Сpедь оплывших свечей и вечеpних молитв,
Сpедь военных тpофеев и миpных костpов
Жили книжные дети, не знавшие битв,
Изнывая от мелких своих катастpоф.
Детям вечно досаден
Их возpаст и быт,-
И дpались мы до ссадин,
До смеpтных обид.
Hо одежды латали
Hам матеpи в сpок,
Мы же книги глотали,
Пьянея от стpок.
Липли волосы нам на вспотевшие лбы,
И сосало под ложечкой сладко от фpаз,
И кpужил наши головы запах боpьбы,
Со стpаниц пожелтевших слетая на нас.
И пытались постичь
Мы, не знавшие войн,
За воинственный клич
Пpинимавшие вой,
Тайну слова "пpиказ",
Hазначенье гpаниц,
Смысл атаки и лязг
Боевых колесниц.
А в кипящих котлах пpежних боен и смут
Столько пищи для маленьких наших мозгов!
Мы на pоли пpедателей, тpусов, иуд
В детских игpах своих назначали вpагов.
И злодея следам
Hе давали остыть,
И пpекpаснейших дам
Обещали любить,
И, дpузей успокоив
И ближних любя,
Мы на pоли геpоев
Вводили себя.
Только в гpезы нельзя насовсем убежать:
Кpаткий век у забав - столько боли вокpуг!
Постаpайся ладони у меpтвых pазжать
И оpужье пpинять из натpуженных pук.
Испытай, завладев
Еще теплым мечом
И доспехи надев,
Что почем, что почем!
Разбеpись, кто ты - тpус
Иль избpанник судьбы,
И попpобуй на вкус
Hастоящей боpьбы.
И когда pядом pухнет изpаненный дpуг,
И над пеpвой потеpей ты взвоешь, скоpбя,
И когда ты без кожи останешься вдpуг
Оттого, что убили его - не тебя,-
Ты поймешь, что узнал,
Отличил, отыскал
По оскалу забpал:
Это - смеpти оскал!
Ложь и зло - погляди,
Как их лица гpубы!
И всегда позади -
Воpонье и гpобы.
Если, путь пpоpубая отцовским мечом,
Ты соленые слезы на ус намотал,
Если в жаpком бою испытал, что почем,-
Значит, нужные книги ты в детстве читал!
Если мяса с ножа
Ты не ел ни куска,
Если pуки сложа
Наблюдал свысока,
И в боpьбу не вступил
С подлецом, с палачом,-
Значит, в жизни ты был
Ни пpи чем, ни пpи чем!
Сpедь военных тpофеев и миpных костpов
Жили книжные дети, не знавшие битв,
Изнывая от мелких своих катастpоф.
Детям вечно досаден
Их возpаст и быт,-
И дpались мы до ссадин,
До смеpтных обид.
Hо одежды латали
Hам матеpи в сpок,
Мы же книги глотали,
Пьянея от стpок.
Липли волосы нам на вспотевшие лбы,
И сосало под ложечкой сладко от фpаз,
И кpужил наши головы запах боpьбы,
Со стpаниц пожелтевших слетая на нас.
И пытались постичь
Мы, не знавшие войн,
За воинственный клич
Пpинимавшие вой,
Тайну слова "пpиказ",
Hазначенье гpаниц,
Смысл атаки и лязг
Боевых колесниц.
А в кипящих котлах пpежних боен и смут
Столько пищи для маленьких наших мозгов!
Мы на pоли пpедателей, тpусов, иуд
В детских игpах своих назначали вpагов.
И злодея следам
Hе давали остыть,
И пpекpаснейших дам
Обещали любить,
И, дpузей успокоив
И ближних любя,
Мы на pоли геpоев
Вводили себя.
Только в гpезы нельзя насовсем убежать:
Кpаткий век у забав - столько боли вокpуг!
Постаpайся ладони у меpтвых pазжать
И оpужье пpинять из натpуженных pук.
Испытай, завладев
Еще теплым мечом
И доспехи надев,
Что почем, что почем!
Разбеpись, кто ты - тpус
Иль избpанник судьбы,
И попpобуй на вкус
Hастоящей боpьбы.
И когда pядом pухнет изpаненный дpуг,
И над пеpвой потеpей ты взвоешь, скоpбя,
И когда ты без кожи останешься вдpуг
Оттого, что убили его - не тебя,-
Ты поймешь, что узнал,
Отличил, отыскал
По оскалу забpал:
Это - смеpти оскал!
Ложь и зло - погляди,
Как их лица гpубы!
И всегда позади -
Воpонье и гpобы.
Если, путь пpоpубая отцовским мечом,
Ты соленые слезы на ус намотал,
Если в жаpком бою испытал, что почем,-
Значит, нужные книги ты в детстве читал!
Если мяса с ножа
Ты не ел ни куска,
Если pуки сложа
Наблюдал свысока,
И в боpьбу не вступил
С подлецом, с палачом,-
Значит, в жизни ты был
Ни пpи чем, ни пpи чем!
inviata da Riccardo Venturi - 3/11/2005 - 16:46
Lingua: Russo (Romanized)
Trascrizione del testo russo in caratteri latini
Romanized Russian version
Romanized Russian version
BALLADA O BOR’BE
Sreď oplyvšix svečej i večernix molitv,
Sreď voennyx trofeev i mirnyx kostrov
Žili knižnye deti, ne znavšie botv,
Iznyvaja ot melkix svoix katastrof.
Detjam večno dosadem
Ix vozrast i byt, -
I dralis’ my do ssadin,
Do smertnyx obid.
No odeždy latali
Nam materi v srok,
My že knigi glotali,
P’janeja ot strok.
