Kada se Braca devetneste vrn'o,
s dalekog fronta 'di soldat je biv'o,
prič'o nam kako ga trefilo zrno,
pa zavrt'o rukav i to pokaziv'o.
A mi, a mi smo bili derani.
Prič'o nam Braca o mirisu mora
i o patroli od koje je bež'o,
pa kako je opsov'o nekog majora
i zbog tog posle na robiji lež'o.
A mi, a mi smo bili derani.
A mi, mi smo bili derani.
Prič'o nam kako je preš'o Karpate,
zujali meci k'o rojevi pčela.
Rek'o je: "Rat vam je krvav, da znate,
al' nije mi žao ni ljudi, ni sela.
Ej, žao mi konja..."
Kada se Braca devetneste vrn'o,
svake je večeri prič'o na šoru
kol'ko je curica usput prevrn'o
i kako topovi livade oru.
A mi, a mi smo bili derani.
A mi, mi smo bili derani.
Čim Braca korak iz avlije kroči
skupi se društvo iz našeg sokaka.
A svi smo imali velike oči,
prepuna srca i maštu dečaka.
Pa da, jer tad smo bili derani.
Pa da, jer tad smo bili derani.
Psov'o je Braca i krivce i žrtve,
puške i vaške i rov prepun blata.
Rek'o je: "Ne možes prebrojati mrtve
jer su se carevi igrali rata.
Ej, žao mi konja..."
Negde u Braci je paorski koren
i može rata i rata da bude.
Kad nije paor za soldata stvoren,
volije konje i zemlju neg' ljude.
A mi, a mi smo bili derani
i sve još je vredelo za nas.
Hej, hej, konji beli nebom terani,
kroz san i kroz oblake u kas.
s dalekog fronta 'di soldat je biv'o,
prič'o nam kako ga trefilo zrno,
pa zavrt'o rukav i to pokaziv'o.
A mi, a mi smo bili derani.
Prič'o nam Braca o mirisu mora
i o patroli od koje je bež'o,
pa kako je opsov'o nekog majora
i zbog tog posle na robiji lež'o.
A mi, a mi smo bili derani.
A mi, mi smo bili derani.
Prič'o nam kako je preš'o Karpate,
zujali meci k'o rojevi pčela.
Rek'o je: "Rat vam je krvav, da znate,
al' nije mi žao ni ljudi, ni sela.
Ej, žao mi konja..."
Kada se Braca devetneste vrn'o,
svake je večeri prič'o na šoru
kol'ko je curica usput prevrn'o
i kako topovi livade oru.
A mi, a mi smo bili derani.
A mi, mi smo bili derani.
Čim Braca korak iz avlije kroči
skupi se društvo iz našeg sokaka.
A svi smo imali velike oči,
prepuna srca i maštu dečaka.
Pa da, jer tad smo bili derani.
Pa da, jer tad smo bili derani.
Psov'o je Braca i krivce i žrtve,
puške i vaške i rov prepun blata.
Rek'o je: "Ne možes prebrojati mrtve
jer su se carevi igrali rata.
Ej, žao mi konja..."
Negde u Braci je paorski koren
i može rata i rata da bude.
Kad nije paor za soldata stvoren,
volije konje i zemlju neg' ljude.
A mi, a mi smo bili derani
i sve još je vredelo za nas.
Hej, hej, konji beli nebom terani,
kroz san i kroz oblake u kas.
Language: Serbian
Il testo in ћирилица, l'alfabeto cirillico serbo.
Balašević nonostante sia un cantante serbo, di solito pubblica i testi delle sue canzoni in caratteri latini. Ciononostante preferiamo sempre presentare i suoi testi anche in cirillico. [CCG/AWS Staff]
РАТНИК ПАОРСКОГ СРЦА
Када се Браца деветнесте врн'о,
с далеког фронта 'ди солдат је бив'о,
прич'о нам како га трефило зрно,
па заврт'о рукав и то показив'о.
А ми, а ми смо били дерани.
