I
Als ich dich gebar, schrieen deine Brüder
Schon um Suppe und ich hatte sie nicht.
Als ich dich gebar, hatten wir kein Geld für den Gasmann
So empfingst du von der Welt wenig Licht.
Als ich dich trug all die Monate
Sprach ich mit deinem Vater über dich
Aberwir hatten das Geld nicht für den Doktor
Das brauchten wir für den Brotaufstrich.
Als ich dich empfing, hatten wir
Fast schon alle Hoffnung auf Brot und Arbeit begraben
Und nur bei Karl Marx und Lenin stand
Wie wir Arbeiter eine Zukunft haben.
II
Als ich dich in meinem Leib trug
War es um uns gar nicht gut bestellt
Und ich sagte oft: der, den ich trage
Kommt in eine schlechte Welt.
Und ich nahm mir vor, zu sorgen
Daß er sich da etwa auch nicht irrt.
Den ich trage, der muß sorgen helfen
Daß sie endlich besser wird.
Und ich sah da Kohlenberge
Mit 'nem Zaun drum. Sagt ich: nicht gehärmtl
Den ich trage, derwird sorgen
Daß ihn diese Kohle wärmt.
Und ich sah Brot hinter Fenstern
Und es war den Hungrigen verwehrt.
Den ich trage, sagt ich, der wird sorgen
Daß ihn dieses Brot da nährt.
Sah ich sie im Auto fahren
Sprach ich leise zu mir: wart du erstl
Den ich trage, derwird sorgen
Helfen, daß du nicht mehr fährst.
Als ich dich in meinem Leib trug
Sprach ich leise oft in mich hinein:
Du, den ich in meinem Leibe trage
Du mußt unaufhaltsam sein.
III
Ich hab dich ausgetragen
Und das war schon Kampf genug.
Dich empfangen hieß etwas wagen
Und kühn war es, daß ich dich trug.
Der Moltke und der Blücher
Die könnten nicht siegen, mein Kind
Wo schon ein paar Windeln und Tücher
Riesige Siege sind.
Brot und ein Schluck Milch sind Siegel
Warme Stube: gewonnene Schlachtl
Eh ich dich da groß kriege
Muß ich kämpfen Tag und Nacht.
Denn für dich ein Stück Brot zu erringen
Das heißt Streikposten stehn
Und große Generäle bezwingen
Und gegen Tanks angehn.
Doch hab ich im Kampfdich Kleinen
Erst einmal groß gekriegt
Dann hab ich gewonnen einen
Der mit uns kämpft und siegt.
IV
Mein Sohn, was immer auch aus dir werde
Sie stehn mit Knüppeln bereit schon jetzt
Denn für dich, mein Sohn, ist auf dieser Erde
Nur der Schuttablagerungsplatz da, und der ist besetzt.
Mein Sohn, laß es dir von deiner Mutter sagen:
Auf dich wartet ein Leben, schlimmer als die Pest.
Aber ich habe dich nicht dazu ausgetragen
Daß du dir das einmal ruhig gefallen läßt.
Was du nicht hast, das gib nicht verloren.
Was sie dir nicht geben, sieh zu, daß du's kriegst.
Ich, deine Mutter, hab dich nicht geboren
Daß du einst des Nachts unter Brückenbögen liegst.
Vielleicht bist du nicht aus besonderem Stoffe
Ich hab nicht Geld für dich noch Gebet
Und ich baue auf dich allein, wenn ich hoffe
Daß du nicht an Stempelstellen lungerst und deine Zeit vergeht.
Wenn ich nachts schlaflos neben dir liege
Fühle ich oft nach deiner kleinen Faust.
Sicher, sie planen mit dir jetzt schon Kriege -
Was soll ich nur machen, daß du nicht ihren dreckigen Lügen traust?
Deine Mutter, mein Sohn, hat dich nicht betrogen
Daß du etwas ganz Besonderes seist
Aber sie hat dich auch nicht mit Kummer aufgezogen
Daß du einst im Stacheldraht hängst und nach Wasser schreist.
Mein Sohn, darum halte dich an deinesgleichen
Damit ihre Macht wie ein Staub zerstiebt.
Du, mein Sohn, und ich und alle unsresgleichen
Müssen zusammenstehn und müssen erreichen
Daß es auf dieser Welt nicht mehr zweierlei Menschen gibt.
Als ich dich gebar, schrieen deine Brüder
Schon um Suppe und ich hatte sie nicht.
Als ich dich gebar, hatten wir kein Geld für den Gasmann
So empfingst du von der Welt wenig Licht.
Als ich dich trug all die Monate
Sprach ich mit deinem Vater über dich
Aberwir hatten das Geld nicht für den Doktor
Das brauchten wir für den Brotaufstrich.