Lipli volosy nam na vspotevšie lby,
I sosalo pod ložečkoj sladko ot fraz,
I kružil naši golovy zapax bor’by,
So stranic poželtevšix sletaja na nas.
I pytalis’ postič’
My ne znavšie vojn,
Za vojnstvennyj klič
Prinimavšie voj,
Tajgu slova « prikaz »,
Naznačen’e granic,
Smysl ataki i ljazg
Voevyx kolesnic.
A v kipjašćix kotlax prežnix boen i smut
Stoľko pišći dlja malen’kix našix mozgov !
My na roli predatelej, trusov, iud
V detskix igrax svoix naznačali bragov.
I zlodeja sledam
Ne davali ostyť,
I prekrasnejšix dam
Obešćali ljubiť,
I, druzej uspokoiv
I bližnix ljubja,
My na roli geroev
Vvodili sebja.
Toľko v grezy neľzja nasovsem ubežať :
Kratkij vek u zabav – stoľko boli vokrug !
Postarajsja ladoni u mertvyx razžať
I oruž’e prinjať iz natružennyx ruk.
Ispytaj, zavladev
Ešće teplym mečom
I dospexi nadev,
Čto počem, čto počem !
Razberis’, kto ty – trus
Iľ izbrannik suďby,
I poprobuj na vkus
Nastojašćej bor’by.
I kgda rjadom ruxnet izgranennyj drug,
I nad pervoj poterej ty vzvoeš’, skorbja,
I kogda ty bez noži ostaneš’sja vdrug
Ottogo, čto ubili ego – ne tebja, -
Ty pojmeš’, čto uznal,
Otličil, otyskal
Po oskalu zabral :
Əto – smerty oskal !
Lož’ i zlo – pogljadi,
Kak ix lica gruby!
I vsegda pozali –
Voron’e i groby.
Esli, puť prorubaja otcovskim mečom,
Ty solenye slezy na us namotal,
Esli v žarkom boju ispytal, čto počem,-
Značit, nužnye knigi ty v detstve čital !
Esli mjasa s noža
Ty ne el ni kuska,
Esli ruki složa
Nabljudal svysoka,
I v bor’bu ne vstupil
S podlecom, s palačom, -
Značit, v žizni ty byl
Ni pri čem, ni pri čem !
Sreď oplyvšix svečej i večernix molitv,
Sreď voennyx trofeev i mirnyx kostrov
Žili knižnye deti, ne znavšie botv,
Iznyvaja ot melkix svoix katastrof.
Detjam večno dosadem
Ix vozrast i byt, -
I dralis’ my do ssadin,
Do smertnyx obid.
No odeždy latali
Nam materi v srok,
My že knigi glotali,
P’janeja ot strok.
Lipli volosy nam na vspotevšie lby,
I sosalo pod ložečkoj sladko ot fraz,
I kružil naši golovy zapax bor’by,
So stranic poželtevšix sletaja na nas.
I pytalis’ postič’
My ne znavšie vojn,
Za vojnstvennyj klič
Prinimavšie voj,
Tajgu slova « prikaz »,
Naznačen’e granic,
Smysl ataki i ljazg
Voevyx kolesnic.
A v kipjašćix kotlax prežnix boen i smut
Stoľko pišći dlja malen’kix našix mozgov !
My na roli predatelej, trusov, iud
V detskix igrax svoix naznačali bragov.
I zlodeja sledam
Ne davali ostyť,
I prekrasnejšix dam
Obešćali ljubiť,
I, druzej uspokoiv
I bližnix ljubja,
My na roli geroev
Vvodili sebja.
Toľko v grezy neľzja nasovsem ubežať :
Kratkij vek u zabav – stoľko boli vokrug !
Postarajsja ladoni u mertvyx razžať
I oruž’e prinjať iz natružennyx ruk.
Ispytaj, zavladev
Ešće teplym mečom
I dospexi nadev,
Čto počem, čto počem !
Razberis’, kto ty – trus
Iľ izbrannik suďby,
I poprobuj na vkus
Nastojašćej bor’by.
I kgda rjadom ruxnet izgranennyj drug,
I nad pervoj poterej ty vzvoeš’, skorbja,
I kogda ty bez noži ostaneš’sja vdrug
Ottogo, čto ubili ego – ne tebja, -
Ty pojmeš’, čto uznal,
Otličil, otyskal
Po oskalu zabral :
Əto – smerty oskal !
Lož’ i zlo – pogljadi,
Kak ix lica gruby!
I vsegda pozali –
Voron’e i groby.
Esli, puť prorubaja otcovskim mečom,
Ty solenye slezy na us namotal,
Esli v žarkom boju ispytal, čto počem,-
Značit, nužnye knigi ty v detstve čital !
Esli mjasa s noža
Ty ne el ni kuska,
Esli ruki složa
Nabljudal svysoka,
I v bor’bu ne vstupil
S podlecom, s palačom, -
Značit, v žizni ty byl
Ni pri čem, ni pri čem !
inviata da Riccardo Venturi - 3/11/2005 - 20:31
Lingua: Inglese
Versione inglese di Alex Lvovsky ripresa da kulichki.com
Alex Lvovsky's English version available at kulichki.com
Alex Lvovsky's English version available at kulichki.com
BALLAD ABOUT BATTLE
Amidst molten candles and sundown prayers
Amidst war trophies and fires of peace
Lived book children who knew no battles
Anguishing their minor catastrophies
Children always complain
of their age and their lot
And we fought until slain
And schemed mortal plots.
And our clothes were patched
By our mothers with haste
We then swallowed books
Getting drunk of the taste
Hair stuck to our sweaty foreheads
Phrases sucking air right out from our guts
And our heads spun by combat's fragrance
From the yellowed pages descending on us.
