Yannis Markopoulos / Γιάννης Μαρκόπουλος

Yannis Markopoulos (Γιάννης Μαρκόπουλος)

[Traduzione parziale a cura di gpt dalla pagina web: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1072
Autore: Lansetris , 15 febbraio 2007 - 13:58]

Yannis Markopoulos (Γιάννης Μαρκόπουλος, 1939 - ), uno dei più significativi compositori greci, ha presentato un ricco lavoro di oltre quarant'anni che si estende dalla musica popolare d'arte fino alle composizioni per orchestra sinfonica e dalla musica per film fino all'opera...

Nato nel 1939 a Iraklio di Creta si è occupato di musica fin da bambino, suonando il violino e il clarinetto e nel 1956 sd Atene incomincia con la composizione e intanto si iscrive all'Università
All'inizio degli anni Sessanta mette in circolazione le prime canzoni e un balletto drammatico Θησέας/Teseo (1963). Parallelamente scrive musica per i film: Μικρές Αφροδίτες/Piccole Veneri di Nikos Koùndouros, Επιχείρηση Απόλλων/Operazione Apollo ecc. Utilizza nell'orchestrazione strumenti come il sandouri, la lira cretese , il salterio precocemente ponendo le basi per il movimento "ritorno alle radici". Nel 1967 si reca a Londra. In un concerto di testimonianzacanterà sulla scena con John Lennon Ζαβαρακατρανέμια/Zavarakatranemia (vai a: ), canzone-simbolo del suo compositore che più tardi [1975, NdT] la inserì nella compilazione Ανεξάρτητα/Canzoni indipendenti
Rientrando ad Atene nel 1969 mette in circolazione il suo primo grande disco Ήλιος ο πρώτος/Sole il primo su poesie di Odysseas Elytis. Il disco ha lo slancio e la passione del nuovo artista e mostra con l'espressive voce di Maria Dimitriadi parecchie importanti canzoni come Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι /Giù nella piccola aia di Margarita", I Τα παιδιά/I ragazzi e altre.
Nel 1970 circola Χρονικό/Annale (vai a: http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=9101&lang=it ), pietra miliare della musica greca cui attese insieme al paroliere K.H. Myris (Kostas Gheorgousòpoulos) dal 1966.
Qui si presenta per la prima volta al pubblico Nikos Xylouris che insieme alla giovanissima Tania Tsanaklìdou interpreta in modo stufefacente i brani del disco, che percorrono uno dopo l'altro la vicenda del popolo greco nel 20° secolo.
Con le opere Ιθαγένεια/Indigenità (vai a: http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=30783&lang=it ) e Ριζίτικα/Canti rizitici realizza le concezioni che si riassumono nel motto "ritorno alle radici". Il professore di musica etnica Yorgos Amarghianakis nella sua nota alla seconda edizione di Ithaghenia riassume in due parole la visione del mondo di Yannis Markopoulos: " Come quasi tutte le opere del compositore Ithaghenia si fonda sul principio che egli stesso formulava con i'espressione «ritorno alle radici» , che non significa tradizionalismo, conservazione e tanto meno ritorno all'indietro , ma un cammino dinamico verso il futuro, con punto di partenza l'esperienza ricavata dal copioso e ben sperimentato materiale della tradizione. Da questo materiale che il compositore ha fatto proprio sin dall'età infantile prende ispirazione per comporre nuove creazioni inedite che collegano saldamente il passato con il presente ed aprono nuove prospettive sul futuro". Ithaghenia esprime forse più di ogni altro lavoro la visione del mondo musicale di Yannis Markopoulos e Xylouris ricama in canzoni ormai classiche come Γεννήθηκα/Nacqui e Χίλια μύρια κύματα/Migliaia miglia di onde. I canti "rizitici" proseguono lo stesso cammino e Πότε θα κάνει ξαστεριά/Quando verrà un giorno sereno diventa sulle labbra di tutti il simbolo dell'opposizione alla dittatura.
