabeti è l’interprete della quarta rappresentazione qui proposta. Attrice di teatro, cinematografica e televisiva. Notevoli i suoi ruoli di protagonista di tragedie greche classiche per il Teatro Nazionale greco / Εθνικό Θέατρο anche all’estero.





[Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιά ἡλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στά μαῦρα, μιλάει σ' ἕναν νέο. Δέν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ' τά δυό παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νά πῶ ὅτι ἡ Γυναίκα μέ τά Μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μέ τά Μαῦρα μιλάει στόν Νέο]:

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε!
Εἶναι καλό τό φεγγάρι, - δέ θά φαίνεται
πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι
θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι μεγαλώνουν οἱ σκιές μές στό σπίτι,
ἀόρατα χέρια τραβοῦν τίς κουρτίνες,
ἕνα δάχτυλο ἀχνό γράφει στή σκόνη τοῦ πιάνου
λησμονημένα λόγια — δέ θέλω νά τ' ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

λίγο πιό κάτου, ὥς τή μάντρα τοῦ τουβλάδικου,
ὥς ἐκεῖ πού στρίβει ὁ δρόμος καί φαίνεται
ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μέ φεγγαρόφωτο,
τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη
τόσο θετική σάν μεταφυσική
πού μπορεῖς ἐπιτέλους νά πιστέψεις πώς ὑπάρχεις καί δέν ὑπάρχεις
πώς ποτέ δέν ὑπῆρξες, δέν ὑπῆρξε ο χρόνος κ' ἡ φθορά του.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θά καθήσουμε λίγο στό πεζούλι, πάνω στό ὕψωμα,
κι ὅπως θά μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας
μπορεῖ νά φανταστοῦμε κιόλας πώς θά πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, καί τώρα ἀκόμη, ἀκούω τό θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου,
σάν τό θόρυβο δυό δυνατῶν φτερῶν πού ἀνοιγοκλείνουν,
κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ' αὐτόν τόν ἦχο τοῦ πετάγματος

νιώθεις κρουστό τό λαιμό σου, τά πλευρά σου, τή σάρκα σου,
κ' ἔτσι σφιγμένος μές στούς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα,
μέσα στά ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους,
δέν ἔχει σημασία ἄν φεύγεις ἤ ἄν γυρίζεις
κι οὔτε ἔχει σημασία πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου,
(δέν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου
εἶναι πού δέν ἀσπρίζει κ' ἡ καρδιά μου).
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τό ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στόν ἔρωτα,
μονάχος στή δόξα καί στό θάνατο.
Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τοῦτο τό σπίτι στοίχειωσε, μέ διώχνει -
θέλω νά πῶ ἔχει παλιώσει πολύ, τά καρφιά ξεκολλᾶνε,
τά κάδρα ρίχνονται σά νά βουτᾶνε στό κενό,
οἱ σουβάδες πέφτουν ἀθόρυβα

ὅπως πέφτει τό καπέλο τοῦ πεθαμένου ἀπ' τήν κρεμάστρα στό σκοτεινό διάδρομο
ὅπως πέφτει τό μάλλινο τριμμένο γάντι τῆς σιωπῆς ἀπ' τά γόνατά της
ἤ ὅπως πέφτει μιά λουρίδα φεγγάρι στήν παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε ὑπῆρξε νέα κι αὐτή, - ὄχι ἡ φωτογραφία πού κοιτᾶς μέ τόση δυσπιστία-
λέω γιά τήν πολυθρόνα, πολύ ἀναπαυτική, μποροῦσες ὧρες ὁλόκληρες νά κάθεσαι
καί μέ κλεισμένα μάτια νά ὀνειρεύεσαι ὅ,τι τύχει
- μιάν ἀμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη ἀπό φεγγάρι,
πιό στιλβωμένη ἀπ' τά παλιά λουστρίνια μου πού κάθε μήνα τά δίνω
στό στιλβωτήριο τῆς γωνιᾶς,
ἤ ἕνα πανί ψαρόβαρκας πού χάνεται στό βάθος λικνισμένο ἀπ' τήν ἴδια του ἀνάσα,
τριγωνικό πανί σά μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στά δυό
σά νά μήν εἶχε τίποτα νά κλείσει ἤ νά κρατήσει
ἤ ν' ἀνεμίσει διάπλατο σέ ἀποχαιρετισμό.Πάντα μου εἶχα μανία μέ τά μαντίλια,
ὄχι γιά νά κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιῶν ἤ χαμομήλι μαζεμένο στούς ἀγρούς μέ τό λιόγερμα
ἤ νά τό δέσω τέσσερις κόμπους σάν τό σκουφί πού φορᾶνε οἱ ἐργάτες
στ' ἀντικρυνό γιαπί
ἤ νά σκουπίζω τά μάτια μου, - διατήρησα καλή τήν ὅρασή μου·
ποτέ μου δέ φόρεσα γυαλιά. Μιά ἁπλή ἰδιοτροπία τά μαντίλια.

Τώρα τά διπλώνω στά τέσσερα, στά ὀχτώ, στά δεκάξη
ν' ἀπασχολῶ τά δάχτυλά μου. Καί τώρα θυμήθηκα
πώς ἔτσι μετροῦσα τή μουσική σάν πήγαινα στό Ὠδεῖο
μέ μπλέ ποδιά κι ἄσπρο γιακά, μέ δυό ξανθές πλεξοῦδες
- 8, 16, 32, 64, -
κρατημένη ἀπ' τό χέρι μιᾶς μικρῆς φίλης μου ροδακινιᾶς ὅλο φῶς καί
ρόζ λουλούδια,
(συχώρεσέ μου αὐτά τά λόγια κακή συνήθεια) 32, 64, - κ' οἱ δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ἐλπίδες στό μουσικό μου τάλαντο. Λοιπόν, σοὔλεγα γιά τήν πολυθρόνα -
ξεκοιλιασμένη - φαίνονται οἱ σκουριασμένες σοῦστες, τά ἄχερα -
ἔλεγα νά τήν πάω δίπλα στό ἐπιπλοποιεῖο,
μά ποῦ καιρός καί λεφτά καί διάθεση - τί νά πρωτοδιορθώσεις; -
ἔλεγα νά ρίξω ἕνα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τ' ἄσπρο σεντόνι σέ τέτοιο φεγγαρόφωτο. Ἐδῶ κάθησαν
ἄνθρωποι πού ὀνειρεύτηκαν μεγάλα ὄνειρα, ὅπως κ' ἐσύ κι ὅπως κ' ἐγώ ἄλλωστε,
καί τώρα ξεκουράζονται κάτω ἀπ' τό χῶμα δίχως νά ἐνοχλοῦνται ἀπ'
τή βροχή ἤ τό φεγγάρι.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θά σταθοῦμε λιγάκι στήν κορφή τῆς μαρμάρινης σκάλας τοῦ Ἅη-Νικόλα,
ὕστερα ἐσύ θά κατηφορίσεις κ' ἐγώ θά γυρίσω πίσω
ἔχοντας στ' ἀριστερό πλευρό μου τή ζέστα ἀπ' τό τυχαῖο ἄγγιγμα τοῦ ακκακιοῦ σου
κι ἀκόμη μερικά τετράγωνα φῶτα ἀπό μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αὐτή τήν πάλλευκη ἄχνα ἀπ' τό φεγγάρι ποὖναι σά μιά μεγάλη
συνοδεία ἀσημένιων κύκνων -
καί δέ φοβᾶμαι αὐτή τήν ἔκφραση, γιατί ἐγώ
πολλές ἀνοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα ἄλλοτε μέ τό Θεό πού μοῦ ἐμφανίστηκε
ντυμένος τήν ἀχλύ καί τή δόξα ἑνός τέτοιου σεληνόφωτος,
καί πολλούς νέους, πιό ὡραίους κι ἀπό σένα ἀκόμη, τοῦ ἐθυσίασα,
ἔτσι λευκή κι ἀπρόσιτη ν' ἀτμίζομαι μές στή λευκή μου φλόγα,
στή λευκότητα τοῦ σεληνόφωτος,
πυρπολημένη ἀπ' τ' ἀδηφάγα μάτια τῶν ἀντρῶν κι ἀπ' τή δισταχτικήν
ἔκσταση τῶν ἐφήβων,
πολιορκημένη ἀπό ἐξαίσια, ἡλιοκαμμένα σώματα,
ἄλκιμα μέλη γυμνασμένα στό κολύμπι, στό κουπί, στό στίβο,
στό ποδόσφαιρο (πού ἔκανα πώς δέν τἄ βλεπα)
μέτωπα, χείλη καί λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα καί μάτια,
στέρνα καί μπράτσα καί μηροί (κι ἀλήθεια δέν τἄ‘βλεπα)
- ξέρεις, καμμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς, ὅ,τι θαυμάζεις,σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου, -
θέ μου, τί μάτια πάναστρα, κι ἀνυψωνόμουν σέ μιάν ἀποθέωση
ἀρνημένων ἄστρων
γιατί, ἔτσι πολιορκημένη ἀπ' ἔξω κι ἀπό μέσα,
ἄλλος δρόμος δε μοὔμενε παρά μονάχα πρός τά πάνω ἤ πρός τά κάτω.
- Ὄχι, δέ φτάνει.
Ἄφησέ με νἄ’ρθω μαζί σου.

Τό ξέρω ἡ ὥρα πιά εἶναι περασμένη. Ἄφησέ με,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες καί νύχτες καί πορφυρά μεσημέρια,
ἔμεινα μόνη,ἀνένδοτη, μόνη καί πάναγνη,
ἀκόμη στή συζυγική μου κλίνη πάναγνη καί μόνη,
γράφοντας ἔνδοξους στίχους στά γόνατα τοῦ Θεοῦ,
στίχους πού, σέ διαβεβαιῶ, θά μείνουνε σά λαξευμένοι σέ ἄμεμπτο μαρμαρο
πέρα ἀπ' τή ζωή μου καί τή ζωή σου, πέρα πολύ. Δέ φτάνει. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τοῦτο τό σπίτι δέ μέ σηκώνει πιά.
Δέν ἀντέχω νά τό σηκώνω στή ράχη μου.
Πρέπει πάντα νά προσέχεις, νά προσέχεις,
νά στεριώνεις τόν τοῖχο μέ τό μεγάλο μπουφέ
νά στεριώνεις τόν μπουφέ μέ τό πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
νά στεριώνεις τό τραπέζι μέ τίς καρέκλες
νά στεριώνεις τίς καρέκλες μέ τά χέρια σου
νά βάζεις τόν ὦμο σου κάτω ἀπ' τό δοκάρι πού κρέμασε.
Καί τό πιάνο, σά μαῦρο φέρετρο κλεισμένο. Δέν τολμᾶς νά τ' ἀνοίξεις.
Ὅλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. Δἐν ἀντέχω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τοῦτο τό σπίτι, παρ' ὅλους τούς νεκρούς του, δέν ἐννοεῖ νά πεθάνει.
Ἐπιμένει νά ζεῖ μέ τούς νεκρούς του
νά ζεῖ ἀπ' τούς νεκρούς του
νά ζεῖ ἀπ' τή βεβαιότητα τοῦ θανάτου του
καί νά νοικοκυρεύει ἀκόμη τούς νεκρούς του σ' ἑτοιμόρροπα κρεββάτια
καί ράφια.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ἐδῶ, ὅσο σιγά κι ἄν περπατήσω μές στήν ἄχνα τῆς βραδιᾶς,
εἴτε μέ τίς παντοῦφλες, εἴτε ξυπόλυτη,
κάτι θά τρίξει, - ἕνα τζάμι ραγίζει ἤ κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ἀκούγονται, - δέν εἶναι δικά μου.
Ἔξω, στό δρόμο μπορεῖ νά μήν ἀκούγονται τοῦτα τά βήματα, -
ἡ μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι ἄν κάνεις νά κοιτάξεις σ' αὐτόν ἤ στόν ἄλλον καθρέφτη,
πίσω ἀπ' τή σκόνη καί τίς ραγισματιές,
διακρίνεις πιό θαμπό καί πιό τεμαχισμένο τό πρόσωπό σου,
τό πρόσωπό σου πού ἄλλο δέ ζήτησες στή ζωή παρά νά τό κρατήσεις
καθάριο κι ἀδιαίρετο.

Τά χείλη τοῦ ποτηριοῦ γυαλίζουν στό φεγγαρόφωτο
σάν κυκλικό ξυράφι πῶς νά τό φέρω στά χείλη μου;
ὅσο κι ἄν διψῶ, - πῶς νά τό φέρω; - Βλέπεις;
ἔχω ἀκόμη διάθεση γιά παρομοιώσεις, - αὐτό μοῦ ἀπόμεινε,
αὐτό μέ βεβαιώνει ἀκόμη πώς δέ λείπω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου…

Φορές-φορές, τήν ὥρα πού βραδιάζει, ἔχω τήν αἴσθηση
πώς ἔξω ἀπ' τά παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μέ τή γριά βαρειά του ἀρκούδα
μέ τό μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καί τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στό συνοικιακό δρόμο
ἕνα ἐρημικό σύννεφο σκόνη πού θυμιάζειτό σούρουπο
καί τά παιδιά ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιά τό δεῖπνο καί δέν τ' ἀφήνουν
πιά νά βγοῦν ἔξω
μ' ὅλο πού πίσω ἀπ' τούς τοίχους μαντεύουν τό περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας-
κ' ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μές στή σοφία τῆς μοναξιᾶς της,
μήν ξέροντας γιά ποῦ καί γιατί -
ἔχει βαρύνει, δέν μπορεῖ πιά νά χορεύει στά πισινά της πόδια
δέν μπορεῖ νά φοράει τή δαντελένια σκουφίτσα της νά διασκεδάζει τά παιδιά,
τούς ἀργόσχολους, τούς ἀπαιτητικούς,
καί τό μόνο πού θέλει εἶναι νά πλαγιάσει στό χῶμα
ἀφήνοντας νά τήν πατᾶνε στήν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τό τελευταῖο παιχνίδι της,
δείχνοντας τήν τρομερή της δύναμη γιά παραίτηση,
τήν ἀνυπακοή της στά συμφέροντα τῶν ἄλλων, στούς κρίκους τῶν χειλιῶν της,
στήν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της,
τήν ἀνυπακοή της στόν πόνο καί στή ζωή
μέ τή σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου - ἔστω κ' ἑνός ἀργοῦ θανάτου -
τήν τελική της ἀνυπακοή στό θάνατο μέ τή συνέχεια καί τή γνώση τῆς ζωῆς
πού ἀνηφοράει μέ γνώση καί μέ πράξη πάνω ἀπ’ τή σκλαβιά της.

Μά ποιός μπορεῖ νά παίξει ὥς τό τέλος αὐτό τό παιχνίδι;
Κ' ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καί πορεύεται
ὑπακούοντας στό λουρί της, στούς κρίκους της, στά δόντια της,
χαμογελώντας μέ τά σκισμένα χείλη της στίς πενταροδεκάρες
πού τῆς ρίχνουνε τά ὡραῖα κι ἀνυποψίαστα παιδιά
(ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα)
καί λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες πού γεράσανε
τό μόνο πού ἔμαθαν νά λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τοῦτο τό σπίτι μέ πνίγει. Μάλιστα ἡ κουζίνα
εἶναι σάν τό βυθό τῆς θάλασσας. Τά μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σά στρογγυλά, μεγάλα μάτια ἀπίθανων ψαριῶν,
τά πιάτα σαλεύουν ἀργά σάν τίς μέδουσες,
φύκια κι ὄστρακα πιάνονται στά μαλλιά μου - δέν μπορῶ νά τά ξεκολλήσω ὕστερα,
δέν μπορῶ ν' ἀνέβω πάλι στήν ἐπιφάνεια -
ὁ δίσκος μοῦ πέφτει ἀπ' τά χέρια ἄηχος, - σωριάζομαι
καί βλέπω τίς φυσαλίδες ἀπ' τήν ἀνάσα μου ν' ἀνεβαίνουν,ν' ανεβαίνουν
καί προσπαθῶ νά διασκεδάσω κοιτάζοντάς τες
κι ἀναρωτιέμαι τί θά λέει ἄν κάποιος βρίσκεται ἀπό πάνω καί βλέπει
αὐτές τίς φυσαλίδες,
τάχα πώς πνίγεται κάποιος ἤ πώς ἕνας δύτης ἀνιχνεύει τούς βυθούς;

Κι ἀλήθεια δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἀνακαλύπτω ἐκεῖ, στό βάθος τοῦ πνιγμοῦ,
κοράλλια καί μαργαριτάρια καί θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
ἀπρόοπτες συναντήσεις, καί χτεσινά καί σημερινά καί μελλούμενα,
μιάν ἐπαλήθευση σχεδόν αἰωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο ἀθανασίας, ὅπως λένε,
μιάν εὐτυχία, μιά μέθη, κ' ἐνθουσιασμόν ἀκόμη,
κοράλλια καί μαργαριτάρια καί ζαφείρια·
μονάχα πού δέν ξέρω νά τά δώσω - ὄχι, τά δίνω·
μονάχα πού δέν ξέρω ἄν μποροῦν νά τά πάρουν - πάντως ἐγώ τά δίνω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου…

Μιά στιγμή, νά πάρω τή ζακέτα μου.
Τοῦτο τόν ἄστατο καιρό, ὅσο νἆναι, πρέπει νά φυλαγόμαστε.
Ἔχει ὑγρασία τά βράδια, καί τό φεγγάρι
δέ σοῦ φαίνεται, ἀλήθεια, πώς ἐπιτείνει τήν ψύχρα;

Ἄσε νά σοῦ κουμπώσω τό πουκάμισο - τί δυνατό τό στῆθος σου,
- τί δυνατό φεγγάρι, - ἡ πολυθρόνα, λέω - κι ὅταν σηκώνω τό
φλιτζάνι ἀπ' τό τραπέζι
μένει ἀπό κάτω μιά τρύπα σιωπή, βάζω ἀμέσως τήν παλάμη μου ἐπάνω
νά μήν κοιτάξω μέσα,- ἀφήνω πάλι τό φλιτζάνι στή θέση του·
καί τό φεγγάρι μιά τρύπα στό κρανίο τοῦ κόσμου - μήν κοιτάξεις μέσα,
εἶναι μιά δύναμη μαγνητική πού σέ τραβάει - μήν κοιτάξεις, μήν κοιτᾶχτε,
ἀκοῦστε με πού σᾶς μιλάω - θά πέσετε μέσα. Τοῦτος ὁ ἴλιγγος
ὡραῖος, ἀνάλαφρος θά πέσεις, -
ἕνα μαρμάρινο πηγάδι τό φεγγάρι,
ἴσκιοι σαλεύουν καί βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές - δέν τίς ἀκοῦτε;
Βαθύ-βαθύ τό πέσιμο,
βαθύ-βαθύ τό ἀνέβασμα,
τό ἀέρινο ἄγαλμα κρουστό μές στ' ἀνοιχτά φτερά του,
βαθειά-βαθειά ἡ ἀμείλικτη εὐεργεσία τῆς σιωπῆς, -
τρέμουσες φωταψίες τῆς ἄλλης ὄχθης, ὅπως ταλαντεύεσαι μές στό
ἴδιο σου τό κύμα,
ἀνάσα ὠκεανοῦ. Ὡραῖος, ἀνάλαφρος
ὁ ἴλιγγος τοῦτος, - πρόσεξε, θά πέσεις. Μήν κοιτᾶς ἐμένα,
ἐμένα ἡ θέση μου εἶναι τό ταλάντευμα - ὁ ἑξαίσιος ἴλιγγος. Ἔτσι κάθε ἀπόβραδο
ἔχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Συχνά πετάγομαι στό φαρμακεῖο ἀπέναντι γιά καμμιάν ἀσπιρίνη,
ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καί μένω μέ τόν πονοκέφαλό μου
ν' ἀκούω μές στούς τοίχους τόν κούφιο θόρυβο πού κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ,
ἤ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη,
ξεχνιέμαι κ' ἑτοιμάζω δυό ποιός νά τόν πιεῖ τόν ἄλλον; -
ἀστεῖο ἀλήθεια, τόν ἀφήνω στό περβάζι νά κρυώνει
ἤ κάποτε πίνω καί τόν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ' τό παράθυρο τόν πράσινο
γλόμπο τοῦ φαρμακείου
σάν τό πράσινο φῶς ἑνός ἀθόρυβου τραίνου πού ἔρχεται νά μέ πάρει
μέ τά μαντίλια μου, τά στραβοπατημένα μου παπούτσια,
τή μαύρη τσάντα μου, τά ποιήματά μου,
χωρίς καθόλου βαλίτσες - τί νά τίς κάνεις;
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ἄ, φεύγεις; Καληνύχτα. Ὄχι, δέ θἄρθω. Καληνύχτα.
Ἐγώ θά βγῶ σέ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί, ἐπιτέλους, πρέπει
νά βγῶ ἀπ' αὐτό τό τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει νά δῶ λιγάκι πολιτεία, - ὄχι, ὄχι τό φεγγάρι -
τήν πολιτεία μέ τά ροζιασμένα χέρια της, τήν πολιτεία τοῦ μεροκάματου,
τήν πολιτεία πού ὁρκίζεται στό ψωμί καί στή γροθιά της
τήν πολιτεία πού ὅλους μᾶς ἀντέχει στή ράχη της
μέ τίς μικρότητές μας, τίς κακίες, τίς ἔχτρες μας,
μέ τίς φιλοδοξίες, τήν ἄγνοιά μας καί τά γερατειά μας, -
ν' ἀκούσω τά μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας,
νά μήν ἀκούω πιά τά βήματά σου
μήτε τά βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καί τά δικά μου βήματα.Καληνύχτα.


(Τό δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πώς κάποιο σύννεφο θἄκρυψε τό φεγγάρι. Μονομιᾶς, σάν κάποιο χέρι νά δυνάμωσε τό ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μιά πολύ γνωστή μουσική φράση. Καί τότε κατάλαβα πώς ὅλη τούτη τή σκηνή τή συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τό πρῶτο μέρος. Ὁ Νέος θά κατηφορίζει τώρα μ' ἕνα εἰρωνικό κ' ἴσως συμπονετικό χαμόγελο στά καλογραμμένα χείλη του καί μ' ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θά φτάσει ἀκριβῶς στόν Ἅη-Νικόλα, πρίν κατέβει τή μαρμάρινη σκάλα, θά γελάσει, — ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τό γέλιο του δέ θ' ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ' τό φεγγάρι. Ἴσως τό μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τό ὅτι δέν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σέ λίγο ὁ Νέος θά σωπάσει, θά σοβαρευτεῖ καί θά πεῖ: «Ἡ παρακμή μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θά ξεκουμπώσει πάλι τό πουκάμισό του καί θά τραβήξει τό δρόμο του. Ὅσο γιά τή γυναίκα μέ τά μαῦρα, δέν ξέρω ἄν βγῆκε τελικά ἀπ' τό σπίτι. Τό φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καί στίς γωνιές τοῦ δωματίου οἱ σκιές σφίγγονται ἀπό μιάν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν ὀργή, ὄχι τόσο γιά τή ζωή, ὅσο γιά τήν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; Τό ραδιόφωνο συνεχίζει):


Αθήνα, Ιούνιος 1956

envoyé par Riccardo Gullotta - 23/11/2019 - 16:09




Langue: italien

Traduzione italiana / Μετέφρασε στα ιταλικά / Italian translation / Traduction italienne / Italiankielinen käännös: Nicola Crocetti

Political exiles Makronisos
LA SONATA AL CHIARO DI LUNA [1]

(Sera primaverile. Grande stanza di una vecchia casa. Una donna anziana, vestita di nero, parla a un giovane. Non hanno acceso la luce. Dalle due finestre entra un implacabile chiaro di luna. [2] Ho dimenticato di dire che la Donna in Nero ha pubblicato due o tre interessanti raccolte di versi di ispirazione religiosa. Dunque, la Donna in Nero parla al Giovane):

Lasciami venire con te. Che luna stasera!
La luna è buona – non si vedrà
che si sono imbiancati i miei capelli. La luna
me li farà di nuovo biondi. Non te ne accorgerai.
Lasciami venire con te.[3]

Con la luna ingrandiscono le ombre nella casa,
mani invisibili tirano le tende,
un dito pallido scrive sulla polvere del piano [4]
parole dimenticate – non le voglio sentire. Taci.[5]

Lasciami venire con te
poco piú avanti, fino al recinto del mattonificio,
fin dove la strada svolta e appare
la città d’aria e di cemento, calcinata dal chiaro di luna,
cosí indifferente e immateriale,
cosí positiva, quasi metafisica,
che puoi finalmente credere che esisti e non esisti [6]
che non sei mai esistito, non è esistito il tempo con la sua rovina.[7]
Lasciami venire con te.

Ci sederemo un poco sul muretto, sull’altura,
rinfrescandoci al vento di primavera
forse immagineremo pure di volare,
perché spesso, e perfino ora, sento il fruscío della mia veste
che pare il battito di due ali forti,
e quando ti chiudi in questo rumore del volo
senti tendersi il collo, i fianchi, la tua carne,
e cosí stretto nei muscoli del vento azzurro,
nei nervi robusti dell’altezza,
non ha importanza che tu parta o torni
né conta che i miei capelli siano bianchi,
(non è questo che mi dà pena – mi dà pena
che non mi s’imbianchi anche il cuore).[8]
Lasciami venire con te.

Lo so, ciascuno cammina solo verso l’amore,
solo verso la gloria e la morte.
Lo so. L’ho provato. Non giova a niente.
Lasciami venire con te.

Questa casa è abitata dai fantasmi, mi scaccia –
voglio dire ch’è invecchiata molto, i chiodi si staccano,
i quadri è come se si tuffassero nel vuoto,
gli intonaci cadono in silenzio
come il cappello del morto cade dall’attaccapanni nel corridoio scuro
come il guanto di lana consunto cade dalle ginocchia del silenzio
o come una striscia di luna cade sulla vecchia poltrona sventrata.[9]

Un tempo era giovane anche lei – non la foto che guardi con tanta diffidenza,
parlo della poltrona, cosí riposante, potevi sedertici per ore
e a occhi chiusi sognare a tuo piacimento
– un arenile umido e liscio, lucido per la luna,
piú lucido delle mie vecchie scarpe di coppale che ogni mese porto dal lustrascarpe qui all’angolo,
o della vela di un pescatore che si perde sul fondo cullata dal proprio respiro,
una vela triangolare come un fazzoletto piegato di traverso
come se non avesse nulla da chiudere o da contenere
o da salutare sventolando. Ho sempre avuto la mania dei fazzoletti,
non per tenervi ripiegato qualcosa,
certi semi di fiori o camomilla raccolti nei campi verso sera,
né farvi quattro nodi, come il berretto degli operai del cantiere di fronte,
o per asciugarmi gli occhi – ho conservato buona la vista;
non ho mai portato gli occhiali.[10] Una semplice stravaganza i fazzoletti.

Adesso li piego in quattro, in otto, in sedici
per tenere occupate le dita. E ora mi ricordo
che ritmavo cosí la musica quando andavo al Conservatorio
col grembiule blu, il colletto bianco e due trecce bionde
– 8, 16, 32, 64 –
per mano a un’amichetta-pesco tutta luce e fiori rosa,
(perdona queste parole – una cattiva abitudine) – 32, 64 – e i miei riponevano
grandi speranze nel mio talento musicale. Dunque, dicevo, la poltrona –
sventrata – si vedono le molle arrugginite, la paglia –
pensavo di portarla dal mobiliere qui accanto,
ma chi ha il tempo, la voglia, i soldi – che cosa riparare per prima? –
pensavo di buttarci su un lenzuolo – ho avuto paura
del lenzuolo bianco con questo chiaro di luna. Qui si sono sedute
persone che hanno sognato grandi sogni, come te, e come me del resto,
e che ora riposano sottoterra senza che la pioggia o la luna li disturbi.[11]
Lasciami venire con te.

Ci fermeremo un po’ in cima alla scala di marmo di San Nicola,
poi tu scenderai e io tornerò indietro
avendo sul fianco sinistro il calore del contatto casuale con la tua giacca,
alcuni riquadri di luce delle piccole finestre del quartiere
e questo fiato bianchissimo della luna che sembra un grande corteo di cigni d’argento –
non ho paura di questa frase, perché io
molte notti di primavera, un tempo, ho dialogato con Dio, che mi è apparso
nel manto di caligine e di gloria di un chiaro di luna come questo,
e molti giovani, piú belli anche di te, gli ho sacrificato,
svaporando cosí, bianca e inaccessibile nella mia fiamma bianca, nel biancore del chiaro di luna,
incendiata dagli sguardi voraci degli uomini e dall’estasi incerta degli adolescenti,
assediata da stupendi corpi abbronzati,
da membra robuste addestrate nel nuoto, nei remi, nell’atletica, nel calcio (che fingevo di non vedere)
da fronti, labbra, colli, ginocchia, dita e occhi
toraci, braccia, cosce (e davvero non li vedevo)
– sai, certe volte, ammirando, dimentichi quel che ammiri, ti basta l’ammirazione –
dio mio, che occhi pieni di stelle, e mi elevavo in un’apoteosi di stelle rifiutate
perché, cosí assediata, da dentro e fuori,
non mi restava altra via che verso l’alto o il basso. – No, non basta.[12]
Lasciami venire con te.

Lo so che ormai si è fatto tardi. Lasciami,
poiché per tanti anni, giorni e notti e meriggi purpurei, sono rimasta sola,
irriducibile, immacolata e sola,
perfino nel mio letto nuziale immacolata e sola,
scrivendo versi gloriosi sulle ginocchia di Dio,
versi che, ti assicuro, resteranno come scolpiti su un marmo irreprensibile[13]
oltre la mia vita e la tua, molto oltre. Non basta.
Lasciami venire con te.

Non fa piú per me questa casa.
Non sopporto di portarla sulle spalle.
Devi sempre badare a questo e a quello,
a puntellare il muro con la grande credenza
a puntellare la credenza con l’antichissimo tavolo intagliato
a puntellare il tavolo con le sedie
a puntellare le sedie con le mani
a sostenere con la spalla la trave che ha ceduto.
E il piano, chiuso come un feretro nero. Non osi aprirlo. Badare sempre a questo e a quello, che non cada, a non cadere tu. Non ce la faccio.
Lasciami venire con te.

Questa casa, pur con tutti i suoi morti, non vuol saperne di morire.
Si ostina a vivere con i suoi morti
a vivere dei suoi morti
a vivere della certezza della sua morte
perfino a sistemare i suoi morti su letti e scaffali pericolanti. [14]
Lasciami venire con te.

