Το ξέρεις πως η ηρωίνη σκοτώνει,
ξέρεις ποιος πουλά την λευκή σκόνη.
Ξέρεις στην Αφρική πεθαίνουν παιδιά,
ρατσισμός, φασισμός, σάρκα λευκιά.
Το ξέρεις αλλά φοβάσαι.
Mόνος λες πως θα `σαι,
βγες άνθρωπε στους δρόμους
με της καρδιάς τους νόμους.
Το ξέρεις πως σου μιλάνε για παιδεία,
μας διασύρουν στην εθνική πορνεία.
Το ξέρεις πως σου μιλάνε για πατρίδα,
κομπιούτερ κανονίζουν κάθε μας ελπίδα.
Το ξέρεις πως σκοτώνονται ερωτευμένοι
στους πολέμους που κάνουν οι χορτασμένοι.
Το ξέρεις πως αυτοκτονούν φαντάροι
στης ειρήνης το χατζάρι.
Το ξέρεις πως τα ανθρώπινα δικαιώματα
κρύβονται πίσω από δολοφονημένα πτώματα.
Το ξέρεις πως εργάτες χάνουν τη ζωή στα γιαπιά,
πλουτοκράτορες ξεζουμίζουν ανήλικα παιδιά.
ξέρεις ποιος πουλά την λευκή σκόνη.
Ξέρεις στην Αφρική πεθαίνουν παιδιά,
ρατσισμός, φασισμός, σάρκα λευκιά.
Το ξέρεις αλλά φοβάσαι.
Mόνος λες πως θα `σαι,
βγες άνθρωπε στους δρόμους
με της καρδιάς τους νόμους.
Το ξέρεις πως σου μιλάνε για παιδεία,
μας διασύρουν στην εθνική πορνεία.
Το ξέρεις πως σου μιλάνε για πατρίδα,
κομπιούτερ κανονίζουν κάθε μας ελπίδα.
Το ξέρεις πως σκοτώνονται ερωτευμένοι
στους πολέμους που κάνουν οι χορτασμένοι.
Το ξέρεις πως αυτοκτονούν φαντάροι
στης ειρήνης το χατζάρι.
Το ξέρεις πως τα ανθρώπινα δικαιώματα
κρύβονται πίσω από δολοφονημένα πτώματα.
Το ξέρεις πως εργάτες χάνουν τη ζωή στα γιαπιά,
πλουτοκράτορες ξεζουμίζουν ανήλικα παιδιά.
Contributed by Riccardo Venturi - Ελληνικό Τμήμα των ΑΠΤ "Gian Piero Testa" - 2019/2/17 - 23:56
Language: Italian
Traduzione italiana / Μετέφρασε στα ιταλικά / Italian translation / Traduction italienne / Italiankielinen käännös:
Riccardo Venturi, 18-2-2019 00:00
Riccardo Venturi, 18-2-2019 00:00
Giorgos Tsigos e i Cerchi Neri.
LO SAI QUANTO
Lo sai quanto l'eroina uccide,
lo sai chi vende la polvere bianca.
Lo sai quanti bambini muoiono in Africa:
razzismo, fascismo, i bianchi.
Lo sai ma hai paura.
Dici che sarai solo,
ma esci, uomo, nelle strade
con le leggi del cuore.
Lo sai quanto ti parlano di cultura,
quanto ci screditano nel puttanaio nazionale. [1]
Lo sai quanto ti parlano di patria,
ci computerizzano ogni nostra speranza.
Lo sai quanto si ammazzano, e quanto amano
le guerre che fanno a sazietà.
Lo sai quanto si ammazzano i soldatini
con la scimitarra della pace.
Lo sai quanto i diritti umani
sono ricoperti di morti ammazzati.
Lo sai quanti operai crepano nei cantieri,
quanti padroni sfruttano i minori.
Lo sai quanto l'eroina uccide,
lo sai chi vende la polvere bianca.
Lo sai quanti bambini muoiono in Africa:
razzismo, fascismo, i bianchi.
Lo sai ma hai paura.
Dici che sarai solo,
ma esci, uomo, nelle strade
con le leggi del cuore.
Lo sai quanto ti parlano di cultura,
quanto ci screditano nel puttanaio nazionale. [1]
Lo sai quanto ti parlano di patria,
ci computerizzano ogni nostra speranza.
Lo sai quanto si ammazzano, e quanto amano
le guerre che fanno a sazietà.
Lo sai quanto si ammazzano i soldatini
con la scimitarra della pace.
Lo sai quanto i diritti umani
sono ricoperti di morti ammazzati.
Lo sai quanti operai crepano nei cantieri,
quanti padroni sfruttano i minori.
[1] La televisione.