And attempted to reach
We who knew battles not
With a war-calling screech
Giving it all we got
Secret orders were passed
Borders suddenly sprang
What it means to attack
And war chariots clang
In the boiling pots of past battles and wars
So much food for our tiny brains
To the roles of betrayers and cowards
In our childish games were our enemies named
Villian's footprints weren't even
Allowed to cool
And to beautiful women
We promised amour
Having calmed our friends worries
And our families loved
To the roles of the heroes
We lead ourselves on
But we can't always run to the dreams in our heads
Short the century for fun - mostly pain lives on
Try to pry open the palms of the dead
And receive a weapon from their strained arms
And distinuish, acquired
A sword from the hearth
Put on metal attire
What's it worth? What's it worth?
Find out - you a coward?
Or one chosen by fate
See a glimpse of your power
Give real battles a taste.
And when near by falls your wounded friend
And the world hears the howl coming from you
And when you're left skinless - this isn't pretend
Because they've killed him and not you
You will see, you will know,
Find out from within
From the grin that is shown
That is deaths scowling grin
Lies and Evil - look and find
How their faces are harsh
And always behind
Ravens, tombstones and marsh.
If you cleared your way with your father's sword
And your tears had dried leaving nothing but salt
If in heat of the battle found out what's what
Means your read useful books when you were only small.
If the meat from a blade
You did not eat a bite
And your arms folded - stayed
And looked down from a height
Entered not into battle
Against butcher and scythe
Means that life proved your mettle
You had nothing to give.
Amidst molten candles and sundown prayers
Amidst war trophies and fires of peace
Lived book children who knew no battles
Anguishing their minor catastrophies
Children always complain
of their age and their lot
And we fought until slain
And schemed mortal plots.
And our clothes were patched
By our mothers with haste
We then swallowed books
Getting drunk of the taste
Hair stuck to our sweaty foreheads
Phrases sucking air right out from our guts
And our heads spun by combat's fragrance
From the yellowed pages descending on us.
And attempted to reach
We who knew battles not
With a war-calling screech
Giving it all we got
Secret orders were passed
Borders suddenly sprang
What it means to attack
And war chariots clang
In the boiling pots of past battles and wars
So much food for our tiny brains
To the roles of betrayers and cowards
In our childish games were our enemies named
Villian's footprints weren't even
Allowed to cool
And to beautiful women
We promised amour
Having calmed our friends worries
And our families loved
To the roles of the heroes
We lead ourselves on
But we can't always run to the dreams in our heads
Short the century for fun - mostly pain lives on
Try to pry open the palms of the dead
And receive a weapon from their strained arms
And distinuish, acquired
A sword from the hearth
Put on metal attire
What's it worth? What's it worth?
Find out - you a coward?
Or one chosen by fate
See a glimpse of your power
Give real battles a taste.
And when near by falls your wounded friend
And the world hears the howl coming from you
And when you're left skinless - this isn't pretend
Because they've killed him and not you
You will see, you will know,
Find out from within
From the grin that is shown
That is deaths scowling grin
Lies and Evil - look and find
How their faces are harsh
And always behind
Ravens, tombstones and marsh.
If you cleared your way with your father's sword
And your tears had dried leaving nothing but salt
If in heat of the battle found out what's what
Means your read useful books when you were only small.
If the meat from a blade
You did not eat a bite
And your arms folded - stayed
And looked down from a height
Entered not into battle
Against butcher and scythe
Means that life proved your mettle
You had nothing to give.
inviata da Riccardo Venturi - 3/11/2005 - 16:48
Lingua: Inglese
This version differs somewhat to the official version, which, in places, does sound senseless, although being in rhyme and rhythm in the Russian language.
The thing is that while Vysotski published a more 'correct' version (in accordance with the Russian strict norms of prosody), he himself sang a more meaningful, but less formally structured one:
the official version says
Children always feel vexed
With their age mode of life,
And we fought down to scratces,
To deadly insults.
He knew this version was stupid: although eager to be of age, kids are not vexed with their age and status in life (they are too busy solving their specific problems). It's a myth of the aged.
Besides, "fought till scratches"? Do silly scratches have anything to do with deadly insults? Not black eyes, nor bruises - scratches, for a boy? Does he have to fight to have ones? Who insults others because of a scratch is not worth a song, is he?
It definitely was not what Vysotski wanted to express, that's why he sang, in various combinations, nevertheless something meaning
Running always in gangs
Up to the age mode of life,
Not till scrapes but till
Deadly insults did we fight.
I think, this reveals his inner pains, his desire to compromise his view of poetry with the traditional frames of prosody: whereas he was eager to be considered a poet, he couldn't help viewing his poems as songs. He knew the meaning shouldn't be lost due to formal requirements of prosody, and yet he couldn't and didn't want to ignore them.
In this version, I'm trying to compromise both the official (printed) version and the version of the soundrack in the film, insofar and as long as the English language avails:
"...
Flocked in gangs, always vexed with the status in life,
Not till scrapes but till deadly insults did we fight..."
The thing is that while Vysotski published a more 'correct' version (in accordance with the Russian strict norms of prosody), he himself sang a more meaningful, but less formally structured one:
the official version says
Children always feel vexed
With their age mode of life,
And we fought down to scratces,
To deadly insults.
He knew this version was stupid: although eager to be of age, kids are not vexed with their age and status in life (they are too busy solving their specific problems). It's a myth of the aged.
Besides, "fought till scratches"? Do silly scratches have anything to do with deadly insults? Not black eyes, nor bruises - scratches, for a boy? Does he have to fight to have ones? Who insults others because of a scratch is not worth a song, is he?
It definitely was not what Vysotski wanted to express, that's why he sang, in various combinations, nevertheless something meaning
Running always in gangs
Up to the age mode of life,
Not till scrapes but till
Deadly insults did we fight.