Qui, per quanto piano io cammini nel fiato della sera,
in pantofole o scalza,
qualcosa scricchiola – s’incrina un vetro o uno specchio,
si odono passi – non sono i miei.
Fuori, per strada, può darsi che non si odano questi passi –
il pentimento, dicono, porta scarpe di legno –
e se fai per guardare in questo specchio o in quello,
dietro la polvere e le incrinature,
scorgi piú opaco e frantumato il tuo viso,
il tuo viso: non chiedesti altro alla vita che di conservarlo integro e puro.[15]

L’orlo del bicchiere riluce al chiaro di luna
come un rasoio circolare – come portarlo alle labbra,
pur cosí assetata? – Come? – Vedi?
Ho ancora voglia di similitudini, – mi è rimasto questo,
questo mi rassicura ancora che ci sono.
Lasciami venire con te.

A volte, quando fa sera, ho la sensazione
che fuori delle finestre passi l’ambulante con la sua vecchia orsa pesante
dal pelo pieno di lappole e di spine
sollevando polvere sulla strada del quartiere
una nube solitaria di polvere che incensa il crepuscolo,
e i bambini sono tornati alle loro case per la cena e non li lasciano piú uscire
benché dietro i muri loro indovinino i passi della vecchia orsa –
e l’orsa stanca incede nella saggezza della sua solitudine, senza un dove e un perché –
si è appesantita, non riesce piú a ballare sulle zampe posteriori
non riesce a portare la cuffia merlettata per far divertire i bambini, gli sfaccendati, gli esigenti,
vuole solo stendersi a terra
lasciando che le calpestino il ventre, giocando cosí il suo ultimo gioco,
mostrando la sua tremenda forza di rinuncia,
la sua disobbedienza agli interessi altrui, agli anelli nelle labbra, alla necessità dei denti,
la sua disobbedienza al dolore e alla vita
con l’alleanza certa della morte – foss’anche di una morte lenta –
la sua estrema disobbedienza alla morte con la continuità e la cognizione della vita
che con la conoscenza e l’azione sale al di sopra della sua schiavitú.

Ma chi può giocare fino alla fine questo gioco?
E l’orsa si rialza e cammina
obbediente al suo laccio, agli anelli, ai denti,
sorridendo con le labbra lacere alle monete dei bambini belli e privi di sospetto
(belli proprio perché privi di sospetto)
e dicendo grazie. Perché gli orsi invecchiati
hanno solo imparato a dire: grazie, grazie.[16]
Lasciami venire con te.

Questa casa mi soffoca. Anzi la cucina
è come il fondo del mare. I bricchi appesi brillano
come grossi occhi tondi di incredibili pesci,
i piatti si muovono lenti come meduse,
alghe e conchiglie mi si impigliano tra i capelli – non riesco piú a staccarle,
non riesco a risalire in superficie –
il vassoio mi cade di mano senza rumore – mi accascio
vedo salire, salire le bolle del mio respiro,
tento di svagarmi guardandole
e mi chiedo cosa direbbe chi dall’alto vedesse queste bolle,
forse che qualcuno annega, o che un sommozzatore esplora gli abissi?

E davvero, non di rado scopro lí, nel fondo dove annego,
coralli e perle e tesori di navi naufragate,
incontri imprevedibili, di ieri, di oggi e del futuro,
quasi una conferma di eternità,
un certo sollievo, un certo sorriso di immortalità, come si dice,
una felicità, un’ebbrezza, perfino un entusiasmo,
coralli, perle e zaffiri;
solo che non so donarli – no, li dono;
solo che non so se loro possono prenderli – comunque io li dono.[17]
Lasciami venire con te.

Un momento, che prendo la maglia.
Con questo tempo instabile, per quanto, dobbiamo premunirci.
C’è umidità la sera, e la luna
non ti pare, davvero, che faccia aumentare il fresco?

Lascia che ti abbottoni la camicia – che petto forte hai,
– che luna forte – la poltrona, dico – e quando sollevo la tazzina dal tavolo
resta sotto un foro di silenzio, ci metto subito la mano
per non guardare dentro – rimetto a posto la tazzina;
anche la luna è un foro nel cranio del mondo – non guardarci dentro,
è una forza magnetica che attira – non guardare, non guardate,
date retta a quello che vi dico – ci cadrete dentro. Questa bella vertigine,
leggera – attento, cadi –
è un pozzo di marmo la luna,
si muovono ombre, ali mute, voci misteriose – non le udite?

Profonda la caduta,
profonda la risalita,
l’aerea statua tesa tra le sue ali aperte,
profonda la carità implacabile del silenzio –
luci tremule sull’altra riva, mentre oscilli sulla tua stessa fionda,
respiro dell’oceano. Leggerissima, bella
questa vertigine – sta’ attento che cadi. Non guardare me,
il mio posto è l’oscillazione – la stupenda vertigine. Cosí ogni sera
ho un po’ di mal di testa, certi capogiri.

Spesso faccio un salto alla farmacia di fronte per qualche aspirina,
a volte non mi va e resto con il mal di testa
a sentire il rumore sordo dei tubi dell’acqua dentro i muri,
o mi faccio un caffè; sempre distratta
e smemorata, ne preparo due – chi berrà il secondo? –
buffo davvero, lo lascio sul davanzale a raffreddarsi,
o a volte bevo anche l’altro, guardando dalla finestra la lampadina verde della farmacia
come la luce verde di un treno silenzioso che mi viene a prendere
con i miei fazzoletti, le mie scarpe sformate, la mia borsa nera, le mie poesie,
senz’alcuna valigia – per farne che?[18]
Lasciami venire con te.

Ah, te ne vai? Buonanotte. No, non vengo. Buonanotte.
Tra poco esco. Grazie. Perché infine bisognerà
che esca da questa casa in rovina.
Devo vedere un po’ di città – no, non la luna –
la città con le sue mani callose, la città del salario quotidiano,
la città che giura sul pane e sul pugno,
la città che ci regge tutti sulle spalle
con le nostre meschinità, cattiverie, inimicizie,
con le nostre ambizioni, la nostra ignoranza e la vecchiaia,
devo sentire i grandi passi della città,
per non sentire piú i tuoi passi
né i passi di Dio, né i miei passi. Buonanotte.[19]

(La stanza si fa buia. Si vede che una nube ha coperto la luna. D’un tratto, come se qualcuno avesse alzato il volume della radio del bar vicino, si ode una frase musicale molto nota. Allora mi sono reso conto che tutta questa scena era stata accompagnata a basso volume dalla Sonata al chiaro di luna, solo la prima parte. Ora il Giovane starà scendendo con un sorriso ironico, forse di commiserazione, sulle labbra ben disegnate, e con un senso di liberazione. Quando sarà arrivato a San Nicola, prima di scendere la scala di marmo, riderà − un riso forte, irrefrenabile. La sua risata non suonerà affatto sconveniente sotto la luna. Forse l’unica cosa sconveniente è che non c’è nulla di sconveniente. Poco dopo il Giovane tacerà, si farà serio e dirà: “La decadenza di un’epoca.” Cosí, ormai completamente tranquillo, si sbottonerà di nuovo la camicia e andrà per la sua strada. Quanto alla Donna in Nero, non so se sia infine uscita di casa. Il chiaro di luna splende ancora. E negli angoli della stanza le ombre si stringono per un’incontenibile contrizione, quasi un’ira, non tanto per la vita, quanto per l’inutile confessione. Lo sentite? La radio continua): [20]


Atene, Giugno 1956
[1] La luce della luna rappresenta il momento della riflessione e dei ricordi in contrapposizione con la luce solare che spinge all’azione.

[2] implacabile / αμείλικτος indica che il confronto tra la vecchia e il giovane non è rinviabile.
Anche le finestre, due, corrispondono alle due posizioni in contrasto.

[3] E’ il leit motiv, il bisogno della donna di lasciare il lutto, una vita sterile. Nei versi seguenti si manifesta appieno l’incubo di una vita solitaria e il bisogno di cambiare registro.

[4] Il pianoforte è un’immagine ricorrente. Uno strumento di suoni e luci qui è invece connotato come polveroso mentre oltre, al verso 110, sarà assimilato ad una bara.

[5] C’è qui tutto il vuoto dei fantasmi del passato.

[6] Il disagio esistenziale tra il passato e le aspettative del presente è sottolineato dalle coppie degli opposti: indifferente / immateriale, positiva / metafisica, esisti / non esisti/.

[7] Il richiamo delle rovine del tempo e della morte sono ricorrenti.

[8] La confessione è sempre più aperta e stringente: alla donna non pesa tanto la decadenza fisica quanto il non avere portato avanti i sogni giovanili. Nei versi successivi si coglie nella solitudine intrinseca alla gloria, all’amore, alla morte, un riferimento autobiografico. La donna presagisce la riluttanza del giovane e cerca di prevenire un suo rifiuto accennando alla sterilità della solitudine provata per una vita.

[9] Immagini incalzanti di un ambiente in dissoluzione che riflette lo stato d’animo della donna.

[10] All’interesse del giovane per la foto che ritrae la donna da ragazza, questa sposta l’attenzione verso la poltrona , associata al tempo in cui su di essa la donna sognava. Cerca di rivivere i sogni attraverso oggetti quotidiani, scarpe, fazzoletti, fiori, occhiali ancora più che con le suggestioni marinare.

[11] Un’altra serie di ricordi. La serie dei numeri in progressione geometrica, con il pretesto del solfeggio, scandisce il tempo passato inesorabilmente. La donna avverte il disinteresse del giovane, cerca altri soggetti tra i ricordi. Percepisce che la soavità dei ricordi giovanili, il Conservatorio e l’amica tutta luce e fiori, annoia il giovane e se ne scusa. Il tema della morte si fa più pressante con il ricordo dei familiari morti. Ancora un riferimento alla luna. Sono visioni care a Ritsos che le ripropone con più forza nell’altro poema della raccolta La casa morta / Το νεκρό σπίτι del 1959.

[12] La donna cerca di destare l’interesse del giovane parlando delle sue urgenze giovanili represse in nome di idee superiori in cui ha creduto intensamente. Come non scorgere lo sguardo di Ritsos verso la propria giovinezza sacrificata per gli ideali, parte della sua carne ?
La figura centrale rimane quella luce, il chiaro di luna. Al v.78: la traccia biancastra della luna / τήν πάλλευκη ἄχνα ἀπ' τό φεγγάρι ( finemente reso dal grecista con “fiato bianchissimo della luna”; al v.81: Dio, che mi è apparso nel manto di caligine e di gloria di un chiaro di luna come questo / Θεό πού μοῦἐμφανίστηκε ντυμένος τήν ἀχλύ καί τή δόξα ἑνός τέτοιου σεληνόφωτος ; al v.83: bianca e inaccessibile nella mia fiamma bianca, nel biancore del chiaro di luna / ἔτσι λευκή κι ἀπρόσιτη ν' ἀτμίζομαι μές στή λευκή μου φλόγα, στή λευκότητα τοῦ σεληνόφωτος.

[13] Ritsos allude alle poesie e all’arte che non ha stretta relazione con la vita, con l’impegno sociale.

[14] Ritorna incalzante il tema della casa come personificazione di un’esistenza deteriorata. Il pianoforte è diventato una bara da non aprire per non sollecitare i ricordi; la casa , un mausoleo popolato di simboli morti, si ostina a non morire.

[15] Ai rimorsi delle esperienze espulse, assimilati nell’immaginario locale al rumore di zoccoli di legno, la donna aggiunge anche lo smarrimento per non avere consolidato nulla.

[16] Il lirismo nell’evocare il dolore universale e il dramma esistenziale raggiunge l’apice in questi versi dove l’allegoria dell’orsa è intrecciata con una molteplicità di simboli. L’orsa è la persona che si sottomette alle umiliazioni per sopravvivere. Vorrebbe finalmente ribellarsi, ne ha un desiderio intenso, ma non lo farà. Tra le immagini più suggestive e simboliche la polvere , la cuffia, i bambini. Al v.138: sollevando polvere nelle strade del quartiere / σηκώνοντας σκόνη στό συνοικιακό δρόμο; al v.144: cuffietta merlettata / δαντελένια σκουφίτσα, simbolo delle sovrastrutture e orpelli che non contribuiscono alla pienezza dell’esistenza; al v.156: sorridendo con le labbra lacere alle monetine dei bambini belli e privi di sospetto / χαμογελώντας μέ τά σκισμένα χείλη της στίς πενταροδεκάρες πού τῆςρίχνουνε τά ὡραῖα κι ἀνυποψίαστα παιδιά. Quest’ultima è una scena che chiama a gran voce Fellini e O’ Thiasos di Anghelopoulos.
Mi sembra che nel testo greco l’animale sia un orso / ἀρκούδα. Il grecista ha reso meglio il contesto mutandolo in orsa. Forse Ritsos, ma è un’ipotesi mia, ha sottinteso anche la figura del detto το ξύλο της αρκούδας / legno dell’orso, espressione usata per indicare la violenza fisica.

[17] Il tono da lirico si fa surreale. La casa e gli oggetti comuni, il luogo della casa che per elezione dovrebbe assicurare la sopravvivenza, la cucina, si trasforma in un teatro di morte, in una esperienza di asfissia per annegamento. Gli elementi di solito associati al senso di libertà del mare, pesci, alghe conchiglie sono qui figure di oppressione letale. Ed ecco giungere per contrasto inaspettato il riscatto: in fondo al mare tesori, coralli, perle e zaffiri. E ancor di più: incontri imprevedibili, di ieri, di oggi e del futuro, quasi una conferma di eternità / ἀπρόοπτες συναντήσεις, καί χτεσινά καί σημερινά καί μελλούμενα,μιάν ἐπαλήθευση σχεδόν αἰωνιότητας. Tesori che la donna alias Ritsos dona liberamente senza contraccambio. Ma Ritsos si tiene lontano da un superficiale ottimismo meccanicista, che peraltro sarebbe uno stravolgimento della teoria marxista, e perciò mantiene la riserva: μονάχα πού δέν ξέρω ἄν μποροῦν νά τά πάρουν / non so se loro possono prenderli.

[18] La donna sfiora il petto del giovane. Da qui un crescendo di immagini paranoiche. La solitudine ed il vuoto sono resi attraverso l’immagine del buco cui sono assimilati il fondo della tazzina e la stessa luna. Le ali di libertà, anzi di presunta liberazione, del v. 24 si trasformano qui, nel v.195 in ali mute e nel v.198 in un segno di fissità. La parola chiave è vertigine: forza magnetica / δύναμη μαγνητική che attira se si abbandona la coscienza critica; la stupenda vertigine / ὁ ἑξαίσιος ἴλιγγος.
Il desiderio di un’esistenza diversa e le pulsioni non sono più filtrate attraverso la luce bianca lunare ma sono qui associate al colore verde, il verde dell’insegna della farmacia, potenziale fonte di terapia, e dalla luce verde del treno, simbolo del viaggio e del cambiamento. Ma ecco il solito ripiegamento: χωρίς καθόλου βαλίτσες / senza alcuna valigia. Niente valigie per chi è giunto al terminale e ha smarrito la voglia di progettare diffidando del futuro.

[19] La donna rinuncia a seguire il giovane, ma trova la forza di volersi confrontare e sospendere l’attitudine a seppellire l’attenzione per il mondo circostante, nonostante le ferite ed i disastri narrati all’inizio.Non ha abbracciato il giovane ma riesce forse a intravedere un percorso di liberazione: per non sentire piú i tuoi passi , né i passi di Dio, né i miei passi/ νά μήν ἀκούω πιά τά βήματά σου μήτε τά βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καί τά δικά μου βήματα. Nella casa rimasta isolata, in autocontemplazione come la fortezza Bastiani del Deserto dei Tartari, sta per aprirsi l’uscio.

[20] Sono tre le espressioni della voce narrante di Ritsos che sollecitano la prima attenzione : l’unica cosa sconveniente è che non c’è nulla di sconveniente / Ἴσως τό μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τό ὅτι δέν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο, forse vorrebbe suggerirci che la realtà non sempre è autoassolutoria quando si tiene lontano da una qualche verità; la decadenza di un’epoca / Ἡ παρακμή μιᾶς ἐποχῆς nell’ottica del giovane, del nuovo che irrompe nella storia; inutile confessione / ἄχρηστη ἐξομολόγηση.
Ritsos non ha mai abbandonato la lotta anche quando si rendeva conto che la realtà circostante remava in altra direzione, ma non è uomo né artista da catarsi o poesia a lieto fine, come si è già detto.

[Riccardo Gullotta]

envoyé par Riccardo Gullotta - 23/11/2019 - 16:12




Langue: anglais

English translation / Μετέφρασε στα αγγλικά / Traduzione inglese / Traduction anglaise/ Englanninkielinen käännös:
poetryinternational

selenofos
MOONLIGHT SONATA

A spring evening. A large room in an old house. A woman of a certain age, dressed in black, is speaking to a young man. They have not turned on the lights. Through both windows the moonlight shines relentlessly. I forgot to mention that the Woman in Black has published two or three interesting volume of poetry with a religious flavor. So, the Woman in Black is speaking to the Young Man:

Let me come with you. What a moon there is tonight!
The moon is kind – it won’t show
that my hair turned white. The moon
will turn my hair to gold again. You wouldn’t understand.
Let me come with you.

When there’s a moon the shadows in the house grow larger,
invisible hands draw the curtains,
a ghostly finger writes forgotten words in the dust
on the piano – I don’t want to hear them. Hush.

Let me come with you
a little farther down, as far as the brickyard wall,
to the point where the road turns and the city appears
concrete and airy, whitewashed with moonlight,
so indifferent and insubstantial
so positive, like metaphysics,
that finally you can believe you exist and do not exist,
that you never existed, that time with its destruction never existed.
Let me come with you.

We’ll sit for a little on the low wall, up on the hill,
and as the spring breeze blows around us
perhaps we’ll even imagine that we are flying,
because, often, and now especially, I hear the sound of my own dress
like the sound of two powerful wings opening and closing,
you feel the tight mesh of your throat, your ribs, your flesh,
and when you enclose yourself within the sound of that flight
you feel the tight mesh of your throat, your birds, your flesh,
and thus constricted amid the muscles of the azure air,
amid the strong nerves of the heavens,
it makes no difference whether you go or return
it makes no difference whether you go or return
and it makes no difference that my hair has turned white
(that is not my sorrow – my sorrow is
that my heart too does not turn white).
Let me come with you.

I know that each one of us travels to love alone,
alone to faith and to death.
I know it. I’ve tried it. It doesn’t help.
Let me come with you.

This house is haunted, it preys on me –
what I mean is, it has aged a great deal, the nails are working loose,
the portraits drop as though plunging into the void,
the plaster falls without a sound
as the dead man’s hat falls from the peg in the dark hallway
as the worn woolen glove falls from the knee of silence
or as moonbeam falls on the old, gutted armchair.

Once it too was new – not the photograph that you are starting at so dubiously –
I mean the armchair, very comfortable, you could sit in it for hours
with your eyes closed and dream whatever came into your head
– a sandy beach, smooth, wet, shining in the moonlight,
shining more than my old patent leather shoes that I send each month to the shoeshine shop on the corner,
or a fishing boat’s sail that sinks to the bottom rocked by its own breathing,
a three-cornered sail like a handkerchief folded slantwise in half only
as though it had nothing to shut up or hold fast
no reason to flutter open in farewell. I have always has a passion for handkerchiefs,
not to keep anything tied in them,
no flower seeds or camomile gathered in the fields at sunset,
nor to tie them with four knots like the caps the workers wear on the construction site across the street,
nor to dab my eyes – I’ve kept my eyesight good;
I’ve never worn glasses. A harmless idiosyncracy, handkerchiefs.

Now I fold them in quarters, in eighths, in sixteenths
to keep my fingers occupied. And now I remember
that this is how I counted the music when I went to the Odeion
with a blue pinafore and a white collar, with two blond braids
– 8,16,32,64 –
hand in hand with a small friend of mine, peachy, all light and picked flowers,
(forgive me such digressions – a bad habit) – 32, 64 – and my family rested
great hopes on my musical talent. But I was telling you about the armchair –
gutted – the rusted springs are showing, the stuffing –
I thought of sending it next door to the furniture shop,
but where’s the time and the money and the inclination – what to fix first?
I thought of throwing a sheet over it – I was afraid
of a white sheet in so much moonlight. People sat here
who dreamed great dreams, as you do and I too.
and now they rest under earth untroubled by rain or the moon.
Let me come with you.

We’ll pause for a little at the top of St. Nicholas’ marble steps,
and afterward you’ll descend and I will turn back,
having on my left side the warmth from a casual touch of your jacket
and some squares of light, too, from small neighborhood windows
and this pure white mist from the moon, like a great procession of silver swans –
and I do not fear this manifestation, for at another time
on many spring evenings I talked with God who appeared to me
clothed in the haze and glory of such a moonlight –
and many young men, more handsome even than you, I sacrificed to him –
I dissolved, so white, so unapproachable, amid my white flame, in the whiteness of moonlight,
burnt up by men’s vocarious eyes and the tentative rapture of youths,
besieged by splendid bronzed bodies,
strong limbs exercising at the pool, with oars, on the track, at soccer (I pretended not to see them),
foreheads, lips and throats, knees, fingers and eyes,
chests and arms and things (and truly I did not see them)
– you know, sometimes, when you’re entranced, you forget what entranced you, the entrancement alone is enough –
my God, what star-bright eyes, and I was lifted up to an apotheosis of disavowed stars
because, besieged thus from without and from within,
no other road was left me save only the way up or the way down. – No, it is not enough.
Let me come with you.

I know it’s very late. Let me,
because for so many years – days, nights, and crimson noons – I’ve stayed alone,
unyielding, alone and immaculate,
even in my marriage bed immaculate and alone,
writing glorious verses to lay on the knees of God,
verses that, I assure you, will endure as if chiselled in flawless marble
beyond my life and your life, well beyond. It is not enough.
Let me come with you.

This house can’t bear me anymore.
I cannot endure to bear it on my back.
You must always be careful, be careful,
to hold up the wall with the large buffet
to hold up the table with the chairs
to hold up the chairs with your hands
to place your shoulder under the hanging beam.
And the piano, like a closed black coffin. You do not dare to open it.
You have to be so careful, so careful, lest they fall, lest you fall. I cannot bear it.
Let me come with you.

This house, despite all its dead, has no intention of dying.
It insists on living with its dead
on living off its dead
on living off the certainty of its death
and on still keeping house for its dead, the rotting beds and shelves.
Let me come with you.

Here, however quietly I walk through the mist of evening,
whether in slippers or barefoot,
there will be some sound: a pane of glass cracks or a mirror,
some steps are heard – not my own.
Outside, in the street, perhaps these steps are not heard –
repentance, they say, wears wooden shoes –
and if you look into this or that other mirror,
behind the dust and the cracks,
you discern – darkened and more fragmented – your face,
your face, which all your life you sought only to keep clean and whole.
The lip of the glass gleams in the moonlight
like a round razor – how can I lift it to my lips?
however much I thirst – how can I lift it – Do you see?
I am already in a mood for similes – this at least is left me,
reassuring me still that my wits are not failing.
Let me come with you.

At times, when evening descends, I have the feeling
that outside the window the bear-keeper is going by with his old heavy she-bear,
her fur full of burns and thorns,
stirring dust in the neighborhood street
a desolate cloud of dust that censes the dusk,
and the children have gone home for supper and aren’t allowed outdoors again,
even though behind the walls they divine the old bear’s passing –
and the tired bear passes in the wisdom of her solitude, not knowing wherefore and why –
she’s grown heavy, can no longer dance on her hind legs,
can’t wear her lace cap to amuse the children, the idlers, the importunate,
and all she wants is to lie down on the ground
letting them trample on her belly, playing thus her final game,
showing her dreadful power for resignation,
her indifference to the interest of others, to the rings in her lips, the compulsion of her teeth,
her indifference to the interest of the others, to the rings in her lips, the compulsion of her teeth,
her indifference to pain and to life
with the sure complicity of death – even a slow death –
her final indifference to death with the continuity and knowledge of life
which transcends her enslavement with knowledge and with action.

But who can play this game to the end?
And the bear gets up again and moves on
obedient to her leash, her rings, her teeth,
smiling with torn lips at the pennies the beautiful and unsuspecting children toss
(beautiful precisely because unsuspecting)
and saying thank you. Because bears that have grown old
can say only one thing: thank you; thank you.
Let me come with you.

This house stifles me. The kitchen especially
is like the depths of the sea. The hanging coffeepots gleam
like round, huge eyes of improbable fish,
the plates undulate slowly like medusas,
seaweed and shells catch in my hair – later I can’t pull them loose –
I can’t get back to the surface –
the tray falls silently from my hands – I sink down
and I see the bubbles from my breath rising, rising
and I try to divert myself watching them
and I wonder what someone would say who happened to be above and saw these bubbles,
perhaps that someone was drowning or a diver exploring the depths?

And in fact more than a few times I’ve discovered there, in the depths of drowning,
coral and pearls and treasures of shipwrecked vessels,
unexpected encounters, past, present, and yet to come,
a confirmation almost of eternity,
a certain respite, a certain smile of immortality, as they say,
a happiness, an intoxication, inspiration even,
coral and pearls and sapphires;
only I don’t know how to give them – no, I do give them;
only I don’t know if they can take them – but still, I give them.
Let me come with you.

One moment while I get my jacket.
The way this weather’s so changeable, I must be careful.
It’s damp in the evening, and doesn’t the moon
seem to you, honestly, as if it intensifies the cold?
Let me button your shirt – how strong your chest is
– how strong the moon – the armchair, I mean – and whenever I lift the cup from the table
a hole of silence is left underneath. I place my palm over it at once
so as not to see through it – I put the cup back in its place;
and the moon’s a hole in the skull of the world – don’t look through it,
it’s a magnetic force that draws you – don’t look, don’t any of you look,
listen to what I’m telling you – you’ll fall in. This giddiness,
beautiful, ethereal – you will fall in –
the moon’s marble well,
shadows stir and mute wings, mysterious voices – don’t you hear them?

Deep, deep the fall,
deep, deep the ascent,
the airy statue enmeshed in its open wings,
deep, deep the inexorable benevolence of the silence –
trembling lights on the opposite shore, so that you sway in your own wave,
the breathing of the ocean. Beautiful, ethereal
this giddiness – be careful, you’ll fall. Don’t look at me,
for me my place is this wavering – this splendid vertigo. And so every evening
I have little headache, some dizzy spells.

Often I slip out to the pharmacy across the street for a few aspirin,
but at times I’m too tired and I stay here with my headache
and listen to the hollow sound the pipes make in the walls,
or drink some coffee, and, absentminded as usual,
I forget and make two – who’ll drink the other?
It’s really funny, I leave it on the window-sill to cool
or sometimes drink them both, looking out the window at the bright green globe of the pharmacy
that’s like the green light of a silent train coming to take me away
with my handkerchiefs, my run-down shoes, my black purse, my verses,
but no suitcases – what would one do with them?
Let my come with you.

Oh, are you going? Goodnight. No, I won’t come. Goodnight.
I’ll be going myself in a little. Thank you. Because, in the end, I must
get out of this broken-down house.
I must see a bit of the city – no, not the moon –
the city with its calloused hands, the city of daily work,
the city that swears by bread and by its fist,
the city that bears all of us on its back
with our pettiness, sins, and hatreds,
our ambitions, our ignorance and our senility.
I need to hear the great footsteps of the city,
and no longer to hear your footsteps
or God’s, or my own. Goodnight.

The room grows dark. It looks as though a cloud may have covered the moon. All at once, as if someone had turned up the radio in the nearby bar, a very familiar musical phrase can be heard. Then I realize that “The Moonlight Sonata”, just the first movement, has been playing very softly through this entire scene. The Young Man will go down the hill now with an ironic and perhaps sympathetic smile on his finely chiselled lips and with a feeling of release. Just as he reaches St. Nicolas, before he goes down the marble steps, he will laugh – a loud, uncontrollable laugh. His laughter will not sound at all unseemly beneath the moon. Perhaps the only unseemly thing will be that nothing is unseemly. Soon the Young Man will fall silent, become serious, and say: “The decline of an era.” So, thoroughly calm once more, he will unbutton his shirt again and go on his way. As for the woman in black, I don’t know whether she finally did get out of the house. The moon is shining again. And in the corners of the room the shadows intensify with an intolerable regret, almost fury, not so much for the life, as for the useless confession. Can you hear? The radio plays on.

Athens, June 1956

envoyé par Riccardo Gullotta - 30/11/2019 - 00:38




Langue: français

Version française – LA SONATE AU CLAIR DE LUNE – Marco Valdo M.I. – 2019
d’après la traduction italienne de Nicola Crocetti
d’une chanson grecque – Η σονάτα του σεληνοφώτος (I sonata tou selinofotos) – Yannis Ritsos / Γιάννης Ρίτσος – 1956

Paroles : Yannis Ritsos /Γιάννης Ρίτσος
Musique : Ludwig van Beethoven – Klaviersonate nr. 14 op. 27 nr. 2 (1° movimento)
Interprètes :
1. Moni Ovadia
2. Christos Tsagas / Χρήστος Τσάγκας
3. Melina Mercouri / Μελίνα Μερκούρη
4. Karyofyllia Karabeti / Καρυοφυλλιά Καραμπέτη


peinture de la peintre allemande Paula Modersohn-Becker - 1903


L’événement heureux et singulier proposé par la première interprétation (celle de Moni Ovadia) est la rencontre de trois mondes qui se pénètrent mutuellement, des événements et des temps difficiles : la Grèce, où est née la civilisation occidentale ; l’Europe centrale, un monde nouveau, s’étendant vers des horizons toujours changeants ; la culture juive, un monde ancien, moins visible, mais qui a traversé l’histoire avec des processus d’inculturation troublés et fertiles. Sont témoins de ces mondes : Ritsos, un poète qui, plus que d’autres, a fusionné sans interruption l’engagement politique et social avec l’art ; Beethoven, qui a traduit en musique les attentes et l’enthousiasme de la modernité ; Moni Ovadia, herméneute, à l’écoute attentive de nos préoccupations.

Ce sont trois mondes qui en se croisant présentent des perspectives et des hésitations élaborées au fil des siècles et des millénaires.

Ritsos publie ce texte en 1956, quatre ans après son retour des « camps de rééducation » pour prisonniers politiques : Limnos en 1948, Makronissos en mai 1949 et Ai Stratis en 1952. Dans les années qui suivirent son retour, Ritsos continua à s’impliquer politiquement dans la gestion de l’Eda (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά / United Democratic Left), une activité qui lui aurait valu une autre période d’emprisonnement en 1967 sous la dictature des colonels de Ghiaros, Leros et Samo.