Seguono le Tα τραγούδια του νέου πατέρα/ Canzoni del giovane padre (1972) e Ο Στρατής Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους/Stratis il Marinaio tra gli agapanti (1973). Nel primo, su versi di Michalis Katsaròs canta lo stesso compositore con la sua caratteristica voce, affaincato da Lilì Christodoulou e Xanthippi Karathanasi. Le canzoni ispirano nostalgia e tenerezza e alcune come La donna del mare, Sui ciottoli, La tua immagine sono ancora dei classici. In Stratìs il Marinaio, lavoro su versi di Yorgos Seferis, il momento più alto è, a mio parere, Λίγο ακόμα, con Memi Spiratou che dura solo 2,16 ma porta a grandi altezze i notissimi versi di Seferis (la stessa canzone era stata musicata da Mikis Theodorakis in Epifania. NdT).
Nel 1974 con la caduta della Giunta circola uno dei principali lavori del compositore e in generale della musica greca. E' Θητεία/Milizia, su versi di Manos Eleftheriou , disco che scoppiò come una bomba nelle orecchie e nelle coscienze del pubblico e registrò canzoni storiche come Τα μαλαματένια λόγια/Le parole d'oro (vai a: http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=39191&lang=it ) e Τα λόγια και τα χρόνια/Le parole e gli anni (perduti) (vai a: http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=37209&lang=it ), la più coinvolgente delle tante canzoni del compositore. Cantano Haralambos Garganourakis, Lakis Halkiàs e Tania Tsanaklidou. Un'opera capitale.
Seguono dischi uno più bello dell'altro: Μετανάστες/Emigranti (1974) (vai a: http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=38994&lang=it ) [su testi di Y. Skourtis - NdT], con Viky Moskolioù e Lakis Halkiàs, Θεσσαλικός κύκλος/Ciclo tessalo (1975) [su 24 testi di Kostas Virvos-NdT] , Οροπέδιο/Altopiano (1975) su testi di Mihalis Katsaròs e la forte impronta di Pavlos Sidiropoulos, e Ανεξάρτητα/Canzoni indipendenti (1976), silloge di canzoni sparse che comprende anche la magica Lengoche Markopoulos aveva presentato la prima volta in un concerto all'Erodio Attico interpretandola personalmente e lasciando la gente senza parole. Canzone che richiede una speciale menzione come del resto molte altre. Lo stesso anno con la musica per un documenatrio della BBC , "Who pays the Ferryman", conosce uno straordinario successo in Inghilterra e nel resto dell'Europa con l'omonimo tema universalmente noto.
In seguito la realizzazione di "Oι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι/I liberi assediati" (1977) ( vai a : http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=21073&lang=it ) [sul testo del poeta romantico Dionisis Solomos-NdT] «in forma di oratorio popolare per cantanti, narratrice, coro mistoe orchestra». Narratrice Irini Papà, cantanti Nikos Xylouris (nell'ultima loro collaborazione, come poi risultò) , Lakis Halkias e Ilias Klonaridis. Rilevante la partecipazione del Coro di Preveza. Un disco di frontiera per la poesia musicata, difficile e esigente che richiede ripetuti ascolti, eppure l'ascoltatore paziente ha molto da guadagnare o quanto meno da sentirsi orgoglioso per pezzi come "Silenzio estremo di tomba" o "Madre magnanima", se siamo d'accordo che la vetta sia raggiunta dal perfetto equilibrio di testo, composizione, interpretazione (Xylouris) e orchestrazione.
Due anni dopo Σεργιάνι στον κόσμο/A spasso nel mondo (1979) regalerà al compositore il maggiore successo e il disco più commerciale della sua carriera, disco che fu venduto come pane fresco e mise sulla bocca di tutti, grazie all'eccezionale interpretazione di Yorgos Dalaras, "Parole di dispiacere": canzone che come scrisse la rivista Difono anni fa "fece sì che tutti i giovani dei sobborghi settentrionali cantassero appassionatamente cose con le quali non avevano rapporti di sorta". Ma il grande successo del disco derivava anche dal fatto che le restanti irreprensibili canzoni (Canzone di Caronte, Lo schiavo, La madre di Alessandro, Non leggere la mia vita ecc.) furono scoperte lentamente, fatto che produsse uno prolungamento della vita del disco. Questa prima felice collaborazione di Markopoulos e Dalaras era destinata ad essere anche l'ultima (forse a causa dell'egotismo caratteristico di entrambi).