I think, this reveals his inner pains, his desire to compromise his view of poetry with the traditional frames of prosody: whereas he was eager to be considered a poet, he couldn't help viewing his poems as songs. He knew the meaning shouldn't be lost due to formal requirements of prosody, and yet he couldn't and didn't want to ignore them.
In this version, I'm trying to compromise both the official (printed) version and the version of the soundrack in the film, insofar and as long as the English language avails:
"...
Flocked in gangs, always vexed with the status in life,
Not till scrapes but till deadly insults did we fight..."
BALLAD OF FIGHTING
Alongside of night prayers by flickering candles,
Among trophies of war and among peaceful camps,
There lived bookish kids, unaware of battles,
Giving way to despair out of trifling mishaps.
Flocked in gangs, always vexed with the status in life,
Not till scrapes but till deadly insults did we fight.
Nonetheless, mothers patched up our garments on time,
Whereas we swallowed books, getting drunk on the line.
Sweated forelocks adhered to our perspiring brows,
Guts enjoyed sinking feeling from beautiful words,
Our heads would wheel round from the smell of a row,
Emanating from pages of old, yellowed scrolls.
And, unversed in warfare, to conceive did we try,
Still mistaking a howl for a bellicose cry,
The conundrum of order, the use of confines,
Fighting chariots clank and the gist of a fight.
And in cauldrons of wars and distempers of yore,
There’s a great deal of food for our hungry young brains.
Roles of Judases, cowards, pretenders, informers
We intended for foes in our childish war games,
Whereas, quick in a chase on a villain’s warm trail,
Pledging ardor in love for most beautiful dames,
Showing care for our kin and appeasing our friends,
Roles of positive heroes we meant for ourselves.
But, in a dreamland for keeps, you cannot stay away.
Age of pranks is so short, and there’s pain all around.
Do your best to unclench lifeless hands of the dead,
Taking over his steel from fight-weary palms.
Now assay, having wielded an as yet heated sword,
Having put armors on, what is what, what is what;
Put to test, if you’re a coward or a minion of fate,
And find out on your own how a proper fight tastes.
And as soon as a brother-in-arms, struck, falls by,
And as soon as, deploring your first loss, you wail,
And as soon as you feel as if skinned, by surprise,
‘Cause a friend of yours rather than you has been slain,
You will know you have learnt, comprehended and sensed
By the sneer of a visor, a fierce grin of death,
Fraud and villainy – note how their faces are coarse
And as usual coffins and crows afterwards.
If you haven’t picked meat off a blade, not a bite,
If you’ve been watching haughtily, twiddling your thumbs,
If, you haven’t engaged a vile boor in a fight,
Then you’ve been neither here nor there in this life.
But if, cutting your way with an ancestor’s sword,
You have taken good note of your tears’ bitter taste,
If you’ve learnt, in a vehement fight, what is what,
Then essential books, in your childhood, you read...
Alongside of night prayers by flickering candles,
Among trophies of war and among peaceful camps,
There lived bookish kids, unaware of battles,
Giving way to despair out of trifling mishaps.
Flocked in gangs, always vexed with the status in life,
Not till scrapes but till deadly insults did we fight.
Nonetheless, mothers patched up our garments on time,
Whereas we swallowed books, getting drunk on the line.
Sweated forelocks adhered to our perspiring brows,
Guts enjoyed sinking feeling from beautiful words,
Our heads would wheel round from the smell of a row,
Emanating from pages of old, yellowed scrolls.
And, unversed in warfare, to conceive did we try,
Still mistaking a howl for a bellicose cry,
The conundrum of order, the use of confines,
Fighting chariots clank and the gist of a fight.
And in cauldrons of wars and distempers of yore,
There’s a great deal of food for our hungry young brains.
Roles of Judases, cowards, pretenders, informers
We intended for foes in our childish war games,
Whereas, quick in a chase on a villain’s warm trail,
Pledging ardor in love for most beautiful dames,
Showing care for our kin and appeasing our friends,
Roles of positive heroes we meant for ourselves.
But, in a dreamland for keeps, you cannot stay away.
Age of pranks is so short, and there’s pain all around.
Do your best to unclench lifeless hands of the dead,
Taking over his steel from fight-weary palms.
Now assay, having wielded an as yet heated sword,
Having put armors on, what is what, what is what;
Put to test, if you’re a coward or a minion of fate,
And find out on your own how a proper fight tastes.
And as soon as a brother-in-arms, struck, falls by,
And as soon as, deploring your first loss, you wail,
And as soon as you feel as if skinned, by surprise,
‘Cause a friend of yours rather than you has been slain,
You will know you have learnt, comprehended and sensed
By the sneer of a visor, a fierce grin of death,
Fraud and villainy – note how their faces are coarse
And as usual coffins and crows afterwards.
If you haven’t picked meat off a blade, not a bite,
If you’ve been watching haughtily, twiddling your thumbs,
If, you haven’t engaged a vile boor in a fight,
Then you’ve been neither here nor there in this life.
But if, cutting your way with an ancestor’s sword,
You have taken good note of your tears’ bitter taste,
If you’ve learnt, in a vehement fight, what is what,
Then essential books, in your childhood, you read...
inviata da Viacheslav Chetin - 19/12/2009 - 16:32
Conteso da tutte e due le parti :0
https://www.youtube.com/watch?v=dySv6UNIVkU
https://www.youtube.com/watch?v=dySv6UNIVkU
Krzysiek Wrona - 4/4/2014 - 13:45
Lingua: Polacco
BALLADA O WALCE
W zgiełku modlitw wieczornych, gdzie kłębił się dym
Nie z wojennej pożogi, lecz z ognisk i świec,
Żyły dzieci, co w bitwach pragnęły wieść prym
I tajemnic z ksiąg starych nie zdradzać i strzec.