Als ich dich empfing, hatten wir
Fast schon alle Hoffnung auf Brot und Arbeit begraben
Und nur bei Karl Marx und Lenin stand
Wie wir Arbeiter eine Zukunft haben.
II
Als ich dich in meinem Leib trug
War es um uns gar nicht gut bestellt
Und ich sagte oft: der, den ich trage
Kommt in eine schlechte Welt.
Und ich nahm mir vor, zu sorgen
Daß er sich da etwa auch nicht irrt.
Den ich trage, der muß sorgen helfen
Daß sie endlich besser wird.
Und ich sah da Kohlenberge
Mit 'nem Zaun drum. Sagt ich: nicht gehärmtl
Den ich trage, derwird sorgen
Daß ihn diese Kohle wärmt.
Und ich sah Brot hinter Fenstern
Und es war den Hungrigen verwehrt.
Den ich trage, sagt ich, der wird sorgen
Daß ihn dieses Brot da nährt.
Sah ich sie im Auto fahren
Sprach ich leise zu mir: wart du erstl
Den ich trage, derwird sorgen
Helfen, daß du nicht mehr fährst.
Als ich dich in meinem Leib trug
Sprach ich leise oft in mich hinein:
Du, den ich in meinem Leibe trage
Du mußt unaufhaltsam sein.
III
Ich hab dich ausgetragen
Und das war schon Kampf genug.
Dich empfangen hieß etwas wagen
Und kühn war es, daß ich dich trug.
Der Moltke und der Blücher
Die könnten nicht siegen, mein Kind
Wo schon ein paar Windeln und Tücher
Riesige Siege sind.
Brot und ein Schluck Milch sind Siegel
Warme Stube: gewonnene Schlachtl
Eh ich dich da groß kriege
Muß ich kämpfen Tag und Nacht.
Denn für dich ein Stück Brot zu erringen
Das heißt Streikposten stehn
Und große Generäle bezwingen
Und gegen Tanks angehn.
Doch hab ich im Kampfdich Kleinen
Erst einmal groß gekriegt
Dann hab ich gewonnen einen
Der mit uns kämpft und siegt.
IV
Mein Sohn, was immer auch aus dir werde
Sie stehn mit Knüppeln bereit schon jetzt
Denn für dich, mein Sohn, ist auf dieser Erde
Nur der Schuttablagerungsplatz da, und der ist besetzt.
Mein Sohn, laß es dir von deiner Mutter sagen:
Auf dich wartet ein Leben, schlimmer als die Pest.
Aber ich habe dich nicht dazu ausgetragen
Daß du dir das einmal ruhig gefallen läßt.
Was du nicht hast, das gib nicht verloren.
Was sie dir nicht geben, sieh zu, daß du's kriegst.
Ich, deine Mutter, hab dich nicht geboren
Daß du einst des Nachts unter Brückenbögen liegst.
Vielleicht bist du nicht aus besonderem Stoffe
Ich hab nicht Geld für dich noch Gebet
Und ich baue auf dich allein, wenn ich hoffe
Daß du nicht an Stempelstellen lungerst und deine Zeit vergeht.
Wenn ich nachts schlaflos neben dir liege
Fühle ich oft nach deiner kleinen Faust.
Sicher, sie planen mit dir jetzt schon Kriege -
Was soll ich nur machen, daß du nicht ihren dreckigen Lügen traust?
Deine Mutter, mein Sohn, hat dich nicht betrogen
Daß du etwas ganz Besonderes seist
Aber sie hat dich auch nicht mit Kummer aufgezogen
Daß du einst im Stacheldraht hängst und nach Wasser schreist.
Mein Sohn, darum halte dich an deinesgleichen
Damit ihre Macht wie ein Staub zerstiebt.
Du, mein Sohn, und ich und alle unsresgleichen
Müssen zusammenstehn und müssen erreichen
Daß es auf dieser Welt nicht mehr zweierlei Menschen gibt.
inviata da Bernart Bartleby - 2/3/2015 - 16:39
Lingua: Italiano
Traduzione italiana da “Bertolt Brecht. Poesie politiche”, a cura di Enrico Ganni, Einaudi 2006 (2014)
NINNE NANNE
I
Quando ti partorii, già i tuoi fratelli strillando
volevano una minestra, e io però non l'avevo.
Quando ti partorii, non avevamo soldi per il gas
Così fu scarsa la luce che il mondo ti diede.
Quando ti portai nel grembo per tutti quei mesi
parlavo di te con tuo padre,
ma per il dottore non avevamo soldi,
ci servivano per spalmare il pane.