Language: English
English translation / Μετέφρασε στα αγγλικά / Traduzione inglese / Traduction anglaise / Englanninkielinen käännös:
Riccardo Venturi, 18-2-2019 01:04
Riccardo Venturi, 18-2-2019 01:04
YOU KNOW
You know how many people heroin kills,
You know who sells the white powder.
You know how many children die in Africa:
Racism, fascism, the whites.
You know, but you're afraid.
You say you'll be alone,
But, man, go out in the streets
With the laws of the heart.
You know how much they talk you about culture,
How much they smear us in the national porn. [1]
You know how much they talk you about fatherland,
They computerize all our hopes.
You know how many people kill each other,
How much they love the plenty of wars they make.
You know how many little soldiers are killed
With the scimitar of peace.
You know how much human rights
Are covered with murdered corpses.
You know how many workers die in yards,
How many masters exploit underage children.
You know how many people heroin kills,
You know who sells the white powder.
You know how many children die in Africa:
Racism, fascism, the whites.
You know, but you're afraid.
You say you'll be alone,
But, man, go out in the streets
With the laws of the heart.
You know how much they talk you about culture,
How much they smear us in the national porn. [1]
You know how much they talk you about fatherland,
They computerize all our hopes.
You know how many people kill each other,
How much they love the plenty of wars they make.
You know how many little soldiers are killed
With the scimitar of peace.
You know how much human rights
Are covered with murdered corpses.
You know how many workers die in yards,
How many masters exploit underage children.
[1] TV.
×
![]()
Note for non-Italian users: Sorry, though the interface of this website is translated into English, most commentaries and biographies are in Italian and/or in other languages like French, German, Spanish, Russian etc.
[1992]
Στίχοι και μουσική: Γιώργος Τσίγκος
'Αλμπουμ: Οι χαμένοι ποιητές μας
Testo e musica: Giorgos Tsigos
Album: Οι χαμένοι ποιητές μας ("I nostri poeti perduti")
Lyrics and music: Yorgos Tsigos
Album: Οι χαμένοι ποιητές μας ("Our lost poets")
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 είχαμε και την "ελεύθερη" ραδιοφωνία όπου με χαρά μας μαθαίναμε ότι τα τραγούδια μας ξεχώρισαν. Περάσαμε απο τη ραδιοπειρατεία που΄χε μεράκι στην απέναντι όχθη που είναι τα ράδιοσουπερ-μάρκετ. Παρ' όλα αυτά το ελληνόφωνο ροκ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Εννοώ ότι ο κόσμος δεν ακολουθούσε όπως τώρα τους νεόκοπους μοδάτους τραγουδιστές που θέλουν να λένε ότι παίζουν αυτή τη μουσική. Τότε κυριαρχούσε η "σοσιαλιστική" κοκαϊνομανής επανάσταση του σκυλάδικου κι όσοι δεν την ήθελαν ήταν εχθροί της πατρίδας, της θρησκείας και θα 'ρθουν να βιάσουν και να σκοτώσουν τα παιδιά μας αυτοί οι αλήτες, οι μακρυμάλληδες, οι πάνκηδες.
Υπήρξαν βέβαια πιονέροι καλλιτέχνες που άνοιξαν το δρόμο και τότε κανείς δε πίστευε ότι θα τους χάναμε τόσο νωρίς. Ετσι λοιπόν όταν κυκλφόρησε το 1992 την άνοιξη ο δίσκος μας "ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ" το αφιερώσαμε σ' αυτούς. Αλλά ακόμα και στους εργάτες, τους φοιτητές, μαθητές που πάλευαν και δεν γούσταραν να φάνε τη παραμύθα γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι τα καλύτερα ναρκωτικά τα πούλαγαν οι μπάτσοι, το κράτος.
Είχε περάσει ένας χρόνος και τώρα είχαμε κοινές εμπειρίες απο συναυλίες ακόμα και σε χωριά για να παίξουμε μπροστά σε αγαπημένους φίλους.Ταξιδέψαμε και πολλές φορές δεν είχαμε ούτε τα εισητήρια να γυρίσουμε πίσω. Κοιμηθήκαμε σε παγκάκια, σε αμμουδιές, σε φιλικά σπίτια και μας βόηθησαν παιδιά απο το υστέρημά τους. Μας φιλοξένησαν πολλά φανζίν περιοδικά στίς σελίδες τους που κυκλοφορούσαν παιδιά με αφιλοκερδείς σκοπούς και μας στήριζαν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τώρα ξέραμε ότι δεν είμασταν μόνοι. Μπήκαμε έτσι αυθόρμητα πάλι να ηχογραφίσουμε ένα υλικό από νέα και παλιά τραγούδια που πιστεύαμε ότι έπρεπε να μοιραστούμε με όλο το κόσμο. Στη παρέα μας προστέθηκε η Τζούντι στο φλάουτο κι ο Αντώνης που μας χάρισε τη μουσική για ένα τραγούδι. Πάντα ερασιτέχνες με απέχθεια για το στιγνό επαγγελματισμό της μουσικής βιομηχανίας ηχογραφήσαμε κι αυτό το δίσκο με σχεδόν δικά μας έξοδα.