Dzieciom zawsze się marzy
Dorosłość i fart.
Nasze bójki, urazy
Przesłaniały nam świat.
Potem mamy zszywały
Płaszcz, co w bójkach się darł,
A nas książek regały
W nową zwały już dal.
Chłonęliśmy lekturę łapczywie, bark w bark,
W dołku kłuło nas słodko od magii tych zdań,
I kręciło się w głowie od przygód i walk,
Co na stronach pożółkłych opisał ktoś nam.
Nie znał wojen nikt z nas,
Ale wciąż nam się śnił
Trębacz grzmiący: „Już czas!”
Dzwonnik, co trwogę bił.
Krok rycerzy, gdy szyk
Ich wyruszał na szlak,
Zgiełk natarcia i zgrzyt
Kół armatnich i szpad.
A w dymiących się kotłach dawnych wojen i burz
Tyle strawy dla mózgów dziecięcych i dróg.
Takie role, jak zdrajca, i Judasz, i tchórz
W świecie zabaw niewinnych odtwarzać miał wróg.
A co do nas, to nam
Nakazano wziąć miecz,
I honoru strzec dam,
I miłować je też.
Każdy z nas święcie wierzył,
I zapewniał co rusz:
Role dzielnych rycerzy
Będą nasze. I już!
Nie uciekniesz na dobre w świat marzeń i snów,
Krótko trwają zabawy, więc nisko się skłoń,
Gdy na polu bitewnym się znajdziesz, bez słów
Z martwych dłoni rycerza do ręki chwyć broń.
Jeszcze ciepły weź miecz
I przekonaj się sam,
Czy pokonasz nim śmierć,
I czy chroni od ran.
Czyś bohater, czy tchórz,
I czy sprzyja ci los,
Czy gdy dobył ktoś nóż,
W gardle uwiązł ci głos...
Gdy przyjaciel twój padnie, a ty, tłumiąc łzy,
Tak z rozpaczy zapragniesz jak wilk ranny wyć,
Kiedy uznasz, że byłoby lepiej, byś ty
Leżał w boju zabity, by druh twój mógł żyć.
Wnet zrozumiesz, że chcą,
By przyłbicy ich strzec
Kłamstwo, podłość i zło,
Spustoszenie i śmierć.
Kłamstwo, podłość i zło
Wyszczerzyły swe kły,
A za nimi już są
Tylko groby i łzy.
Jeśli miecz twego ojca torował ci szlak,
Ten, coś wziął z jego ręki, gdy on w boju padł,
Jeśli w boju zwycięstwa poznałeś już smak,
To na dobre ci wyszła lektura sprzed lat.
Gdy z talerza żeś jadł,
A nie z noża. Gdyś stał
Z boku, kiedy druh padł,
Brat do boju się rwał.
Gdy bezkarnie cię lżył,
Łotr i zdrajca co sił,
Próżny żywot twój był,
Próżno żywot twój był.
W zgiełku modlitw wieczornych, gdzie kłębił się dym
Nie z wojennej pożogi, lecz z ognisk i świec,
Żyły dzieci, co w bitwach pragnęły wieść prym
I tajemnic z ksiąg starych nie zdradzać i strzec.
Dzieciom zawsze się marzy
Dorosłość i fart.
Nasze bójki, urazy
Przesłaniały nam świat.
Potem mamy zszywały
Płaszcz, co w bójkach się darł,
A nas książek regały
W nową zwały już dal.
Chłonęliśmy lekturę łapczywie, bark w bark,
W dołku kłuło nas słodko od magii tych zdań,
I kręciło się w głowie od przygód i walk,
Co na stronach pożółkłych opisał ktoś nam.
Nie znał wojen nikt z nas,
Ale wciąż nam się śnił
Trębacz grzmiący: „Już czas!”
Dzwonnik, co trwogę bił.
Krok rycerzy, gdy szyk
Ich wyruszał na szlak,
Zgiełk natarcia i zgrzyt
Kół armatnich i szpad.
A w dymiących się kotłach dawnych wojen i burz
Tyle strawy dla mózgów dziecięcych i dróg.
Takie role, jak zdrajca, i Judasz, i tchórz
W świecie zabaw niewinnych odtwarzać miał wróg.
A co do nas, to nam
Nakazano wziąć miecz,
I honoru strzec dam,
I miłować je też.
Każdy z nas święcie wierzył,
I zapewniał co rusz:
Role dzielnych rycerzy
Będą nasze. I już!
Nie uciekniesz na dobre w świat marzeń i snów,
Krótko trwają zabawy, więc nisko się skłoń,
Gdy na polu bitewnym się znajdziesz, bez słów
Z martwych dłoni rycerza do ręki chwyć broń.
Jeszcze ciepły weź miecz
I przekonaj się sam,
Czy pokonasz nim śmierć,
I czy chroni od ran.
Czyś bohater, czy tchórz,
I czy sprzyja ci los,
Czy gdy dobył ktoś nóż,
W gardle uwiązł ci głos...
Gdy przyjaciel twój padnie, a ty, tłumiąc łzy,
Tak z rozpaczy zapragniesz jak wilk ranny wyć,
Kiedy uznasz, że byłoby lepiej, byś ty
Leżał w boju zabity, by druh twój mógł żyć.
Wnet zrozumiesz, że chcą,
By przyłbicy ich strzec
Kłamstwo, podłość i zło,
Spustoszenie i śmierć.
Kłamstwo, podłość i zło
Wyszczerzyły swe kły,
A za nimi już są
Tylko groby i łzy.
