Oh chi m'abbinni lària
l'annu sissantasei!
La mula juncìu a lu fùnnacu,
juncemu a li nuvei.
Iu, doppu tantu pàtiri
lu juvu mi livai
cuntenta ca era lìbbira
cu un sì mi maritai
Sàcusu a quannu fui!
turnai a la catina!
– A terra! A terra! – dissiru
la razza marranchina;
e sùbbitu mi scìppanu
la gulera e li circeddi
la spatuzza d'argentu
e puru li me' aneddi.
lu mantu mi lu stràzzanu
si pìgghianu la vesta;
cu bastunati orrìbuli
di mia fìciru festa.
La genti chi mi vìdinu
sta cammisedda sula:
– Cu' è st'amara fimmina
chi va chiancennu nuda? –
E quannu po' mi vìttiru
li carni 'nsangunati:
– Oh povira Sicilia! –
chianceru di pietati.
Ridutta a la limòsina,
morta di friddu e fami,
la strata haju pri lettu,
quant'ha' ch'un vju pani!
Nun cchiù bedda Sicilia
grassa, valenti e leta;
matri di fami e trìvuli,
ognunu mi 'ncujeta.
Ora, tutti mi nòcinu;
mancu a 'na donna trista
cci vennu sti 'mpropèrii,
‘na sorti comu chista!
Ddu spusu me' amabuli
ca mancu mi talìa;
cchiù nun mi guarda e veni,
ca àutri billìa.
Li figghi me' amurusi
cu iddu si l'ha purtatu;
l'ha spersu a locu stràniu,
li brazza m'ha tagghiatu.
Luntanu, ddà, nun sèntinu
lu chiantu chi fazz'iu;
cu' sa, la guerra barbara
quantu mi nni strudìu!
Li re gòdinu a tavula,
lu cori sò è cuntenti,
a zicchinetta jòcanu
lu sangu di li genti.
Mi vùgghinu li sàngura
binchì dèbbuli tutta;
nun manca, no, lu spiritu
binchì la forza è rutta.
Dari 'na forti scossa
ha' a vèniri ssu mumentu!
E come si pò sòffriri
stu granni tradimentu?
Su' tanti l'angarìi!
Fruttatu e funnuària,
tàscia ricchizza mòbbili,
pòlisa strafalària!
Li gran pezzi di dùdici
vularu a chiddi parti;
gran cànciu chi mi dèttiru
cu sti galanti carti!
Lu tempu è fattu nìuru,
vìnniru arre' li lutti:
comu si pò resìstiri?
hâmu a tiniri tutti?...
Sentu friscura d'àriu,
lu celu è picurinu;
'nca cc'è spiranza, populi,
la burrasca è vicinu!
l'annu sissantasei!
La mula juncìu a lu fùnnacu,
juncemu a li nuvei.
Iu, doppu tantu pàtiri
lu juvu mi livai
cuntenta ca era lìbbira
cu un sì mi maritai
Sàcusu a quannu fui!
turnai a la catina!
– A terra! A terra! – dissiru
la razza marranchina;
e sùbbitu mi scìppanu
la gulera e li circeddi
la spatuzza d'argentu
e puru li me' aneddi.
lu mantu mi lu stràzzanu
si pìgghianu la vesta;
cu bastunati orrìbuli
di mia fìciru festa.
La genti chi mi vìdinu
sta cammisedda sula:
– Cu' è st'amara fimmina
chi va chiancennu nuda? –
E quannu po' mi vìttiru
li carni 'nsangunati:
– Oh povira Sicilia! –
chianceru di pietati.
Ridutta a la limòsina,
morta di friddu e fami,
la strata haju pri lettu,
quant'ha' ch'un vju pani!
Nun cchiù bedda Sicilia
grassa, valenti e leta;
matri di fami e trìvuli,
ognunu mi 'ncujeta.
Ora, tutti mi nòcinu;
mancu a 'na donna trista
cci vennu sti 'mpropèrii,
‘na sorti comu chista!
Ddu spusu me' amabuli
ca mancu mi talìa;
cchiù nun mi guarda e veni,
ca àutri billìa.
Li figghi me' amurusi
cu iddu si l'ha purtatu;
l'ha spersu a locu stràniu,
li brazza m'ha tagghiatu.
Luntanu, ddà, nun sèntinu
lu chiantu chi fazz'iu;
cu' sa, la guerra barbara
quantu mi nni strudìu!
Li re gòdinu a tavula,
lu cori sò è cuntenti,
a zicchinetta jòcanu
lu sangu di li genti.
Mi vùgghinu li sàngura
binchì dèbbuli tutta;
nun manca, no, lu spiritu
binchì la forza è rutta.
Dari 'na forti scossa
ha' a vèniri ssu mumentu!
E come si pò sòffriri
stu granni tradimentu?
Su' tanti l'angarìi!
Fruttatu e funnuària,
tàscia ricchizza mòbbili,
pòlisa strafalària!
Li gran pezzi di dùdici
vularu a chiddi parti;
gran cànciu chi mi dèttiru
cu sti galanti carti!
Lu tempu è fattu nìuru,
vìnniru arre' li lutti:
comu si pò resìstiri?
hâmu a tiniri tutti?...
Sentu friscura d'àriu,
lu celu è picurinu;
'nca cc'è spiranza, populi,
la burrasca è vicinu!
×