Прич'о нам Браца о мирису мора
и о патроли од које је беж'о,
па како је опсов'о неког мајора
и због тог после на робији леж'о.
А ми, а ми смо били дерани.
А ми, ми смо били дерани.
Прич'о нам како је преш'о Карпате,
зујали меци к'о ројеви пчела.
Рек'о је: "Рат вам је крвав, да знате,
ал' није ми жао ни људи, ни села.
Еј, жао ми коња..."
Када се Браца деветнесте врн'о,
сваке је вечери прич'о на шору
кол'ко је цурица успут преврн'о
и како топови ливаде ору.
А ми, а ми смо били дерани.
А ми, ми смо били дерани.
Чим Браца корак из авлије крочи
скупи се друштво из нашег сокака.
А сви смо имали велике очи,
препуна срца и машту дечака.
Па да, јер тад смо били дерани.
Па да, јер тад смо били дерани.
Псов'о је Браца и кривце и жртве,
пушке и вашке и ров препун блата.
Рек'о је: "Не можес пребројати мртве
јер су се цареви играли рата.
Еј, жао ми коња..."
Негде у Браци је паорски корен
и може рата и рата да буде.
Кад није паор за солдата створен,
волије коње и земљу нег' људе.
А ми, а ми смо били дерани
и све још је вредело за нас.
Хеј, хеј, коњи бели небом терани,
кроз сан и кроз облаке у кас.
Када се Браца деветнесте врн'о,
с далеког фронта 'ди солдат је бив'о,
прич'о нам како га трефило зрно,
па заврт'о рукав и то показив'о.
А ми, а ми смо били дерани.
Прич'о нам Браца о мирису мора
и о патроли од које је беж'о,
па како је опсов'о неког мајора
и због тог после на робији леж'о.
А ми, а ми смо били дерани.
А ми, ми смо били дерани.
Прич'о нам како је преш'о Карпате,
зујали меци к'о ројеви пчела.
Рек'о је: "Рат вам је крвав, да знате,
ал' није ми жао ни људи, ни села.
Еј, жао ми коња..."
Када се Браца деветнесте врн'о,
сваке је вечери прич'о на шору
кол'ко је цурица успут преврн'о
и како топови ливаде ору.
А ми, а ми смо били дерани.
А ми, ми смо били дерани.
Чим Браца корак из авлије крочи
скупи се друштво из нашег сокака.
А сви смо имали велике очи,
препуна срца и машту дечака.
Па да, јер тад смо били дерани.
Па да, јер тад смо били дерани.
Псов'о је Браца и кривце и жртве,
пушке и вашке и ров препун блата.
Рек'о је: "Не можес пребројати мртве
јер су се цареви играли рата.
Еј, жао ми коња..."
Негде у Браци је паорски корен
и може рата и рата да буде.
Кад није паор за солдата створен,
волије коње и земљу нег' људе.
А ми, а ми смо били дерани
и све још је вредело за нас.
Хеј, хеј, коњи бели небом терани,
кроз сан и кроз облаке у кас.
Language: Italian
Versione italiana di Riccardo Venturi
17 febbraio 2009
17 febbraio 2009
IL GUERRIERO DAL CUORE CONTADINO
Quando mio fratello diciannovenne è tornato
da un fronte lontano dov'era soldato
ci raccontava di come lo aveva beccato un proiettile
e poi si è girato la manica e ha fatto vedere.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
Mio fratello ci ha raccontato dell'odore del mare
e della pattuglia dalla quale è scappato,
e poi che ha insultato un maggiore
e che per questo, poi, è stato in carcere duro.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
Ci ha raccontato che ha valicato i Carpazi,
i proiettili fischiavano come sciami di api.
Diceva: „La vostra guerra è cruenta, sapete,
ma non mi dispiace né per la gente, né per il paese.
Eh, mi dispiace per il cavallo...“
Quando mio fratello diciannovenne è tornato
ogni sera raccontava, in strada,
di quante ragazze si era sbattuto cammin facendo
e di come i cannoni solcavano i prati.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
Appena mio fratello fa un passo fuori dal cortile
si raduna un capannello di gente del nostro vicolo.