Jeśli miecz twego ojca torował ci szlak,
Ten, coś wziął z jego ręki, gdy on w boju padł,
Jeśli w boju zwycięstwa poznałeś już smak,
To na dobre ci wyszła lektura sprzed lat.
Gdy z talerza żeś jadł,
A nie z noża. Gdyś stał
Z boku, kiedy druh padł,
Brat do boju się rwał.
Gdy bezkarnie cię lżył,
Łotr i zdrajca co sił,
Próżny żywot twój był,
Próżno żywot twój był.
inviata da Krzysiek Wrona - 4/4/2014 - 14:22
Lingua: Polacco
BALLADA O BITWIE
Wśród stopniałych świec i wieczornych modlitw
Wśród wojennych łupów i spokojnych strof
Żyły książkowe dzieci co nie znały bitw
Cierpiąc męki od swoich drobnych katastrof
Dzieciom przykry jest wiecznie
Ich byt oraz wiek
Biliśmy się skutecznie
Na człeka człowiek
Lecz łatały nam mamy
Znów odzież i znów
A my spici książkami
Pijani od słów
Włos na czołach wciąż mokrych i dumnych i złych
I pod piersią nas kłuło od słodkich tych fraz
I kręciło się w głowie od woni walk tych
Co ze stronic pożółkłych leciały do nas
Jako dzieci pojętne
Nie znając walk nie
Za wezwanie wojenne
Braliśmy wycie
Tajne słowa: nakaz
Granic mianowanie
Sens ataku - obraz
Śmierci na rydwanie
A ze wrzących baniaków byłych rzeźni i swar
Pełno można jedzenia dać naszym mózgom
My te role Judaszy i tchórzowskich par
W tych dziecinnych zabawach daliśmy wrogom
Śladem idąc piętnować
Musieliśmy wtem
I kobiety miłować
I pilnować przed złem
Strzec przyjaciół spokojów
I bliskich w słowie
Te role gierojów
Daliśmy sobie
Lecz w krainie baśni nie można wciąż żyć
Krótko czas zabaw trwa - tyle bólu jest w krąg
Jeśli zdarzy się kiedyś ci przy martwym być
Nie krępuj się przyjąć broni z jego rąk
Sam przekonaj się ty
Jeszcze ciepły weź miecz
Jaki finał jest gry
Mieczem siecz lub idź precz
Dowiedz się czyś ty tchórz
Czy wybraniec losu
I nie zważaj na nóż
I się nie bój ciosu
Kiedy druh twój upadnie od ciosów i kul
I przy owej utracie tyś smutny i zły
I już kiedy poczujesz ten ogromny ból
Że zabili jego ale wciąż żyjesz ty
Pojmiesz że prosi cię
Zło i śmierć abyś w lot
Zabrał do walki się
W ręce wziął śmierci młot
Popatrz kłamstwo i zło
W skórze twej żałoby
A w przeszłości są to
Wrony oraz groby
Jeśliś drogę torował rodzicielskim mieczem
Słone łzy ty na wąs zawsze namotałeś
Jeśli w boju walczysz z praktyki zapleczem
To właściwe książki w dzieciństwie czytałeś
Lecz gdyś z noża ty mięsem
Pogardził lub łgał
Jeśliś dwie lewe ręce
Złożone wciąż miał
Gdyś się w bój ty nie palił
Z draniem z katem swym
Toś swe życie zawalił
I jesteś nikim
Wśród stopniałych świec i wieczornych modlitw
Wśród wojennych łupów i spokojnych strof
Żyły książkowe dzieci co nie znały bitw
Cierpiąc męki od swoich drobnych katastrof
Dzieciom przykry jest wiecznie
Ich byt oraz wiek
Biliśmy się skutecznie
Na człeka człowiek
Lecz łatały nam mamy
Znów odzież i znów
A my spici książkami
Pijani od słów
Włos na czołach wciąż mokrych i dumnych i złych
I pod piersią nas kłuło od słodkich tych fraz
I kręciło się w głowie od woni walk tych
Co ze stronic pożółkłych leciały do nas
Jako dzieci pojętne
Nie znając walk nie
Za wezwanie wojenne
Braliśmy wycie
Tajne słowa: nakaz
Granic mianowanie
Sens ataku - obraz
Śmierci na rydwanie
A ze wrzących baniaków byłych rzeźni i swar
Pełno można jedzenia dać naszym mózgom
My te role Judaszy i tchórzowskich par
W tych dziecinnych zabawach daliśmy wrogom
Śladem idąc piętnować
Musieliśmy wtem
I kobiety miłować
I pilnować przed złem
Strzec przyjaciół spokojów
I bliskich w słowie
Te role gierojów
Daliśmy sobie
Lecz w krainie baśni nie można wciąż żyć
Krótko czas zabaw trwa - tyle bólu jest w krąg
Jeśli zdarzy się kiedyś ci przy martwym być
Nie krępuj się przyjąć broni z jego rąk
Sam przekonaj się ty
Jeszcze ciepły weź miecz
Jaki finał jest gry
Mieczem siecz lub idź precz
Dowiedz się czyś ty tchórz
Czy wybraniec losu
I nie zważaj na nóż
I się nie bój ciosu
Kiedy druh twój upadnie od ciosów i kul
I przy owej utracie tyś smutny i zły
I już kiedy poczujesz ten ogromny ból
Że zabili jego ale wciąż żyjesz ty
Pojmiesz że prosi cię
Zło i śmierć abyś w lot
Zabrał do walki się
W ręce wziął śmierci młot
Popatrz kłamstwo i zło
W skórze twej żałoby
A w przeszłości są to
Wrony oraz groby
Jeśliś drogę torował rodzicielskim mieczem
Słone łzy ty na wąs zawsze namotałeś
Jeśli w boju walczysz z praktyki zapleczem
To właściwe książki w dzieciństwie czytałeś
Lecz gdyś z noża ty mięsem
Pogardził lub łgał
Jeśliś dwie lewe ręce
Złożone wciąż miał
Gdyś się w bój ty nie palił
Z draniem z katem swym
Toś swe życie zawalił
I jesteś nikim
inviata da Krzysiek Wrona - 4/4/2014 - 14:29
Lingua: Spagnolo
BALADA DE LA LUCHA
Entre las velas derretidas y las oraciones vespertinas
Entre los trofeos de guerra y hogueras de paz
Vivimos los hijos de libros, los que no conocimos batallas
Sufriendo de sus catástrofes infantiles
Los niños siempre estan enojados
con su edad y la vida
Y peleamos hasta excoriaciónes,
hasta las ofensa mortal
Pero las madres nos arreglaron
la ropa a tiempo
Y tragamos los libros,
emborrachandonos de estrofas
El pelo se nos pegaba en la frente cubierta de sudor
Y de las frases nos daban dulces puntadas de hambre
Y nos mareaba el olor de la lucha
Saliendo de las páginas amarillecidas
Y tratamos de comprender,
nosotros, los que no conocimos las guerras
En lugar del grito de guerra,
adoptamos el aullido
El misterio de palabra "orden",
la predestinación de las fronteras
El significado del ataque
y el ruido de los carros de guerra
En constante ajetreo de matanzas y disturbios anteriores
Hay tanta materia para nuestros pequeños cerebros!