Quando ti concepii, già avevamo sepolto
quasi ogni speranza nel pane e nel lavoro -
e solo in Karl Marx e in Lenin era scritto
che noi lavoratori abbiamo un futuro.
II
Quando ti portavo nel mio grembo, per noi le cose
non andavano proprio per il verso giusto,
e spesso dicevo: l'essere che io porto,
capita in un mondo perverso.
E mi proposi di fare in modo che lui
non smarrisse la strada da percorrere.
Quello che porto deve fare in modo
che il mondo diventi migliore.
E vedevo montagne di carbone
con uno steccato intorno. Dicevo: non angustiarti!
Quello che io porto deve fare in modo
che questo carbone lo riscaldi.
E vedevo pane dietro a delle finestre
ed era precluso a chi aveva fame.
Quello che porto, dicevo, deve fare in modo
che lo nutra questo pane.
Quando li vidi sulle loro automobili
tra me e me sussurrai: aspetta!
Quello che porto deve fare in modo, aiutare
che tu non possa più guidare.
Quanto ti portavo nel mio grembo
tra me e me dicevo a voce bassa:
tu che io porto nel mio grembo
nessuno ti deve sbarrare la strada.
III
Ti ho portato in grembo fino a che sei nato
e dovetti lottare già solo per questo.
Per concepirti ci volle del coraggio
e fu un ardire il portarti in grembo.
Moltke e Blücher, questi
non potrebbero vincere, bambino mio,
quando sono vittorie gigantesche
già qualche fascia e pannolino.
Sono vittorie pane e un sorso di latte!
Trionfo sul campo una stanza calda!
Prima che io possa tirarti su grande
giorno e notte dura la mia battaglia.
Strappare a fatica un pezzo di pane per te
significa fare picchetti durante gli scioperi
domare grandi generali e
affrontare i carri armati.
Tu eri piccolo ma prima, lottando
ti ho tirato su grande, poi
ho guadagnato un altro
che lotta e vince con noi.
IV
Figlio mio, qualunque cosa sarà di te,
loro già ti aspettano con un randello.
Figlio, un posto soltanto su questa terra ti resta.
La discarica, e non è libera neanche quella.
Figlio mio, lascia che tua madre te lo dica:
ti attende una vita più grama della peste.
Ma io non ti ho tenuto in me sino alla fine
perché ogni cosa tu tolleri senza proteste.
Quello che tu non hai non crederlo perduto.
Quello che non ti dànno, a carpirlo sii pronto.
Io, tua madre, non ti ho partorito
perché tu giaccia di notte sotto l'arco di un ponte.
Forse tu non sei d'una stoffa speciale,
per te non ho danaro né preghiera,
e conto solo su di te quando spero che tu
non indugi fra i disoccupati e così giunga la sera.
Quando di notte, insonne, giaccio vicino a te,
spesso tendo la mano verso il tuo piccolo pugno.
Certo loro progettano nuove guerre per te,
che cosa devo fare perché tu non creda alle loro sporche menzogne?
Tua madre, figlio, non ti ha detto con inganno
che tu sei un uomo di grande statura,
ma non ti ha allevato tra mille ansietà
perché un giorno tu penda da un reticolato gridando per l'arsura.
Figlio mio, tienti unito ai tuoi simili
perché la loro forza si dissolva come polvere.
Tu, figlio mio, e io e tutti i nostri simili
dobbiamo stare uniti e dobbiamo ottenere
che al mondo non ci siano più due specie di uomini.
I
Quando ti partorii, già i tuoi fratelli strillando
volevano una minestra, e io però non l'avevo.
Quando ti partorii, non avevamo soldi per il gas
Così fu scarsa la luce che il mondo ti diede.
Quando ti portai nel grembo per tutti quei mesi
parlavo di te con tuo padre,
ma per il dottore non avevamo soldi,
ci servivano per spalmare il pane.
Quando ti concepii, già avevamo sepolto
quasi ogni speranza nel pane e nel lavoro -
e solo in Karl Marx e in Lenin era scritto
che noi lavoratori abbiamo un futuro.
II
Quando ti portavo nel mio grembo, per noi le cose
non andavano proprio per il verso giusto,
e spesso dicevo: l'essere che io porto,
capita in un mondo perverso.
E mi proposi di fare in modo che lui
non smarrisse la strada da percorrere.
Quello che porto deve fare in modo
che il mondo diventi migliore.
E vedevo montagne di carbone
con uno steccato intorno. Dicevo: non angustiarti!
Quello che io porto deve fare in modo
che questo carbone lo riscaldi.
E vedevo pane dietro a delle finestre
ed era precluso a chi aveva fame.
Quello che porto, dicevo, deve fare in modo
che lo nutra questo pane.
