Σαν τέλειωσε ο πόλεμος γυρίζουν οι φαντάροι
και στα χωριά της Φλώρινας πήγανε στο παζάρι.
Πουλούσανε χιτώνια, παράσημα και χλαίνες
αγόραζαν πουκάμισα, αρώματα και χλαίνες.
Ο νοσοκόμος της φρουράς, κοπέλι από την Κρήτη
τα κυάλια πήρε του γιατρού να δει το Ψηλορείτη.
Ένας τυφλός ταξίαρχος απ’ τη μεριά του Βόλου
αγόραζε ακορντεόν να παίζει στην Αιόλου.
Ο στρατηγός δεν πούλησε, πήρε τον ιπποκόμο
και τράβηξε το σύντομο για την Αθήνα δρόμο.
Σαν τέλειωσε ο πόλεμος γυρίζουν οι φαντάροι
μα κάποιος πούλησε κρυφά και τ’ αργυρό φεγγάρι.
και στα χωριά της Φλώρινας πήγανε στο παζάρι.
Πουλούσανε χιτώνια, παράσημα και χλαίνες
αγόραζαν πουκάμισα, αρώματα και χλαίνες.
Ο νοσοκόμος της φρουράς, κοπέλι από την Κρήτη
τα κυάλια πήρε του γιατρού να δει το Ψηλορείτη.
Ένας τυφλός ταξίαρχος απ’ τη μεριά του Βόλου
αγόραζε ακορντεόν να παίζει στην Αιόλου.
Ο στρατηγός δεν πούλησε, πήρε τον ιπποκόμο
και τράβηξε το σύντομο για την Αθήνα δρόμο.
Σαν τέλειωσε ο πόλεμος γυρίζουν οι φαντάροι
μα κάποιος πούλησε κρυφά και τ’ αργυρό φεγγάρι.
inviata da Riccardo Venturi - 7/3/2007 - 10:49
Lingua: Italiano
Versione italiana di Riccardo Venturi
7 marzo 2007
7 marzo 2007
1945 (QUANDO È FINITA LA GUERRA)
Quando è finita la guerra, giravano i soldati
e nei sobborghi di Florina andavano al mercato.
Vendevano giubbotti, medaglie e mantelli,
compravano vestaglie, profumi e mantelli.
L'infermiere di guardia, un ragazzo di Creta
prendeva gli occhiali del medico per vedere lo Psiloritis*.
Un generale di brigata delle parti di Volos
comprava una fisarmonica per suonare a Eolos
Il generale non vendeva nulla, pigliava lo staffiere
e prendeva la scorciatoia per Atene.
Quando è finita la guerra, giravano i soldati
ma qualcuno vendeva di nascosto anche la luna d'argento.
*Questa è la denominazione ufficiale attuale del classico Monte Ida, a Creta. [ndt]
Quando è finita la guerra, giravano i soldati
e nei sobborghi di Florina andavano al mercato.
Vendevano giubbotti, medaglie e mantelli,
compravano vestaglie, profumi e mantelli.
L'infermiere di guardia, un ragazzo di Creta
prendeva gli occhiali del medico per vedere lo Psiloritis*.
Un generale di brigata delle parti di Volos
comprava una fisarmonica per suonare a Eolos
Il generale non vendeva nulla, pigliava lo staffiere
e prendeva la scorciatoia per Atene.
Quando è finita la guerra, giravano i soldati
ma qualcuno vendeva di nascosto anche la luna d'argento.
*Questa è la denominazione ufficiale attuale del classico Monte Ida, a Creta. [ndt]
×
Το χρονικό
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Gli "Annali" di K.H.Myris
versi di K.H. Myris
Musica di Yannis Markopoulos
Prima interpretazione di Nikos Xylouris
Gli "Annali" di K.H.Myris e Yannis Markopoulos
Το είχαν ακούσει η Ασπασία Παπαθανασίου, ο Τάκης Λαμπρίας, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Βασίλης Βασιλικός κ.α. Το 1970, συμπληρώθηκε με τέσσερα τραγούδια: το Π.Χ (το τραγούδι του Προμηθέα, όπου τρεις σταυρώνουν τον Τιτάνα και ο τίτλος έπαιζε ανάμεσα στο «Προ Χριστού» και στο «Παραδείγματος Χάριν»), Το λιονταρόπουλο (νανούρισμα αφιερωμένο στην κόρη μου που γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά), Στο καφενείον "Η Ελλάς" και το τελικό τραγούδι, ("Πως να τραγουδήσω, πώς να σας μιλήσω") και βέβαια με την συνταρακτική φωνή του Νίκου Ξυλούρη. Επειδή δεν γνωρίζαμε τη μοίρα του έργου, στη λογοκρισία τα έστειλα με το ψευδώνυμο Κ.Χ.Μύρης, που το κράτησα έκτοτε ως γουρλίδικο.
Η λογοκρισία «έκοψε» δύο τραγούδια, που τώρα ο Γ.Μαρκόπουλος τα συμπεριέλαβε με τη φωνή του στην επανέκδοση τσε CD. Ο «Μύθος» του έργου οφείλεται στις ζωντανές εκτελέσεις στη «Λήδρα» όπου κάθε βράδυ συνέρρεαν πλήθη φοιτητών, συνειδητών πολιτών και αρκετών επωνύμων (Κ. Δοξιάδης, Γ. Σαββίδης, Χρ. Λαμπράκης, Σ.Φυντανίδης, Γ.Ρωμαίος, Τ.Λαμπρόπουλος, Αλ.Πατσιφάς κ.α.)
Ο Ρ. Μπήτον στην εισαγωγή του στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, αφιερώνει μια σελίδα στο «κίνημα» που ξεκίνησε με το Χρονικό.
Li avevano ascoltati Aspasia Papathanasiou, Takis Lambrias, Marios Ploritis, Vasilis Vasilikos e altri; nel 1970 furono completati con quattro altre canzoni: Π.Χ. (la canzone di Prometeo, dove in tre crocifiggono il Titano -il titolo è un gioco di sigle tra Προ Χριστού “a.C., avanti Cristo” e παραδείγματος χάριν “p.es., per esempio”), Το λιονταρόπουλο (una ninna-nanna dedicata a mia figlia, che era nata in quegli anni), Στο καφενείον “Η Ελλάς” e la canzone finale (”Πώς να τραγουδήσω, πώς να μιλήσω”), con la voce senz'altro sconvolgente di Nikos Xylouris. Poiché non potevamo sapere che sorte avrebbe avuto l'opera, la mandai alla censura con lo pseudonimo di “K.H.Myris”, che da allora mi è rimasto come nome d'arte.
La censura tagliò due canzoni, che ora sono state reinserite da Yannis Markopoulos, e da lui cantate, nella riedizione del CD. Il “mito” dell'opera è dovuto alle rappresentazioni dal vivo alla “Lidra” [il locale ateniese di Xylouris, ndt.], dove ogni sera accorrevano frotte di studenti, di cittadini consapevoli e anche parecchie personalità (K. Doxiadis, G. Savvidis, Chr. Lambrakis, S. Fyndanidis, G. Romeos, T. Lambropoulos, A. Patsifàs e altri).
R. Beaton, nell'introduzione alla sua “Letteratura Greca Moderna”, dedica una pagina al “movimento” che ebbe inizio con gli “Annali”.