Er zijn soldaten uit Beverlo vertrokken (Beverlo-lied)
Wannes Van de VeldeLingua: Neerlandese (Fiammingo)
Er zijn soldaten uit Beverlo vertrokken.
Ze zijn als beesten naar 't front gedreven.
Ze zijn als beesten naar 't front gedreven,
naar 't schaamteloos kerkhof van onze jeugd.
't Was in de winter, het ijs lag op de vlakte.
Mijn beide voeten zijn er bevroren.
Mijn beide voeten zijn er bevroren,
ik werd vervoerd naar een hospitaal.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Mijn beide voeten heeft men mij afgenomen.
Twee houten krukken heb 'k gekregen.
Twee houten krukken heb 'k gekregen,
en 'k werd naar het ouderhuis gestuurd.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Men heeft mij ook nog een staatspensioen gegeven,
van een paar centen, te weinig om te leven.
Zo word ik nu naar de bedelstaf gedreven
om niet te kreperen van hongersnood.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Ik heb door tal van landen gezworven,
en af en toe wat medelij verworven,
maar de patroons voor wier geld ik heb gevochten
gaven me geen cent toen ik er om vroeg.
Maar de patroons voor wier geld ik heb gevochten
gaven me geen cent toen ik er om vroeg.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Ze zijn als beesten naar 't front gedreven.
Ze zijn als beesten naar 't front gedreven,
naar 't schaamteloos kerkhof van onze jeugd.
't Was in de winter, het ijs lag op de vlakte.
Mijn beide voeten zijn er bevroren.
Mijn beide voeten zijn er bevroren,
ik werd vervoerd naar een hospitaal.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Mijn beide voeten heeft men mij afgenomen.
Twee houten krukken heb 'k gekregen.
Twee houten krukken heb 'k gekregen,
en 'k werd naar het ouderhuis gestuurd.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Men heeft mij ook nog een staatspensioen gegeven,
van een paar centen, te weinig om te leven.
Zo word ik nu naar de bedelstaf gedreven
om niet te kreperen van hongersnood.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Ik heb door tal van landen gezworven,
en af en toe wat medelij verworven,
maar de patroons voor wier geld ik heb gevochten
gaven me geen cent toen ik er om vroeg.
Maar de patroons voor wier geld ik heb gevochten
gaven me geen cent toen ik er om vroeg.
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
Laat ons feesten, optimisten, dierelomleine, dierelomla!
inviata da Dead End - 5/12/2012 - 15:02
Lingua: Francese
Version française / Versione francese / French version / Ranskankielinen versio:
La Nouvelle Scène Internationale
La Nouvelle Scène Internationale
BEVERLO
Pour la patrie, on fabrique des soldats.
Comme du bétail, on les jette au combat.
Comme du bétail, on les jette au combat,
ce cimetière de nos enfants.
C’était l’hiver, le givre couvrait la plaine.
Les pieds gelés, j’attendais qu’on m’emmène.
Les pieds gelés, j’attendais qu’on m’emmène,
la chirurgienne les a coupés.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
On m’a donné, au lieu de mes pieds agiles,
jambes de bois, d’infâmes béquilles.
Jambes de bois, d’infâmes béquilles,
et à la maison on me transporta.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
On m’a donné, pour payer mon sacrifice,
pension d’État, que Dieu vous bénisse.
Pension d’État, que Dieu vous bénisse,
pour assez manger, il m’faut la charité.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Depuis, j’ai vu bien des gens, beaucoup d’pays,
tout en mendiant, tout en disant « merci »,
mais les patrons, pour lesquels je m’suis crevé,
quand je les approchais, ne m’ont rien donné.
Mais les patrons, pour lesquels je m’suis crevé,
quand je les approchais, ne m’ont rien donné.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Pour la patrie, on fabrique des soldats.
Comme du bétail, on les jette au combat.
Comme du bétail, on les jette au combat,
ce cimetière de nos enfants.
C’était l’hiver, le givre couvrait la plaine.
Les pieds gelés, j’attendais qu’on m’emmène.
Les pieds gelés, j’attendais qu’on m’emmène,
la chirurgienne les a coupés.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
On m’a donné, au lieu de mes pieds agiles,
jambes de bois, d’infâmes béquilles.
Jambes de bois, d’infâmes béquilles,
et à la maison on me transporta.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
On m’a donné, pour payer mon sacrifice,
pension d’État, que Dieu vous bénisse.
Pension d’État, que Dieu vous bénisse,
pour assez manger, il m’faut la charité.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Depuis, j’ai vu bien des gens, beaucoup d’pays,
tout en mendiant, tout en disant « merci »,
mais les patrons, pour lesquels je m’suis crevé,
quand je les approchais, ne m’ont rien donné.
Mais les patrons, pour lesquels je m’suis crevé,
quand je les approchais, ne m’ont rien donné.
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
Rippici, c’est la fête, turelurelette, turelurelà !
×
![]()
Trovata nella sezione in lingua neerladese del sito The Heritage Of The Great War
Interpretata da Wannes Van de Velde con il gruppo teatrale Internationale Nieuwe Scène, famosi soprattutto per aver trasposto in fiammingo il “Mistero Buffo” di Dario Fo.
Direttamente dalla Grande Guerra, una canzone antimilitarista e anticapitalista in lingua fiamminga composta nel campo militare di Beverlo, vicino a Leopoldsburg, nelle Fiandre.
Si apre subito “a muso duro” con una considerazione su come i soldati siano trattati al pari di bestie e di come la guerra sia il cimitero della gioventù, per poi raccontare la storia di un soldato che subisce l’amputazione dei piedi congelati e, tornato a casa, scopre che non c’è nessuno ad aiutarlo, né lo Stato né tanto meno gli industriali che con la guerra si sono arricchiti a dismisura. Il racconto della squallida prospettiva di una misera vita da invalido è accompagnato da un sarcastico ritornello che invita a festeggiare e ad essere ottimisti.