Negli anni Ottanta lo slancio di Yannis Markopoulos in certa misura si affievolisce. Ciò nonostante circolano Ρίζες (Radici) [testi tradizionali - NdT], Ντενεκεδούπολη/Baraccopoli (1980) [su testi di Evghenia Fakinou - NdT], Ορίζοντες/Orizzonti (1981) [testi di M. Stavrakakis, Jenny Mastoraki, Y. Skourtis, P. Theodoridis, A. Eleftheriou, M. Fakinos, H. Stippas, Minos Volanakis -NdT], Σειρήνες/Sirene (1983), Του σίδερου και του νερού/Canzoni del ferro e dell'acqua (1984) [su testi di Dimitris Hristodoulou - NdT] , Ρεπορτάζ/Reportage (1985) [testi di Adonis Andrikakis - NdT], Παράθυρο στη Μεσόγειο/Finestra sul Mediterraneo (vai a : http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=41457&lang=it ) [1983. Testi di M. Stavrakakis e Sahim Kassem - NdT] e Τολμηρή επικοινωνία/Comunicazione temeraria [1987. Testi di K.H. Myris, D. Varos, N. Perghialis, Y. Ritsos, O. Elytis, Y. Skourtis, Y. Hronas, P. Theodoridis, Mitsos Kasolas, M. Eleftheriou, Y. Markopoulos e il tradizionale cretese Quando sarà un giorno sereno - NdT]. Penso che le migliori siano le Canzoni del ferro e dell' acqua. Viki Moskolioù e Vassilis Skoulàs si dividono una serie delle migliori canzoni che tuttavia non conobbero adeguata accoglienza dalla gente. Sirene, doppio disco di grande ispirazione su testi di K.H. Myris non riuscì a reggere accanto a lavoro. E solo per Teseo elettrico (vai a : http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=38979&lang=it ) e Sinfonia di primavera (vai a: http://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=39040&lang=it ) il disco è valido
Il decennio 90 incomincia per Markopoulos con tensioni verso il rinnovamento. Φίλοι που φεύγουν/Amici che partono (1991) disco di raro eclettismo e tre anni dopo Η λειτουργία του Ορφέα/La liturgia di Orfeo (1994), esigente traposizione in musica di inni orfici, lavoro di alta cultura, il cui "intellettualismo" non gli impedisce tuttavia di diventare un classico e di conoscere un'accoglienza internazionale.
Un ritorno alla semplice forma della canzone con Αθέατο σφυγμό/Palpito invisibile dove Vassilis Lekkas interpreta con pathos le migliori canzoni di Markopoulos dalla fine degli anni Settanta.
Η Ανα-γέννηση/La Ri-sorgimento: una Creta tra Venezia e Costantinopoli è un'altra entusiasmante composizione che tuttavia, al contrario di Sirene , si giustifica con i tentativi sopra accennati, poiché si tratta di uno dei più elevati lavori del compositore, tanto che nessuno dubita che abbia prodotto simile capolavoro dopo tanti anni di attività creativa. Quattro unità(con canzoni, arie, danze, ecc.): la Presa di Costantinopoli, Venezia, Erotokritos e Risorgimento si legano armonicamente l'una all'altra e realizzano un insieme straordinario,
L'unità Erotokritos sarà più tardi rimaneggiato e trasformato in un importante lavoro Ερωτόκριτος και Αρετή/Erotokritos e Aretì (2003), un'opera magica in due azioni, un'opera che non ha nulla di artificioso e gli interpreti, K. Makedonas, Manos Xidoùs, Vassilikì Lavina( interprete estremamente espressiva di molte canzoni in tutte quegli anni e dal 1980 moglie di Markopoulos) si ritrovano nella migliore loro condizione.
Nel frattempo riusciva a mettere in circolazione lΤραγούδι του Αχιλλέα/La canzone di Achille (2001), a scrivere suites per piano e voce, a dare molti concerti tanto in Grecia quanto all'estero (Bruxelles, Buenos Aires, ecc.) mentre pèer l'immediato futuro sta preparando la circolazione di uno o due nuovi dischi. E tuttavia egli stesso persevera: «Sento di avere ancora molto da dare!»