Quando li vidi sulle loro automobili
tra me e me sussurrai: aspetta!
Quello che porto deve fare in modo, aiutare
che tu non possa più guidare.
Quanto ti portavo nel mio grembo
tra me e me dicevo a voce bassa:
tu che io porto nel mio grembo
nessuno ti deve sbarrare la strada.
III
Ti ho portato in grembo fino a che sei nato
e dovetti lottare già solo per questo.
Per concepirti ci volle del coraggio
e fu un ardire il portarti in grembo.
Moltke e Blücher, questi
non potrebbero vincere, bambino mio,
quando sono vittorie gigantesche
già qualche fascia e pannolino.
Sono vittorie pane e un sorso di latte!
Trionfo sul campo una stanza calda!
Prima che io possa tirarti su grande
giorno e notte dura la mia battaglia.
Strappare a fatica un pezzo di pane per te
significa fare picchetti durante gli scioperi
domare grandi generali e
affrontare i carri armati.
Tu eri piccolo ma prima, lottando
ti ho tirato su grande, poi
ho guadagnato un altro
che lotta e vince con noi.
IV
Figlio mio, qualunque cosa sarà di te,
loro già ti aspettano con un randello.
Figlio, un posto soltanto su questa terra ti resta.
La discarica, e non è libera neanche quella.
Figlio mio, lascia che tua madre te lo dica:
ti attende una vita più grama della peste.
Ma io non ti ho tenuto in me sino alla fine
perché ogni cosa tu tolleri senza proteste.
Quello che tu non hai non crederlo perduto.
Quello che non ti dànno, a carpirlo sii pronto.
Io, tua madre, non ti ho partorito
perché tu giaccia di notte sotto l'arco di un ponte.
Forse tu non sei d'una stoffa speciale,
per te non ho danaro né preghiera,
e conto solo su di te quando spero che tu
non indugi fra i disoccupati e così giunga la sera.
Quando di notte, insonne, giaccio vicino a te,
spesso tendo la mano verso il tuo piccolo pugno.
Certo loro progettano nuove guerre per te,
che cosa devo fare perché tu non creda alle loro sporche menzogne?
Tua madre, figlio, non ti ha detto con inganno
che tu sei un uomo di grande statura,
ma non ti ha allevato tra mille ansietà
perché un giorno tu penda da un reticolato gridando per l'arsura.
Figlio mio, tienti unito ai tuoi simili
perché la loro forza si dissolva come polvere.
Tu, figlio mio, e io e tutti i nostri simili
dobbiamo stare uniti e dobbiamo ottenere
che al mondo non ci siano più due specie di uomini.
inviata da Bernart Bartleby - 2/3/2015 - 16:40
Lingua: Italiano
La versione italiana di Luigi Lunari, interpretata da Milva nell'album "Brecht" del 1975, registrato dal vivo al Teatro Metastasio di Prato.
Milva, "Ninna nanna 1932"
Milva, "Ninna nanna 1932"
NINNA NANNA 1932
Quando ti portavo in seno
Eran tempi duri, lo sai bene
“Questo piccolo”, mi dicevo sempre
“Verrà al mondo in un mondo di pene”.
E ho giurato di fare di tutto
Perché almeno tu sapessi cosa fare
Perché il mondo che ti accoglie così male
Tu lo possa almeno un po’ migliorare.
E vedevo montagne di carbone
Ben difese dalla polizia
“Quando avrà freddo mio figlio”, mi dicevo
“Penserà lui a portarle via”.
E vedevo nelle vetrine il pane
Vedevo gli occhi di chi pane non ha
“Quando avrà fame mio figlio”, mi dicevo
“A spaccare quei vetri penserà”.
Quando ti portavo in seno
Mi dicevo: “Tra poco nascerai
Sarai bello, giusto e forte
E nessuno fermarti potrà mai”.
Quando tu sei nato
I tuoi fratelli piangevano per la fame e domandavano pane
Quando tu sei nato, non si avevano soldi per il gas
E sei venuto al mondo al buio
Quando ti aspettavo con tuo padre
Ogni sera parlavamo di te
Ma per il dottore soldi non ce n’erano
Ci servivano per comprare il pane.
Quando ti abbiam fatto, proprio più non c’era
La speranza di trovare lavoro
E soltanto Marx e Lenin alla gente come noi
Parlavano di un futuro.
O figlio, al mondo c’è gente che prepara
Per quando sarai grande, un bastone per te
Perché tu sei di quelli nati per la catena
E pei quali al mondo altro posto non c’è.
Tu forse non sei il più bello e il più forte
Per te non ho soldi e non voglio preghiere
Ma tu sei mio figlio e non dovrai sprecare
Il poco tempo che ti è dato sulla terra.