Interprétations

Moni Ovadia alterne dans ses récitations des passages du texte grec avec la version en italien dans la traduction de Nicola Crocetti. La chorégraphe Ornella Balestra, à qui le metteur en scène Moni Ovadia a confié l’interprétation visuelle des sentiments de la femme, contribue à lui conférer une expressivité accrue.

La deuxième interprétation est celle de l’acteur Christos Tsagas, une véritable star qui a joué les scènes du théâtre grec depuis les années 60. Il a été metteur en scène de nombreuses pièces de théâtre, acteur de cinéma et fondateur de la société à but non lucratif Palkoseniko / Παλκοσένικο.

Dans sa troisième représentation, Melina Mercouri fait revivre la Femme en noir avec un portrait d’elle-même : une femme d’une grande féminité qui n’a jamais trahi son rôle d’intellectuelle engagée, surtout dans les années sombres. Actrice jusqu’au bout des ongles, elle est restée, même de nombreuses années après sa mort, de l’avis de l’écrivain, l’âme la plus authentique de la Grèce de la seconde moitié du XXe siècle dans sa plénitude féminine et artistique.

Karyofyllia Karabeti est l’interprète de la quatrième représentation. Actrice de théâtre, de cinéma et de télévision, ses rôles en tant que protagoniste des tragédies grecques classiques pour le Théâtre national grec / Εθνικό Θέατρο Θέατρο et à l’étranger sont remarquables.

(Une soirée de printemps. Une grande pièce d’une maison ancienne. Une vieille femme, vêtue de noir, parle à un jeune homme. Ils n’ont pas allumé la lumière. Un implacable clair de lune entre par les deux fenêtres. La Femme en noir a publié deux ou trois recueils intéressants de vers d’inspiration religieuse. Ainsi, la Femme en noir s’adresse aux plus jeunes :)
LA SONATE AU CLAIR DE LUNE

Laisse-moi venir avec toi. Quelle lune ce soir !
La lune est bonne – on ne verra pas
que mes cheveux se sont blanchis. La lune
Me les fera blonds à nouveau. Tu ne t’en apercevras pas.
Laisse-moi venir avec toi.

Avec la lune, s’agrandissent les ombres de la maison,
des mains invisibles tirent les rideaux,
un doigt pâle écrit sur la poussière du piano.
Paroles oubliées – Je ne veux pas les entendre. Tais-toi.

Laisse-moi venir avec toi.
un peu plus loin, jusqu’à la clôture de la briqueterie,
Là où la route tourne et apparaît
la ville d’air et de béton, calcinée par le clair de lune,
si indifférent et immatériel,
si positive, presque métaphysique,
que tu peux enfin croire que tu existes et que tu n’existes pas.
que tu n’as jamais existé, n’a jamais existé le temps avec sa ruine.
Laisse-moi venir avec toi.

Nous nous assiérons un peu sur le muret, sur la colline,
À nous rafraîchir dans le vent du printemps
Peut-être même imaginerons-nous voler,
Car souvent, et aussi maintenant, j’entends le bruissement de mon peignoir
Qui semble être le battement de deux ailes fortes,
Et quand tu t’enfermes dans ce bruit du vol,
Tu sens se tendre ton cou, tes hanches, ta chair,
et si serrés dans les muscles du vent bleu,
dans les nerfs forts de la hauteur,
Peu importe que tu partes ou que tu reviennes.
Peu importe que mes cheveux soient blancs,
(Ce n’est pas ça qui me peine – ce qui me peine
C’est que mon cœur ne blanchit pas aussi).
Laisse-moi venir avec toi.

Je sais, chacun va seul vers l’amour,
Seul vers la gloire et la mort.
Je sais. Je l’ai éprouvé. Ça ne sert à rien.
Laisse-moi venir avec toi.

Cette maison est habitée par des fantômes, elle me chasse.
Je veux dire, elle a beaucoup vieilli, les clous se détachent,
Les tableaux sont comme s’ils plongeaient dans le vide,
Les revêtements tombent en silence
Comme le chapeau du mort tombe du portemanteau dans le couloir sombre.
Comme le gant de laine usé tombe des genoux du silence.
Ou comme un rayon de lune tombe sur un vieux fauteuil éventré.
Un temps, il était jeune, lui aussi – pas la photo que tu regardes avec une telle défiance,
Je parle du fauteuil, si reposant ; tu pouvais t’y asseoir pendant des heures.
Et les yeux fermés, rêver à ton gré
– Une plage humide, lisse, luisante de la lune,
Plus luisante que mes vieilles chaussures vernies que chaque mois, je porte au cireur ici au coin de la rue,
Ou que la voile d’un pêcheur qui se perd à l’horizon, bercée par son propre souffle,
Une voile triangulaire comme un mouchoir plié en travers
Comme s’il n’avait rien à enfermer ou à contenir.
Ou à saluer en s’agitant. J’ai toujours eu la manie des mouchoirs,
Pas pour y tenir plié quelque chose,
Certaines graines de fleurs ou de camomille récoltées dans les champs vers le soir,
Ni pour y faire quatre nœuds, comme font les ouvriers sur le chantier de l’autre côté de la rue,
Ou pour m’essuyer les yeux – j’ai conservé une bonne vue ;
Je n’ai jamais porté de lunettes. Une simple extravagance, les mouchoirs.

À présent, je les plie en quatre, en huit, en seize.
Pour occuper mes doigts. Et maintenant, je me souviens
Que je rythmais ainsi la musique quand j’allais au Conservatoire.
Avec mon tablier bleu, mon col blanc et deux tresses blondes.
– Huit, seize, trente-deux, soixante-quatre –
Donnant la main à une amie – je pêche toutes les fleurs pâles et roses,
(Pardonnez ces mots – une mauvaise habitude) – trente-deux, soixante-quatre – et mes parents mettaient
De grands espoirs dans mon talent musical. Donc, je disais, le fauteuil –
Éventré – vous pouvez voir ses ressorts rouillés, la paille –
J’ai pensé l’emmener chez le tapissier à côté,
Mais qui a le temps, la volonté, l’argent – que chose réparer en premier ? –
Je pensais jeter un drap dessus, j’ai eu peur
De ce drap blanc au clair de lune. Ici, se sont assis
Des gens qui ont rêvé de grands rêves, comme toi et comme moi, du reste
Et qui maintenant reposent sous terre sans que la pluie ou la lune ne les dérangent.
Laisse-moi venir avec toi.

Nous nous arrêterons un peu en haut de l’escalier en marbre de Saint-Nicolas,
Puis tu descendras et je reviendrai sur mes pas
Avec sur mon flanc gauche, la chaleur du contact aléatoire avec votre veste,
Quelques cadres de lumière dans les petites fenêtres du quartier
Et ce souffle très blanc de la lune qui semble un grand cortège de cygnes d’argent.
Je n’ai pas peur de cette phrase, parce que moi
Nombre de nuits de printemps, un temps, j’ai parlé avec Dieu, qui m’est apparu
Dans le brouillard et la gloire d’un clair de lune comme celui-ci,
Et je lui ai sacrifié, beaucoup de jeunes gens, plus beaux que toi,
M’évaporant ainsi, blanche et inaccessible dans ma flamme blanche, dans la blancheur de la lumière de la lune,
Brûlée par les regards voraces des hommes et l’extase incertaine des adolescents,
Assiégée par de beaux corps bronzés,
Par des membres forts entraînés à la nage, à la rame, à l’athlétisme, au football (que je faisais semblant de ne pas voir)
Des fronts, des lèvres, des cous, des genoux, des doigts et des yeux
Des thorax, des bras, des cuisses (et véritablement, je ne les voyais pas)
– Tu sais, parfois, admirant, tu oublies ce que tu admires, tu admires seulement –
Mon Dieu, quels yeux pleins d’étoiles, et je m’élevais dans une apothéose d’étoiles refusées
Car, si assiégée, à l’intérieur comme à l’extérieur,
Je n’avais d’autre voie que le haut ou le bas. – Non, ça ne suffit pas.
Laisse-moi venir avec toi.

Je sais qu’il est tard maintenant. Laisse-moi,
Car pendant tant d’années, de jours et de nuits, et de midis violets, je suis restée seule,
Irréductible, immaculée et seule,
Jusque dans mon lit nuptial immaculée et seule,
Écrivant des vers glorieux sur les genoux de Dieu,
Des vers qui, je t’assure, resteront gravés sur un marbre irréprochable.
Outre ma vie et la tienne, bien au-delà. Ça ne suffit pas.
Laisse-moi venir avec toi.

Ça ne va plus pour moi, cette maison
Je ne supporte pas de la porter sur mes épaules.
Tu dois toujours t’occuper de ceci et de cela,
À étayer le mur avec le grand buffet
À étayer le buffet avec l’ancienne table sculptée
À étayer la table avec les chaises
À étayer les chaises avec les mains
À étayer la poutre qui a cédé avec l’épaule.
Et le piano, fermé comme un cercueil noir. Tu n’oses pas l’ouvrir.
Toujours s’occuper de ceci et de cela, pour qu’il ne tombe pas, pour que tu ne tombes pas. Je n’en peux plus.
Laisse-moi venir avec toi.

Cette maison, avec tous ses morts, ne veut pas entendre parler de mourir.
Elle s’obstine à vivre avec ses morts
À vivre de ses morts.
À vivre de la certitude de sa mort
Jusqu’à mettre ses morts sur des étagères et des lits branlants.
Laisse-moi venir avec toi.

Ici, si doucement que je marche dans le souffle de la soirée,
En pantoufles ou pieds nus,
Quelque chose craque – un verre ou un miroir craque,
On entend des pas – ce ne sont pas les miens.
Dehors, dans la rue, il se peut qu’on n’entende pas ces pas –
La repentance, dit-on, porte des chaussures en bois.
Et si tu vas regarder dans tel ou tel miroir,
Derrière la poussière et les fissures,
Tu vois plus terne et brisé ton visage,
Ton visage : tu ne demandas rien d’autre à la vie que de le garder intact et pur.
Le bord du verre reluit au clair de lune
Comme un rasoir circulaire – comment le porter à tes lèvres,
Alors que tu as si soif ? – Comment ? – Tu vois ?
Je veux encore des similitudes, – Il m’est resté ça,
Ça me rassure encore qu’il y en a.
Laisse-moi venir avec toi.

Parfois, au soir, j’ai la sensation
Que devant les fenêtres passe le forain avec sa vieille ourse pesante.
Avec son poil plein de bardanes et d’épines
Soulevant la poussière dans la rue du quartier,
Une nue solitaire de poussière qui incendie le crépuscule,
Et les enfants sont rentrés chez eux pour le dîner et on ne les laisse plus sortir
Même si, derrière les murs, ils devinent les pas de la vieille ourse.
Et l’ourse fatiguée marche dans la sagesse de sa solitude, sans où ni pourquoi -
Elle s’est appesantie, elle n’arrive plus à danser sur ses pattes arrière.
Elle n’arrive plus à porter son bonnet en dentelles pour divertir les enfants, les facétieux, les exigeants,
Elle veut juste se coucher à terre
Les laissant piétiner son ventre, jouant ainsi son dernier jeu,
Montrant son immense force de renoncement,
Sa désobéissance aux intérêts des autres, aux anneaux dans ses lèvres, à la nécessité de ses dents,
Sa désobéissance à la douleur et à la vie
Avec l’alliance sûre de la mort – même d’une mort lente –
Son extrême désobéissance à la mort avec la continuité et la notion de la vie
Qui par la connaissance et l’action l’élève au-dessus de son esclavage.
Mais qui peut jouer à ce jeu jusqu’à la fin ?
Et l’ourse se relève et marche
Obéissant à sa dentelle, à ses anneaux, à ses dents,
Souriant avec des lèvres lacérées aux pièces de monnaie des enfants beaux et innocents
(Beaux précisément parce qu’innocents)
Et remerciant. Car les ours vieillis
Ont seulement appris à dire : merci, merci.
Laissez-moi venir avec toi.

Cette maison m’étouffe. Même la cuisine
Est comme le fond de la mer. Les cafetières suspendues brillent
Comme de grands yeux ronds de poissons incroyables,
Les plats se meuvent lents comme des méduses,
Des algues et des coquillages se prennent dans mes cheveux – je n’arrive plus à les arracher,
Je n’arrive pas remonter à la surface.
Le vase tombe de ma main sans bruit – je m’effondre.
Je vois monter, monter les bulles de ma respiration,
Je tente de me distraire en les regardant.
Et je me demande ce que dirait quelqu’un qui d’en haut voyait ces bulles,
Peut-être que quelqu’un se noie, ou qu’un plongeur explore les abysses ?
Et vraiment, il n’est pas rare que je trouve là, au fond, là où je me noie,
Des coraux et des perles et des trésors de navires naufragés,
Rencontres imprévisibles d’hier, d’aujourd’hui et du futur,
Presque une confirmation de l’éternité,
Un certain soulagement, un certain sourire d’immortalité, comme on dit,
Un bonheur, une ivresse, jusqu’à un enthousiasme,
Des coraux, des perles, des saphirs ;
Seulement que je n’arrive pas à les donner – non, je les donne ;
Seulement, je ne sais pas s’ils peuvent les prendre – de toute façon, moi je les donne.
Laisse-moi venir avec toi.

Un moment, je prends mon gilet.
Avec ce temps instable, quoi qu’il en soit, nous devons nous protéger.
Il y a de l’humidité le soir, et la lune
Ne penses-tu pas vraiment qu’elle renforce la fraîcheur ?
Laisse-moi boutonner ta chemise – quel solide poitrail tu as,
– quelle lune forte – le fauteuil, dis-je – et quand je soulève la tasse de la table
Il reste dessous un trou de silence, je mets ma main là tout de suite.
Pour ne pas regarder en dedans – je remets la tasse à sa place ;
Même la lune est un trou dans le crâne du monde – ne regarde pas en dedans,
Il y a une force magnétique qui attire – ne regarde pas, ne regardez pas,
Faites attention à ce que je vous dis – vous tombez dedans. Ce beau vertige,
Léger – attention, tu tombes –
C’est un puits de marbre la lune,
Des ombres, des ailes silencieuses, des voix mystérieuses s’y meuvent – Ne les entendez-vous pas ?

Profonde la chute,
Profonde la remontée,
L’aérienne statue tend ses ailes ouvertes,
Profonde l’implacable charité du silence –
Lumières tremblotantes sur l’autre rive, tandis que tu oscilles sur ta propre fronde,
Le souffle de l’océan. Très léger, très beau
Ce vertige – fais attention de tomber. Ne me regarde pas,
Ma place est l’oscillation – le vertige stupéfiant. Ainsi chaque nuit
J’ai un peu mal à la tête, certains vertiges. Souvent je fais un saut à la pharmacie en face pour de l’aspirine,
Parfois je n’en ai pas envie et je reste avec le mal de tête.
À entendre le bruit sourd des tuyaux d’eau dans les murs,
Ou je me fais un café, toujours distraite.
Et oublieuse, j’en fais deux – qui boira le second ? –
C’est ridicule, je le laisse sur la tablette à refroidir,
Ou des fois je bois aussi l’autre, regardant par la fenêtre l’enseigne verte de la pharmacie.
Comme la lumière verte d’un train silencieux qui vient me chercher
Avec mes mouchoirs, mes chaussures déformées, mon sac noir, mes poèmes,
sans bagage – pour en faire quoi ?
Laisse-moi venir avec toi.

Ah, tu t’en vas ? Bonne nuit. Non, je ne viens pas. Bonne nuit.
Sous peu, je sors. Merci. Car enfin, il faudra
Sortir de cette maison en ruines.
Je dois voir un peu de la ville – non, pas la lune -
La ville aux mains calleuses, la ville du salaire quotidien,
La ville qui jure par le pain et le poing,
La ville qui nous tient tous sur ses épaules
Avec notre mesquinité, nos méchancetés, nos inimitiés,
Avec nos ambitions, notre ignorance et la vieillesse,
Je dois entendre les grands pas de la ville,
pour ne plus entendre tes pas.
Ni les pas de Dieu, ni mes pas. Bonne nuit.


(La pièce s’assombrit. On voit qu’un nuage a recouvert la lune. Soudain, comme si quelqu’un avait augmenté le volume de la radio du bar voisin, on entend une phrase musicale bien connue. Alors, je me suis rendu compte que toute cette scène avait été accompagnée à faible volume par la Sonate au Clair de Lune, seulement la première partie. Maintenant, le Jeune homme doit descendre avec un sourire ironique, peut-être de pitié, sur ses lèvres bien dessinées, et avec un sentiment de libération. Quand il sera arrivé à Saint Nicolas, avant de descendre l’escalier de marbre, il rira – un rire fort et irréfrénable. Son rire ne sera pas du tout inconvenant sous la lune. Peut-être la seule chose inconvenante, c’est qu’il n’y a rien d’inconvenant. Peu après, le Jeune se taira, deviendra sérieux et dira : « La décadence d’une époque ». Ainsi, désormais à fait tranquille, il va déboutonner à nouveau sa chemise et suivre son propre chemin. Quant à la Femme en noir, je ne sais pas si elle est finalement sortie de la maison. Le clair de lune brille toujours. Et dans les coins de la pièce, les ombres sont serrées par une contrition incontrôlable, presque une colère, autant pour la vie que pour la confession inutile. Vous l’entendez ? La radio continue.)

Athènes, juin 1956

envoyé par Marco Valdo M.I. - 26/11/2019 - 12:27




Langue: espagnol

Traducción Española / Ισπανική μετάφραση/ Traduzione spagnola / Spanish translation /Traduction espagnole /Espanjankielinen käännös:
Dimitris Kyriakou

Foto di Nelly
Foto di Nelly
LA SONATA AL CLARO DE LUNA

(Noche de primavera, salón grande de una casa vieja
Una mujer, entrada en años, vestida de negro, está hablando con un hombre joven –no han encendido las luces. Implacable la luna invade atravesando la ventana. Me olvi- daba de decir que la mujer ha publicado un par de interesantes colecciones de poemas de tono religioso
La mujer está dirigiéndose al joven)


Déjame ir contigo
Qué luna esta noche…
Es buena esta luna, no se marcarán mis canas
La luna hará que mi pelo vuelva a ser dorado –no te darás cuenta
Déjame ir contigo

En noches bañadas por la luna
las sombras se engrandecen en mi casa
Manos invisibles corren las cortinas
Un dedo tenue escribe palabras olvidadas en el polvo que cubre el piano
No quiero oírlas… Cállate

Déjame ir contigo
Sólo un rato, hasta la valla de la fábrica de ladrillos
Hasta donde la calle se esconde tras la curva y aparece la ciudad de cemento, de aire
Blanqueada de cal lunar
Tan indiferente y etérea
Tan positiva que parece metafísica
Tanto, que finalmente puedes creer que existes y que no existes
que jamás has existido, que el tiempo y sus secuelas no han existido… Déjame ir contigo

Nos vamos a sentar un rato sobre la acera, en la pequeña colina y como nos llegue el soplo de esta brisa de primavera
puede que nos imaginemos volando
porque a menudo, incluso a estas alturas, el chasquido de mi falda llega a mis oídos como el aletazo de dos alas potentes

Y cuando te envuelves en este sonido de vuelo notas tu nuca, tus costillas, tu carne apretándose Y así apretado por los músculos del viento azul en las vigorosas neuronas de la altura
no importa si te vas o te vuelves
y tampoco importa que mi pelo se haya vuelto blanco
(no es esto lo que me atormenta, lo que me atormenta es que mi corazón no se vuelve blanco…)
Déjame ir contigo

Lo sé que todos seguimos nuestros caminos solitarios en el amor, en la gloria, y en la muerte
Ya lo sé. Lo he probado. No sirve… Déjame ir contigo

Esta casa está encantada, me está echando a patadas, quiero decir, es demasiado vieja
Los clavos se sueltan
Los cuadros caen buceando en el vacío
El yeso se desploma en silencio
como los gorros abandonados de los muertos que caen de su percha en el pasillo oscuro como el desgastado guante de lana del Silencio cae de sus rodillas
o como cae un pedazo de luna sobre esta vieja silla destripada

Una vez ésta también fue joven… No, no la foto que estás mirando incrédulo
Hablo de la silla, muy cómoda
Podías sentarte, ojos cerrados, hora tras otra, y soñar… bueno, cualquier cosa
Una playa de arena suave, mojada y resplandeciente, pulida por la luna
Más pulida que mis viejos zapatos elegantes, que entrego cada mes en la tienda de la esquina para que me los limpien
Más pulida que una vela de barco velero que desaparece en la distancia, movido por su propio respiro, una vela triangular, como un pañuelo doblado, una vez solamente
como si no tuviera nada que encerrar, nada que atesorar, ni despedirse, saludando desplegado

Desde siempre me han fascinado los pañuelos
No para guardar cosas, semillas de flores, o manzanilla recogida en el campo al atardecer Ni tampoco para hacerle cuatro nudos y llevarlo como hacen los albañiles que trabajan allí enfrente
Ni tampoco para limpiar gafas –jamás las he necesitado
Los pañuelos son sólo un capricho

Hoy en día los doblo 4, 8, 16 veces, así para mantener mis dedos ocupados
Y acabo de recordar que solía medir la música así, cuando iba al conservatorio
En mi uniforme blanquiazul, y con mis trenzas rubias –8,16,32,64…
Agarrando la mano de mi pequeña amiga, un árbol de melocotón lleno de luz y flores rosadas
Perdóname esta palabrería… mala costumbre –32,64…
Y mis padres albergaban grandes esperanzas por mi talento musical

Pues, te estaba hablando de la silla, destripada, la paja y los muelles mohosos a la vista Pensaba llevarla al taller aquí al lado para que la arreglaran, pero… No hay ni tiempo, ni dinero, ni ánimo
Por dónde empezar arreglando...

Pensaba cubrirla con una sábana
Pero me impresionó la idea de una sábana blanca bajo esta luna
Grandes hombres se han sentado en ella, gente de altos vuelos y aspiraciones, como tú y yo, también
Y ahora descansan bajo tierra, sin que les preocupe ni la lluvia ni la luna… Déjame ir contigo

Nos vamos a sentar un rato en el rellano de la escalera de mármol de la iglesia
Y después tú seguirás y yo volveré con el calor del toque fortuito de tu chaqueta a mi costado izquierdo
Y también unas luces cuadradas a través de las pequeñas ventanas del barrio
Y esta rociada tan blanca de la luna, que es como una gran procesión de cisnes plateados Y no me asusta esta expresión porque yo, en tiempos, muchas noches de primavera conversé con Dios, que se presentó envuelto en el halo y la gloria de tal claro de luna

Y muchos jóvenes, aún más bellos que tú, sacrifiqué por Él
Así blanca e inasequible, rociándome por mi propia llama blanca, por la blancura del claro de luna
Incendiada por los insaciables ojos de los hombres, y el indeciso éxtasis de los adolescentes
Asediada por exuberantes cuerpos bronceados, poderosos brazos y piernas entrenados en natación, remo, atletismo, fútbol –piernas y brazos que fingía no ver– frentes, labios, rodillas, dedos y ojos, troncos, bíceps y muslos…
Y de verdad no los veía, sabes, a veces, admirando, te olvidas del que estas admirando
Te basta la mera admiración
Dios mío, qué ojos todos estrellas
Y me levantaba hacia una apoteosis de estrellas rechazadas
Porque así asediada, por dentro y por fuera, no me quedaba otro camino sino hacia arriba o hacia abajo

No, no es suficiente... Déjame ir contigo
Ya es tarde, lo sé… Déjame ir contigo, porque tantos años, días y noches y atardeceres carmesíes, he estado sola, implacable, sola e inmaculada
Hasta en mi lecho conyugal inmaculada y sola
Escribiendo versos gloriosos en las rodillas del Señor
Versos que te lo aseguro, quedarán como grabados en mármol impecable
Más allá de mi vida, y de la tuya también, mucho más allá
No es suficiente… Déjame ir contigo

Esta casa no me soporta más
No aguanto llevarla encima
Tienes que estar siempre atento, atento
Sostener la pared con el gran aparador
Sostener el aparador con la antediluviana mesa cincelada
Sostener la mesa con las sillas
Sostener las sillas con tus manos
Meter tu hombro bajo la viga que se está descolocando
Y el piano, cerrado como un féretro negro… No te atreves a abrirlo
Siempre atento, atento, que no caiga nada, que no te caigas tú... No lo soporto… Déjame ir contigo

Esta casa, a pesar de todos sus muertos, no se deja morir
Insiste en vivir con sus muertos, vivir de sus muertos y de la certeza de su muerte, y en ordenar todavía sus muertos cuidadosamente en armarios y decrépitas camas… Déjame ir contigo

Aquí, no importa cuán silenciosamente camine en el vaho de la noche, en mis zapa- tillas o descalza, algo va a crujir
Algún cristal se esta rajando, o algún espejo
Se oyen pasos –no son los míos
Puede que fuera, en la calle, no se oigan estos pasos –dicen que el arrepentimiento lleva zapatos de madera…
Y si te pones a mirar en este espejo, o en el otro, por detrás del polvo y las rajas
Divisas tu rostro cada vez más borroso y fragmentado
Tu rostro, por el que no pediste nada más en la vida: sólo que fuera límpido e íntegro

Los labios de la copa brillan en el claro de luna como una navaja circular –¿cómo puedo llevarlo hasta mis labios?
Aunque tenga tanta sed, ¿cómo puedo?
¿Ves? Todavía me quedan ganas de símiles…

Eso es lo que me queda, es eso lo que me asegura todavía que sigo presente… Déjame ir contigo…
A veces, al anochecer, tengo la sensación de que detrás de la ventana pasa una osa con su dueño
Está vieja y pesada – su pelo lleno de espinas y cardos
Levanta polvo en las calles del barrio
Una nube de polvo solitaria, incienso para el anochecer
Y los niños han vuelto a casa para cenar, y ya no les dejan salir, aunque a través de las paredes pueden divisar los pasos de la vieja osa
Y la osa, cansada, camina en la sabiduría de su soledad, sin saber adónde ni por qué
Está menos ágil, ya no puede bailar sobre dos piernas
No puede llevar su gorrito de encaje y entretener a los niños, a los vagos, a los exigentes
Y solo quiere tumbarse en el suelo, dejando que le pisen el vientre
Jugando así su última carta
Demostrando su impresionante fuerza para resignarse
Su desobediencia a los intereses de los demás, a los aros en sus labios, a la indigencia de sus dientes
Su desobediencia al dolor y a la vida, con la complicidad de la muerte – incluso una muerte lenta

Su desobediencia final a la muerte, a través de la continuación y el conocimiento de la vida, la vida que sigue cuesta arriba
Aprendiendo y actuando, superando la esclavitud

Pero ¿quién puede seguir este juego hasta el final?
Así la osa se levanta otra vez, y camina obedeciendo a su correa, a sus aros, a sus dientes
Sonriendo con sus labios desgarrados
a las moneditas que le echan los niños, tan bellos y confiados (bellos precisamente porque son confiados), diciéndoles gracias
Porque las viejas osas lo único que han aprendido a decir es: gracias, gracias… Déjame ir contigo

Esta casa me está ahogando
Pues la cocina es como el fondo del mar
Las cazuelas colgadas brillan como grandes ojos redondos de peces increíbles
Los platos se mueven lentamente como medusas
Algas y ostras se atascan en mi pelo –no puedo librarme de ellos después
No puedo subir a la superficie –la bandeja cae de mis manos muda Me derrumbo y veo las burbujas de mi aliento subiendo, subiendo E intento entretenerme mirándolas
Y me pregunto qué diría alguien que las viera desde arriba

Quizás que alguien se está ahogando
O que un buceador está explorando los fondos del mar…
Y, de verdad, no pocas veces descubro allí, en el abismo del ahogamiento
Corales y perlas y tesoros de naufragios
Encuentros imprevistos, del pasado, del presente y del futuro
Casi una comprobación de la eternidad
Un respiro, una sonrisa de inmortalidad, como dicen Una cierta felicidad, embriaguez, hasta entusiasmo… Corales, perlas, y zafiros; sólo que no sé darlos
No, los doy; sólo que no sé si pueden recibirlos… Yo sin embargo los doy
Déjame ir contigo

Espera un momento, déjame coger mi chaqueta
De este tiempo tan imprevisible no hay que fiarse
Hay humedad por la noche, y parece que la luna hace la noche más fría ¿verdad?

Déjame abrochar tu camisa –qué fuerte es tu pecho… Eh, qué fuerte esta luna… digo, la silla…
Y cuando levanto la taza de la mesa se desvela un agujero de silencio
Lo tapo inmediatamente con mi mano para no mirar adentro
Vuelvo a dejar la taza donde estaba
Y la luna como un agujero en el cráneo del mundo
No mires adentro, es una fuerza magnética que te atrae No mires, no miréis, escuchadme, ¡vais a caer dentro! Este vértigo bello y etéreo –¡te vas a caer!
Un pozo de mármol la luna
Sombras que se agitan y alas mudas, voces misteriosas, ¿no las oís?

Profunda, profunda la caída
Profunda, profunda la escalada
La estatua de aire apretada en sus alas abiertas
Profunda, profunda la despiadada beneficencia del silencio
Luces que parpadean desde la otra orilla
Mientras tambaleas en tu propia ola, soplo del océano
Bello y etéreo este vértigo –cuidado, ¡te vas a caer!
No te fijes en mí… Para mí eso es mi lugar: el tambaleo, el exquisito vértigo

Así que cada noche tengo un poco de dolor de cabeza, náusea A menudo voy a la farmacia de enfrente por alguna aspirina Otras veces me da pereza y me quedo con mi dolor de cabeza Escuchando el hueco ruido de las tuberías
O preparo café, y, distraída, siempre preparo dos tazas –¿quién tomaría el segundo? Tiene gracia…
Lo dejo sobre el alféizar y se enfría
O a veces tomo el segundo también
Mirando por la ventana la bombilla verde de la farmacia
Como la luz verde de un tren silencioso que viene a llevarme con mis pañuelos, mis zapatos malgastados, mi bolso negro, mis poemas…
pero sin maletas – ¿para qué las necesitas? Déjame ir contigo

Ah, ¿te vas? Buenas noches. No, yo no voy. Buenas noches. Yo voy a salir más tarde. Gracias.
Es que, por fin, tengo que salir de esta casa machacada
Tengo que ver la ciudad un rato
No, no la luna, la ciudad con sus manos marcadas de callos
La ciudad asalariada, la ciudad que jura por sus puños y su pan
La ciudad que nos lleva sobre sus espaldas, soportándonos a todos nosotros
Con nuestras pequeñeces, nuestras maldades, nuestras enemistades
Nuestras ambiciones, nuestra ignorancia, y nuestra vejez… Tengo que escuchar los grandes pasos de la ciudad
Y que deje ya de escuchar los tuyos, los del Dios, y los míos. Buenas noches.