Γιάννης Μαρκόπουλος

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1072
γράφει το μέλος Lansetris Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2007 - 13:58

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες έχει παρουσιάσει ένα πλούσιο έργο 40 και πλέον χρόνων που απλώνεται από το έντεχνο τραγούδι έως συνθέσεις για συμφωνική ορχήστρα και από την κινηματογραφική μουσική έως την όπερα...

Γεννημένος το 1939 στο Ηράκλειο της Κρήτης ασχολήθηκε με τη μουσική από πολύ μικρός παίζοντας βιολί και κλαρινέτο και το 1956 στην Αθήνα αρχίζει να ασχολείται με τη σύνθεση ενώ παράλληλα γράφεται στην Πάντειο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 60 κυκλοφορεί τα πρώτα του τραγούδια και το χορόδραμα Θησέας (1963). Παράλληλα γράφει μουσική για τις ταινίες:Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου, Επιχείρηση Απόλλων κλπ. Χρησιμοποιεί στις ενορχηστρώσεις του όργανα όπως σαντούρι, κρητική λύρα, κανονάκι βάζοντας από νωρίς τις βάσεις για το κίνημα «επιστροφή στις ρίζες». Το 1967 πηγαίνει στο Λονδίνο. Σε μια συναυλία διαμαρτυρίας θα τραγουδήσει επί σκηνής με τον Τζον Λένον το Ζαβαρακατρανέμια ( τραγούδι – σήμα του δημιουργού του που το περιέλαβε αργότερα στη συλλογή Ανεξάρτητα).

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1969 κυκλοφορεί τον πρώτο μεγάλο δίσκο του «Ήλιος ο πρώτος» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Ο δίσκος έχει την ορμή και το πάθος του νέου δημιουργού και αναδεικνύει με τις εκφραστικές φωνές της Μαρίας Δημητριάδη μερικά σπουδαία τραγούδια όπως Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι, Τα παιδιά και άλλα.

Το 1970 κυκλοφορεί το Χρονικό έργο σταθμός για την ελληνική μουσική που το δούλευε μαζί με τον στιχουργό Κ.Χ.Μύρη (Κώστα Γεωργουσόπουλο από το 1966.

Εδώ παρουσιάζεται στο κοινό για πρώτη φορά ο Νίκος Ξυλούρης που μαζί με τη νεότατη τότε Τάνια Τσανακλίδου ερμηνεύουν καταπληκτικά τα κομμάτια του δίσκου, όλα ένα κι ένα που αποτελούν μια σπουδή στην πορεία του Ελληνισμού τον 20ό αιώνα.

Με τα έργα Ιθαγένεια, Ριζίτικα, εδραιώνει τις αντιλήψεις του για την ελληνική μουσική που συνοψίζονται στο σύνθημα «επιστροφή στις ρίζες». Όπως σημειώνει ο καθηγητής εθνομουσικολογίας Γιώργος Αμαργιανάκης στο σημείωμά του για την επανέκδοση της Ιθαγένειας συνοψίζει σε δυο λόγια την «κοσμοθεωρία» του Γιάννη Μαρκόπουλου:»Όπως όλα σχεδόν τα έργα του συνθέτη, η Ιθαγένεια βασίζεται στην αρχή που ο ίδια διατύπωσε με τον όρο «επιστροφή στις ρίζες», που δε σημαίνει παραδοσιολαγνεία, συντήρηση ή πολύ περισσότερο οπισθοδρόμηση, αλλά δυναμική πορεία προς το μέλλον, με αφετηρία την εμπειρία από το πολιό και δοκιμασμένο παραδοσιακό υλικό… Από το υλικό αυτό που ο συνθέτης το έχει βιώσει από την παιδική του ηλικία, εμπνέεται για να συνθέσει νέες πρωτότυπες δημιουργίες που συνδέουν άρρηκτα το παρελθόν με το παρόν και ανοίγουν νέες προοπτικές στο μέλλον». Η Ιθαγένεια εκφράζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο την μουσική κοσμοθεωρία του Γιάννη Μαρκόπουλου και ο Ξυλούρης κεντάει σε τραγούδια κλασικά όπως το Γεννήθηκα και Χίλια μύρια κύματα. Τα ριζίτικα ακολουθούν στον ίδιο δρόμο και το Πότε θα κάνει ξαστεριά γίνεται στα χείλη όλων τραγούδι σύμβολο κατά της δικτατορίας.