E tutti spalancavamo gli occhi
con il cuore gonfio e fantasia di bimbi.
Eh sì, perché eravamo dei monelli.
Eh sì, perché eravamo dei monelli.
Malediceva i colpevoli e le vittime,
i fucili, i cani, e il fosso pieno di fango.
Diceva: „Non puoi contare i morti
perché gli imperatori hanno giocato alla guerra.
Eh, mi dispiace per il cavallo...“
Mio fratello ha da qualche parte radici contadine
e ci può essere guerra e guerra.
Quando un contadino non viene fatto soldato,
preferisce i cavalli alla terra e alla gente.
E noi, e noi eravamo dei monelli
e tutto allora aveva un valore per noi.
Ehi, ehi, bianchi cavalli spronati dal cielo,
in sella per il sogno e per le nuvole.
Quando mio fratello diciannovenne è tornato
da un fronte lontano dov'era soldato
ci raccontava di come lo aveva beccato un proiettile
e poi si è girato la manica e ha fatto vedere.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
Mio fratello ci ha raccontato dell'odore del mare
e della pattuglia dalla quale è scappato,
e poi che ha insultato un maggiore
e che per questo, poi, è stato in carcere duro.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
Ci ha raccontato che ha valicato i Carpazi,
i proiettili fischiavano come sciami di api.
Diceva: „La vostra guerra è cruenta, sapete,
ma non mi dispiace né per la gente, né per il paese.
Eh, mi dispiace per il cavallo...“
Quando mio fratello diciannovenne è tornato
ogni sera raccontava, in strada,
di quante ragazze si era sbattuto cammin facendo
e di come i cannoni solcavano i prati.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
E noi, e noi eravamo dei monelli.
Appena mio fratello fa un passo fuori dal cortile
si raduna un capannello di gente del nostro vicolo.
E tutti spalancavamo gli occhi
con il cuore gonfio e fantasia di bimbi.
Eh sì, perché eravamo dei monelli.
Eh sì, perché eravamo dei monelli.
Malediceva i colpevoli e le vittime,
i fucili, i cani, e il fosso pieno di fango.
Diceva: „Non puoi contare i morti
perché gli imperatori hanno giocato alla guerra.
Eh, mi dispiace per il cavallo...“
Mio fratello ha da qualche parte radici contadine
e ci può essere guerra e guerra.
Quando un contadino non viene fatto soldato,
preferisce i cavalli alla terra e alla gente.
E noi, e noi eravamo dei monelli
e tutto allora aveva un valore per noi.
Ehi, ehi, bianchi cavalli spronati dal cielo,
in sella per il sogno e per le nuvole.
Riccardo, come sempre bel lavoro! Piccola precisazione: Nella prima strofa, dove dice "prič'o nam kako ga trefilo zrno", traduci approssimativamente con "ci ha raccontato che gliene sono successe un bel po'". La traduzione corretta sarebbe invece: "ci raccontava di come lo ha beccato un proiettile". Meglio ancora di proiettile (che sarebbe "metak"), "palla", o "proietto".
Poi verso la fine, "Malediceva i colpevoli e i sacrifici", sarebbe "colpevoli e vittime".
Saluti!
Filip
Poi verso la fine, "Malediceva i colpevoli e i sacrifici", sarebbe "colpevoli e vittime".
Saluti!
Filip
Filip Stefanović - 2009/5/29 - 12:08
Grazie Filip e correggo immediatamente i versi secondo le tue indicazioni!
Riccardo Venturi - 2009/5/29 - 18:07
×
![]()
Note for non-Italian users: Sorry, though the interface of this website is translated into English, most commentaries and biographies are in Italian and/or in other languages like French, German, Spanish, Russian etc.
Testo e musica di Đorđe Balašević
Lyrics and music by Đorđe Balašević
Album: Pub