Para representar a traidores, cobardes, judas
En nuestras juegos infantiles nombrabamos enemigos
Y no dejabamos enfriar
las huellas de malvado
Y prometimos amar
las bellas damas
Y tranquilizando los amigos
y queriendo los parientes
Y nos pusimos
en papel de héroes
Pero, no se puede escapar a los sueños para siempre
El juego dura poco, hay tanto dolor alrededor
Intenta abrir la palma de la mano de los muertos
Y tomar las armas de sus manos cansadas
Prueba, tomando
el espada aún caliente
Y calzando la armadura,
que vale la pena
Comprende, si eres cobarde
o el elegido de la suerte
Y prueba el sabor
de la verdadera lucha
Y cuando cerca de ti caiga un amigo, cubierto de heridas
Y en la primera pérdida darás alaridos de dolor,
Y cuando de repente te quedes sin piel
Porque lo mataron a el, y no a ti
Tú comprenderás lo que has conocido,
distinguido, descubierto
Por el rictus de visera,
es rictus de la muerte -
La mentira y el mal,
mira, sus brudas caras
Y siempre hay cuervos
y tumbas detrás
Si no comiste ni un pedazo del carne con el cuchillo
Si observaste con desprecio cruzando las manos
Y no entraste en combate contra canalla y el verdugo
Entonces fuiste ajeno a la vida
Si abriendo el camino
con la espada paterna,
Has sacado enseñanzas
de tus lagrimas saladas
Si en combate violento
probaste lo que vale
Entonces, leiste los libros
necesarios en tu infancia
Entre las velas derretidas y las oraciones vespertinas
Entre los trofeos de guerra y hogueras de paz
Vivimos los hijos de libros, los que no conocimos batallas
Sufriendo de sus catástrofes infantiles
Los niños siempre estan enojados
con su edad y la vida
Y peleamos hasta excoriaciónes,
hasta las ofensa mortal
Pero las madres nos arreglaron
la ropa a tiempo
Y tragamos los libros,
emborrachandonos de estrofas
El pelo se nos pegaba en la frente cubierta de sudor
Y de las frases nos daban dulces puntadas de hambre
Y nos mareaba el olor de la lucha
Saliendo de las páginas amarillecidas
Y tratamos de comprender,
nosotros, los que no conocimos las guerras
En lugar del grito de guerra,
adoptamos el aullido
El misterio de palabra "orden",
la predestinación de las fronteras
El significado del ataque
y el ruido de los carros de guerra
En constante ajetreo de matanzas y disturbios anteriores
Hay tanta materia para nuestros pequeños cerebros!
Para representar a traidores, cobardes, judas
En nuestras juegos infantiles nombrabamos enemigos
Y no dejabamos enfriar
las huellas de malvado
Y prometimos amar
las bellas damas
Y tranquilizando los amigos
y queriendo los parientes
Y nos pusimos
en papel de héroes
Pero, no se puede escapar a los sueños para siempre
El juego dura poco, hay tanto dolor alrededor
Intenta abrir la palma de la mano de los muertos
Y tomar las armas de sus manos cansadas
Prueba, tomando
el espada aún caliente
Y calzando la armadura,
que vale la pena
Comprende, si eres cobarde
o el elegido de la suerte
Y prueba el sabor
de la verdadera lucha
Y cuando cerca de ti caiga un amigo, cubierto de heridas
Y en la primera pérdida darás alaridos de dolor,
Y cuando de repente te quedes sin piel
Porque lo mataron a el, y no a ti
Tú comprenderás lo que has conocido,
distinguido, descubierto
Por el rictus de visera,
es rictus de la muerte -
La mentira y el mal,
mira, sus brudas caras
Y siempre hay cuervos
y tumbas detrás
Si no comiste ni un pedazo del carne con el cuchillo
Si observaste con desprecio cruzando las manos
Y no entraste en combate contra canalla y el verdugo
Entonces fuiste ajeno a la vida
Si abriendo el camino
con la espada paterna,
Has sacado enseñanzas
de tus lagrimas saladas
Si en combate violento
probaste lo que vale
Entonces, leiste los libros
necesarios en tu infancia
inviata da Krzysiek Wrona - 4/4/2014 - 14:36
Lingua: Ucraino
БАЛАДА ПРО БОРОТЬБУ
Серед свіч догорілих, вечірніх молитв,
І воєнних трофеїв, і мирних багать
Ми привільно жили, і не звідали битв,
Та мілким катастрофам своїм потурали.