(El salón se está oscureciendo. Parece que alguna nube habrá cubierto la luna. De repente, como si una mano hubiera subido el volumen de la radio del bar del barrio, se escucha un tema musical muy conocido. Entonces me doy cuenta de que toda esta escena la acompañaba sotto voce la sonata de claro de luna, solamente el primer movimiento.
El joven estará bajando la calle, con una sonrisa preñada de ironía y compasión en sus cincelados labios, y sintiéndose liberado. Cuando llegue a la iglesia, antes de bajar por la escalera de mármol, se echará a reír –su risa fuerte, imparable no sonará para nada inadecuada bajo la luna. Que no suene para nada inadecuada es quizás lo único que sea inadecuado. Dentro de poco el joven se callará, se pondrá serio y dirá: “La decadencia de una época”. Así, completamente tranquilo, desabrochará su camisa y continuará su camino.
En cuanto a la mujer, no sé si al final salió. La luz de luna brilla otra vez. Y en las esquinas de la habitación las sombras se ahogan en un insoportable, desgarrador arrepentimiento, casi un furor, no tanto por la vida, pero sí por esa inútil confesión… Escuchad, la radio sigue sonando…)

envoyé par Riccardo Gullotta - 1/12/2019 - 23:37




Langue: allemand

Deutsche Übersetzung / Μετέφρασε στα γερμανικά / Traduzione tedesca / German translation / Traduction allemande / Saksankielinen käännös :
graktuell und Gerhard Emrich


Deutsche Mondschein




L’intera Sonata nell’interpretazione della pianista Maria João Pires :



Il testo seguente è una traduzione parziale  
DIE MONDSCHEINSONATE

Ein Frühlingsabend. Großes Zimmer in einem alten Haus. Eine ältere Frau, schwarz gekleidet, spricht zu einem jungen Mann. Siehaben kein Licht eingeschaltet. Durch die zwei Fenster dringt ein unbarmherziges Mondlicht. Ich vergaß zu sagen, dass die Frau in Schwarz zwei, drei interessante religiös inspirierte Gedichtsammlungen veröffentlicht hat. Also, die Frau in Schwarzspricht zu dem jungen Mann:

Laß mich mit dir gehen. Was für ein Mond heute!
Er ist so gütig, der Mond – niemandem wird auffallen,
daß meine Haare grau geworden sind. Der Mond
färbt meine Haare wieder golden. Du wirst nichts merken.
Laß mich mit dir gehen.

Wenn der Mond scheint, werden im Haus die Schatten länger,
unsichtbare Hände bewegen die Vorhänge,
ein bleicher Finger schreibt im Staub auf dem Klavier
vergessene Worte – ich will sie nicht hören. Schweig!
Laß mich mit dir gehen.

Ein kleines Stück nur, nur bis zur Mauer der Ziegelei,
nur bis dorthin, wo sich die Straße krümmt,
wo unter der Tünche des Mondlichts die Stadt aus Zement und Luft auftaucht,
die Stadt, die so gleichgültig ist und so unwirklich
und wirklich erscheint – als wär sie metaphysisch,
daß du schließlich glauben könntest, du bist und bist auch wieder nicht und vielleicht existiertest du niemals, wie auch die Zeit und ihre Vergänglichkeit nicht existierten.
Laß mich mit dir gehen.

Wir werden uns ein wenig auf die steinerne Bank setzen, auf die steinerne Bank auf dem Hügel,
und wie uns da der Wind des Frühlings anweht,
kann es sein, wir glauben, wir fliegen,
denn höre ich nicht oft und auch jetzt im Rauschen meines Kleides
das Rauschen von zwei gewaltigen Flügeln, die auf- und niederschwingen,
und wenn du dich einschließt in den Rausch dieses Fliegens,
spürst du, wie sie deinen Hals, deine Rippen, deine Haut zusammenpressen,
und derart von den Muskeln der blauen Luft,
von den kräftigen Sehnen der Höhe gepackt,
ist es einerlei, ob du kommst oder gehst,
und ohne Bedeutung, daß meine Haare grau geworden sind
(nicht darum bin ich traurig – ich bin traurig,
weil mein Herz nicht auch grau werden will).
Laß mich mit dir gehen.
Ich weiß, daß jeder ganz allein zur Liebe,
zum Ruhm und zum Tod unterwegs ist.
Ich weiß es. Ich habe es versucht. Es nützt nichts.
Laß mich mit dir gehen. …


...

Ich halte es nicht aus, es auf meinem Rücken zu tragen.
92
Du musst ständig aufpassen, immer aufpassen,
die Wand stützen mit dem großen Büffet,
das Büffet stützen mit dem uralten, geschnitzten Tisch,
den Tisch stützen mit den Stühlen,
die Stühle stützen mit deinen Händen,
deine Schulter unter den herabhängenden Balken stemmen…
Immer aufpassen, aufpassen, dass sie nicht fallen, dass du nicht fällst.
Ich halte es nicht mehr aus

...

Ich muss ein wenig Stadt sehen – nein, nicht den Mond -…
Ich muss die großen Schritte der Stadt hören,
ich will nicht mehr deine Schritte hören
noch die Schritte Gottes, noch auch meine eigenen Schritte

...

envoyé par Riccardo Gullotta - 5/12/2019 - 22:50




Langue: russe

Русский перевод / Ρωσική μετάφραση / Traduzione russa / Russian translation / Traduction russe / Venäjänkielinen käännös:
Kripti


Post-war Thessalian village



Si propone anche il video della rappresentazione eseguita al Centro culturale greco di Mosca il 22/09/2018. La traduzione che segue non è la trascrizione del testo recitato.

Исполнители / Ερμηνεία / Performed by / Interprétée par / Laulavat:
Margarita Besova /Маргарита Бесова , Innokenty Smoktunovsky / Иннокентий Смоктуновский

Лунная соната

(Весенний вечер. Большая комната в старом доме. Пожилая женщина, одетая в черное, разговаривает с юношей. Они не стали включать освещение. Из двух окон непрерывно льется лунный свет. Забыл упомянуть о том, что женщина в черном опубликовала 2 или 3 томика весьма неординарной поэзии религиозной направленности. Итак, Женщина в Черном разговаривает с Юношей):

Позволь мне пойти с тобой. Что за луна сегодня! Луна добра - будут незаметны мои поседевшие волосы. Луна опять сделает мои волосы злотыми. Ты не поймешь. Позволь мне пойти с тобой.
Когда светит луна, тени в доме растут. Невидимые руки задергивают шторы. Призрачный палец пишет забавные слова на запыленном фортепьяно. Я не хочу их слышать. Молчи!

Позволь мне пойти с тобой немного дальше, до стены кирпичного завода, до того места, где поворачивает дорога, и виднеется цементный и воздушный город, заретушированный лунным светом, настолько безразличным и иллюзорным, естественным, как метафизика, что можешь в конце концов поверить в то, что ты существуешь и не существуешь, что никогда не существовал, что никогда не существовало время с его разрушительной силой.

Позволь мне пойти с тобой. Мы посидим немного на завалинке, на холме. Нас будет обдувать весенний ветерок, и мы даже сможем вообразить, что летим. Ведь часто, и даже сейчас, я слышу звук моего собственного платья, как шум двух мощных крыльев, поднимающихся и опускающихся. И когда погружаешься в звучание этого полета, чувствуешь, как сковало твое горло, твои ребра, твою плоть. Тогда для тебя, сжатого мускулами голубого воздуха, поддерживаемого сильными нервами небес, не имеет никакого значения - уходишь ли ты или возвращаешься, и даже неважно то, что мои волосы поседели (не в этом моя печаль – моя печаль в том – что не поседело мое сердце). Я знаю, что каждый из нас в одиночестве идет к любви, к вере и к смерти. Я знаю это. Я испытала это. Это не выход.

Позволь мне пойти с тобой. Этот дом наполнен призраками, он изгоняет меня – я говорю о том, что он очень сильно постарел, гвозди расшатались, картины падают так, как если бы они погружались в пустоту, штукатурка обсыпается беззвучно, как падает шляпа мертвеца с вешалки в темном коридоре, как изношенные шерстяные перчатки падают с колен тишины, или как луч луны падает на старое, потрепанное кресло. Когда-то и это тоже было новым – не фотография, в которую ты так пристально вглядываешься - я говорю о кресле, очень удобном, в котором можно было целыми часами сидеть с закрытыми глазами и мечтать о чем угодно – о песчаном береге, гладком, влажном, сияющем в лунном свете, сияющем еще больше, чем мои старые ботинки из лакированной кожи, которые я отдаю каждый месяц в будку чистильщика обуви на углу; или о парусе рыбацкой лодки, который склоняется к ее основанию, раскачиваемый своим собственным дыханием; о треугольном парусе, напоминающем платок, сложенный наискосок вдвое, как если бы у него не было ничего, что надо укрыть или удержать, или не было смысла трепетать открытым при прощании.

У меня давняя слабость к платкам - ничего не закутываю в них, никаких цветочных семян или ромашек, собранных в полях на закате, не завязываю на платках четыре узла, превращая в шапочки, которые носят рабочие на противоположной стороне улицы, не вытираю ими глаза – я сохранила хорошее зрение. Никогда не носила очки. Просто безобидная причуда – платки. Теперь я складываю их в четыре раза, в восемь, в шестнадцать, чтобы занять свои пальцы. И теперь я вспоминаю, что так я считала ритм, когда пошла в музыкальную школу в синем переднике, с белым воротником и двумя белокурыми косичками - 8, 16, 32, 64 - взявшись за руки с моим маленьким другом – персиковым деревом, полным света и розовых цветов (прости мне такие отступления - плохая привычка) - 32, 64 - и моя семья возлагала большие надежды на мой музыкальный талант.

Но я говорила тебе о кресле - оно потрепано, из него выглядывают ржавые пружины, наполнение – собиралась отправить его в мебельную мастерскую, которая находится по соседству, но где найти время, деньги и настроение. Что привести в порядок в первую очередь? Собиралась накинуть на кресло простыню, но я испугалась белой простыни при таком лунном свете. Здесь сидели люди, мечтавшие о великом, как этот делаешь ты, да и я тоже, а теперь они отдыхают под землей, не обеспокоенные дождем или луной.

Позволь мне пойти с тобой. Мы остановимся ненадолго на верхних мраморных ступенях Св. Николаса, после этого ты спустишься, и я вернусь назад, сохранив на левой стороне теплоту от случайного прикосновения твоего пиджака и многочисленных квадратиков света от маленьких окон соседей и этого чистого белого тумана, исходящего от луны, как большая процессия серебряных лебедей. И я не боюсь этого явления, поскольку раньше в течение многих весенних вечеров разговаривала с Богом, который представал предо мной одетым в туман и величие этого лунного света. И многих молодых людей, даже более красивых чем ты, я принесла ему в жертву. Я растворилась и стала настолько белой, настолько недоступной в моем белом пламени, в белизне лунного света, подоженная ненасытными мужскими глазами и еще нерешительным экстазом молодежи, осаждаемая роскошными бронзовыми телами, сильными мускулами, натренированными в бассейне, за веслами, на беговой дорожке и футбольном поле. Я делала вид, что не замечала их - лбы, губы и шеи, колени, пальцы и глаза, грудь, обмундирование и оружие (и действительно я не видела их).
Ты знаешь, иногда, когда ты очарован, забываешь о том, что очаровало тебя, достаточно самого восторга.

Бог мой, какие звездно-яркие глаза, и я была поднята до восторга отрицаемых звезд, потому что, осажденной извне и изнутри, мне уже не оставляли никакого выбора, только путь вверх или путь вниз.
Нет, этого недостаточно.

Позволь мне пойти с тобой.
Я знаю, что время уже ушло. Позволь мне, потому что я столько лет, дней и ночей, и багряных полдней была одинокой, упорной, одинокой и безупречной, даже на моем брачном ложе – безупречной и одинокой, пишущей великолепные стихи, чтобы лежать на коленях Бога, стихи которые, я уверяю тебя, останутся, как если бы их высекли на превосходном мраморе, за пределами моей жизни и твоей жизни, далеко за пределами.
Этого недостаточно.

Позволь мне пойти с тобой.
Этот дом не может меня больше выносить. Я не могу больше тащить его на себе. Необходимо постоянно заботиться, заботиться, о том как поддержать стену с большим буфетом, как поддержать буфет с антикварным резным столом, как поддержать стол со стульями, как поддержать стулья своими руками, как опустить плечо под свисающую балку. И фортепьяно, словно закрытый черный гроб. Не смей его открывать! Необходимо обо всем заботиться, заботиться, чтобы они не упали, чтобы я не упала. Не могу больше выносить это.

Позволь мне пойти с тобой.
Этот дом, несмотря на всех его мертвецов, не имеет никакого намерения умирать, он настаивает на том, чтобы жить с его мертвецами, чтобы жить за счет его мертвецов, чтобы жить за счет уверенность в собственной смерти, чтобы сохранять домашний уют для его мертвецов на гниющих кроватях и полках.

Позволь мне пойти с тобой.
Как бы осторожно я ни ступала через туман вечера, будь я в тапочках или босиком, обязательно раздается звук: треск оконного стекла или зеркала, слышатся какие-то шаги - не мои. Наверное, снаружи, на улице, эти шаги не слышны – говорят, что раскаянье обуто в деревянные ботинки - и если ты посмотришь в это или вон в то зеркало, за слоем пыли и трещинами ты различишь затемненное и разбитое лицо, свое лицо, которое ты всю свою жизнь стремился сохранять чистым и целым.
Губы стакана мерцают в лунном свете, как круглая бритва- как я могу поднести ее к моим губам? Как бы меня ни мучила жажда – как я могу поднести ее? Ты видишь, у меня появилось желание сравнивать – по крайней мере это у меня еще осталось, как подтверждение того, что остроумие меня пока не подводит.

Позволь мне пойти с тобой. Время от времени, когда спускается вечер, у меня такое чувство, что за окном проходит могучий медведь с его старой тяжелой медведицей, мех которой полон шипов и чертополоха. Они поднимают пыль на соседней улице, пустынное облако пыли - фимиам, который курят сумерки. Дети уходят домой на ужин, и им больше не позволяют выходить на улицу, несмотря на то, что находясь за стенами, они ощущают поступь старой медведицы.

А утомленная медведица шествует в мудрость ее одиночества, не зная, почему и зачем она стала грузной и не может больше танцевать на своих задних лапах, не может носить свою шапочку с ленточками, чтобы развлекать детей, бездельников и докучливых особ.
И все, что ей сейчас хотелось бы – это лечь на землю и позволить им топтаться по ее животу. Это была бы ее последняя игра, демонстрирующая ужасное противостояние ненужности, безразличие к любопытсву, к кольцам в губах, к стискиванию зубов, безразличие к боли и жизни с ее безоговорочной поддержкой смерти – даже медленной смерти.
Окончательное безразличие к неминуемости смерти и знание жизни, которое превышает порабощение ею своей мудростью и действом.
Но кто может сыграть в эту игру до конца?

И медведица встает снова и идет дальше, подчиняясь своему поводку, своим кольцам, своим стиснутым зубам, улыбаясь порванными губами грошам, которые ей бросают красивые, ничего не подозревающие, дети (красивые именно потому, что неподозревающие), и говорит: «Спасибо». Поскольку постаревшие медведи могут сказать только одно: «Спасибо...спасибо...»

Позволь мне пойти с тобой. Этот дом душит меня. Особенно кухня, которая напоминает морские глубины. Свисающие кофейники мерцают, как круглые, огромные глаза невиданной рыбы, тарелки медленно колеблются, как медузы, морские водоросли и ракушки, застрявшие в моих волосах. А я не могу их выпутать, не могу вынырнуть. Поднос тихо выпадает из моих рук. Я сползаю вниз и смотрю, как поднимаются и поднимаются вверх пузыри, выдыхаемого мной, воздуха. Стараюсь отвлечь себя наблюдением за ними, и мне любопытно, а что бы сказал тот, кто, оказавшись на верху, увидел бы эти пузыри. Возможно, он сказал бы, что кто-то тонет, или водолаз исследует глубины? И действительно много раз я обнаруживала там, в глубинах затопления, кораллы, жемчуга и сокровища судов, потерпевших крушение, неожиданные столкновения - прошлые, настоящие и будущие - почти подтверждение вечности, какую-то отсрочку, какую-то улыбку бессмертия, то, что принято называть счастьем, опьянением, вдохновением даже, кораллы, и жемчуга, и сапфиры; только я не знаю, как поделиться ими - нет, я на самом деле отдаю их; только я не знаю, могут ли принять их – но, тем не менее, я отдаю их.

Позволь мне пойти с тобой. Секундочку, я возьму мой пиджак. Погода так изменчива, что я должна быть осторожной. Вечером влажно. И не кажется ли тебе, что луна усиливает ощущение холода? Позволь мне застегнуть твою рубашку – какая у тебя сильная грудь – какая сильная луна – кресло... я хочу сказать – когда бы я ни поднимала чашку со стола под ней остается отверстие тишины. Я сразу же прикрываю его ладонью, чтобы не смотреть в него. Я ставлю чашку на место; и отверстие луны в черепе мира больше не смотрит через него. Это магнитная сила притягивает тебя, не смотри, не смотрите, послушайте то, что я вам говорю – вы провалитесь. Это красивое, эфемерное головокружение – ты провалишься в мраморный колодец луны, движение теней, бесшумные крылья, таинственные голоса – разве вы не слышите их?

Глубоко, глубоко падение, бесконечен, бесконечен подъем, воздушный памятник запутывается в своих крыльях, глубока, глубока незыблемая благосклонность тишины – мерцающие огни, на противоположном берегу, создают такое впечатление, что вы качаетесь на собственной волне, ощущая дыхание океана. Это головокружение красиво и эфемерно – будь осторожен, ты провалишься. Не смотри на меня, мое место здесь – в этих колебаниях - в этом роскошном головокружении. И так каждый вечер... у меня немного болит голова, и я периодически испытываю головокружение. Часто я заскакиваю в аптеку, которая находится через дорогу, чтобы купить аспирин. Но порой я так устаю, что остаюсь со своей головной болью здесь и слушаю звук пустоты, который трубы создают в стенах, или пью кофе.

И как обычно, по рассеянности я забываю и варю два - кто выпьет второй? Это действительно забавно, я оставляю его на подоконнике, чтобы охладить, а иногда выпиваю обе чашки, смотря из окна на яркий зеленый глобус аптеки, который походит на зеленый свет тихого поезда, прибывающего, чтобы забрать меня с моими платками, прохудившимися ботинками, моим черным кошельком, моими стихами, но без чемоданов – кому и зачем они нужны?

Позволь мне пойти с тобой.

А, уходишь? Спокойной ночи. Нет, я не приду. Спокойной ночи. И я пойду через какое-то время. Спасибо. Поскольку я все-таки должна выйти из этого разваливающегося дома. Я должна краем глаза увидеть город - нет, не луну – город с его мозолистыми руками, город рабочих будней, город, который клянется хлебом и кулаком, город, который на своей спине тащит нас всех с нашей мелочностью, грехами и ненавистью, с нашими амбициями, нашим невежеством и нашей старостью. Я должна услышать великие шаги города и не слушать больше твоих шагов или божьих, или моих собственных.
Спокойной ночи.

***

(В комнате становится темно. Создается ощущение, что облако закрыло луну. И как будто внезапно включили радио в баре, находящемся по соседству, слышится знакомая музыкальная фраза.. И я понимаю, что "Лунная соната", ее первые аккорды, очень мягко звучала на протяжении всей этой сцены.
Молодой человек спустится с холма с иронической и возможно сочувственной улыбкой на изящно очерченных губах и ощутит облегчение. А как только дойдет до Св. Николаса, еще до того, как сбежит вниз по мраморным ступеням, он разразится громким, безудержным смехом. И в лунном свете его смех не будет казаться непристойным. Как знать, может быть, единственная непристойность и кроется в том, что нет ничего непристойного. Вскоре Молодой Человек затихнет, станет серьезным и скажет: -Закат эры.
Так, полностью придя в себя, он опять расстегнет рубашку и отправится своим путем.
Что касается Женщины в Черном, я так и не знаю, выбралась ли она из дома. Луна сияет снова. И в углах комнаты растут тени, впитывая невыносимое сожаление, почти отчаянье, пригодное не столько для жизни, сколько для бесполезной исповеди.
Вы слышите?
Играет радио...)

envoyé par Riccardo Gullotta - 1/12/2019 - 09:20




Langue: bulgare

Български превод / Βουλγαρική μετάφραση / Traduzione bulgara / Bulgarian translation / Traduction bulgare / Bulgariankielinen käännös:
grreporter

balgarskaluna


L’intera Sonata nell’interpretazione della pianista Valentyna Lysycja:

ЛУННАТА СОНАТА

(Пролетна вечер. Голяма стая в стара къща. Облечена в черно възрастна жена говори на младеж. Не са запалили лампата. През двата прозореца нахлува безжалостен лунен светлик. Забравих да спомена, че Жената в Черно е издала две-три интересни стихосбирки с религиозни веяния. И така, Жената в черно говори на младежа):

Позволи ми да дойда със теб. Каква луна грее тази вечер!
Луната е благосклонна - няма да личи,
че косите ми са побелели. Луната
отново ще ги позлати. Няма да разбереш.
Позволи ми да дойда със теб.

Когато има луна, сенките в къщата растат,
незрим пръст изписва в праха върху пианото
забравени слова – не искам да ги чуя. Замълчи.

Позволи ми да дойда със теб
малко по-надолу до зида на тухларната,
дотам, където пътят завива и се провижда
градът циментов и въздушен, варосан в лунния светлик,
тъй равнодушен и безплътен,
тъй позитивен, сякаш е метафизичен,
най-после можеш да повярваш, че съществуваш или че не съществуваш,
че никога не си съществувал, че времето не е съществувало и неговото похабяване.
Позволи ми да дойда със теб.

Ще приседнем за малко върху каменната пейка на хълма,
и както пролетният вятър ни продухва,
можем дори да си представим, че ще политнем,
тъй като много пъти, дори сега, чувам шума от полите си
като пърхане на две силни криле, които се размахват,
а когато се затвориш в този звук на летежа
усещаш набити врата, ребрата и плътта си,
и тъй притиснат между мускулите на синия въздух,
сред сухожилията яки на височината,
няма значение дали отиваш или се връщаш,
нито пък е важно, че косите ми са побелели,
(не това е болката ми – боли ме,
че и сърцето ми не остарява).
Позволи ми да дойда със теб.

Знам, че всеки си проправя сам път в любовта,
сам е в славата и във смъртта.
Знам това. Изпитала съм го. Няма полза.
Позволи ми да дойда със теб.

Този дом се насели с призраци, пропъжда ме -
искам да кажа, че е много остарял, пироните се отковават,
картините се хвърлят надолу сякаш се гмуркат в празното,
мазилката се рони безшумно;
както шапката на мъртвия пада от закачалката в сумрачния коридор,
както протърканата вълнена ръкавица на мълчанието пада от коленете й
или както ивица лунен светлик пада върху стария изтърбушен фотьойл.

Някога и той е бил нов – говоря не за снимката, която гледаш с такова недоверие,
а за фотьойла - отморяваше истински, можеше да седиш с часове
и притворил очи да мечтаеш за какво ли не
- за гладко пясъчно крайбрежие, влажно, лъснало като лунен диск,
още по-излъскано и от старите ми лачени обуща, които всеки месец давам
във ваксаджийницата на ъгъла,
или за платно на рибарска лодка, чезнеща в далечината, полюшвана от
собственото си дихание,
триъгълно платно като кърпа сгъната само на две,
сякаш няма какво да върже и да задържи,
или да се развее волно за сбогуване. Винаги съм била пристрастена към кърпите,
не за да държа нещо завързано -
семенца от цветя или лайкучка, събрана на полето по залез,
или за да вържа четири възела като “шапката”, която носят работниците
на отсрещния строеж,
или за да бърша очите си – запазих зрението си добро;
никога не сложих очила. Кърпите са малко своенравие.

Сега ги сгъвам на четири, на осем, на шестнайсет,
да занимавам пръстите си. А си и припомних,
че така отмервах такта на музиката, когато посещавах Консерваторията
със синя престилка и бяла якичка, с две руси плитки
- 8, 16, 32, 64 – ,
хванала за ръка моята малка приятелка прасковката цялата в светлина и розов цвят,
(прости ми тези думи – лош навик): 32, 64 – а родителите ми
възлагаха големи надежди на музикалната ми дарба. И тъй, разказвах ти за фотьойла –
изтърбушен – виждат се ръждясали пружини, сламеният пълнеж –
мислех да го закарам в мебелната работилница до нас,
но къде ти време, пари и настроение - какво ли да поправиш по-напред? Мислех да метна отгоре му чаршаф - но ме достраша
от белия чаршаф под тази лунна светлина. Тук са седяли
хора мечтали за велики дела, както и ти, както впрочем и аз,
а сега почиват под земята без дъждът или месечината да ги безпокоят.
Позволи ми да дойда със теб.

Ще поспрем за миг горе на мраморната стълба на “Свети Никола”,
после ти ще заслизаш, а аз ще се върна обратно,
затоплена отляво от случайното докосване на сакото ти
и от няколко светещи квадрата на квартални прозорци
и тази снежнобяла лунна омара като дълъг кортеж от сребристи лебеди. И не ме е страх от този израз, тъй като
през много пролетни вечери съм разговаряла понякога с Бог, който ми се яви
облечен в нимба и прославата на такава лунна светлина,
и му принесох му жертва мнозина младежи, по-красиви и от теб дори,
тъй бяла и недостижима да се изпарявам в белия си пламък, в сребристото на лунния светлик,
изпепелена от ненаситни мъжки погледи и от колебливия екстаз на юношите,
обсадена от превъзходни тела със слънчев загар,
силни крайници, заякнали от плуване, гребане, атлетика и футбол
(които се преструвах, че не забелязвам)
чела, устни и вратове, колена, пръсти и очи,
гърди, мишци и бедра (и наистина не ги забелязвах).
Знаеш ли, понякога, когато те обзема възторг, забравяш онова, от което
се възхищаваш, стига ти собствената ти възхита –
Господи, какви осеяни със звезди очи и се възнасях в апотеоз от отречени звезди,
защото тъй обсадена отвътре и отвън
не ми оставаше друг път, освен този нагоре и надолу.
- Не, не ми стига.
Позволи ми да дойда със теб.

Знам, че времето напредна. Позволи ми,
понеже толкова години, дни и нощи и в пурпурни пладнета бях сама,
непреклонна, непорочна и сама,
сама и непорочна дори в съпружеското ложе,
пишейки преславни стихове върху коляното Господне,
стихове, които уверявам те, ще останат като изваяни от безупречен мрамор
отвъд моя и твоя живот, много отвъд. Но това не е достатъчно.
Позволи ми да дойда със теб.

Този дом не ме побира вече. Не може повече да ме търпи.
И аз не мога да го нося повече на гръб.
Трябва вечно да внимаваш, все да си нащрек,
да подпираш стената с големия бюфет,
да подпираш бюфета с престарялата резбована маса,
да подпираш масата със столовете,
да подпираш столовете с ръце,
да подпъхваш рамо под разкрачената греда.
А пианото е като затворен черен ковчег. Не смееш да го отвориш.
Все трябва да внимаваш, да си нащрек, да не паднат, да не паднеш. Не издържам вече.
Позволи ми да дойда със теб.

Въпреки всичките си мъртъвци, този дом не иска да умре.
Упорства да живее с мъртъвците си,
да живее от покойниците си,
да живее чрез увереността на свойта смърт,
дори да подрежда мъртъвците си върху паянтови кревати и лавици.
Позволи ми да дойда със теб.

Тук, колкото и безшумно да пристъпвам във вечерния сумрак,
било по пантофи, било боса,
все нещо ще изскърца – пропуква се огледало или стъкло,
чуват се някакви стъпки – не са моите.
Навън от улицата може да се чуват тези стъпки –
покаянието, казват, носи дървени обувки –
а ако се обърнеш да погледнеш в едно или в друго огледало,
зад прахта и пукнатините,
различаваш по-смътен и разчленен лика си;
собствения си лик, който не си пожелавал нищо друго във живота си, освен
да го запазиш ясен и неделим.

Ръбът на чашата е лъснал на лунния светлик
като кръгъл бръснач – как да го поднеса към устните си?
Колкото и да съм жадна – как да го поднеса? Виждаш ли?
Все още имам настроение за сравнения – това ми остана,
това все още ми вдъхва увереност, че не отсъствам.
Позволи ми да дойда със теб.

Понякога, когато пада вечерта, имам усещане,
че под прозорците минава мечкарят със старата нетежала мецана
с козина пълна с бодили и осилчета,
вдигайки прахоляк из улиците на квартала,
облак пустинен прахоляк, прекадяващ здрача,
а децата са се прибрали по домовете за вечеря и не ги пускат да излязат навън,
макар че отгатват зад стените вървежа на старата мецана –
а уморена мечката върви напред в мъдростта на самотата си, без да знае защо и накъде –
натежала е, вече не може да играе на задните си нозе,
не може да носи дантелената шапчица, за да забавлява децата, безделниците, взискателните,
и единственото, което иска, е да полегне на земята,
оставяйки се да я газят по корема, играейки така последната си игра,
показвайки огромната си сила да се оттегли,
неподчинението си пред интересите на другите, пред халките на носа й, пред нуждата от зъбите й,
неподчинението си пред болката и пред живота
със сигурен съюзник смъртта – макар и бавна смърт –
окончателното си неподчинение пред смъртта чрез продължението и познанието на живота,
чиято стръмнина катери действено и със познание, надмогващо робията й.

Ала кой ли би могъл докрай да изиграе тази игра?
И мечката отново става и върви напред,
подчинявайки се на каишката, на халките и на зъбите си,
усмихвайки се с разцепени устни на петачетата, които й подхвърлят красивите неподозиращи деца
(красиви именно, защото са неподозиращи)
и им благодари. Защото престарелите мецани
са се научили да казват единствено това: “Благодаря, благодаря”.
Позволи ми да дойда със теб.

Тази къща ме задушава. Кухнята дори наподобява
морска глъбина. Окачени джезветата лъщят
като големи кръгли очи на невероятни риби,
чиниите се поклащат леко като медузи,
водорасли и раковини се заплитат в косите ми – после не мога да ги измъкна,
не мога отново да се издигна на повърхността –
подносът пада от ръцете ми без звук – пропадам надолу
и виждам мехурчетата от дишането ми да се издигат, издигат се,
опитвам се да се разсейвам като ги гледам
и се питам какво ли би помислил някой, ако стоеше горе и видеше
тези мехурчета,
дали, че се дави човек или че водолаз изследва дълбините?