Το τραγούδι "ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ" γράφτηκε σαν απάντηση σ΄όσους δεν κατάλαβαν και μας παρότρυναν να κάνουμε καψουροτράγουδα για να πουλήσουμε. Το τραγούδι μου μωρό μου απο μένα για σένα αλλά πως μπορείς και ερωτεύεσαι όταν σου έχουν κλέψει τη ζωή; Το "ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΗΣ" είναι ένας αυτοσαρκασμός και μια καταγγελία για τους γνωστούς ροκοπατέρες που τόσο εύκολα ξεπουλήθηκαν ληστεύοντας τους πόθους και τις ελπίδες των παιδιών. "ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ" για μια αδιάφορη κοινωνία που τρώει μπροστά στην τηλεόραση καταναλώντας αιμοσταγείς ειδήσεις και περιμένει από μηχανής θεούς να τη λυτρώσουν. Το "ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ" για όσους έχασαν την ελπίδα και ζούνε κάτω απο την Ακρόπολη στη σκιά του σκουπιδότοπου ονείρων. Το "ΡΕΚΒΙΕΜ" για τους ανήλικους φίλους που χάθηκαν νωρίς άρρωστοι και μόνοι και κρίθηκαν εκ του ασφαλούς απο ένα κόσμο γλοιώδη και βολεμένο. Το "ΠΟΛΕΜΟΣ" για όσους μας σπρώχνουν να μπούμε στις κρεατομηχανές για τα συμφέροντα του συστήματος, του κεφαλαίου, του φασισμού. Όσοι αρνήθηκαν να κλωνοποιηθούν απο τα καλούπια της εξουσίας θα έχουν πάντα ένα "ΚΟΡΜΙ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ" στο προσκεφάλι τους όταν η "ΑΣΠΡΗ ΣΚΟΝΗ" θα μπαίνει στα σωθικά τους σαν τη πιο θανάσιμη μοναξιά.
Αυτή δεν έλειψε μέσα μου από τότε που είμουν παιδί και τώρα που τέλειωσε κι αυτός ο δίσκος ήξερα ότι τα παιδιά, οι μουσικοί θα έφευγαν άλλοι για το στρατό, άλλοι για να σπουδάσουν κι άλλοι γιατί κουράστηκαν και ξέρεις είναι πολύ δύσκολο να ακολουθείς ένα ιδεολογικό δρόμο αν δεν έχεις πραγματική ανάγκη μέσα σου, δεν το πιστεύεις με το είναι σου. Γιατί αυτή η υπόγεια ανεξάρτητη μουσική σκηνή δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού που λες και να μη χαζοονειρεύεσαι τις νύχτες!
Αλίμονο σε όποιον δεν έχει ένα φωτεινό παιδικό όνειρο μέσα του να εκδικείται το σκοτάδι. Χίλια ευχαριστώ και καλή αντάμωση.
Γιώργος Τσίγκος & Μαύροι Κύκλοι - Οι χαμένοι ποιητές μας
Giorgos Tsigos e i “Cerchi Neri” (George Alpha, alias Giogos Apostolopoulos, chitarrista; Mavrikios Skarakis, percussionista; Kostas Burazanis, bassista) sono attivi fin dal 1979 e appartengono alla scena musicale e culturale underground greca. “Underground” significa “sotterraneo”, e sotterraneo il gruppo lo è sul serio: sette album pubblicati e cinque raccolte di poesie. Sul sito ufficiale le notizie biografiche sono scarne; qualche loro testo su Stixoi non riporta nemmeno le indicazioni autoriali. La sezione “video” è inattiva. Si presenta qui, tanto per cominciare, questo testo proveniente dal loro primo album inciso, a loro dire intitolato Οι χαμένοι ποιητές μας (“I nostri poeti perduti”); dico “a loro dire”, perché l'album (pubblicato da una casa discografica fittizia chiamata “Wipe Out” - “Cancella” o qualcosa del genere) non riporta affatto il titolo in copertina, bensì solo una dicitura che recita alla lettera: “Giorgos Tsigos e i Cerchi Neri desiderano ringraziare allo stesso modo tutti coloro che hanno creduto in loro e li hanno amati”.
Non di rado, in questo sito abbiamo utilizzato la frase stereotipata dello “scritto appena ieri”. E' un testo del 1992, quindi di ventisette anni fa; consiste in tutta una serie di cose che, ventisette anni fa, si sapevano benissimo ma di cui si aveva paura. Ventisette anni dopo le si sanno ancora meglio, e si ha ancora più paura. C'era, nel testo, anche un invito ad uscire per le strade con le leggi del cuore. [RV]