Di notte sento le tue manine
Strette a pugno accanto a me
E penso allora che qualcuno già
Sta preparando l’arma destinata a te.
La tua mamma non ti ha mai detto
Che sei il più forte, che sei il più bello
Ma neppure ti ha messo al mondo
Perché tu sia fatto carne da macello.
Ricorda, figlio, che solo coi tuoi simili
I prepotenti vincere potrai
E tu ed io e tutti quelli come noi
Devono lottare.
Perché a questo mondo
In cui vivrai anche tu
Sfruttati e sfruttatori
Non ce ne siano più!
Quando ti portavo in seno
Eran tempi duri, lo sai bene
“Questo piccolo”, mi dicevo sempre
“Verrà al mondo in un mondo di pene”.
E ho giurato di fare di tutto
Perché almeno tu sapessi cosa fare
Perché il mondo che ti accoglie così male
Tu lo possa almeno un po’ migliorare.
E vedevo montagne di carbone
Ben difese dalla polizia
“Quando avrà freddo mio figlio”, mi dicevo
“Penserà lui a portarle via”.
E vedevo nelle vetrine il pane
Vedevo gli occhi di chi pane non ha
“Quando avrà fame mio figlio”, mi dicevo
“A spaccare quei vetri penserà”.
Quando ti portavo in seno
Mi dicevo: “Tra poco nascerai
Sarai bello, giusto e forte
E nessuno fermarti potrà mai”.
Quando tu sei nato
I tuoi fratelli piangevano per la fame e domandavano pane
Quando tu sei nato, non si avevano soldi per il gas
E sei venuto al mondo al buio
Quando ti aspettavo con tuo padre
Ogni sera parlavamo di te
Ma per il dottore soldi non ce n’erano
Ci servivano per comprare il pane.
Quando ti abbiam fatto, proprio più non c’era
La speranza di trovare lavoro
E soltanto Marx e Lenin alla gente come noi
Parlavano di un futuro.
O figlio, al mondo c’è gente che prepara
Per quando sarai grande, un bastone per te
Perché tu sei di quelli nati per la catena
E pei quali al mondo altro posto non c’è.
Tu forse non sei il più bello e il più forte
Per te non ho soldi e non voglio preghiere
Ma tu sei mio figlio e non dovrai sprecare
Il poco tempo che ti è dato sulla terra.
Di notte sento le tue manine
Strette a pugno accanto a me
E penso allora che qualcuno già
Sta preparando l’arma destinata a te.
La tua mamma non ti ha mai detto
Che sei il più forte, che sei il più bello
Ma neppure ti ha messo al mondo
Perché tu sia fatto carne da macello.
Ricorda, figlio, che solo coi tuoi simili
I prepotenti vincere potrai
E tu ed io e tutti quelli come noi
Devono lottare.
Perché a questo mondo
In cui vivrai anche tu
Sfruttati e sfruttatori
Non ce ne siano più!
inviata da B.B. - 18/4/2020 - 18:36
Lingua: Russo
Versione russa
КОЛЫБЕЛЬНЫЕ ПЕСНИ
Когда я тебя рожала, твои братья выли,
Они просили супу, а где было взять суп?
Когда я тебя рожала, за свет платить было нечем,
Мир, в который пришел ты, на освещенье был скуп.
Покуда тебя носила во чреве,
С твоим отцом о тебе говорила мать,
Но на доктора не было денег. Деньги
Нам нужны были, чтобы не голодать.
Когда ты родился, даже надежды
На работу и хлеб не осталось у нас.
Но сказано было у Маркса и Ленина,
Чего добьется рабочий класс.
Когда я тебя носила,
Трудно нам было. И тот,
Кого ношу, говорила я,
В мир нехороший войдет.
И вот я тогда решила,
Чтоб мир
добра не затмил,
Тот, кого я ношу, обязан
Улучшить недобрый мир.
За забором горой рос уголь,
Ну, что же, сказала я,
Тот, кого я ношу под сердцем,
Добудет для нас угля.
Я видела хлеб за витриной,
Он был бедным не по зубам
Но сказала я: тот, кого я ношу,
Добудет хлеба и нам.
А они послали отца на войну,
Чтобы там его погубить.
Тот, кто в чреве моем, говорила я,
Так не даст с собой поступить.
Когда я тебя носила,
Говорила часто себе самой:
Ты, кого я ношу под сердцем,
Будь отважен и тверд душой.
Тебя родила я. На это
Отвага нужна и борьба.
И это была победа –
Взять и родить тебя.
Дитя мое, Блюхер и Мольтке
Не побеждали так.