Наистина често там на дъното на удавянето откривам
корали, бисери и съкровища от потънали кораби,
неочаквани срещи - вчерашни, днешни и бъдещи –
потвърждение почти за вечност,
някакво поемане на дъх, някаква усмивка на безсмъртие, както казват,
някакво щастие, някакво опиянение, дори въодушевление,
корали, бисери и сапфири; само че не умея да ги дам – не, давам ги.
Но не знам дали умеят да ги вземат – във всеки случай аз ги давам.
Позволи ми да дойда със теб.

Момент, да си взема жилетката,
в това променливо време все пак трябва да се пазим.
Вечерите са влажни, а не ти ли се струва,
че луната наистина изостря хладината?

Позволи ми да закопчая ризата ти – колко са силни гърдите ти,
каква ярка луна – и когато вдигам чашата от масата
отдолу остава дупка мълчание, веднага поставям длан отгоре й,
за да не гледам вътре – отново поставям филджана на мястото му;
а месечината е дупка в черепа на света – не поглеждай вътре,
това е магнитна сила, която те привлича – не поглеждай, не поглеждай,
чуйте какво ви казвам – ще пропаднете вътре. Такова главозамайване
красиво, леко – ще пропаднеш.
Месечината е мраморен кладенец,
мърдат сенки и неми криле, загадъчни гласове – не ги ли чувате?

Дълбоко, много дълбоко е пропадането,
дълбоко, много дълбоко е издигането,
въздушната статуя плътна между отворените си криле.
Дълбоко, много дълбоко е безпощадното благодеяние на тишината –
трептящи фойерверки на брега отсреща, тъй както се люлееш в собственото си вълнение -
океанско дихание. Красиво, леко
е това главозамайване – внимавай, ще паднеш. Не гледай мен,
моето място е люлеенето – прекрасното главозамайване. Така всяка привечер
имам леко главоболие, някакъв световъртеж.

Често отскачам за аспирин до аптеката отсреща,
друг път ме домързява и си оставам с главоболието,
заслушана в кухия шум от тръбите между стените
или си сварявам кафе и все така разсеяна
се заплесвам и сварявам две – кой ли ще изпие другото?
Смешно е наистина, оставям го на перваза да изстива
или понякога изпивам и второто, гледайки през прозореца зеления глобус на аптеката
като зелена светлина на безшумен влак, който идва да ме отнесе
с шаловете ми, разкривените ми обувки, черната ми чанта, стиховете ми,
без никакви куфари – за какво ли са ми притрябвали?
Позволи ми да дойда със теб.

А, тръгваш ли си? Не, няма да дойда. Лека нощ.
Ще изляза след малко. Благодаря. Защото, в крайна сметка, трябва
да изляза от този съсипан дом.
Трябва да видя малко свят – не, не луната –
а града с мазолестите му ръце, града на надничарите,
града, който се кълне в хляба и в юмрука си,
града, който носи всички нас на гърба си,
с нашата дребнавост, с разприте,
с амбициите, невежеството и старостта ни –
да чувам тежките стъпки на града,
да не чувам повече твоите стъпки,
нито стъпките на Бога, нито пък моите стъпки. Лека нощ.

(Стаята помръква. Изглежда облак е закрил луната. Изведнъж, сякаш невидима ръка е усилила радиото в съседния бар, прозвучава много позната музикална фраза. И тогава разбрах, че цялата сцена е била съпроводена от приглушената “Лунна соната”, само от нейната първа част. Сега Младежът сигурно слиза по стълбите с иронична и съчувствена усмивка върху добре очертаните му устни и с усещане за избавление. Точно като стигне до “Свети Никола” преди да слезе по мраморната стълба ще се изсмее – със силен, невъздържан смях. Смехът му съвсем няма да прозвучи неуместно под лунната светлина. Може би единственото неуместно ще бъде, че не е никак неуместен. След малко Младежът ще сепне, ще стане сериозен и ще каже: “Упадъкът на една епоха”. Така, вече напълно притихнал, отново ще разкопчае ризата си и ще поеме по пътя си. Колкото до жената в черно, не зная дали в последна сметка е излязла от къщи. Лунният светлик отново грее. А в ъглите на стаята сенките са притиснати от непоносимо покаяние, почти гняв, не толкова заради живота, колкото заради непотребната изповед. Радиото продължава да свири):
Атина, юни 1956

envoyé par Riccardo Gullotta - 7/12/2019 - 23:14




Langue: roumain

Traducere românească / Ρουμανική μετάφραση / Traduzione rumena / Romanian translation / Traduction roumaine / Romaniankielinen käännös:
Catalina Franco


pianista: Radu Lupu


SONATA SUB CLAR DE LUNĂ

(Seară de primăvară. Sala mare a unei vechi case. O femeie în vârstă, îmbrăcată în negru, îi vorbește unui tânăr. N-au aprins lumina. Prin cele două ferestre pătrunde necruțătoare lumina lunii. Am uitat să spun că Femeia în Negru a publicat două sau trei culegeri interesante de versuri de inspirație religioasă. Așadar, femeia în negru îi vorbește Tânărului):

Ia-mă cu tine. Ce lună-astă seară!
Luna e bună – nu vei vedea
că părul meu a albit. În lumina lunii
voi fi din nou blondă. N-o să-ți dai seama.
Ia-mă cu tine.
Sub lumina lunii cresc umbrele-în casă,
mâini invizibile perdelele trag,
un deget palid scrie pe praful pianului
cuvinte uitate – nu vreau să le-aud. Taci.

Ia-mă cu tine.
doar puțin mai departe, până la fabrica de cărămidă,
unde drumul se întoarce și-apare
orașul de aer și de ciment, calcinat în lumina lunii,
atât de indiferentă și ireală,
atât de reală, metafizică aproape,
că la urma ai putea să crezi că ești și nu ești
că n-ai existat nicicând, că timpul în ruină n-a existat.
Ia-mă cu tine.

Vom ședea puțin pe zid, sus pe colină,
ne-om răcori în vântul primăvăratic
ne-om închipui poate chiar că zburăm,
așa cum adesea, acum chiar, aud foșnetul rochiei mele
de parcă două aripi puternice-ar fi,
iar când în rumoarea zborului te vei închide
gât, șolduri, carne tari se vor întinde,
atât de strâns în mușchii albastrului vânt,
în nervii robuști ai-înălțimii,
nu contează că pleci sau că te întorci
nu contează că părul mi-e alb,
(nu de asta mi-e teamă – teamă mi-e
ca și inima mea să se facă albă).
Ia-mă cu tine.

Știu, fiecare pășește-n iubire singur,
spre glorie și spre moarte – singur .
Știu. Am încercat-o. Nu folosește la nimeni.
Ia-mă cu tine….

E bântuită de fantome casa, mă îndepărtează –
vreau să spun că a îmbătrânit, scârțâie pe la noduri,
picturile arata ca și cum s-ar scufunda în gol,
tencuiala cade în tăcere
ca pălăria omului mort cade din cârlig în coridorul întunecat
ca mănușa veche de lână căzută din genunchii tăcerii
sau cum o fâșie de lună cade pe fotoliul rupt și vechi.


Odată altfel era – nu fotografia pe care o privești cu atâta neîncredere,
vorbesc despre fotoliul, atât de odihnitor, încât ai putea să stai ore
și cu ochii închiși la plăcerea ta
– un țărm umed lucios strălucitor sub lună,
și prea lucios pentru pantofii mei vechi din perechea pe care-o port în fiece lună de la lustragiul din colț,
sau la barca unui pescar ce se pierde legănată de propria ei suflare,
o nava triunghiulară ca o batistă îndoită pe-o parte
de parcă nimic n-ar avea de închis sau de cuprins
sau de salutat când flutură. Întotdeauna am avut mania batistelor,
nu ca să păstrez ceva,
anumite semințe de flori sau mușețel adunate spre seară pe câmp,
nici ca să fac patru noduri, ca o beretă, cum fac muncitorii de la șantierul din față,
sau ca să-mi usuc ochii – am o vedere bună;
N-am purtat nicicând ochelari. O simplă extravaganță batistele.

Acum le împăturesc în patru, opt, șaisprezece
ca să-mi ține ocupate degetele. Și acum mi-amintesc
cum băteam ritmul când mergeam la Conservator
cu șorț albastru, guler alb și două cozi blonde
– 8, 16, 32, 64 –
de mână cu o prietena-piersic, toată lumină și flori roz,
(iartă-mi cuvintele – un obicei prost) – 32, 64 – iar ai mei
își puneau mari speranțe în talentul meu muzical. Deci, am spus, fotoliul –
ponosit – i se vad arcurile ruginite, paiele –
Mă gândeam să-l duc la tâmplar aici aproape,
dar cine are timpul, dorința, banii – ce-ar trebui să repar mai întâi? –
mă gândeam să arunc pe el un cearșaf – m-am speriat
de cearșaful alb cu lumina asta de luna. Aici s-au așezat
oameni care au visat vise mari, ca tine, și, ca mine, alții
ce se odihnesc acum sub pământ fără ca ploaia sau luna să-i tulbure.
Ia-mă cu tine.

Ne vom opri un pic în partea de sus a scării de marmură de la San Nicola,
apoi tu vei coborî iar eu mă voi întoarce
având la stânga căldura dată de-apropierea cu haina ta,
câteva pătrate de lumină de la ferestrele mici din cartier
și răsuflarea albă a lunii care pare o mare procesiune de lebede de argint –
nu mă tem de această frază, fiindcă eu în
nopți de primăvară, cândva, vorbeam cu Dumnezeu, care-mi apărea
în manta de ceață și în gloria unui clar de luna ca ăsta,
și pe mulți tineri, și mai frumoși decât tine, i-am sacrificat,
mistuindu-mă, albă și de neatins în flacăra-mi albă, în albul luminii de lună,
arsă de privirea lacomă a bărbaților și de nesigura euforie a adolescenților,
asediată de minunate corpuri bronzate cu picioare puternice de la înot, de la vâsle, gimnastică,
fotbal (pe care mă prefăceam că nu le văd)
cu frunți, buze, gâturi, genunchi, degete, ochi,
torace, brațe, coapse (și chiar nu le vedeam)
– știi, uneori, admirând, uiți ce admiri, ți-ajunge admirația –
Doamne, ce ochi, plini de stele, și mă ridicam în apoteoza respinselor stele
căci, atât de asediată, dinăuntru și din afară,
nu-mi rămânea altă cale decât în sus sau în jos. –
Nu, nu e de-ajuns.
Ia-mă cu tine.

Știu că acum e târziu. Lasă-mă,
căci atât de mulți ani, zile și nopți și după amiezi violete, rămas-am singură,
de nestrămutat, neîntinată și singură,
chiar și în patu-mi de nuntă imaculată și singură,
scriind glorioase versete pe genunchii lui Dumnezeu,
versuri care, te asigur, vor rămâne sculptate impecabil în marmură
dincolo de viața mea și a ta, mult mai departe. N-ajunge.
Ia-mă cu tine.
Casa asta nu mai este de mine.
Nu pot s-o mai țin pe umeri.
Mereu să am grijă de câte ceva și
să susțin zidul cu mare credință
să susțin credința cu vechea masă sculptată
să susțin masa cu scaunele
să susțin scaunele cu mâinile
să sprijin cu umărul grinda care-a cedat.
Și pianul, închis ca un sicriu negru. Nu îndrăznesc să-l deschid.
Să ai mereu grijă să nu cadă câte ceva, când te prăbușești tu. Nu mai pot să o fac.
Ia-mă cu tine.

Casa asta, chiar cu toți morții ei, nu vrea să moară.
Se-încăpățânează a trăi cu morții ei
să trăiască din morții ei
să trăiască în certitudinea morții ei
chiar să-și pună morții pe paturi și rafturi nesigure.
Ia-mă cu tine.

Aici, oricât de încet aș merge în respirația serii,
în papuci sau desculță,
ceva scârțâie – crapă un pahar, o oglindă,
se-aud pași – nu sunt ai mei.
Afară pe stradă,-i posibil să nu se-audă acești pași –
pocăința, se spune, poartă pantofi de lemn –
și dacă te uiți în oglinda asta ori în alta,
sub praf și crăpături,
îți vezi opacă și spulberată fața,
fața ta: n-ai cerut nimic altceva de la viață, decât s-o păstrezi întreagă, curată.

Gura paharului strălucește-în lumina lunii
ca o lamă rotundă – cum s-o aduci la buze,
oricât ai fi de însetat? – Cum? – Vezi?
Încă mai vreau asemănări, – Mi-a rămas asta,
asta mă liniștește că încă-s aici.
Ia-mă cu tine.
Uneori, când se face seară, am senzația
că în afara ferestrelor comerciantul trece cu bătrânul greoiul său urs
din părul plin de răni și de spini
ridicând praful pe strada din cartier
un nor solitar de praf ce-aprinde amurgul,
iar copiii întorși acasă la cină nu-l lasă să plece
deși în spatele zidurilor ghicesc pașii bătrânului urs –
iar ursul obosit cade în înțelepciunea singurătății sale, fără unde și fără de ce –
apăsătoare, grea, pe picioarele dinapoi nu mai poate dansa
nu mai poate purta scufia de dantelă ca să distreze copiii, leneși, necruțători
vrea doar la pământ să se așeze
lăsându-se pe stomac, jucându-și astfel ultimul joc,
arătându-și forța teribilă de renunțare,
neascultarea față de interesele celorlalți, de inelele din buze, de nevoia dinților,
nesupunerea față de durere și față de viață
cu însoțirea sigură a morții – fie și cu o moarte lentă –
nesupunerea sa ultimă față de moarte cu neîntrerupta cunoaștere a vieții
care prin cunoaștere și prin faptă se ridică deasupra sclaviei sale.

Dar cine poate juca jocul acesta până la capăt?
Iar ursul iar se ridică și merge
ascultător lațului său, inelelor, dinților,
zâmbind cu buzele rupte la monedele copiilor frumoși și nebănuind
(frumoși doar pentru că nebănuind)
și spunând mulțumesc. Fiindcă urșii bătrâni
au învățat doar să spună: mulțumesc, mulțumesc.
Ia-mă cu tine.
Casa asta mă înăbușă. Bucătăria
e ca fundul mării. Ceainicele strălucesc
ca ochii mari rotunzi ai unor pești incredibili,
farfuriile se mișcă încet ca meduzele,
alge și cochilii mi se prind în păr – nu mai pot să le scot,
nu mai pot să mă întorc la suprafață –
tava-mi cade din mâini fără zgomot – mă lasă
văd sărind, urcându-mi bule în respirație,
Încerc să scap să mă uit la ele
și mă întreb ce ar spune cineva care de sus le-ar vedea,
poate că cineva se îneacă, sau un scafandru cercetează-n adâncuri?

Și într-adevăr, deseori aflu acolo, în adâncul în care mă înec,
corali și perle și comori ale naufragiatelor nave,
neașteptate-întâlniri, de ieri, de azi, din viitor,
o quasi confirmare a veșniciei,
o anume ușurare, un cert zâmbet de nemurire, după cum se spune,
o fericire, o beție, chiar un entuziasm,
corali, perle, safire;
numai că nu știu să le dau – nu, le dau;
numai că nu știu dacă pot să le am – oricum le dau
Ia-mă cu tine.

Un moment, să iau o jachetă.
Cu vremea asta schimbătoare, trebuie să avem grijă.
E umezeală seara, și luna
nu crezi că face să fie încă chiar și mai frig?

O să te închei la jachetă – ce piept puternic ai,
– ce lună puternică – scaunul, zic – și când ridic de pe masă ceașca
rămân într-o groapă de tăcere, o acopăr imediat cu mâna
ca să nu văd înăuntru – pun ceașca la loc;
chiar și luna-i o gaură în craniul lumii – nu privi înăuntru,
e o forță magnetică care atrage – nu te uita, nu te uita,
ascultă ce-ți spun – vei cădea în ea.
În vârtejul acesta frumos,
ușor – atent, cazi –
o fântână de marmură-i luna
se mișcă umbre,
umbre, aripi tăcute, misterioase voci – nu le auzi?

Adâncă căderea,
adânc urcușul,
aeriana statuie țese-între aripile sale deschise
adânca neclintită milă a tăcerii –
lumini tremurate pe celălalt țărm, în timp ce te preumbli pe propria-ți praștie,
respiră oceanul. Ușor, frumos
acest vârtej – fii atent o să cazi. Nu mă privi,
locul meu e balansul – uluitorul vârtej. Așa că în fiece noapte
Ma cam doare capul, am amețeli.

Chiar mă duc la farmacia din față să iau aspirine,
uneori nu-mi trece și rămân cu durere de cap
ca s-aud forfoteala țevilor de apă în pereți,
sau îmi fac o cafea; întotdeauna distrasă
și fiindcă uit, pregătesc două – cine-o s-o bea pe pe cealaltă? –
mă amuz, o las pe pervaz ca să se răcească,
sau, uneori, o beau și pe-a doua, privind pe fereastră becul de la farmacie, verde
ca lumina verde a unui tren tăcut ce mă ia
cu batistele mele, cu pantofii mei deformați, cu punga mea neagră, cu poemele mele,
fără valiză – ce-aș face cu ea?
Ia-mă cu tine.

Ah, te duci? Noapte bună. Nu, nu vin.
Noapte bună.
În curând am să ies. Mulțumesc. Pentru că într-un final va trebui
să ies din această casă în ruină.
Trebuie să văd cât de cât din oraș – nu, nu luna –
orașul cu mâinile lui împietrite, orașul salariului cotidian,
orașul care jură pe pâine și pumn,
orașul ce ne ține pe umeri
cu minciuna, cu răutatea, cu dușmănia,
cu ambițiile, cu ignoranța și bătrânețea noastră,
trebuie să simți pașii mari ai orașului,
ca să nu-i mai auzi pe ai tăi
nici pașii lui Dumnezeu, nici pașii mei. Noapte bună.

(Camera se întunecă. Vedem cum un nor acoperă luna. Dintr-o dată, ca și cum cineva ar fi mărit volumul la radioul unui bar din apropiere, se-aude o frază muzicală bine-cunoscută. Atunci mi-am dat seama că toată această scenă a fost însoțită în surdină de Sonata sub clar de lună, prima parte doar. Acum, Tânărul va coborî cu un zâmbet crispat, probabil de milă, cu buzele conturate, și cu un sentiment de eliberare. Ajuns la San Nicola, înainte de a fi coborât scara de marmură, va fi râs – un râs puternic, de neoprit. Râsul lui nu va suna deloc nepotrivit sub lună. Poate singurul lucru nepotrivit ar fi că nimic nepotrivit nu există. La scurt timp după aceea Tânărul va tăcea, va deveni grav și va spune: „Decădere a unei epoci“, Astfel, acum complet liniștit, se va descheia din nou la jachetă și se va duce pe drumul lui. Cât despre Femeia în negru, nu știu dacă în cele din urmă a ieșit din casă. Încă strălucește luna. Iar în colțurile camerei umbrele se strâng într-o nemărginită căință, aproape o furie, nu atât față de viață, cât față de inutila mărturisire. O simțiți? Radioul continuă):

envoyé par Riccardo Gullotta - 3/12/2019 - 00:06




Langue: hongrois

Magyar fordítás / Ουγγαρική μετάφραση / Traduzione ungherese / Hungarian translation / Traduction hongroise / Unkarinkielinen käännös
Drenkó Szabina

clairdelune


Il primo movimento della Sonata nell’interpretazione del pianista Arthur Rubinstein:

HOLDFÉNYSZONÁTA

Tavaszi este, tágas szoba egy öreg házban. Fekete ruhás idős asszony beszél egy ifjúhoz. Nem gyújtották fel a lámpákat. Mindkét ablakon a hold világít könyörtelenül. El is felejtettem említeni, a fekete ruhás asszony két-három érdekes, áhítatos verses kötet szerzője. Szóval a fekete ruhás hölgy beszél az ifjúhoz:

Hadd jöjjek veled. Micsoda Hold van ma éjszaka!
A Hold kedves – nem mutatja,
hogy hajam őszbe vegyül. A Hold újra
arannyá változtatja a hajamat. Nem is vennéd észre.
Hadd jöjjek veled.”

Holdvilágnál a szoba árnyai nagyobbra nőnek,
láthatatlan kezek rajzolják a függönyöket,
kísérteties ujj ír elfelejtett szavakat a zongora porába
Nem akarom őket hallani, csitt!

„Hadd jöjjek veled, egy kicsit lejjebb még, míg a téglagyár fala tart,
ahol az út kanyarodik, s a légies beton város feltűnik, holdfénytől fehérre meszelten,
olyan más és olyan megfoghatatlan,
oly bizonyos, mint a metafizika,
hogy végül elhiszed, hogy létezel is és nem is,
hogy soha nem is léteztél, s az idő a megsemmisülésével sohasem létezett.
Hadd jöjjek veled.

Ülünk majd kicsit az alacsony falon, fenn a dombon,
s ahogy a tavaszi szellő fúj körülöttünk,
talán elképzeljük azt is, hogy szállunk,
mert gyakran, s különösen most, hallom a saját ruhám hangját,
mintha két erőteljes szárny nyílna s csukódna,
érzed a torkod, bordáid és húsod feszes hálóját,
s mikor bezárod magadat ennek a repülésnek a hangjába,
érzed a torkod, bordáid és húsod feszes hálóját,
s így az azúr ég szűk izmai közepette,
a mennyek erős idegszálai közepette,
nem számít, hogy mész vagy visszatérsz,
nem számít, hogy mész vagy visszatérsz,
és nem számít, hogy a hajam fehér lett már
(mert nem ez a bánatom – a bánatom az, hogy a szívem
fehérré nem vált).
Hadd jöjjek veled.

Tudom, hogy mindegyikünk egyedül utazik a szeretetbe,
egyedül a hithez és a halálba.
Tudom ezt, én kipróbáltam, ez nem segít.
Hadd jöjjek veled.

Ez a ház kísértet járta, vadászik rám –
amit mondok az az, hogy megvénült már, a szegek meglazultak,
a képek lógnak, mintha a semmibe lennének mártva,
a vakolat hangtalanul hullik alá,
mint a halott ember kalapja hullik le a szegről a sötét előcsarnokban,
mint a molyrágta kesztyű hullik le a csend térdéről,
vagy, mint ahogy a holdsugár esik az öreg, kibelezett karosszékre.

Egykor ez is új volt – nem a fénykép, melyre oly kétkedve bámulsz –
a karosszéket mondom, nagyon kényelmes volt, órákig ülhettél benne
csukott szemmel álmodozva bármiről, ami csak eszedbe jutott,
homokos tengerpartról, mely sima és nedves, fénylik a holdfényben,
jobban fénylik, mint a régi bőr cipőm, melyet minden hónapban a sarki cipőfényezőhöz küldtem,
vagy, mint a halászhajó vitorlája, mely saját sóhajától meglékelten süllyed,
egy háromszögű vitorla, mint egy kendő, ferdén félbe hajtva,
mivel nem volt mit befognia vagy megtartania,
nem volt kinek búcsút inteni vele. Mindig is rajongtam a kendőkért,
nem azért, hogy bármit beléjük kössek,
naplementés mezőkön szedett virágmagokat vagy kamillát,
nem azért, hogy négy csomót kössek a csücskeire, mint a munkások fejfedői az útmenti építkezéseken,
sem azért, hogy a szemeimet legyezgessem – mindig vigyáztam a szemem világára;
sohasem viseltem szemüveget. Csak egy ártalmatlan önkifejező eszköz, a kendő.

Most negyedekbe hajtom, nyolcadokba, tizenhatrétbe,
hogy ujjaimat lefoglaljam. És visszaemlékszem, így számoltam a zenét mikor az Odeionba mentem
kék kötényben és fehér gallérral, két szőke fonattal,
- 8, 16, 32, 64 –,
kéz a kézben egy kis barátommal, hamvas, csupa világos csokorbaszedett virág,
(bocsáss meg az ilyen hozzáfűzésekért – rossz szokás) – 32, 64 –
a családom nagy reményeket fűzött a zenei tehetségemhez. De a karosszékről kezdtem el beszélni,
kibelezett – a rozsdás rugói kilátszanak, s a tömés – a szomszéd bútoroshoz akartam már küldeni –
de hol van az idő, a pénz és a hajlandóság? –mit javítsunk meg először?
Gondoltam, lepedőt terítek rá – úgy féltem a fehér lepedőtől a holdfényben.
Emberek ültek itt, kik nagyszerű álmokat álmodtak, mint te meg én,
s most a föld alatt nyugszanak esőtől vagy holdtól háborítatlanul.
Hadd jöjjek veled.

Egy kis időre megállunk a Szent Miklós márvány lépcsőinek tetején,
aztán te leereszkedsz, én pedig visszafordulok,
baloldalamon kabátod és néhány napfolt érintésének melegével, mely a szomszédos kis ablakból jön,
és ez a tiszta fehér köd a Holdból, mint ezüst hattyúk hosszú sora –
és én nem félek ettől a tüneménytől, mivel sok tavaszi estén át beszélgettem Istennel,
ki épp ilyen holdsugár ködébe és dicsőségébe öltözött
és sok ifjú embert, még nálad is szebbeket, áldoztam fel néki –
Feloldódtam, oly fehér, oly elérhetetlen, fehér lángjaim között, a holdfény fehérjében.
felégtem a férfiak hívogató tekintetétől és az ifjak elragadtatott rajongásától,
pompás bronz testektől ostromoltan,
erős végtagok dolgoznak a medencében, evezőkkel, a pályán, futballozva (úgy tettem, mintha nem látnám őket)
homlokok, ajkak, nyakak, térdek, ujjak és szemek,
mellkasok és karok és dolgok (melyeket valóban nem láttam) –
tudod, néha mikor elragadtatsz, el is felejted, hogy mitől ragadtattál el,
az elragadtatás önmagában elég –
Istenem, micsoda csillagfényű szemek, és a hulló csillagok magasságába emeltettem,
mert kívül-belülről ostromoltan,
nem maradt más út nekem, csak felfelé vagy lefelé. – Nem, ez sem elég.
Hadd jöjjek veled.

Tudom, nagyon késő van. Engedj,
hiszen oly sok éven át – nappal, éjjel és karmazsin estéken át – voltam egyedül,
dermedten, egyedül és szeplőtelenül,
még a hitvesi ágyamban is szeplőtelenül és egyedül,
dicsőítő verseket írva, hogy Isten lábai elé helyezzem őket,
verseket, melyekről biztosíthatlak, hogy kitartanak, mintha csak hibátlan márványba vésettek volna,
túl az én életemen és túl a tiéden, messze túl. S ez nem elég.
Hadd jöjjek veled.

Ez a ház nem visel el engem többé.
Én nem bírom tovább a hátamon cipelni.
Mindig óvatosnak kell lenned, óvatosnak,
hogy megtartsd a nagy falakat,
hogy megtartsd az asztalt a székekkel,
hogy megtartsd a székeket a kezeiddel,
hogy vállaidat a lebegő fénysugár alá helyezd.
És a zongora, mint egy lezárt fekete koporsó. Nem mered felnyitni.
Nagyon óvatosnak kell lenned, nagyon óvatosnak, ha lehullnak, te is lehullassz. Én nem bírom el.
Hadd jöjjek veled.

Ez a ház, habár egészen halott, nem akar meghalni.
Makacsul élni akar a halottjaival,
tovább élni halálában,
tovább élni halálának bizonyosságában,
és tovább őrizni a házat a halottjainak, a rothadó ágyakkal és polcokkal.
Hadd jöjjek veled.

Itt azonban hangtalanul sétálok az este ködében,
akárha papucsban, akárha mezítláb,
néhány hang lesz csak: üvegtábla vagy tükör törése,
néhány lépés hallatszik – nem az enyémek.
Odakint az utcán ezek a lépések talán nem hallatszanak –
a bűnbánat, azt mondják, fapapucsot hord –
és ha belenézel ebbe vagy abba a tükörbe,
a por és a repedések mögé,
megpillantatod az arcodat -sötétebb és töredezettebb-
az arcodat, melyet egész életben tisztán és egészben tartani igyekeztél.

Az üveg szája fénylik a holdfényben, mint egy görbe borotva – hogyan emelhetném ezt az én ajkaimhoz?
Habár nagyon szomjazom – hogyan emeljem? – látod?
Hasonlatokhoz van kedvem – ez legalább megmaradt nekem,
megerősít, hogy az értelmem még nem hagyott cserben.
Hadd jöjjek veled.

Néha, mikor az este leszáll, olyan érzésem van,
hogy odakint az ablakon túl a medvetáncoltató vonul el az öreg, termetes medvéjével,
bundája tele van égésekkel és tüskékkel,
felkavarja a szomszéd utca porát,
egy elhagyatott porfelhő, mely érzékelteti a szürkületet,
s a gyerekek hazatértek vacsorára s már nem engedik őket az utcára,
mégha a falak mögül meg is sejtik az öreg medve elhaladását –
és a fáradt medve elhalad magányosságának bölcsességében, nem tudva merre és miért –
súlyossá vált, többé nem tud táncolni megdagadt lábain,
nem tudja viselni fűzős kalapját, hogy a gyerekeket, naplopókat és bámészkodókat szórakoztassa,
nem akar mást, mint lefeküdni a földre,
engedni őket, hogy a hasát tapossák, így játszva utolsó játékát,
megmutatva rettenetes erejét a lemondásra,
közönyét mások érdeklődése iránt, a gyűrűk iránt ajakaiban,
fogai erőszakossága iránt,
közönyét fájdalommal és élettel szemben,
a halál teljes bizonyosságában – mégha lassú halál is –
végső közönyösségét a halállal szemben, az élet tudásával és folytonosságával,
mely felemeli őt rabszolgaságából a tudásával és tetteivel.

De ki tudja a végsőkig játszani ezt a játékot?
És a medve felkel újra és tovább megy engedve pórázának, gyűrűinek és fogainak,
tépett ajkakkal mosolyogva a fillérekre, melyet gyönyörű és gyanútlan gyermekek dobálnak
(pontosabban gyönyörűek, mivel hogy gyanútlanok),
és köszönetet mondva. Mert a megöregedett medvék csak egy dolgot tudnak mondani: Köszönöm, köszönöm.
Hadd jöjjek veled.

Ez a ház megfojt engem. A konyha különösen olyan, mint a tenger mélységei.
A lógó kávéscsészék köralakban fénylenek, mint valószerűtlen halak hatalmas szemei,
a tányérok lassan hullámzanak, mint a medúzák,
hínárok és kagylók akadnak a hajamba - később már nem tudom őket meglazítani –
nem tudok visszajutni a felszínre –
a tálca halkan kiesik a kezemből – lemerülök,
és látom a lélegzetem buborékjait emelkedni és emelkedni,
és ahogy nézem őket, próbálom irányítani magamat,
s azon tűnődöm, mit gondolhat az, aki odafent van,
és látja a buborékokat,
talán hogy valaki megfulladt, vagy egy búvár kémleli a mélységet?