Діти прикро сприймають
Свій вік, і якраз
Бились діти до саден,
До смертних образ.
Та наш одяг латали
Нам матері вслід,
І книжки ми читали,
П’яніли від слів.
Липли коси у нас на спітніле чоло
І у грудях німіло соло́дко від фраз,
І кружляв в голова́х аромат боротьби,
З пожовтілих сторінок чаруючи нас.
Намагались сягнути
Ми, не звідавши війн,
Войовничий наш клич
Ми сприймали за вій,
Посягали «наказ»,
І кордонів різницю,
Сенс атаки і лязг
Бойових колісниць.
А в киплячих котлах боєн, бійок та смут
Стільки тяги принадливим вигадкам снів!
Ми на ролі для зрадників, ницих іуд
Висували у думці своїх ворогів
Лиходія слідами
Ми йшли як на битву,
Найпрекрасніших дам
Обіцяли любити,
Заспокоївши друзів,
Найближчих, де треба
Ролі справжніх героїв
Приміряли на себе
Тільки в мрії назовсім ніяк не втекти
Бо забави короткі - стільки болю навкруг!
Постарайся долоні у мертвих розкрити
Теплу зброю прийняти з натруджених рук...
І відчуєш тоді,
У єднанні з мечем
В обладунках чужих,
Що по чому, по чому!
Ти лякливий хлопак
Чи обранець судьби,
Просто спробуй на смак
Справжній дух боротьби.
Коли поряд впаде твій поранений друг,
Над утратою тою завиєш, проте
І без шкіри залишишся враз від наруг
Ти від того, що вбили його - Не тебе, -
Зрозумієш, що взнав,
Відрізнив, відшукав
По оскалу забрал:
Це є смерті оскал!
Смерть і зло - подивись,
У них вираз грубИй,
І позаду у нас
Лиш крукИ і гроби.
Якщо, шлях прорубавши ти батька мечем
Сіль від сліз одиноких на вус намотав
А в шаленім бою розібрав, що і як,
Отже, книги потрібні в дитинстві читав!
Якщо м’яса з ножа
Ти не їв ні куска,
Якщо, ручки зложивши,
Глядів звисока,
В боротьбу не вступав
З ницим катом мечем,
Отже, був у житті
Повсякчас ні при чому!
Серед свіч догорілих, вечірніх молитв,
І воєнних трофеїв, і мирних багать
Ми привільно жили, і не звідали битв,
Та мілким катастрофам своїм потурали.
Діти прикро сприймають
Свій вік, і якраз
Бились діти до саден,
До смертних образ.
Та наш одяг латали
Нам матері вслід,
І книжки ми читали,
П’яніли від слів.
Липли коси у нас на спітніле чоло
І у грудях німіло соло́дко від фраз,
І кружляв в голова́х аромат боротьби,
З пожовтілих сторінок чаруючи нас.
Намагались сягнути
Ми, не звідавши війн,
Войовничий наш клич
Ми сприймали за вій,
Посягали «наказ»,
І кордонів різницю,
Сенс атаки і лязг
Бойових колісниць.
А в киплячих котлах боєн, бійок та смут
Стільки тяги принадливим вигадкам снів!
Ми на ролі для зрадників, ницих іуд
Висували у думці своїх ворогів
Лиходія слідами
Ми йшли як на битву,
Найпрекрасніших дам
Обіцяли любити,
Заспокоївши друзів,
Найближчих, де треба
Ролі справжніх героїв
Приміряли на себе
Тільки в мрії назовсім ніяк не втекти
Бо забави короткі - стільки болю навкруг!
Постарайся долоні у мертвих розкрити
Теплу зброю прийняти з натруджених рук...
І відчуєш тоді,
У єднанні з мечем
В обладунках чужих,
Що по чому, по чому!
Ти лякливий хлопак
Чи обранець судьби,
Просто спробуй на смак
Справжній дух боротьби.
Коли поряд впаде твій поранений друг,
Над утратою тою завиєш, проте
І без шкіри залишишся враз від наруг
Ти від того, що вбили його - Не тебе, -
Зрозумієш, що взнав,
Відрізнив, відшукав
По оскалу забрал:
Це є смерті оскал!
Смерть і зло - подивись,
У них вираз грубИй,
І позаду у нас
Лиш крукИ і гроби.
Якщо, шлях прорубавши ти батька мечем
Сіль від сліз одиноких на вус намотав
А в шаленім бою розібрав, що і як,
Отже, книги потрібні в дитинстві читав!
Якщо м’яса з ножа
Ти не їв ні куска,
Якщо, ручки зложивши,
Глядів звисока,
В боротьбу не вступав
З ницим катом мечем,
Отже, був у житті
Повсякчас ні при чому!
inviata da Krzysiek Wrona - 4/4/2014 - 14:39
×
![]()
[1975]
Testo e musica di Vladimir Vysotskij
Lyrics and music by Vladimir Vysotskij
Scritta per il film Стрелы Робин Гуда ("Le lotte di Robin Hood") (1975) del regista Sergej Tarasov. Il film fu interpretato dall'attore protagonista Boris Chmel'nickij.
From the movie screenplay Стрелы Робин Гуда ("Robin Hood's Struggles") (1975), directed by Sergey Tarasov, starring Boris Chmel'nickiy as protagonist.
Il testo è ripreso da kulichki.com
Lyrics are reproduced from kulichki.com