Перед битвою за пеленки,
Ватерлоо – просто пустяк.
Хлеб, глоток молока – сраженья,
За тепло бесконечный бой.
И, не ведая пораженья,
День и ночь я дралась с бедой.
Бедствовать мне пришлось немало,
Чтобы ломтик хлеба достать,
Побеждать пришлось генералов,
Против танков пришлось стоять.
Человека растить не просто.
Если ж вырастешь, мой малыш,
Вместе с нами будешь бороться,
И верю, что победишь!
Мой сын, чтобы с тобою в грядущем не сталось,
Они уже теперь наготове и подняли дубье.
Так что тебе, мой сын, на этой земле осталось
Мусорная свалка, и то отнимают ее.
Мой сын, позволь, я скажу тебе, и ты верь мне,
Что тебя ожидает жизнь, схожая лишь с чумой.
Но не для того я носила тебя во чреве,
Чтобы ты спокойно смирялся с этой судьбой.
То, чего не достиг, не считай, что тебе не под силу,
То, чего не дают, сам добудь, иди напролом.
Не для того я под сердцем тебя носила,
Чтобы когда-нибудь ты ночевал под мостом.
И когда я ночью лежу в бессоннице частой,
С тревогой вслушиваюсь в дыханье твое,
Они, должно быть, планируют войны с твоим участьем,
Но я хочу, чтобы ты не попался на их вранье.
Твоя мать, мой сын, никогда тебе внушала,
Что ты из особого теста и подобных нету нигде,
Но не для того я носила тебя и рожала,
Чтобы ты за колючей проволокой рыдая молил о воде.
Сын мой, держись рядом с тем, кто тебе подобен,
Чтобы ваша сила развеяла в прах врагов.
Ты, мой сын, и я, и все те, кто нам с тобой подобен,
Своего добьемся, ставши рядом бок о бок,
Чтобы не было отныне людей двух сортов.
Когда я тебя рожала, твои братья выли,
Они просили супу, а где было взять суп?
Когда я тебя рожала, за свет платить было нечем,
Мир, в который пришел ты, на освещенье был скуп.
Покуда тебя носила во чреве,
С твоим отцом о тебе говорила мать,
Но на доктора не было денег. Деньги
Нам нужны были, чтобы не голодать.
Когда ты родился, даже надежды
На работу и хлеб не осталось у нас.
Но сказано было у Маркса и Ленина,
Чего добьется рабочий класс.
Когда я тебя носила,
Трудно нам было. И тот,
Кого ношу, говорила я,
В мир нехороший войдет.
И вот я тогда решила,
Чтоб мир
добра не затмил,
Тот, кого я ношу, обязан
Улучшить недобрый мир.
За забором горой рос уголь,
Ну, что же, сказала я,
Тот, кого я ношу под сердцем,
Добудет для нас угля.
Я видела хлеб за витриной,
Он был бедным не по зубам
Но сказала я: тот, кого я ношу,
Добудет хлеба и нам.
А они послали отца на войну,
Чтобы там его погубить.
Тот, кто в чреве моем, говорила я,
Так не даст с собой поступить.
Когда я тебя носила,
Говорила часто себе самой:
Ты, кого я ношу под сердцем,
Будь отважен и тверд душой.
Тебя родила я. На это
Отвага нужна и борьба.
И это была победа –
Взять и родить тебя.
Дитя мое, Блюхер и Мольтке
Не побеждали так.
Перед битвою за пеленки,
Ватерлоо – просто пустяк.
Хлеб, глоток молока – сраженья,
За тепло бесконечный бой.
И, не ведая пораженья,
День и ночь я дралась с бедой.
Бедствовать мне пришлось немало,
Чтобы ломтик хлеба достать,
Побеждать пришлось генералов,
Против танков пришлось стоять.
Человека растить не просто.
Если ж вырастешь, мой малыш,
Вместе с нами будешь бороться,
И верю, что победишь!
Мой сын, чтобы с тобою в грядущем не сталось,
Они уже теперь наготове и подняли дубье.
Так что тебе, мой сын, на этой земле осталось
Мусорная свалка, и то отнимают ее.
Мой сын, позволь, я скажу тебе, и ты верь мне,
Что тебя ожидает жизнь, схожая лишь с чумой.
Но не для того я носила тебя во чреве,
Чтобы ты спокойно смирялся с этой судьбой.
То, чего не достиг, не считай, что тебе не под силу,
То, чего не дают, сам добудь, иди напролом.
Не для того я под сердцем тебя носила,
Чтобы когда-нибудь ты ночевал под мостом.
И когда я ночью лежу в бессоннице частой,
С тревогой вслушиваюсь в дыханье твое,
Они, должно быть, планируют войны с твоим участьем,
Но я хочу, чтобы ты не попался на их вранье.