És valóban, nem egyszer felfedeztem ott a merülés mélységeiben
korallokat és gyöngyöket, hajótörött roncsok kincseit,
váratlan találkozásokat, múltat, jelent és eljövendőt,
majdhogynem a végtelenség bizonyosságát,
egy bizonyos nyugodtságot, egy bizonyos mosolyát a halhatatlanságnak, ahogy mondják,
boldogságot, részegséget, ihletettséget,
korallokat és gyöngyöket, zafírokat;
csak azt nem tudom, hogyan adjam őket – nem, én adom őket;
csak azt nem tudom, hogy el tudják-e venni – de én mégis adom őket.
Hadd jöjjek veled.

Egy perc csak, míg felveszem a kabátomat.
Amennyire változékony az idő, óvatosnak kell lennem.
Nyirkos az est, és őszintén, nem úgy tűnik neked,
mintha a hold erősítené a hideget?
Hadd gomboljam be az ingedet – milyen erős a mellkasod –
milyen erős a hold – a karosszék, úgy értem – és akárhányszor felemelem
a poharat az asztalról, a csend gödrét hagyja maga után. Ráhelyezem a tenyerem egyszer,
hogy ne lássak át rajta – visszateszem a poharat a helyére;
és a hold pedig egy lyuk a világ koponyáján – ne nézz rajta keresztül,
mágnesként vonz magához – ne nézd, egyikőtök se nézze,
figyelj jól arra, amit mondok – bele fogsz esni. Ez a szédülés,
gyönyörű, légies – bele fogsz esni –
a hold egy márvány kút,
árnyak kavarognak és néma szárnyak, titokzatos hangok – nem hallod őket?

Mélységes mély a zuhanás,
mélységes mély a megmászása,
a légies szobor nyitott szárnyaival körülvéve,
mélységes mély a csend hajthatatlan jóindulata –
remegő fények a túlparton, sodródsz a saját hullámoddal,
az óceán sóhajával. Gyönyörű, légies ez a kábulat – légy óvatos, lezuhansz.
Ne nézz rám, az én helyem ebben a hullámzásban van – ebben a pompás szédülésben.
És minden este egy kis fejfájásom, szédülési hullámom van.

Gyakran kisurranok a patikába az utca túloldalán néhány aszpirinért,
de néha túl fáradt vagyok, és itt maradok a fejfájásommal,
és hallgatom a csövek üreges zaját a falakban,
vagy kávét iszom, és szórakozottságomban, mint mindig,
megfeledkezem, és kettőt is csinálok – ki issza meg a másikat?
Igazán vicces, az ablakpárkányon hagyom hűlni,
vagy néha mindkettőt megiszom, kinézve az ablakon a patika világos, zöld
gömbjét figyelve, mely olyan, mint egy csendesen közeledő vonat zöld fénye,
mely azért jön, hogy elvigyen engem kendőimmel, lejárt cipőimmel, fekete tárcámmal, verseimmel,
de bőröndök nélkül – mihez kezdene bárki is velük?
Hadd jöjjek veled.

Oh, elmész? Jó éjszakát. Nem, én nem jövök. Jó éjszakát.
Én is indulok mindjárt. Köszönöm. Mert hát végül nekem is el kell hagynom ezt a leroggyant házat.
Látnom kell egy kicsit a várost – nem, nem a holdat –
a várost kérges kezeivel, a dolgozó várost,
a várost, mely kenyerével és öklével esküszik,
a várost, mely mindannyiunkat a hátán cipel
kicsinyességünkkel, bűneinkkel és gyűlöletünkkel,
becsvágyunkkal, tudatlanságunkkal és feledékenységünkkel.
Hallanom kell a város nagy lépteit,
és nem hallgatni tovább a te lépteidet,
vagy az Istenét, vagy a sajátomat. Jó éjszakát.

A szoba sötétbe fordul. Úgy látszik, mintha egy felhő takarta volna el a holdat. Hirtelen, mintha valaki bekapcsolta volna a rádiót a közeli bárban, egy nagyon ismerős zenefoszlány hallatszik. Aztán rájövök, ez a Holdfény Szonáta, épp csak az első felvonás játszódott nagyon lágyan ezalatt a jelenet alatt. Az Ifjú most lemegy a dombról egy ironikus, és talán együttérző mosollyal finoman ívelt ajkain, és a szabadulás érzésével. Amint eléri a Szent Miklóst, mielőtt lemegy a márvány lépcsőkön, nevetni fog – hangosan, önfeledten. Nevetése nem fog illetlennek tűnni a hold előtt. Talán az egyetlen illetlen dolog az, hogy semmi sem illetlen. Hamarosan az ifjú elcsendesedik, komollyá válik , és azt mondja: „ Egy korszak hanyatlása.” Újra teljesen lenyugodva ismét kigombolja ingét és folytatja útját. Ami a fekete ruhás nőt illeti, nem tudom, hogy végül kijutott-e a házból. A Hold ismét ragyog. És a szoba sarkaiban árnyak erősödnek elviselhetetlen megbánással, majdnem dühvel, nem annyira az élet miatt, mint inkább a hasztalan vallomás miatt. Hallod? A rádió játszik tovább..

envoyé par Riccardo Gullotta - 7/12/2019 - 14:29




Langue: turc

Türkçe çeviri / Τουρκική μετάφραση / Traduzione turca / Turkish translation / Traduction turque / Turkinkielinen käännös :
Olga Robenson




Il video seguente è un’esecuzione in turco. La regista della rappresentazione è Nilgün Kaleli Çiçek.
Anche se non sono presenti i sottotitoli e la qualità del video non è delle migliori, l’esecuzione è suggestiva: le pause, l’inflessione della voce, gli sguardi e l’ambientazione concorrono ad una valida fruizione.

video


Il testo che segue è una traduzione parziale. Le parti iniziali e finali sono integre.
AYIŞIĞI SONATI

(Bir İlkyaz gecesi. Eski bir evin geniş bir odası. Karalar giyinmiş yaşlı bir kadın bir genç adamla konuşuyor. Işığı yakmamışlar. İki pencereden, benzersiz bir ay ışığı doluyor içeri. Karalar giyinmiş kadının dinsel eğilimli iki-üç şiir derlemesi yayınlamış olduğunu söylemeyi unuttum size. Evet karalar giyinmiş kadın genç adamla konuşuyor):

Bırak ben de geleyim seninle. Ne kadar da güzel ay
bu akşam! İyidir ay, iyidir, -- kimse görmeyecek
nasıl da ağarmış olduğunu saçlarımın. Ay
altın rengine dönüştürecek gene. Sen de
anlayamayacaksın.
Bırak ben de geleyim seninle.

Ay çıkınca büyür evdeki gölgeler,
görünmez eller açar perdeleri,
piyanonun tozlarına unutulmuş sözcükler yazar
solgun bir parmak -- duymak istemem onları.
ne olur sus.
.
...
Bardağın ağzı parlıyor ayışığında
yuvarlak bir ustura gibi tıpkı -- nasıl yaklaştırayım
dudaklarıma?
çok susadım doğru, ama nasıl yaparım? --
Anlıyorsun ya!....

...
havada uçtuğumuzu bile düşleyebiliriz
kaç kez çünkü, tıpkı şu anki gibi, giysimin
hışırtısını
vuruşu saymışımdır iki güçlü kanadın...


"...ne önemi var gidiyor ya da dönüyor olmanın
ne önemi var varsın ağarmış olsun saçlarım..." der!

...
Biliyorum, biliyorum, herkes tek başınadır aşkta
şan-şöhrette de ölümde de tek başınadır.
Biliyorum. Geçtim o yoldan. Deney ne işe yarar.
Bırak ben de geleyim seninle...


Kimi zaman, akşamın alacakaranlığında, sanki bir
ayı oynatıcı geçer pencerelerin önünden ağır ve
yaşlı ayısıyla,...
ve ayı, yorgun, yalnızlığın bilgeliği içinde, yürür
bilmeksizin nereye niçin gittiğini --

...
acıya ve yaşama boyun eğmezliğini
belli bir uzlaşma halinde ölümle --yavaş bi ölüm
olacak --


Bu ev boğuyor beni. Özellikle mutfak
denizin dibi gibi tıpkı. Benzersiz balıkların
kocaman yuvarlak gözleri gibi parlıyor asılı
tencereler,
denizanaları gibi ağır ağır kımıldıyor tabaklar,
...
ve kıyıdan bu kabarcıkları gören birinin neler
düşüneceğini düşünüyorum;
birinin boğulduğunu mu yoksa derinlere indiğini
mi bir dalgıcın?...

...
Bir dakika ceketimi alayım,
hava nasıl da değişken, en iyisi gerekli önlemi
almak.
Akşamları nemli oluyor, öyle gelmiyor mu sana,
sahi soğuğu daha da bilemiyor mu Ay?
Dur gömleğini ilikleyeyim --


Ah, gidiyor musun? İyi geceler. Hayır, ben
gelmeyeceğim. İyi geceler.
Biraz sonra çıkacağım ben. Sağol. Çünkü çıkmam
gerek eninde sonunda
bu köhne evden.
...
İyi geceler.

(Oda karardı. Sanki bir bulut ayı gizlemiş gibiydi. Birden komşu kahvede sanki bir el açtı radyoyu, çok tanıdık bir müzik cümlesi duyuldu. Ancak o zaman " Ay ışığı Sonatı"nın, sadece bir bölümünün bu sahneye sessizce eşlik etmiş olduğunu anladım....Ay gene parlıyor. Ve odanın köşelerinde gölgeler dayanılmaz bir acı, bir çeşit öfkenin -- sadece yaşama karşı değil bütün itirafların hiçliğine karşı -- etkisiyle yitip, gidiyorlar. Duyuyor musunuz? Radyo çalıyor.)

envoyé par Riccardo Gullotta - 4/12/2019 - 16:09




Langue: chinois

中文翻译 / Κινεζική μετάφραση / Traduzione cinese / Chinese translation / Traduction chinoise / Kiinankielinen käännös:
Jiang Haizhou / 姜海洲


 Ivan Aivazovsky 1879 – Notte sul Mar Nero / Ночь на Черном море
Ivan Aivazovsky 1879 – Notte sul Mar Nero / Ночь на Черном море


Paul Klee 1919- Der Vollmond / Plenilunio
Paul Klee 1919- Der Vollmond / Plenilunio



Il primo movimento della Sonata nell’interpretazione del celebre pianista Alfred Brendel :

Yuèguāng zòumíngqǔ / 月光奏鸣曲

(春天的黄昏。老宅的大屋。一位身着黑衣的中年女子在和一位
年轻男子讲话。他们没有开灯。月光通过双方的窗户残酷地照着。
我差一点忘了告诉你这位黑衣女曾经发表过两三本有趣的带有神性
意味的诗集。这样,黑衣女正在对这位年轻男人说道):


让我和你一起走。啊,今晚的月亮!
月亮真仁慈──你看不出
我的头发已经变白。月亮
将我的头发又变成金子。你分不清有何不同。
让我和你一起走。

有月亮时,屋内的阴影渐渐增长,
无形的双手拖拽窗帘,
鬼魂般的手指把被遗忘的话语写入钢琴上的
尘土中──别说这些。嘘,别出声。

让我和你一起走
再往前一点点,直到那砖瓦场的院墙,
直到道路的转折处,而城市显得
有形且虚幻,被月光清洗,
如此漠然且不实在
如此肯定,像是空谈,
最终你可以认为你存在,同时你并不存在,
你从未存在,时间与毁灭一起从未存在。
让我和你一起走。

我们将在这矮墙上坐一会儿,然后登上山岗,
微微的春风在我们周围吹拂
也许我们还会想象我们在飞翔,
因为,经常,尤其现在,我听到自己裙子的响声
像是强有力的双翼扇动,
当你把自己关进飞行的声音
你感到你的喉咙,肋骨,你的肉体紧压的陷阱,
收缩在碧蓝天空的威力当中,
天堂的胆量当中,
这使得你来去无异
使得我的头发变得苍白但无关紧要
(这不是我的忧愁──我的忧愁是
我的心没有变得苍白)。
让我和你一起走。

我知道我们各自孤独地为爱旅行,
孤独地为欢乐和荣光,为死亡。
我知道的。我努力了。但是没用。
让我和你一起走。

这所房子闹鬼,它折磨我──
我是说,它非常老了,钉子也松了,
悬挂的肖像落下如撞入空虚之中,
灰泥垮下没有声息
如死人的帽子从黑暗走廊的挂帽栓上掉落
如旧的毛手套从膝盖静默地滑下
又如一束月光落在陈旧的,掏空的扶椅上。

甚至连它也曾经是新的──不,不是那些你如此怀疑地盯着的照片──
我说的是扶椅,非常舒服,你可以长时间坐在上面
闭上眼梦见任何来到你头脑中的
── 平滑,湿润,在月光中闪烁的海滨沙滩,
比我每月到街角擦鞋铺上光的黑漆旧皮鞋还亮,
要么一次在自己呼吸中摇晃着沉入海底的渔船的航行,
三角帆恰似斜角对折的手帕
仿佛无从合拢也无从紧握,
或为道别而鼓起。我总为手帕如痴如醉,
不把任何东西包在里面系起来,
比如花种,或日落的旷野簇拥的柑菊,
也不是打上四个结像街对面建筑工地上工人们戴的帽子,
或者用它轻拭我的双眼──我把自己的视力保持得很好;
我从不戴眼镜。一种奇怪念头,那些手帕。

现在我把它们叠成四分之一,八分之一,十六分之一
让我的手指有事做。现在我回忆起当我去音乐厅
和一条蓝围裙,白衣领,两条金发辫子一起
──八分之一,十六分之一,32,64, ──
和我的一个小朋友手牵手,桃色,通亮,如采摘的花朵,
(请原谅,我离题太远了──是坏习惯)──32,64──我的家人
对我的音乐才能寄予厚望。但是我在告诉你有关这把扶椅的事──
掏空的──露出生锈的弹簧,还有填塞物──
我考虑着送到隔壁的家具店,
但是何时,花多少钱,还有做这事的感觉──先修哪里?
我想扔一条被单盖在上面──我担心
一条在如此充沛的月光里的白被单。人们坐在这里
做着美梦,如同你也如同我。
现在他们修生养息于土地之下,那里雨和月光都不能打扰他们。
让我和你一起走。

我们会在圣尼古拉斯教堂的大理石台阶上稍作停留,
然后你应该走下来我也应该往回走,
像是不经意的触碰,你的温情在我的左边存留,
甚至是一些方形晃动的光,来自穷邻居们的小窗,
从月亮而来的纯白薄雾像一大队银色的天鹅──
我并不担心用这种表现方式,因为
好几次在春天傍晚,我曾经与现身的神交谈
他披着雾霾和这样的月光之荣耀;
很多个年轻男人英俊甚至胜过你,使我为神做出了牺牲──
我溶化了,如此洁白,在如此无法企及的白色火焰之中,在月光的洁白中,
被男人们贪婪的目光燃烧,被青春踌躇的痴迷,
被非常棒的晒黑的身体围绕,被游泳、划船、田径和足球
(还有我假装不注意之事)中锻炼的旺盛的四肢,
前额嘴唇还有喉咙,双膝手指以及眼睛,胸,臂膀和大腿(我的确没看它们)
──如你所知,有时赞美时,你忘了你在赞美什么,你的赞美已足够──
我的神,星光闪烁的眼睛啊,我已上升为被迫远离星辰的神尊
因为,围绕,由内也由外,
除了向上走或向下,已无路可供我走。──不,这还不够。
让我和你一起走。

我知道现在已经很晚了。让我来,
因为这么多年,这么多日日夜夜和绯红的正午,我都独自一人,
固执,孤独,保持纯洁,
甚至我的婚床完美如初,孤寂,
书写着显赫的诗篇呈到神的膝下,
我向你保证诗篇将永存犹如凿入这无暇的大理石
超越你我的生命,完全超越,这还不够。
让我和你一起走。

我再也不能忍受这所房子了。
我不能忍受总是背负着它。
你必须始终小心,很小心,
用巨大的冲击支撑墙
用雕花的古董桌子支撑冲击
用椅子支撑桌子
用你的手支撑这些椅子
把你的肩膀放在悬着的房梁下。
还有钢琴,像盖着的棺木。你不敢打开它。
你得如此小心,非常小心,不然它们会倒下,不然你会倒下。我不能忍受。
让我和你一起走。

这所房子,除了它死去的部分,已没有去死的意图。
它坚持和它死去的一起活着
离开它死去的部分活着
离开它死去的部分的必然活着
坚持留着它为它的死,为腐烂的床以及架子。
让我和你一起走。

此时无论我多么轻柔地走在傍晚的薄雾中,
不管是赤脚还是穿着拖鞋,
总会有些声音:一块窗玻璃咔咔作响要么一面镜子,
还可以听见一些脚步声──不是我自己的。
外面,在街上,这些脚步声也许听不见──
据说,悔改是穿木鞋的──
如果你照这面镜子或那面镜子,
在灰尘和咔咔的响声后面,
你会洞悉你的脸更加黑暗和破碎,
你的脸,虽然你认为你生活的全部是去保持它的干净和完整。

水杯的边缘在月光下发着微光
像环形的剃刀──我怎能将它放到我的嘴唇?
无论我多么渴,我怎么放它?你明白吗?
我还沉浸在比喻的情绪中──至少它仍然留在我这里,
使我安心地认为我的才智还没用丧失。
让我和你一起走。

有时,傍晚降临,我有这样的感觉,
驯熊人带着他笨重的老雌熊经过窗外,
牠的皮毛盖满荆棘,
拖起邻街的尘土
一种焚香似的黄昏尘埃,如荒凉的烟云;
回家晚餐的孩童们不被允许再次出门,
尽管在墙后面他们仍然惦记着这头老熊沉重的步伐,
疲惫的熊在牠独居的智慧中穿行,不知去哪,不知为何──
牠长得沉重,再也不能用牠的后腿跳舞了,
不能戴着花边帽子去逗乐孩子们,懒汉和胡搅蛮缠的人,
牠能做的一切就是躺在地上
让人们踩踏牠的肚子,如此进行牠最后的游戏,
显示牠可怕的放弃的力量,
和牠对别人的兴趣、 对箍住她拱嘴的环套、对牠牙齿控制的漠不关心,
牠的对痛苦和生活的漠不关心
带着与死亡确信的共谋──甚至是缓慢的死亡──
牠最终的对死亡的漠然因为继续生活和认知生活
那些行动和认知超越了牠的奴役。

但是怎样能把这场游戏做到最后?
熊再次爬了起来继续进行
顺服于牠的拴脖带、牠的箍嘴环套、牠的牙齿,
用撕裂的嘴唇向美丽天真的孩童扔来分币微笑
(美丽正是因为天真)
并说谢谢你。因为熊到老
唯一学到的只是:谢谢你;谢谢你。
让我和你一起走。

这所房子让我窒息。尤其厨房
像海底。悬吊的咖啡杯隐约闪现
像不可能之鱼圆而大的眼睛,
餐具缓慢起伏如水母,
海藻和贝壳附着在我的头发里──之后我可以把它们拽下,
我不能再次回到水面,
盘子从我的手上默默地滑落──我沉下
看见我呼出的泡沫上升,上升,
看着它们我试图变换自己方向,
我在想,要是有人碰巧在上面看见这些泡沫会说什么──
也许有人溺水,或潜水员在探测海底?

事实上我已经不止一次地在那里,在溺水的深处发现
海难沉船的珊瑚、珍珠和财宝,
始料未及的遭遇,过去、现在、以及将来,
几乎永恒的确认,
呼吸的轮换,不朽的微笑,如人们所说,
一种幸福,陶醉,灵感甚至,
珊瑚、珍珠和蓝宝石;
只有我不知道如何去给予他们──不,我确实给了他们,
只有我不知道他们是否收到──可是仍然,我给了他们。
让我和你一起走。

等一会儿,让我带上我的外套。
在这种多变的天气下,我必须小心。
傍晚潮湿,是不是月亮
对你而言好像加重了寒冷?
让我把你的衬衣扣好──你的胸膛多么强壮!
──月亮多么强壮...我是说扶椅...当我把杯子从桌上拿开
一个寂静的洞被剩在下面。我马上用手掌盖住
免得看穿它。我把杯子放回它的原位;
月亮就是世界头盖骨上的一个洞──别往里看,
它的磁场会把你吸进去──别看,千万别看,
听我的──你会掉进去的。这种轻佻、
美丽、虚空──你会掉进去的──
月亮是大理石的井,
阴影和无声的翅膀搅动,神秘的表述──你听见了吗?

向深处,深处是跌落,
深处,深处是攀升,
空气的雕像绊在它向外伸展的翅膀中,
深处,深处是不为所动的沉默之仁──
战栗的光照在海滨对岸如同你晃动在自己的波浪中,
海洋的呼吸,晕眩是美丽
和轻飘──小心,你会倒下。别看着我,
对于我,我的职责就是摇晃──这壮丽的晕眩。因此每个傍晚
我都有些微的头疼,有些昏昏欲睡。

我经常溜出去到街对面的药店买几片阿司匹林,
但有时我太累了就呆在这里忍受着头疼
听墙内的水管发出空洞的声音,
要么喝点咖啡而且,总是心不在焉,
忘了,我倒了两杯──谁会喝这另一杯?
真有趣;我把它放到窗前让它冷掉
要么经常把两杯都喝了,盯着窗外药店的绿灯罩,
像一盏放行无声列车的绿色信号灯,将我带走
和我的手帕一起,我侧歪的鞋子、我的黑色钱包、我的诗篇,
根本没有行李──那会有何用?
让我和你一起走。

哦,你要动身走吗?晚安。不,我不去。晚安。
我要自己出去一会儿。谢谢你。因为最终我必须
走出这所破败的房子。
我必须看看这座城市──不,不,不是月亮──
这座带着它无情僵硬之手的城市,为了挣钱工作的城市,
以生计和它的武力发誓的城市,
把我们大家扛在它的背上的城市
带着我们的琐碎、卑微,罪过,和憎恨,
我们的野心,我们的无知和我们的老迈。
我需要听到城市伟大的步伐,
而不再听你的脚步
也不是神的脚步,甚至不是我自己的脚步。晚安。


(月亮慢慢变暗。看上去像是云藏起了月亮。就在这时,好像有人把收音机调到了下一格,一段极为熟悉的音乐响起。我这时意识到整个场景非常轻柔地伴着刚刚开始的“月光奏鸣曲”。带着一种释放的感觉,年轻男子现在必须走下坡去,他精细雕琢的嘴唇挂着一丝讽刺的,也许是同情的微笑。正因为他抵达了圣尼古拉斯教堂——在他走下大理石台阶之前——他会笑,大声地,无法控制地笑。月光下他的笑声听上去绝不会不体面。也许不体面正是不体面并不存在。很快男子会陷入沉思,变得严肃,说:“时代的衰败”。这样,再一次彻底冷静下来,他会再次解开衬衣继续他自己的方式。作为黑衣女,我不知道她是否最终走出这所房子。月亮又一次闪闪发光。屋子的角落里阴影带着悔恨越来越重,接近发狂,并非因为生活,更多是因为琐碎无用的忏悔。你听到了吗?收音机还在播放):

1956年6月,雅典
[1] Quadro della Pinacoteca statale bavarese a Monaco / Bayerische Staatsgemäldesammlungen
Paul Kleee: “Kunst gibt nicht das Sichtbare wieder, sondern Kunst macht sichtbar” / L'arte non riproduce ciò che è visibile, ma rende visibile.

envoyé par Riccardo Gullotta - 9/12/2019 - 23:52




Langue: arabe

الترجمة العربية / Αραβική μετάφραση / Traduzione araba / Arabic translation / Traduction arabe / Arabiankielinen käännös :[1]
Rafaeat Salam /رفعت سلام


Moon



L’intera Sonata nell’interpretazione dell'eccelso pianista Wilhelm Kempff:



سُـونَاتَّا ضَوءِ القَمَـر


(ليلةٌ ربيعيَّة. غُرفةٌ كبيرةٌ في بيتٍ قديم. امرأةٌ في وسطِ العُمر، تَرتدي الأسوَد، تتحدثُ إلى شَاب. لم يُشعلاَ أيَّ ضَوء. مِن خِلالِ النَّافذتَين، يَدخلُ ضَوءٌ قَاس. لم أُهمِل ذِكرَ أنَّ المرأةَ ذَات الرِّدَاءِ الأسوَد قَد أصدَرت عَملَين أو ثَلاثةَ أعمالٍ لاَفتةٍ مِنَ الشِّعر ذِي الطَّبيعةِ الدِّينِية. حَسنًا، فالمرأةُ ذَات الرداءِ الأسود تَتحدثُ إلى الشَّاب ):

فَلأَذهَب مَعَك. يَا لَه اللَّيلَةَ مِن قَمَر!
فَالقَمَر مُفِيدٌ لِي- وَلاَ تَستَطِيع أن تقُول
أنَّ شَعرِي قَد تَحَوَّلَ إلَى الأبيَض. فَالقَمَر
سَيَجعَلُ شَعرِيَ ذَهَبِيًّا مِن جَدِيد. ولَن يُمكِنُكَ أن تَعرِفَ الفَرق.
فَلأذهَب مَعَك.

حِينَ يَكونُ هُنَاكَ قَمَر، تُصبِحُ الظِّلاَلُ فِي المَنزِلِ أكبَر،
وأيدٍ لاَ مَرئِيَّةٌ تَشدُّ السَّتَائِر،
وَأصَابِعُ شَبَحِيَّةٌ تَكتُبُ كَلِمَاتٍ مَنسِيَّةً فِي الغُبَار
عَلَى البِيَانُو- لاَ أُرِيدُ أن أسمَعَهَا. فَلتَبقَ سَاكِنَة.
فَلأذهَب مَعَك
لِمَسَافَةٍ قَصِيرَةٍ إلَى هُنَاك، حتَّى الحَائِطِ الخَفِيضِ لِمَصنَعِ القرمِيد،
حَيثُ يَنحَنِي الطَّرِيقُ وَيمكِنُكَ أن تَرَى
المَدِينَةَ الأسمَنتِيَّةَ لَكِن ذَات الهَوَاءِ الطَّلقِ، وَهيَ مَطلِيَّةٌ بِضَوءِ القَمَر،
لاَمُبَالِيَةً وَلامَادِّيَّة،
يَقِينِيَّةً كَالمِيتَافِيزِيقِيَّات،
إلَى حَدِّ أنَّكَ يُمكِنُ- فِي النَّهَايَةِ- أن تُصَدِّقَ أنَّكَ مَوجُودٌ وَغَيرُ مَوجُود،
أنَّكَ لَم تُوجَد أبَدًا، وَأن لاَ الزَّمَنَ وَلاَ تَخرِيبَه قَد وُجِدَا أبَدًا.
فَلأذهَب مَعَك.

سَنَجلِسُ بُرهَةً عَلَى الجِدَارِ المُنخَفِضِ، هُنَاكَ فِي ذَلِكَ المُرتَفَع،
وَعِندَمَا تَهبُّ عَلَينَا رِيحُ الرَّبِيع
يُمكِنُنَا أن نتَخَيَّلَ حَتَّى أنَّنَا سَنَطِير
لأنَّنِي- فِي مَرَّاتٍ كَثِيرَةٍ، حَتَّى الآن- أسمَعُ حَفِيفَ ثَوبِي
كَرَفرَفَةِ جَنَاحَينِ قَوِيَّينِ يَضرِبَان الهَوَاء؛
وَعِندَمَا تَستَغرِق فِي صَوتِ الطَّيَرَانِ هَذَا
تَشعُرُ أنَّ حَلقَكَ، وَضُلُوعَكَ، وَجَسَدَك قَد أصبَحُوا رَاسِخين؛
وَبِذَلك- وَأنتَ مَحشُورٌ بإحكَامٍ فِي عَضَلاَتِ الهَوَاءِ الأزرَق،
فِي الأعصَابِ القَوِيَّةِ لِتلكَ الأَعَالِي-
لاَ يَهُم مَا إذَا كُنتَ تَمضِي أم تَعُود،
وَلاَ يَهُم إذَا مَا تَحَوَّلَ شَعرِي إلَى الأبيَض
(لَيسَ ذَلِكَ مَصدَرَ أسَفِي، فَأسَفِي
أنَّ قَلبِي، أيضًا، لَم يَتَحَوَّل إلَى الأبيَض).
فَلأذهَب مَعَك.

أعرِفُ أنَّ كُلَّ إنسَانٍ يَمضِي وَحدَه فِي طَرِيقِه إلَى الحُب،
وَحدَه إلَى المَجدِ وَإلَى المَوت.
أعرِفُ هَذَا. وَجَرَّبتُ ذَلِك. لاَ جَدوَى.
فَلأذهَب مَعَك.

هَذَا المَنزِلُ أصبَحَ مَسكُونًا بِالأشبَاحِ، يَتَمَرَّدُ عَلَىْ.
أعنِي أنَّه أصبَحَ عَتِيقًا، مَسَامِيرُه تَتَسَاقَط،
وَإطَارَاتُ صُوَرِه تَتَدَاعَى بِسهُولَةٍ كَأنَّهَا تَغُوصُ فِي الفَرَاغ،
وَالجَصُّ يَسَّاقَطُ بِلاَ صَوت
كَسُقُوطِ قُبَّعَةِ رَجُلٍ مَيِّتٍ مِن مِشجَبِهَا فِي مَمَرٍّ مُظلِم،
كَسُقُوطِ القُفَّازِ الصُّوفِيِّ المُهتَرِئِ عَن رُكبَتَي الصَّمت
أو قُصَاصَةِ ضَوءِ القَمَرِ عَلَى المِقعَدِ القَدِيمِ، المَبقُور.

