La soldato kiu marŝas
en la vento
en silento
sur la vojo kiu marĉas
sian korpon ne plu sentas.
Lia menso fakte brutas
nur la laco
kaj l' agaco
de la pluvo kiu gutas
senkompate lin turmentas.
Kaj li iras plu malbene
pri la koto
sur la boto
kiu ĉiam pezas ĝene
kaj la vojon malglatigas.
Dum sufere monopole
la kadenco
en la menso
regas ĉion malbonvole
kaj la povon pensi ligas.
Kaj li marŝas en la vico
uniforma
unuforma
sur vetera la malico
kaj la moko de la serĝent'.
Li delonge jam maldormas
kaj oscedo
kun obsedo
en makzelo mem sin formas
pro nerezistebla tent'.
Se li povus eĉ almoze
ekricevi
rajton revi
kaj minuton nur ripoze
halti sur la voja bord'.
Sed li tion ne esperas
ĉar la revo
pro la devo
en soldato ne aperas:
jen la militserva sort'.
Jam tro pezas la pafilo
kaj la kasko
kaj la sako
kaj la kaĉo el arĝilo
gluiĝinta ĉe la ŝu'.
Sed la fora horizonto
plej perfide
malrapide
maleblige al renkonto
ĉiam foren fuĝas plu.
La soldato kiu laca
daŭre iras
li sopiras
al ripoza vivo paca
sen ĉiama plua pel'.
Sed li sentas kun eknaŭzo
ke la vivo
en aktivo
daŭras ade kaj sen paŭzo
ĝis neatingebla cel'.
Kaj samkiel en armeo
la rezono
pri ordono
ne ekzistas pro obeo
kun neeblo de escept'.
Tiel mankas la kompreno
pri la motivo
de la vivo
kaj nur regas ĉi sinteno:
plua iro kaj akcept'.
en la vento
en silento
sur la vojo kiu marĉas
sian korpon ne plu sentas.
Lia menso fakte brutas
nur la laco
kaj l' agaco
de la pluvo kiu gutas
senkompate lin turmentas.
Kaj li iras plu malbene
pri la koto
sur la boto
kiu ĉiam pezas ĝene
kaj la vojon malglatigas.
Dum sufere monopole
la kadenco
en la menso
regas ĉion malbonvole
kaj la povon pensi ligas.
Kaj li marŝas en la vico
uniforma
unuforma
sur vetera la malico
kaj la moko de la serĝent'.
Li delonge jam maldormas
kaj oscedo
kun obsedo
en makzelo mem sin formas
pro nerezistebla tent'.
Se li povus eĉ almoze
ekricevi
rajton revi
kaj minuton nur ripoze
halti sur la voja bord'.
Sed li tion ne esperas
ĉar la revo
pro la devo
en soldato ne aperas:
jen la militserva sort'.
Jam tro pezas la pafilo
kaj la kasko
kaj la sako
kaj la kaĉo el arĝilo
gluiĝinta ĉe la ŝu'.
Sed la fora horizonto
plej perfide
malrapide
maleblige al renkonto
ĉiam foren fuĝas plu.
La soldato kiu laca
daŭre iras
li sopiras
al ripoza vivo paca
sen ĉiama plua pel'.
Sed li sentas kun eknaŭzo
ke la vivo
en aktivo
daŭras ade kaj sen paŭzo
ĝis neatingebla cel'.
Kaj samkiel en armeo
la rezono
pri ordono
ne ekzistas pro obeo
kun neeblo de escept'.
Tiel mankas la kompreno
pri la motivo
de la vivo
kaj nur regas ĉi sinteno:
plua iro kaj akcept'.
envoyé par Riccardo Venturi - 10/2/2018 - 01:39
Langue: anglais
English translation by lyricstranslate
THE SOLDIER WHO MARCHES
The soldier who marches
in the wind
in silence
upon the road which is a marsh
feeling his body no more.
His mind indeed dulls
only the fatigue
and the irritation
of the rain which drips,
tormenting him without compassion.
And he goes on without blessing
in the mud
in boots
which are always heavy in a bothersome manner
and makes the way rough.
While suffering exclusively
the rhythm
in the mind
rules over everything bad
and ties up the ability to think
And he marches in the line
uniform
uniform
in the weather's malice
and the mockery of the sergeant.
He already is awake for a long time
and a yawn
with an obsession
in jaw forming himself
for an irresistible temptation.
If he could even in a begging way
begin to receive
a right to dream
and a minute only to rest
to stop upon the travel path.
But he doesn't hope for that
because the dream,
due to the duty
in a soldier, doesn't appear:
here is the military service's fate.
Already the gun weighs too much
and the helmet
and the bag
and the gruel from clay
stuck to the shoe.
But the far away horizon
most faithfully
leisurely
a meeting
always runs more far away.
The soldier who is tired
continuously goes
he yearns
for a restful, peaceful life
without an additional everlasting drive.
But he feels with disgust
that the life
in asset
goes on continuously and without a pause
to an unachievable purpose.
And likewise in army
the reasoning
about a command
doesn't exist due to obedience
with no exception.
Thus the realization is missing
about the reason
of life
and only rules each attitude
another course and acceptance.
The soldier who marches
in the wind
in silence
upon the road which is a marsh
feeling his body no more.
His mind indeed dulls
only the fatigue
and the irritation
of the rain which drips,
tormenting him without compassion.
And he goes on without blessing
in the mud
in boots
which are always heavy in a bothersome manner
and makes the way rough.
While suffering exclusively
the rhythm
in the mind
rules over everything bad
and ties up the ability to think
And he marches in the line
uniform
uniform
in the weather's malice
and the mockery of the sergeant.
He already is awake for a long time
and a yawn
with an obsession
in jaw forming himself
for an irresistible temptation.
If he could even in a begging way
begin to receive
a right to dream
and a minute only to rest
to stop upon the travel path.
But he doesn't hope for that
because the dream,
due to the duty
in a soldier, doesn't appear:
here is the military service's fate.
Already the gun weighs too much
and the helmet
and the bag
and the gruel from clay
stuck to the shoe.
But the far away horizon
most faithfully
leisurely
a meeting
always runs more far away.
The soldier who is tired
continuously goes
he yearns
for a restful, peaceful life
without an additional everlasting drive.
But he feels with disgust
that the life
in asset
goes on continuously and without a pause
to an unachievable purpose.
And likewise in army
the reasoning
about a command
doesn't exist due to obedience
with no exception.
Thus the realization is missing
about the reason
of life
and only rules each attitude
another course and acceptance.
envoyé par Dq82 - 1/3/2019 - 17:12
×
![]()
Testo di Claude Piron (1931-2008) [1978]
Musica: Kajto
Album: Kajto/Flugdrako