Твоя мать, мой сын, никогда тебе внушала,
Что ты из особого теста и подобных нету нигде,
Но не для того я носила тебя и рожала,
Чтобы ты за колючей проволокой рыдая молил о воде.
Сын мой, держись рядом с тем, кто тебе подобен,
Чтобы ваша сила развеяла в прах врагов.
Ты, мой сын, и я, и все те, кто нам с тобой подобен,
Своего добьемся, ставши рядом бок о бок,
Чтобы не было отныне людей двух сортов.
According to my research, the actual title of these four songs is »Vier Wiegenlieder für Arbeitermütter«. At least it's much more frequent than »Wiegenliedet einer proletarischen Mutter«.
Juha Rämö - 27/7/2020 - 22:27
Lingua: Finlandese
Traduzione finlandese / Finnish translation / Traduction finnoise / Finnische Übersetzung / Suomennos: Ilkka Ryömä I - III, Kalevi Haikara IV
Audio links to the songs performed by Kaisa Korhonen on her 1970 album Työstä ja taistelusta (Of Labor and Struggle):
Audio links to the songs performed by Kaisa Korhonen on her 1970 album Työstä ja taistelusta (Of Labor and Struggle):
TYÖLÄISÄIDIN KEHTOLAULUJA
I
Oli ilman sinuakin
meillä monta ruokittavaa ennestään.
Oli kylmä, oli nälkä, kaasunkin ne katkaisivat,
varhain tottua sait pimeään.
Ei, et tullut toivottuna,
vaan kun ruoka meiltä joka pennin vei,
pakko sinut oli ottaa, sillä rahaa lääkärille
meiltä liiennyt ei.
Sinun syntymäsi aikaan
oli mennyt kaikki toivo leivästä ja työstä.
Ja vain Marx ja Lenin meille työläisille voivat
tietä näyttää yöstä.
II
Olit tulossa vasta,
ei ollut meillä helppoa silloinkaan.
Minä sanoinkin usein:
tämä lapsi tulee huonoon maailmaan.
Minä päätin, että tätä lasta
ei maailma harhaan vie.
Jotta hän voi näyttää kerran,
mistä parempaan käy tie.
Näin hiilivuoret ja tiesin,
että lietemme kylmäksi jää.
Ja minä päätin: kerran ne hiilet
vielä sinuakin lämmittää.
Näin leipää ikkunoissa,
sitä nälkääni saanut en.
Ja minä päätin, että vielä kerran
sinä murtaisit leivän sen.
Kun odotin sinua silloin,
minä päätin, totta se on,
että kun olet syntynyt kerta,
sun on oltava taipumaton.
III
Joka askeltas alkanutta
on vaikeus varjonnut.
En voittaja vielä, mutta
monet taistelut taistellut.
Teot voittajakenraaleitten,
ovat leikkiä rinnalla sen,
päivä arkisten askareitten,
kun on taistelu hirmuinen.
Sotasaaliin suunnattomankin,
saa hetkessä kalpenemaan
palan leipää teille kun hankin,
teidät kylläisiksi kun saan.
Maja lämmin on loistava voitto,
kuin vallattu vihollismaa,
turva huomisen kangastus loitto,
jota kiinni et koskaan saa.
Vaan kun sinut poikani pienen,
minä suureksi kerran saan,
niin riveihin luokkani annan,
minä soturin voimakkaan.
IV
Mitä ikinä sinusta tulla voisi,
niin patukat sun varaltasi valmiit jo on.
Sillä tässä elämässä eivät herrat soisi
sun osaksesi kuin tunkion, joka sekin täynnä on.
Poikani anna, kun äitisi kertoo,
ruttoa muistuttavat olot nää.
Mutta en sua synnyttänyt sitä varten,
että se sais sua rauhassa miellyttää.
Mitä sulla ei ole, älä luovu siitä,
mitä sä et saa, sitä vaadi sä ain'.
Minä sinun äitisi en sua tehnyt,
että saisit yösijan siltain alta vain.
Ehkä sä et ainesta ole erikoista,
mull' ei ole rahaa sulle, ei hartauteen.
Mutta sinuun minä luotan, kun toivon, ettet
työttömien jonoihin joudu ja kurjuuteen.
Kun lepään öisin vierelläs' ja valvon,
sinun pienet nyrkkisi tunnen vaan.
Sulle suunnitellaan jo varmaan taisteluita.
Mitä minä teen, ettet usko heidän kurjia valheitaan?
Äitisi ei ole sulle uskotellut,
että jotain erikoista olisit.
Mutta ei sua puutteessa hoidettu myöskään,
että vielä piikkilankaan jäisit ja vettä huutaisit.