وَحَتَّى لَو كَانَت جَديدَةً ذَات يَوم- لاَ، لَيسَت الصُّوَرَ الفُوتُوغرَافِيَّةَ الَّتِي تَنظُر إلَيهَا بِارتِيَاب-
إنَّنِي أتَحَدَّثُ عَنِ المِقعَدِ، المُرِيحِ لِلغَايَةِ، حَيثُ يُمكِنُكَ الجُلُوسُ لِسَاعَاتٍ بِلاَ انقِطَاع
وَبِعَينَينِ مُغمَضَتَينِ تَحلُمُ بِأيِّ شَيءٍ عَشوَائِي
- بِشَوَاطئَ رَملِيَّةٍ، نَاعِمَةٍ، مَبلُولَةٍ، لاَمِعَةٍ بِفِعلِ القَمَر،
بَل أكثَرَ لَمَعَانًا بِكَثِيرٍ مِن الحِذَاءِ الجِلدِي القَدِيمِ المَصُونِ الَّذِي أُرسِلُه كُلَّ شَهرٍ إلَى كُشكِ الأحذِيَة،
أو شِرَاعِ قَارِبِ الصَّيدِ الَّذِي يَتَلاَشَى فِي البُعدِ، مُتَأرجِحًا مَعَ زَفِيرِه،
شِرَاعٍ مُثَلَّث مِثلَ مِندِيلٍ مَطوِيٍّ مِن قُطرِه إلَى اثنَينِ فَحَسب
كَأن لاَ شَيءَ هُنَاكَ كَي يُغَطِّيه أو يُخَبِّئَه،
أو لِيُرَفرِفَ عَلَى اتِّسَاعِه فِي وَدَاع. كُنتُ دَائِمًا مَجنُونَةً بِالمَنَادِيل-
لاَ لأحتَفِظَ بِأيِّ شَيءٍ دَاخِلَهَا وَهيَ مَعقُودة،
كَبُذُورِ الزُّهُورِ أو البَابُونجِ المَجنِيَّةِ مِن الحُقُولِ فِي الغُرُوب،
لاَ لأعقِدَهَا مِن أركَانِهَا الأربَعَةِ مِثلَ المَنَادِيلِ المُهتَرِئَةِ لِعُمَّالِ المَنزِلِ المُقَابِل نِصفِ المَبنِي،
أو لأُجَفِّفَ بِهَا عَينَيَّ- لَقَد اعتَنَيتُ جَيِّدًا بِعَينَيَّ،
وَلَم أرتَدِ أبَدًا نَظَّارَات. مُجَرَّدُ نَزوَة، تِلكَ المَنَادِيل.

أطوِيهَا الآنَ إلَى أربَع، إلَى ثَمَانِي، إلَى سِتِّ عَشرَة
بِبَسَاطَةٍ كَي تَظَلَّ أصَابِعِي مَشغُولَة. وَالآنَ أذكُر
كَيفَ أنَّنِي ظَلَلتُ أدُقُّ المُوسِيقَى فِيمَا كُنتُ أحضَرُ مَعهَدَ المُوسِيقَى
فِي رِدَاءٍ أزرَقَ بِيَاقَةٍ بَيضَاءَ، مَعَ ضَفِيرَتَينِ شَقرَاوَين
- 8، 16، 32، 64 -
مُتَشِبِّثَةً بِيَدِ شَجَرَةِ خُوخٍ صَدِيقَةٍ لِي، كُلُّهَا زُهُورٌ ذَات لَونٍ وَردِيٍّ فَاتِح،
(اغفِر لِي أفعَالِي هذِه- إنَّهَا عَادَةٌ سَيِّئَة)- 32، 64- وَعَلَّقَ أهلِي
آمَالاً كُبرَى عَلَى مَوهِبَتِي المُوسِيقِيَّة. حَسَنًا، كُنتُ أحكِي لَكَ عَنِ المِقعَد-
المَنزُوعِ الأحشَاء- يَاياتُه الصَّدِئَةُ ظَاهِرَةٌ، وَالحَشو-
كُنتُ أفَكِّرُ فِي أخذِه إلَى نَجَّارِ المُوبِيليَا المُجَاوِر،
لَكِن أينَ الوَقتُ أو المَالُ أو المِزَاج- أيُّهُم لَه الأولَوِيَّة؟–
فَكَّرتُ فِي إلقَاءِ قِطعَةِ قُمَاشٍ فَوقَه- لَكِنِّي كُنتُ خَائِفَة
مِن قِطعَةِ قُمَاشٍ بَيضَاءَ فِي ضَوءِ قَمَرٍ مِثلَ هَذَا.
هُنَا جَلَسَ هَؤُلاَء الَّذِينَ حَلمُوا أحلاَمًا عَظِيمَةً، مِثلَكَ أو مِثلِي،
وَالآنَ يَتَمَدَّدُونَ تَحتَ التُّرَابِ حَيثُ لاَ يُزعِجهُم مَطَرٌ وَلاَ قَمَر.
فَلأذهَب مَعَك.

سَنَتَوَقَّفُ بُرهَةً عَلَى قَمَّةِ السُّلَّمِ الرُّخَامِيِّ لِسَان نِيكُولاَؤُس
وَبِعدَ ذَلِكَ سَوفَ تَمضِي نَازِلاً وَسَوفَ أعُود،
مُتَذَكِّرَةً عَلَى جَنبِيَ الأيسَرَ دِفءَ مِعطَفِكَ وَهوَ يَلمَسُنِي مُصَادَفَةً،
وَحَتَّى بَعض الأضوَاءِ المُرتَعِشَةِ المُرَبَّعَةِ لِنَوَافِذَ صَغِيرَةٍ فِي الأحيَاءِ الفَقِيرَة،
وَهَذَا الضَّبَابِ الأبيَضَ النَّاصِعِ مِن القَمَر مِثلَ سِربٍ طَوِيلٍ مَن أوِزٍّ فِضِّي-
لاَ أخشَى استِخدَامَ مِثل هَذَا التَّعبِير
لأنِّي فِي لَيَالٍ رَبِيعِيَّةٍ كَثِيرَةٍ، فِيمَا مَضَى، تَحَادَثتُ مَعَ الرَّبِّ عِندَمَا تَجَلَّى لِي
مُكتَسِيًا بِغُمُوضِ وَمَجدِ ضَوءِ قَمَرٍ مِن هَذَا القَبِيل؛
وَكَم مِن شُبَّانٍ، أكثَرَ وَسَامَةً مِنكَ، قَدَّمتُهم قُربَانًا لَه
هَكَذَا، نَاصِعَةً وَمُستَعصِيَةً، تَحَوَّلتُ إلَى سَدِيمٍ فِي وَهَجِي الأبيَض، فِي بَيَاضِ القَمَر،
تُؤَجِّجُنِي عُيُونُ الرِّجَالِ الشَّرِهَةِ، وَنَشوَةُ الشُّبَّانِ الحَائِرَة،
مُسَيَّجَةً بِأجسَادٍ فَاتِنَةٍ، لَفَحَتهَا الشَّمس،
وَأعضَاء فَتِيَّةٍ تَمَرَّسَت فِي السِّبَاحَةِ وَالتَّجذِيفِ وَالسِّبَاقِ وَالكُرَةِ (رَغمَ أنَّنِي تَظَاهَرتُ بِعَدَمِ المُلاَحَظَة)
حَوَاجِبَ، وَشِفَاهٍ، وَأعنَاقٍ، رُكَبٍ، وَأصَابِعَ، وَعُيُون،
صُدُورٍ وَسَوَاعِدَ وَأفخَاذ (فِي الحَقِيقَةِ لَم ألحَظهَا)
- تَدرِي أنَّكَ، فِي بَعضِ الأحيَانِ، عِندَ الافتِتَانِ، تَنسَى مَا يَفتِنُكَ، فَافتِتَانُكَ يَكفِي-
يَا إلَهِي العَزِيز، يَا لَهَا مِن عُيُونٍ لاَمِعَةٍ كَالنُّجُومِ، وَقَد سَمَوتُ إلَى مَثَلٍ أعلَى لِلنُّجُومِ المُحَرَّمَة
لأنَّنِي، مَحَاصَرَةً هَكَذَا مِن هُنَا وَهُنَاك،
مَا كَانَ أمَامِي سَبِيلٌ سِوَى الأعَالِي أو القَاع.-لاَ، ذَلِكَ لاَ يَكفِي.
فَلأذهَب مَعَك.

أعرِفُ أنَّ الوَقتَ تَأخَّرَ لِلغَايَةِ الآن. فَلأذهَب،
لأنِّي طُوَالَ سَنَوَاتٍ كَثِيرَةٍ وَأيَّامٍ وَلَيَالٍ وَأقمَارٍ قُرمُزِيَّةٍ، ظَلَلتُ وَحِيدَة،
صَامِدَةً، وَحِيدَةً وَطَاهِرَة،
حَتَّى فِي سَرِيرِ زِفَافِي، وَحِيدَةً وَطَاهِرَة،
أكتُبُ قَصَائِدَ مَجِيدَةً عَلَى رُكبَتَي الرَّب،
قَصَائِدَ سَوفَ تَبقَى، أُؤَكِّدُ لَك، كَأنَّهَا مَنقُوشَةٌ عَلَى رُخَامٍ نَقِي
فِيمَا بَعدَ حَيَاتِكَ أو حَيَاتِي، أبعَدَ بِكَثِير. ذَلِكَ لاَ يَكفِي.
فَلأذهَب مَعَك.

لاَ أستَطِيعُ احتِمَالَ هَذَا المَنزِلِ أكثَرَ مِن ذَلِك.
لاَ أستَطِيعُ احتِمَالَ مَوَاصَلَةِ حَملِهِ عَلَى ظَهرِي.
لاَبُدَّ أن تَكُونَ مُنتَبِهًا دَائِمًا، مُنتَبِهًا لِلغَايَة
لِتَسنِدَ الحَائِطَ بِالبُوفِيه الكَبِير
لِتَسنِدَ البُوفِيهَ بِالمَائِدَة العَتِيقَةِ المُزَخرَفَة
لِتَسنِدَ المَائِدَةَ بِالكَرَاسِي
لِتَسنِدَ الكَرَاسِي بِيَدَيك
لِتَضَعَ كَتِفَكَ تَحتَ الدُّعَامَاتِ المُتَدَلِّيَة.
وَالبِيَانُو يُشبِه كَفَنًا أسودَ مُغلَقًا. لاَ تَجرُؤ عَلَى فَتحِه.
لاَبُدَّ أن تَكُونَ مُنتَبِهًا دَائِمًا، مُنتَبِهًا لِلغَايَةِ، خَشيَةَ سُقُوطِهِم، خَشيَةَ سُقُوطِك. لاَ أحتَمِل.
فَلأذهَب مَعَك.

هَذَا المَنزِلُ، رَغمَ كُلِّ مَوتَاه، لاَ يَنوِي أن يَمُوت.
إنَّه مُصِرٌّ عَلَى الحَيَاةِ مَعَ مَوتَاه
عَلَى الحَيَاةِ بَعِيدًا عَن مَوتَاه
عَلَى الحَيَاةِ عَلَى اليَقِينِ فِي مَوتِه هُو
بَل حَتَّى عَلَى إيوَاءِ مَوتَاه فِي أسِرَّةٍ وَرُفُوفٍ خَرِبَة.
فَلأذهَب مَعَك.

هُنَا لاَ يُهِم مَدَى الهُدُوء فِي سَيرِي خِلاَلَ غَبَشِ المَسَاء،
سَوَاءٌ فِي خُفِّي أو حَافِيَة،
فَسَوفَ يَصِرُّ شَيءٌ أو آخَرٌ- يُقَرقِعُ إطَارُ نَافِذَةٍ، أو مِرآة،
يُسمَعُ وَقعُ خَطًى مَا- لَيسَت خُطَاي.
فِي الشَّارِعِ بِالخَارِجِ يُمكِن ألاَّ تُسمَع هَذِه الخُطَى-
فَالنَّدَمُ، كَمَا يَقولُون، يَرتَدِي قَبَاقِيبَ خَشَبِيَّة-
وَإذَا مَا حَاوَلتَ النَّظَرَ فِي هَذِه المِرآةِ أو تِلك،
فِيمَا وَرَاءَ الغُبَارِ وَالشُّرُوخ،
فَسَوفَ تَتَبَيَّنُ وَجهَكَ أكثَرَ إعتَامًا وَتَشَظِّيًا،
وَجهَكَ، رَغمَ أنَّكَ لَم تُرِد مِن الحَيَاةِ أكثَرَ مِن أن تُبقِيهِ وَاضِحًا وَمُكتَمِلاَ.

حَافَّةُ كُوبِ المَاءِ تَلتَمِعُ فِي ضَوءِ القَمَر
كَمُوسًى دَائِرِي- كَيفَ يُمكِنُنِي أن أضَعَه عَلَى شَفَتِي؟
لاَ يُهِم مَدَى مَا أشعُرُ بِه مِن عَطَش، كَيفَ يُمكِنُنِي؟ هَل تَرَى؟
مَا أزَالُ فِي المِزَاجِ الاستِعَارِي- ذَلِكَ مَا يَبقَى لِي،
ذَلِكَ مَا يُؤَكِّدُ لِي أنَّنِي مَا أزَالُ هُنَا.
فَدَعنِي أذهَب مَعَك.

فِي بَعضِ الأحيَانِ، عِندَمَا يَحلُّ اللَّيلُ، يَتَمَلَّكُنِي الإحسَاس
بِأنَّ مُدَرِّبَ الدِّبَبَةِ يَمُرُّ خَارِجَ النَّافِذَةِ مَع دُبَّتِه العَجُوزِ النَّاعِسَة،
وَفِرَاؤُهَا مُغَطًّى بِالشَّوكِ وَالزَّعرُور،
مُثِيرَةً سَحَابَةً مِن التُّرَابِ فِي الشَّارِعِ المُجَاوِر،
سَحَابَةَ تُرَابٍ كَئِيبَةً تَصَّاعَدُ كَالبَخُورِ فِي الشَّفَق؛
وَالأطفَالُ عَادُوا إلَى بُيُوتِهِم لِلعَشَاءِ دُونَ أن يُسمَحَ لَهُم بِالخُرُوجِ مِن جَدِيد،
رَغمَ أنَّهُم يَهجِسُونَ خَلفَ جُدرَانِهِم بِالخُطَى الثَّقِيلَةِ لِلدُّبَّةِ العَجُوز،
وَالدُّبَّةُ تَتَقَدَّمُ بِتَعَبٍ فِي حِكمَةِ وَحدَتِهَا، لاَ تَدرِي إلَى أينَ أو لِمَاذَا-
لأنَّهَا أصبَحَت ثَقِيلَةً، لَم تَعُد تَستَطِيعُ الرَّقصَ عَلَى قَدَمَيهَا الخَلفِيَّتَين،
لاَ تَستَطِيعُ أن تَرتَدِي قُبَّعَتَهَا المُزَيَّنَةَ لِتُسَلِّي الأطفَالَ، وَالعَاطِلِينَ، أو هَؤُلاَء الَّذِين يَطلُبُونَ مِنهَا،
لأنَّهَا لاَ تُرِيدُ سِوَى أن تَستَلقِي عَلَى الأرض،
وَتَترُكَهُم يَقفِزُونَ عَلَى بَطنِهَا، لِتَلعَبَ بِذَلِكَ لُعبَتَهَا الأخِيرَة،
وَرَفضَهَا لِمَصَالِحِ الآخَرِين، لِلأجرَاسِ فِي مِنخَارِهَا، لاحتِيَاجَاتِ أسنَانِهَا،
رَفضَهَا لِلأَلَمِ وَلِلحَيَاة
مَع اقتِرَانٍ أكِيدٍ بِالمَوت- حَتَّى لَو كَانَ مَوتًا بَطِيئًا-
رَفضَهَا الأسمَى لِلمَوتِ مَعَ استِمرَارِ وَمَعرِفَةِ الحَيَاة
الَّذِي يَتَصَاعَدُ بِالمَعرِفَةِ وَالفِعلِ فَوقَ عُبُودِيَّتِهَا.

لَكِن مَن يَستَطِيعُ أن يَمضِي فِي هَذِه اللُّعبَةِ إلَى نِهَايَتِهَا؟
وَالدُّبَّةُ تَنهَضُ مِن جَدِيدٍ وَتَتَهَادَى،
مُطِيعَةً لِسَوطِهَا، لأجرَاسِهَا، لأسنَانِهَا،
مُبتَسِمَةً بِشَفَتَيهَا الدَّامِيَتِين لِلمَلاَلِيمِ وَالقُرُوشِ الَّتِي يَرمِيهَا إلَيهَا الأطفَالُ الجَمِيلُون الوَاثِقُون
(جَمِيلُون لأنَّهُم بِالتَّحدِيدِ وَاثِقُون)
وَهيَ تَقُولُ: شُكرًا. لأنَّ الشَّيءَ الوَحِيد
الَّذِي تَعَلَّمَت الدِّبَبَةُ الَّتِي شَاخَت أن تَقُولَه هُو: شُكرًا، شُكرًا.
فَلأذهَب مَعَك.

هَذَا المَنزِلُ يَخنِقُنِي. المَطبَخُ بِالذَّات
يُشبِه قَاعَ البَحر. غَلاَّيَاتُ الشَّاي المُعَلَّقَةُ تَلتَمِع
مِثلَ العُيُونِ الكَبِيرَةِ المُستَدِيرَةِ لِسَمَكَةٍ خُرَافِيَّة،
وَالأطبَاقُ تَتَحَرَّكُ فِي كَسَلٍ مِثلَ قَنَادِيلِ البَحر،
وَالقَوَاقِعُ وَالطَّحَالِبُ تَعلَقُ بِشَعرِي- لاَ يُمكِنُنِي انتِزَاعُهَا فِيمَا بَعد،
لاَ أستَطِيعُ الصُّعُودَ إلَى السَّطحِ مِن جَدِيد،
تَسقُطُ الصِّينِيَّةُ مِن أصَابِعِي بِلاَ صَوت- أنهَار
وَأرقُبُ الفَقَاقِيعَ تَتَصَاعَدُ مِن تَنَفُّسِي وَتَصَّاعَد
وَأُحَاوِلُ تَسلِيَةَ نَفسِي بِمُرَاقَبَتِهَا،
وَأسألُ نَفسِي عَمَّا يُمكِنُ أن يَقُولَه شَخصٌ فِي الأعلَى إذَا مَا رَأَى هَذِهِ الفَقَاقِيع-
أنَّ شَخصًا مَا يَغرِق، رُبَّمَا، أم أنَّ غَوَّاصًا يَستَكشِفُ أعمَاقَ البَحر؟

وَالحَقِيقَة أَنِّي اكتَشَفتُ فِي أعمَاقِ البَحرِ، مَرَّاتٍ لَيسَت كَثِيرَة،
لُؤلُؤًا وَمرجَانًا وَكُنُوزَ السُّفُنِ الغَارِقَة،
لِقَاءَاتٍ غَيرَ مُنتَظَرَةٍ، وَأشيَاءَ اليَومِ وَالأمسِ وَالمُستَقبَل،
تَحَقُّقًا- فِي الغَالِبِ- مِن الأبَدِيَّة،
سِحرًا مَا يَنشُرُ عَبِيرَه، وَبَسمَةً مَا لِلخُلُود، كَمَا يَقُولُون،
سَعَادَةً، سُكرًا- حَمَاسَةً حَتَّى،
لُؤلُؤًا وَمرجَانًا وَيَاقُوتًا-
فَقَط، لاَ أدرِي كَيفَ أمنَحُهُم- وَمَع ذَلِكَ أمنَحَهُم-
فَقَط، لاَ أدرِي مَا إذَا كَانُوا قَادِرِينَ عَلَى تَلَقِّيهِم- وَرَغمَ ذَلِك أمنَحُهُم.
فَلأذهَب مَعَك.

لَحظَةً وَاحِدَةً إلَى أن آتِي بِسُترَتِي.
فِي هَذَا المنَاخِ غَيرِ المُستَقِر، عَلَى أيَّةِ حَال، يَنبَغِي أن نَنتَبِهَ لأنفُسِنَا.
المَسَاءَاتُ مُقبِضَةٌ، وَالقَمَر-
ألاَ تَعتَقِد، بِصِدق، أنَّه يُكَثِّفُ القُشعَرِيرَة؟
دَعنِي أُزَرِّر قَمِيصَك- كَم أنَّ صَدرَكَ قَوِي !-
يَا لَه مِن قَمَرٍ قَوِي.. المِقعَدُ، أقُولُ.. وَعِندَمَا رَفَعتُ الكُوبَ عَن المَائِدَة
تَبَقَّت تَحتَه فَجوَةُ صَمت، وَأُغَطِّيهَا بِيَدِي
حَتَّى لاَ أُحَدِّقَ دَاخِلَهَا- أُعِيدُ الكُوبَ إلَى مَوضِعِهِ مِن جَدِيد،
وَالقَمَرُ فَجوَةٌ فِي جُمجُمَةِ العَالَم- لاَ تَنظُر فِيهَا،
فَفِيهَا قُوَّةٌ مِغنَاطِيسِيَّةٌ تَجتَذِبُك- لاَ تَنظُر، لاَ تَدَع أحَدًا يَنظُر،
أنصِت لِمَا أقُول- لَسَوفَ تَسقُطُ فِيهَا. هَذَا الدُّوَار
جَمِيلٌ وَبِلاَ ثِقَل- لَسَوفَ تَسقُط-
وَالقَمَرُ بِئرٌ مِن رُخَام،
ظِلاَلٌ وَأجنِحَةٌ صَامِتَةٌ تَتَحَرَّك، أصوَاتٌ غَامِضَة- ألاَ تَسمَعهَا؟
عَمِيقٌ، عَمِيقٌ هُوَ السُّقُوط،
عَمِيقٌ، عَمِيقٌ هُو النُّهُوض،
التِّمثَالُ الأثِيرِي مُقَطِّبٌ فِي صَرَامَةٍ وَسطَ جَنَاحَيهِ المَنشُورَين،
عَمِيقَةٌ، عَمِيقَةٌ هِيَ هِبَةُ الصَّمتِ الرَّاسِخَة،
إضَاءَاتٌ مُرتَجِفَةٌ عَلَى الشَّاطِئِ الآخَر كَأنَّكَ تَتَأرجَحُ فِي مَوجَتِكَ الخَاصَّة،
تَنَفُّسُ المُحِيط. هَذَا الدُّوَار
جَمِيلٌ وَبِلاَ ثِقَل- انتَبِه، سَتَسقُط. لاَ تَنظُر إلَي،
لأنَّ دَورِي أن أتَرَنَّح- الدُّوَارُ الرَّائِع. هَكَذَا كُلَّ يَومٍ حَوَالَي المَسَاء
يُوَاتِينِي صُدَاعٌ طَفِيف، بِضعُ رُقًى سِحرِيَّةٌ مُدَوِّخَة.

كَثِيرًا مَا أهرَعُ إلَى الصَّيدَلِيَّةِ عَبرَ الشَّارِعِ مِن أجلِ أسبِرِين،
وَأحيَانًا مَا لاَ أستَطِيعُ تَكبِيدَ نَفسِي مَشَقَّةَ الذِّهَابِ، وَأبقَى مَعَ صُدَاعِي
وَأنصِتُ إلَى الضَّوضَاءِ المكتُومَةِ التِي تَصنَعُهَا مَوَاسِيرُ المِيَاهِ فِي الجُدرَان،
أو أصنَعُ بَعضَ القَهوَةِ، وَأنسَى- وَأنَا غَائِبَةُ الذِّهنِ كَمَا دَائِمًا-
فَأصنَعَ كِمِّيَّةً تَكفِي اثنَين- فَمَن الَّذِي سَيَشرَبُ الكُوبَ الثَّانِي؟
إنَّه حَقًّا شَيءٌ مُسَل؛ أترُكُهَا تَبرُد عَلَى عَتَبَةِ النَّافِذَة
أو أحيَانًا مَا أشرَبُ الكُوبَ الثَّانِي أيضًا، مُحملِقَةً مِن نَافِذَتِي فِي الإضَاءَةِ الكَهرَبَائِيَّةِ الخَضرَاَءَ لِلصَّيدَلِيَّة،
مِثلَ الضَّوءِ الأخضَرَ لِقِطَارٍ بِلاَ صَوتٍ يَأتِي لِيَرحَلَ بِي
بِمَنَادِيلِي، وأحذِيَتِي المُتنَافِرَةِ، وَحَقَيبَتِي السِّودَاءَ، وَقَصَائِدِي،
وَبِلاَ حَقَائِبَ سَفَر أبَدًا- فَمَا الفَائِدَةُ مِنهَا؟
فَلأذهَب مَعَك.

آه، هَل تَمضِي؟ تُصبِح عَلَى خَير. لاَ، لَن أجِيء. تُصبِح عَلَى خَير.
سَأخرُجُ بِنَفسِي بَعدَ بُرهَة. شُكرًا لَك، لأنَّنِي يَنبَغِي حَقًّا
أن أخرُجَ مِن هَذَا المِنزِلِ المَسكُونِ بِالأشبَاح.
لاَبُدَّ أن أُلقِي نَظرَةً عَلَى المَدِينَة- لاَ، لاَ، لَيسَ القَمَر-
المَدِينَةُ بِأيدِيهَا القَاسِيَة، مَدِينَةُ الأُجَرَاء،
المَدِينَةُ الَّتِي تُقسِمُ عَلَى خُبزِهَا وَقَبضَتِهَا،
المَدِينَةُ الَّتِي تَحمِلُنَا عَلَى ظَهرِهَا،
بِتَفَاهَاتِنَا، وَرَذَائِلِنَا، وَأحقَادِنَا،
بِطُمُوحَاتِنَا، وَجهلِنَا، وَشَيخُوخَتِنَا،
لأسمَعَ الخُطوَاتِ الكَبِيرَةَ لِلمَدِينَة
إذ لَم أعُد أسمع خُطوَاتِك،
وَلاَ خُطَى الرَّب، وَلاَ حَتَّى خُطَاي. تُصبِح عَلَى خَير.



(تُعتم الحجرة. يبدو أن سَحابةً لابُد أخفَت القَمر. فَجأةً، كأنَّ شَخصًا ما فتَح الرَّاديو في البَارِ المجاور، تَبلُغ السَّمعَ جملةٌ مألوفةٌ للغَاية. أُدركُ آنئذٍ أن هذا المشهدَ كلَّه كان مَصحُوبًا بـ"سُوناتَّا ضَوءِ القَمر"، بالجزء الأوَّل فَحَسب. لابُد أن الشابَّ يَهبطُ الآنَ المنحدرَ بابتسامةٍ مُتهَكِّمةٍ ورُبما شفُوقةٍ علَى شَفَتَيه المنحُوتَتَين، وبشعُورِ مَن تَحرَّر أخيرًا. وَما إِن يَصل إلى سَان نِيكُولاَؤُس- قَبلَ أن يَهبطَ السُّلَّمَ الرُّخَامي- حَتى يَضحَك، ضحكةً عَاليةً مُطلَقةَ العنَان. ولَن تَبدُو ضحكتُه نَشازًا تحتَ القَمرِ أبدًا. رُبما كان الشيءُ الوَحيدُ النَّاشزُ فِيهَا أَنها لَيسَت نَشازًا أبدًا. وَبعدَ بُرهَةٍ، سَيَهوِي الشَّابُّ إلى الصَّمت، سَيَتحوَّلُ إِلى شَخصٍ وَقُور، وَيقُول: "نَشَازُ عَصر". هَكذَا، سيَفتَح أَزرَارَ قَمِيصِه مِن جَدِيدٍ، وَهوَ رَصِينٌ تمامًا مَرةً أُخرَى، وَيوَاصِلُ طَريقَه. أمَّا المرأةُ ذَات الرِّداءِ الأَسوَد، فَلاَ أدرِي مَا إذَا كَانت قَد غَادَرَت المنزِلَ في النِّهايةِ، أَم لاَ. ضَوءُ القَمرِ يَلتَمعُ مِن جَدِيد. وَفي أَركَانِ الغُرفَةِ، تَتَيبَّسُ الظِّلالُ وَتتَوتَّر تحتَ وَطأةِ نَدمٍ لاَ يُحتَمَل، وَغَيظٍ غَالبًا، لاَ تِجَاه الحيَاةِ بِقَدرِ مَا هُو تجَاه اعتِرَافٍ كَان بِلاَ جَدوَى تمامًا. هَل تَسمَع؟ الرَّاديُو يُوَاصِل): (مُوسِيقَى "سُونَاتَّا ضَوءِ القَمَر").
[1] Poeta egiziano d’avanguardia e fine traduttore di Cavafy, Ritsos, Baudelaire, Majakovskj

envoyé par Riccardo Gullotta - 8/12/2019 - 18:14




Langue: sicilien

Traduzzioni siciliana / Σικελική μετάφραση / Traduzione siciliana / Sicilian translation / Traduction sicilienne / Sisiliankielinen käännös: Riccardo Gullotta

sicselen


Beethoven , Piano Sonata No. 26 "Les Adieux", pianista Maurizio Pollini



Per ultima la traduzione siciliana che ha richiesto non poco tempo. E’ un atto deliberatamente conclusivo da parte mia. Lo dovevo all’uomo e all’artista Ghiannis Ritsos , lo dovevo al generoso impegno di CCG-AWS nel senso che sarà chiaro più avanti, lo dovevo ad una terra che ho sempre giudicato con troppa severità, rivisitando ora il mio atteggiamento dopo qualche decennio. Siciliani, a dispetto delle residenze e delle contaminazioni culturali, piaccia o no, lo si è per sempre.

Desidero indirizzare l’attenzione del lettore, che per avventura si imbattesse in queste righe, ad una riflessione che a me sembra importante e voglio condividere.
Se mi si chiedesse , nei limiti della mia conoscenza dell’opera di Ritsos, di scegliere dei suoi versi per dare la cifra dell’uomo, del letterato e del cittadino del mondo, non avrei dubbi: sono i versi 151 e 152 di questo poema:

τήν τελική της ἀνυπακοή στό θάνατο μέ τή συνέχεια καί τή γνώση τῆς ζωῆς
πού ἀνηφοράει μέ γνώση καί μέ πράξη πάνω ἀπ’ τή σκλαβιά της

la sua estrema disobbedienza alla morte con la continuità e la cognizione della vita
che con la conoscenza e l’azione sale al di sopra della sua schiavitú


E’ il messaggio più alto tra quelli che hanno lasciato il segno nel corso dei miei anni. E’ un messaggio fortissimo di liberazione che dà senso all’agire umano in una groviglio di affanni, che vuole spezzare le catene e percepire la vita in un concerto cosmico senza esclusi. E’ il messaggio che ci hanno lasciato il Marx giovane dei “Manoscritti economici-filosofici”, Tolstoj, Gandhi, Emma Goldman, Rosa Luxemburg, Carlo Cafiero, gli uomini e le donne della Resistenza, e tanti altri che non cito. E’ il messaggio che ci avevano annunciato anche quelle scritture zeppe di contraddizioni , usurpate e stravolte da un complesso e perverso disegno ideologico. Cosa sono infatti nella loro essenza non mediata l’Esodo, i Vangeli se non un messaggio di liberazione senza se e senza ma, in primo luogo dal sacro, dalle sovrastrutture del sacro e dei Palazzi (ma non solo) ? Sono consapevole delle differenze di interpretazione e di metodo. Sono diverse, plurali, non opposte.Non si intende fare di tutte le erbe un fascio : i camouflage per buonismo, per edulcorare la realtà, il “volemose bene” acritico non conduce lontano. La condivisione di una Liberazione, della “disobbedienza alla morte”, rimane per tutti, a fianco e al di sopra delle convinzioni politiche e degli strumenti di lotta, più di un’ idea, é il fondamento stesso della comunità umana nella sua essenza autentica , e perciò laica, per agnostici, non credenti e credenti : la fede nell’Uomo.


Note testuali

La traduzione è stata elaborata avendo cura di non allontanarsi da quella di Nicola Crocetti, che, da quanto mi dicono gli esperti, ha onorato brillantemente il testo di Ritsos.
Si è adottata la variante dialettale diffusa nella Sicilia centrale, in qualche misura arcaicizzante rispetto alle sonorità joniche della Sicilia orientale e alle cadenze enfatiche dell’occidentale . Non si sono trascritte le metafonesi , diffuse prevalentemente nel centro dell’Isola , secondo la prassi. Peraltro non avrebbe avuto senso: altrimenti dovremmo trascrivere in italiano una stessa parola in modo diverso a seconda che, poniamo, sia pronunciata a Bologna o a Napoli. Laddove l’interpretazione del testo se ne poteva giovare, si sono accolte volentieri certe dizioni peculiari sia nella variante orientale che occidentale del dialetto. A livello fonetico, ad esempio, si è optato per il fonema /ggh/, tipico dell’area occidentale anziché /gl/, quest’ultimo identico all’italiano, diffuso nel resto dell’Isola. Analoghe considerazioni valgono per la morfologia. Ci si è prefisso infatti di rendere la traduzione quanto più fluida, dall’altro di conferirle una più ampia riconoscibilità: un occhio al Simeto e l’altro al Belice. Le varianti del dialetto/lingua siciliana sono infatti una decina, ma il siciliano uno è e rimane, anche se gli sforzi di eminenti linguisti non sono riusciti a far passare una sua normalizzazione.
Talvolta si sono usati dei termini quasi scomparsi nei grandi centri urbani, non per stravaganza o per eccitare il nervo auricolare, ma quando potevano trasferire al meglio quel linguaggio di Ritsos intriso di quotidiano e di mitico, di moderno e di retaggio culturale. In altre circostanze si è fatto uso di alcuni neologismi proposti da scrittori affermati, ma sempre nel rispetto di quanto si è detto.

Livello fonetico
Il fonema /ḍḍ/, trascrizione fonematica Ipa [ɖɽ], è associato alla d seguita da r retroflesse cacuminali con suono simile, ma più marcato, rispetto al /dr/ inglese. Ciò per per distinguerlo dal fonema /dd/ non retroflesso, pronunciato come in italiano.
Invece la retroflessione delle consonanti nel fonema /tr/, trascrizione fonematica Ipa [ʈɽ], non è rappresentata con un grafema distinto in quanto la sua pronuncia , simile al /tr/ inglese ma più marcato, è sempre attiva, in tutte le occorrenze.

Con /ç/ si è indicato il suono corrispondente alla cosiddetta fricativa palatale sorda, presente in poche lingue. Tale suono ha una diffusione limitata ormai all’agrigentino, altrove è stato sostituito dagli allofoni /sc/ o da /c/. Ed è un peccato perché è un suono melodico, trasognato. Pronunciare la parola çiuri anziché sciuri crea di per sé un’atmosfera. Chi volesse provare a pronunciarlo può farlo con le istruzioni seguenti. Si tira indietro il mento allargando un po' la cavità orale con una leggera tensione . Ora la lingua si trova posizionata bassa, la punta è in sospeso dietro i denti, e un po' rivolta indietro, per far turbinare l' aria e dare alla consonante il suono arioso.

Circa /ij / qualcuno potrebbe obiettare sulla trascrizione per sostituirla con /i/. Non sono d’accordo: é in molti termini, ma non in tutti, un retaggio arabo. Lo si consideri pure un vezzo, un omaggio ad un mondo che fu ma non è ancora scomparso nel nulla. Nei Siciliani continuano ad allignare felicemente, in barba alle omologazioni del villaggio globale, cromosomi greci, che in questa circostanza ovviamente bussano forte, latini, nord-europei, iberici, ma è opportuno rammentare che ne allignano anche, e come !, di ebraici e di arabi.

Livello morfosintattico
Gli articoli determinativi italiani il, la, i, le sono stati resi nella forma ridotta ‘u,’a,’i anziché con lu, la, li oggi meno diffusi se non nel trapanese. Non trattandosi di aferesi non si è fatto uso dell’apice.
Per quanto riguarda le preposizioni articolate è frequente e molto diffusa la contrazione. Con i fonemi /â/, /ê/, /î /, /ô/, /ȗ/, si sono trascritti i suoni IPA [a:], [e:], [i:], [o:], [u:] che si riscontrano in proposito. Così “al”, scomposto in a+lu ,a+u, è in siciliano /ô/; “con i”, “con le” , virtualmente ccu i, é /cchî / e così via.
SUNATA Ô LUSTRU I LUNA

Sirata i primavera. Stanza ranni di na casa vecchia. Na fimmina anziana, vistuta di niguru, parra cc’un picciottu. A luci un l’an’aḍḍumatu. Dê du finestri trasi un lustru i luna mplacabili. M’aviva scurdatu i diri c’a Fimmina Nigura pubblicò du o tri libbri di puisie nteressanti ccu pinsera i religiuni . Dunca a Fimmina Nigura parra ô Picciottu :

Fammi veniri cu tia. Cchi luna stasira !
A luna je bona – un si vidi
ca i me capiḍḍi anu janchiatu. A luna
mî fa pariri arreri biunni. Un ti nn’adduni.
Fammi veniri cu tia.

Ccâ luna l’ummiri nâ casa parunu ranni,
manu nvisibili ttisanu i tenni,
un jiditu [1] jarnu scrivi ncap’û pruvulazzu dû pianuforti
palori [2] scurdati – nî vogghiu sentiri. Zittiti.

Fammi veniri cu tia
tanticchia cchiù avanti ‘nzin’â finaita dâ fràbbica [3] i maduna
‘nzina unni a strata furrija e cumpari
a citati d’aria e cimentu ‘llattata dû lustru i luna,
nniffirenti e vacanti,
nterra e ncelu,
ca all’urtimu po cridiri ca ci si e nun ci si
ca nun c’a statu mai, ca nun c’a statu u tempu ccu so sdirrupu [4].
Fammi veniri cu tia.

N’assittamu tanticchia ncap’armacìa, nû poju
arrifriscannuni ô ventu i primavera,
forsi ni mmagginamu macari di vulari,
picchì spissu, e priffina ora, sentu u scrusciu [5] dâ me vesta
c’assimigghia a l’abbattitu di du ali forti,
e cuannu ti nchiui ne stu scrusciu di vulari
senti ca ti s’attisa u coḍḍu, i çianchi, a to carni,
e accussì ncagghiatu [6] nê musculi dû ventu d’azzolu
nî nerbi furzusi dâ’utizza,
un ci fa nenti su parti o puru t’arricampi [7]
e un ci fa nenti ca i me capiḍḍi sunu janchi
(un je chissu ca mi fa piniari – mi fa piniari ca
un si janchia macari u cori).
Fammi veniri cu tia.

U sacciu, ognunu camina sulu ammeri l’amuri,
sulu ammeri a gloria e la morti.
U sacciu. U tastai.[8] Un serbi a nenti.
Fammi veniri cu tia.

Sta casa ci ddimmuranu [9] i fantasima, m’assicuta
veni a diri ca je nvicchiata assa’, i chiova si scucchianu [10]
i quatri pari ca fanu cazzicatummula [11]
i ntunaca si scrucchiulianu coti coti
comu u cappeḍḍu do mortu tumma d’appizzarrobbi nô currituri scuru
com’u nguant’i lana tumma dê jnocchia dû silenziu
o comu na zagareḍḍ’ i luna tumma nâ purtruna sbicchiarrata.[12]

Na vota jera giuvani puru iḍḍa – non a fotografia ca talii [13] e nun ti fa pirsuasu,
parru da purtruna, duna tantu abbentu [14], ti ci putivi assittari ppi urati
e cu l’occhi chiusi sunnari a tinchité
na plaia vagnata e allisciata, lucenti pâ luna,
cchiù lucenti dê me scarpi vecchi di peḍḍi lucida ca ogni misi portu nô ’llustraturi â cantunera cca,
o puru di na vela d’un piscaturi ca cuḍḍa [15] nfunnu annacata [16] dô so çiatu,
na vela triangulari com’un muccaturi[17] gnutticatu [18] i schimmeci [19]
comu su nnavissi nent’i chiuiri o di càpiri [20]
o di chi sbintuliari ppi salutu. Ebbi sempri u nolitu [21] dî muccaturi,
nun ppi càpiri gnutticata quarchi cosa,
certi simenze di çiuri o camumiḍḍa cogghiuti nâ campìa â ntrabbunuta [22],
né ppi farici quattru gruppa com’a squazetta dô’pirai dâ frabbica nfacci
o ppi sciucarimi l’occhi– a sarbai bona a vista;
mai purtai ucchiali. Sulu cricchiu i muccaturi.

Ora i gnutticu ‘n quattru, ottu, sidici,
ppi teniri i jdita cchiffarati. E ora m’arricordu
ca ju cadinzava accussì a musica quannu iva ô Cunservatoriu
ccû fadali [23] blu, u collettu jancu e du trizzi biunni
– 8, 16, 32, 64 –
manu cu manu ccu n’amicuzza fattizza i pirsicu, tutta lustru e çiuri rosa,
(m’â scusari ppi sti palori, nu malu abbitu),32,64, i me ginitura
c’avevanu bona spiranza nô me ncegnu ppa musica. Dunca, dissi, a purtruna
sfunnata, si vidunu i moḍḍi arrugginuti, a pagghia,
pinsava di purtarila nô mobilieri ca appressu
ma cu c’avi u tempu, a gana, i sordi – cchi cunzari ‘nprimisi?–
pinsava di stinnicchiaric’n[24] linzolu – ma mi scantai [25]
dô linzolu jancu cu stu lustru i luna. Cca s’assittaru cristiani
c’assicutaru [26] fantasi’ ranni, com’a tia, e com’a mia dȗ restu,
ca ora arripusanu suttaterra senz’acqua ni luna ca i po ncuitari.
Fammi veniri cu tia.

Stamu na rancata ‘ncim’â scalunata i marmu i S.Nicola,
doppu tu scinni e ju tornu arreri
ccȗ me çiancu mancu sutt’â calureḍḍa dâ strisciatina ca va e veni dâ to bunaca [27],
corchi çiacca di lustru dê finistreḍḍi dô quarteri
e stu çiatu janchizzu dâ luna ca pari na prucissioni di cigni d’argentu –
un m’affruntu di sta frasa pirchì ju
ne tanti nuttat’i primavera, na vota, discurriva ccu Diu, ca cumpariva
n’un furriolu [28] i negghia e di gloria d’un lustru i luna comu chistu,
e a tanti picciotti, macari cchiù beddi di tia, arrinunziai ppi iḍḍu,
cunsumannumi accussì, janca e ncarpigghiabili [29] nô me luci jancu, nâ janchizza dô lustru i luna,
avvampata dî taliati abbramat’ î l’omini e dî disi‘î carusi ncaḍḍati [30] ,
cuviata [31] dê beddi corpi affarati [32],
di memmiri accippati nsignati a natari, a varchiari, â’tiletica, ô palluni (ca ju faciva finta d’un vidiri),
di frunti, labbri, cuḍḍi, jnocchia, jdita e occhi
petti, vrazza, cosci ( e ppi daveru un li vidiva)
– u sa’, a li voti, ammirannu, ti scurdi di chiḍḍu c’ammiri, t’abbasta a’mmirazioni –
Diu miu, cchi occhi chini di stiḍḍi, e mi prijava d’un triunfu di stiddi arrassati [33]
Pirchì, cuviata accussì d’intra e di fora,
nun mi ristava autra via ca jiri nsusu o jiri ngnusu [34]. No, nun abbasta.
Fammi veniri cu tia.

U sacciu c’orama’ s’a fattu tardu. Lassami,
pirchì ppi tanti anni, jorna e notti e pumiriggi tinciuti di russu, aju rristatu sula,
capizzuta [35], mmaculata e sula,
priffina nô me lettu ranni mmaculata e sula,
scrivennu puisie gluriusi ncap’i jnocchia di Diu,
puisie ca ,tâ’ssicuru, restanu ntagghiati nô marmu ca un si sfarda [36]
doppu a vita mia e a to, doppu assa’. Nun abbasta.
Fammi veniri cu tia.

Sta casa nun je cchiù ppi mia.
Nun c’a fazzu cchiù a purtarimilla ncoḍḍu [37]
a badari sempri a chistu e a chiḍḍu,
a’ppuntiḍḍari u muru câ crirenza ranni
a’ppuntiḍḍari a crirenza cȗ tavulu ntagghiatu antichizzu
a’ppuntiḍḍari u tavulu cchî seggi [38]
a’ppuntiḍḍari i seggi cchî manu
a’ppuiari na spadda ô travu ca si nni calò
E u pianoforti , chiusu com’un tabbutu [39] niguru. Un t’arrisichi a grapirlu.
Dari accura sempri a chistu e a chiḍḍu ca’n si sdirrubbassi, a nun sdirrubbariti tu. Nun c’a fazzu.
Fammi veniri cu tia.

Sta casa, ccompuru tutt’ i so morti, nun ni voli sapir’i moriri
S’a ntistatu a campari cchî so morti
A campari dî so morti
A campari dâ cirtizza dâ so morti
Priffina a mintir’i so morti nî letti e gaseni [40] scancarati
Fammi veniri cu tia.

Cca, cuttuttu ca caminu adaciu nô çiatu dâ sira,
cch’i tappini [41] o scausa
quarchi cosa scrusci – si çiacca [42] un vitru o nu specchiu
si sintunu passi – un sunu i mei.
Fora, nâ strata, po essiri ca’n si sintunu sti passi –
U pintimentu – diciunu– quaza [43] zoccul’i lignu –
e si ti minti a taliari ne stu specchiu o ne chiḍḍu,
darreri u pruvulazzu [44] e i çiacchi,
vidi a to facci cchiù nfusca e liniata,
a to facci: un ci dumannasti autru â vita ca di sarbarla sana e pura.

L’orlo dȗ biccheri luci ô lustru i luna
com’un rasolu tunnu – comu ccustarlu ê labbra
ccuttutta sta siti ? Comu? U vidi ?
Aju ancora gana di similitutini – m’a ristatu chissu,
chissu mi cuita c’ancora ci sugnu.
Fammi veniri cu tia.

A li voti, quannu scura, aju a mprissioni
ca fora dê finestri pass’abbanniaturi [45] ccâ so ursa pisanti
ccȗ pilu chinu di bardani e spini
isannu [46] pruvulazzu nâ strata dô quarteri
na negghia sulitaria di pruvulazzu ca ncensa u ntrabbuniri
e i picciriḍḍi turnaru â casa pâ cena e nni fanu nesciri cchiù
ccuttuttu ca darrer’i mura nsirtanu [47] i passi dâ vecchia ursa –
e l’ursa stanca camina tisa cȗ versu dâ so sulitudini, senza sapiri unni ni pirchì –
je cchiù gravata, nun c’a fa cchiù a ballari ncapu i ciamp’i darria,
un c’a fa’tteniri misa a birriola d’ippurru ppi far’addivertiri i picciriḍḍi, i sfacinnati, l’azzariati,
voli sulamenti stinnicchiarisi nterra
lassannusi scarpisari a panza, jucannu accussì u so urtimu tiatru,
facennu abbidiri a so forza tirribbili d’arrefutarsi,
a so ribbillioni a l‘interessi d’autri , a l‘aneḍḍa nê labbra, â nicissitati dî denti
a so ribbillion’î ngustij [48] e â vita
cc’allianza certa dâ morti – priffina di na morti lenta –
a so ribbillioni pirsuasa â morti nsistennu a campari câ cuscenzia dâ vita
ca si libbira dâ so servitù câ canuscenza e l’azioni.

Ma cu po’ jucari nsin’all’urtimu stu jocu ?
E l’ursa si susi [49] e camina
Assuggittat’ô so lazzu, a l‘aneḍḍa, ê denti,
arridennu cchî labbra struppiati [50] a li niculi dî picciriḍḍi beḍḍi e nnuccenti
(beḍḍi propiu pirchì nnuccenti)
E dicennu grazzi. Pirchì l’ursi sbicchiariati
s’anu sulu nzignatu [51] a diri: grazzi, grazzi.
Fammi veniri cu tia.

Sta casa mi fa veniri l’accupu [52]. Anzi a cucina
Je com’u funn’ȗ mari.I cuccumi appizzati luciunu
Comu du occhi tunni di pisci ncredibili
I piatti tampasianu [53] leggiuleggiu comu abbrumi
Alichi e crocchiuli s’impidugghianu ne me capiḍḍi– n’arrinesciu cchiù a scucchiarili,
n’arrinesciu cchiù a veniri a galla –
a nguantera mi cadi dî manu senza scrusciu – m’assintumu [54]
viju acchianari [55], acchianar’i mpuḍḍi dô me çiatu,
circu di sbijarimi taliannuli
e m’addumannu cch’avissi a diri unu ca talia di ncapu sti mpuḍḍi,
fussi ca quarcunu sta annijannu o ca un summuzzaturi sta esplorann’u funn’ȗ mari ?

E daveru , spessu appuru ḍḍa, nô funnu unni staiu annijannu,
curaḍḍi e perni e tisor’i navi affunnati,
ncontri mprovisi d’ajeri, di oj e dȗ futuru,
quasi na cunfirma d’eternitati
un cert’arrifriscu, un cert’accommodu di pirpituità, comu si dici,
nu preiju, n’esartazioni, priffina n’entusiasmu
curaḍḍi, perni e zaffiri;
però un li sacciu arrijalari – no, i rijalu
però un sacciu su iḍḍi sî ponu pigghiari – comjeghjé ju i rijalu
Fammi veniri cu tia.

Un momentu, pigghiu a magghia
Cu stu tempu ca cangia, ppi nsina ca putemu, n’avemu a cuatilari.
A sira je vagnatu, e a luna,
un ti pari, daveru, ca ci minti a junta ô friscu?

Accurdami d’abbuttunariti a cammisa – chi pettu forti ca c’ai
– cchi luna forti a purtruna, dicu – e quannu isu a cicara dô tavulu
di sutta resta un pirtusu [56] i silenziu, cci mintu subbitu a manu
ppi nun taliari intra – arrisittu a cicara;
macari a luna je un pirtusu nâ crozza [57] dô munnu nun ci taliari intra,
je na forza magnetica c’attira – nun taliari, nun taliati,
scutati chiḍḍu ca vi dicu ci tummati intra. Sta beḍḍa virtiggini,
leggia – accura, cadi –
je un puzzu i marmu a luna,
s’arriminanu ummiri, ali muti, vuci mistiriusi – un li sintiti ?

Funnuta je a caduta
funnuta je a cchianata,
a statua nni l’aria tisa tra i so ali japruti,
funnuta a carità mplacabili dô silenziu –
luci ccȗ trimulizzu nni l’autra marina mentri t’annachi na to stissa fileccia
çiatu di l’oceanu. Leggia leggia, beḍḍa
Sta virtiggini – accura ca tummi. Nun taliari a mia,
u me locu je l’oscillazioni – a beḍḍa virtiggini. Accussì ogni sira
mi fa mali a testa, mi furrija.

Spissu vaiu na farmacia ca nfacci ppi quarch’aspirina,
a li voti nunn’aju l’alica [58] e mi tegnu a ngusti’â testa
a sentiri u scrusciu affucatu dî tub’î l’acqua intr’i mura,
o mi fazz’un café; sempri sbijata
e senza miruḍḍa [59], ni priparu du – cu su vivi u secunnu ? –
comicu ppi daveru, u lassu davanti a finestra ppi rinfriscarisi
A li voti mi vivu macari l’autru taliannu dâ finestr’a lampadina virdi dâ farmacia
Com’a luci virdi d’un trenu mutu ca mi veni a pigghiari
Cchî me muccaturi, i me scarpi sdillabbrati [60], a me bursa nigura, i me poesie
Senza nuḍḍa valiggia – ppi farici cchi?
Fammi veniri cu tia.

Ah, ti ni sta jennu? Bona notti.No, nun vegnu. Bona notti.
Sugnu ô nesciri. Grazzi. Pirchì all’urtimu aju a
nesciri di sta casa ca s’allavanca [61].
aju a taliari na picca di citati – no, a luna no –
a citati cchî so manu caḍḍusi, a citati dâ paia dâ jurnata,
a citati ca jura pȗ pani e pȗ pugnu,
a citati ca ni teni tutti ncap’î spaḍḍi
cchî nostri miserij, tinturij, nnimicizij,
cchî nostri brami, a nostra gnuranza e vicchiaia,
aju a sentiri i passi ranni dâ citati
ppi nun sentiri cchiù i to passi
né i passi di Diu né i me passi. Bona notti.

(A stanza si fa scura. Si vidi ca na nivula a’ccupunatu [62] a luna.Tutt’a na vota, comu si quarcunu avissi fattu cchiu forti a radiu dô bar appressu, si senti un morsu i musica canusciutu assa’. Allura m’addunai ca tutta sta scena aviva statu accumpagnata adasciu dâ Sunata ô lustru i luna, sulu a prima parti. Ora u Picciottu capaci ca sta scinnennu cu na risateḍḍa , po essiri puru di pena, menz’i labbra fini, e cc’un sensu di libbirazioni. Quannu agghica [63] a S.Nicola, prima di scinniri a scala i marmu, ridi – na risata forti, scattanti. A so risata nun si prisenta ppi nenti mala misa sutt’a luna. Forsi l’unica cosa mala misa je can un c’è nenti di malu misu. Appressu u Picciottu si zitti, si fa seriu e dici: “Decadinza di n’ebbica”.[64] Accussì, orama’ tuttu cuitu, si sbuttuna n’autra vota a cammisa e si nni va ppâ so strata. Ammeci a Fimmina Nigura un sacciu su all’urtimu niscì dâ casa. U lustru i luna ancora luci. E nn’agnuna dâ stanza l’ummiri si strinciunu pp’un dispiaciri ca scatta, quasi na raggia , nun tantu ppâ vita ma ppâ cunfissioni inutili. U sintiti? A radio continua)

Atini, Giugnu 1956
[1] Metatesi reciproca: da dijitu a jiditu
[2] Metatesi reciproca: da paroli a palori
[3] Metatesi semplice : da fabbrica a frabbica
[4] Dal latino de+ rupem, il termine è figurato per esprimere la sensazione negativa del precipitare verso il basso
[5] dallo spagnolo crujido / scricchiolio
[6] dal francese encager / mettere in gabbia
[7] in occitano (es. Nizza, S.Remo) se aricampà< /em> / arrivare, riadunarsi , dal latino campum
[8] dal latino medievale taxitare / tasteggiare. Principalmente assaggiare ma anche provare
[9] dal francese demeurer
[10] scucchiari: staccare, disaccoppiare dal latino copula
[11] da cozzo/capo + tummari / cadere dal francese tomber
[12] probabilmente per metatesi dal greco ῥακώδης / lacero e prefisso svi
[13] dallo spagnolo atalayar / scrutare, vigilare,a sua volta dall’arabo taliea / طليعة / vedetta, avanguardia
[14] dal latino adventus / arrivo indica il riposo, la pausa, la quiete
[15] scomparire,andare sotto l’orizzonte dal latino collem
[16] dal greco νάκος / vello di pecora da cui naca per indicare la culla e annacari / cullare, dondolare
[17] dal catalano mocador
[18] dal latino medievale induplare / piegare , rimboccare l’orlo di un tessuto
[19] derivazione da una delle pochissime reminiscenze gotiche, slimbs / sghembo,obliquo , anche in italiano “sghimbescio”
[20] dal latino capere / contenere
[21] dal latino nolitum , qui per “capriccio”
[22] stessa radice di “trubbulu”, dal latino turbare. Si riferisce alle condizioni di luce critica del vespro.
[23] una delle tante reminiscenze occitano-catalane, qui faudal, fardal per grembiule
[24] dal latino medievale ex+ tendiculare per distendere
[25] dal latino explantare
[26] dal latino ad secutare per inseguire
[27] qualcuno ritiene derivi dall’arabo al baniqah, che però indica un copricapo. Più probabile che derivi dal greco νάκος / vello di pecora dato che era l’indumento usato dalla gente di campagna.
[28] mantello, da furriari / girare,far ruotare. Etimo : πείρω / infilare, configgere; stessa radice delle voci lombarde pirlare, pirla e del francese medievale pirouelle per trottola
[29] che non si può afferrare, stringere, dal latino carpere. Non è frequente.
[30] Ipallage. Nel testo greco δισταχτικήν ἔκσταση τῶν ἐφήβων / estasi incerta degli adolescenti. Si è ritenuto che sia più spendibile in siciliano l’omissione dell’ipallage
[31] circuita , da cuviari / insidiare , fare la posta
[32] abbronzato da fara / fiamma, calore
[33] arrassari: allontanare, tenere discosto. Etimo incerto: arabo ‘arraḍa o francese arracher
[34] dal latino medievale jusum
[35] dal latino caput, mediato dal castigliano cabezota / caparbia
[36] sfardari / consumare usando, logorare. Dal gotico falda / piega
[37] addosso, dal latino medievale in collum
[38] sedie dal francesesiège e dal latino medievale seda(m) [39] bara, dall’arabo tabut / تابوت
[40] anche gazzani, per armadio a muro, mensole dall’arabo khizana / خزانة
[41] pantofole, metatesi dal provenzale patin / calzature piane
[42] çiacca/ jacca / sciacca indica la crepa o la fessura. Dall’arabo al šaqq / الشق. La radice š-q-q nelle lingue semitiche connota concetti di divisione, frattura,fenditura etc.
[43] propriamente calzare, indossare, dal latino medievale calcea(m), da cui il siciliano causi e causette / calzoni e calzette
[44] dal latino pulvere(m)
[45] dal proto-norreno benda e proto-germanico bandwijaną per “indicare, fare degno” confluiti nel latino medievale “banniri”e quindi bando e banditore / abbanniaturi
[46] isari sta per sollevare,alzare, dallo spagnolo izar e dal tedesco medio-basso hissen
[47] nzirtari per indovinare deriva dal castigliano antico e dal catalano encertar
[48] dolori, angustie, stato di privazione, dal latino angustia
[49] susirisi per alzarsi, dal latino susum
[50] struppiatu per malconcio da struppiari, malmenare, far male fisico dal Proto-Indo-Europeo strebʰ e dal greco strefo /στρέφω che voleva dire “rivoltare, storcere, slogare, torturare”
[51] nzignarsi sta per apprendere. Forse rivela una antica tendenza ,per necessità,all’autoapprendimento.
[52] oppressione, angoscia, dal latino cupu(m)
[53] tampasiari indica uno stato di leggerezza,il perder tempo, ciondolare.Non ho trovato indicazioni tra gli esperti; a mio avviso, viene dal castigliano tambalearse / traballare, vacillare
[54] assintumarisi per perdere forze, i sensi,accasciarsi, dal greco σημ + πίπτω / cadere
[55] salire, dal latino medievale ad planare
[56] buco dal latino volgare pertusium
[57] teschio, crozza forse viene dal greco κάρηνον / testa più che da κρανίον / cranio ( è una mia supposizione)
[58] voglia, motivazione, dal greco ἄλκη
[59] midollo
[60] sdillabratu vale deformato, rovinato dal francese délabré e dall’occitano deslabrar
[61] allavancari sta per cadere rovinosamente, dal provenzale lavanca / dirupo e francese lavanche / valanga
[62] coprire da ncapu /sopra
[63] agghicari significa giungere dallo spagnolo llegar
[64] epoca


Note bibliografiche
Chi volesse curiosare tra cenni di storia della formazione del siciliano, fonetica, grammatica può trovare qualcosa di interessante nei seguenti siti e monografie.
Per approfondimenti più impegnativi si segnalano i testi di Gerhard Rohlfs, insigne filologo e glottologo , di Giorgio Piccitto e AA.VV. in “Lingue e culture in Sicilia” a cura del Centro di Studi Filologici e Linguistici siciliani.

Il dialetto siciliano: uso e aspetti sociolinguistici
La Lingua Siciliana Tra Passato e Futuro
Grammatica sistematica della lingua siciliana
Fonetica
Normalizzazione ortografica della lingua siciliana
Dialetto letterario e dialetto "destrutturato". La canzone dialettale siciliana tra ideologia e "nuovi usi"


envoyé par Riccardo Gullotta - 18/12/2019 - 00:13


Marco Valdo,
je pense que Yannis Ritsos serait bien joyeux pour ton ouvrage et te remercierait . A mon avis, on pourrait dire qu’il te remercie car un homme et ses idées continuent à vivre dans la mémoire de ceux qui aiment dédier du temps et un morceau de n’importe quoi pour les accueillir quelque fois parmi nous.
À la prochaine.
Riccardo Gullotta

Riccardo Gullotta - 26/11/2019 - 14:45


Cher Riccardo,

Je n’ai pas l’habitude qu’on me remercie et je pense que le travail et son aboutissement se remercient d’eux-mêmes. Sinon, ce n’est pas la peine d’imaginer le faire. Évidemment que Ritsos serait content, pour la même raison que je suis content de ce remerciement public. Je veux dire qu’un tel remerciement prouve que j’ai eu au moins un lecteur et un lecteur attentif et capable de voir combien – comme je le pense par-devers moi – cette version est de qualité, comme le fut celle du Canto General. Trêve de modestie de façade, je suis comme l’artisan qui est fier du pot qu’il a fait de ses mains et qui est capable d’en voir la qualité. Il peut alors un instant se reposer sur ses lauriers. Pas longtemps, comme tu le sais, puisque pour rester artisan, pour rester en vie, comme la mer, il lui faut toujours recommencer.

« La mer, la mer, toujours recommencée !
Ô récompense après une pensée
Qu’un long regard sur le calme des dieux !

Quel pur travail de fins éclairs consume
Maint diamant d’imperceptible écume,
Et quelle paix semble se concevoir !
Quand sur l’abîme un soleil se repose,
Ouvrages purs d’une éternelle cause,
Le Temps scintille et le Songe est savoir. »


Au fait, merci quand même.

Cordial

Marco Valdo M.I.

Marco Valdo M.I. - 27/11/2019 - 09:21




Page principale CCG

indiquer les éventuelles erreurs dans les textes ou dans les commentaires antiwarsongs@gmail.com




hosted by inventati.org