Kaltaistesi rinnalla poikani seiso,
niin heidän mahtinsa kuin pöly leviää.
Sillä sun sekä mun, sekä vertaisiemme
on yhdessä voitava saada aikaan,
ettei tässä maailmassa kahdenlaisia ihmisiä ois,
ettei tässä maailmassa kahdenlaisia ihmisiä ois.
I
Oli ilman sinuakin
meillä monta ruokittavaa ennestään.
Oli kylmä, oli nälkä, kaasunkin ne katkaisivat,
varhain tottua sait pimeään.
Ei, et tullut toivottuna,
vaan kun ruoka meiltä joka pennin vei,
pakko sinut oli ottaa, sillä rahaa lääkärille
meiltä liiennyt ei.
Sinun syntymäsi aikaan
oli mennyt kaikki toivo leivästä ja työstä.
Ja vain Marx ja Lenin meille työläisille voivat
tietä näyttää yöstä.
II
Olit tulossa vasta,
ei ollut meillä helppoa silloinkaan.
Minä sanoinkin usein:
tämä lapsi tulee huonoon maailmaan.
Minä päätin, että tätä lasta
ei maailma harhaan vie.
Jotta hän voi näyttää kerran,
mistä parempaan käy tie.
Näin hiilivuoret ja tiesin,
että lietemme kylmäksi jää.
Ja minä päätin: kerran ne hiilet
vielä sinuakin lämmittää.
Näin leipää ikkunoissa,
sitä nälkääni saanut en.
Ja minä päätin, että vielä kerran
sinä murtaisit leivän sen.
Kun odotin sinua silloin,
minä päätin, totta se on,
että kun olet syntynyt kerta,
sun on oltava taipumaton.
III
Joka askeltas alkanutta
on vaikeus varjonnut.
En voittaja vielä, mutta
monet taistelut taistellut.
Teot voittajakenraaleitten,
ovat leikkiä rinnalla sen,
päivä arkisten askareitten,
kun on taistelu hirmuinen.
Sotasaaliin suunnattomankin,
saa hetkessä kalpenemaan
palan leipää teille kun hankin,
teidät kylläisiksi kun saan.
Maja lämmin on loistava voitto,
kuin vallattu vihollismaa,
turva huomisen kangastus loitto,
jota kiinni et koskaan saa.
Vaan kun sinut poikani pienen,
minä suureksi kerran saan,
niin riveihin luokkani annan,
minä soturin voimakkaan.
IV
Mitä ikinä sinusta tulla voisi,
niin patukat sun varaltasi valmiit jo on.
Sillä tässä elämässä eivät herrat soisi
sun osaksesi kuin tunkion, joka sekin täynnä on.
Poikani anna, kun äitisi kertoo,
ruttoa muistuttavat olot nää.
Mutta en sua synnyttänyt sitä varten,
että se sais sua rauhassa miellyttää.
Mitä sulla ei ole, älä luovu siitä,
mitä sä et saa, sitä vaadi sä ain'.
Minä sinun äitisi en sua tehnyt,
että saisit yösijan siltain alta vain.
Ehkä sä et ainesta ole erikoista,
mull' ei ole rahaa sulle, ei hartauteen.
Mutta sinuun minä luotan, kun toivon, ettet
työttömien jonoihin joudu ja kurjuuteen.
Kun lepään öisin vierelläs' ja valvon,
sinun pienet nyrkkisi tunnen vaan.
Sulle suunnitellaan jo varmaan taisteluita.
Mitä minä teen, ettet usko heidän kurjia valheitaan?
Äitisi ei ole sulle uskotellut,
että jotain erikoista olisit.
Mutta ei sua puutteessa hoidettu myöskään,
että vielä piikkilankaan jäisit ja vettä huutaisit.
Kaltaistesi rinnalla poikani seiso,
niin heidän mahtinsa kuin pöly leviää.
Sillä sun sekä mun, sekä vertaisiemme
on yhdessä voitava saada aikaan,
ettei tässä maailmassa kahdenlaisia ihmisiä ois,
ettei tässä maailmassa kahdenlaisia ihmisiä ois.
inviata da Juha Rämö - 26/8/2020 - 13:01
×
![]()
Versi di Bertolt Brecht
Musica di Hanns Eisler
In “Historische Recordings 1931-1933”
Poi anche nel repertorio di Gisela May, a cominciare dal disco “Gisela May Singt Brecht – Eisler - Dessau”, pubblicato nel 1968
Trovo il brano anche in un’interessante raccolta intitolata “Lieder Gegen Den Imperialistischen Krieg - Tucholsky, Weinert, Brecht, Eisler”