Ακολουθούν Tα τραγούδια του νέου πατέρα (1972) και «Ο Στρατής Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους» (1973). Στο πρώτο, σε στίχους Μιχάλη Κατσαρού τραγουδάει ο ίδιος ο συνθέτης με τη χαρακτηριστική φωνή του και μαζί του η Λιλή Χριστοδούλου και η Ξανθίππη Καραθανάση. Τα τραγούδια εκπέμπουν νοσταλγία και τρυφερότητα και κάποια όπως Η θαλασσινή , Στα λιθάρια και Την εικόνα σου έμειναν κλασικά. Στο Στρατή Θαλασσινό έργο σε στίχους Γιώργου Σεφέρη κορυφαία στιγμή είναι, κατά τη γνώμη μου, το Λίγο ακόμα, με τη Μ. Σπυράτου διάρκειας μόνο 2.16 που απογειώνει τους πασίγνωστους στίχους του Σεφέρη:

Το 1974 με την πτώση της χούντας κυκλοφορεί ένα από τα κορυφαία έργα του συνθέτη και της ελληνικής μουσικής γενικότερα. Είναι η Θητεία σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, δίσκος που έσκασε σα βόμβα στ’ αυτιά και στις συνειδήσεις του κοινού και κατέγραφε ιστορικά τραγούδια όπως Τα μαλαματένια λόγια και Τα λόγια και τα χρόνια το συγκλονιστικότερο , για πολλούς τραγούδι του συνθέτη. Τραγουδούν οι Χ. Γαργανουράκης, ο Λ. Χαλκιάς και η Τάνια Τσανακλίδου. Έργο – σταθμός.

Ακολουθούν δίσκοι ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Μετανάστες (1974) (με τη Βίκυ Μοσχολιού και το Λ. Χαλκιά), Θεσσαλικός κύκλος (1975), Οροπέδιο (1975) σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού και έντονη τη σφραγίδα του Παύλου Σιδηρόπουλου και Ανεξάρτητα (1976) συλλογή ανένταχτων τραγουδιών όπου συμπεριλαμβάνεται και η μαγική Λένγκω που ο Μαρκόπουλος είχε πρωτοπαρουσιάσει σε συναυλία του στο Ηρώδειο ερμηνεύοντάς το ο ίδιος αφήνοντας τον κόσμο άφωνο. Τραγούδι που χρειάζεται ειδικό αφιέρωμα όπως άλλωστε και πολλά άλλα. Την ίδια χρόνιά με τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ του BBC το Ποιος πληρώνει το βαρκάρη θα γνωρίσει τρομερή επιτυχία στην Αγγλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη με το ομώνυμο πασίγνωστο πια μουσικό θέμα.
Δημιουργίας συνέχεια οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (1977) «σε μορφή λαικής λειτουργίας για τραγουδιστές, αφηγήτρια, μικτή χορωδία και ορχήστρα» όπως το αναφέρει ο ίδιος. Αφηγήτρια η Ειρήνη Παπά, τραγουδιστές ο Νίκος Ξυλούρης (στην τελευταία, όπως αποδείχτηκε, συνεργασία τους), ο Λ. Χαλκιάς και ο Η. Κλωναρίδης. Σπουδαία και η συμμετοχή της Χορωδίας Πρεβεζας. Δίσκος ορόσημο για τη μελοποιημένη ποίηση, δύσκολος και απαιτητικός, που χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις, όμως ο υπομονετικός ακροατής έχει να κερδίσει πολλά και αν μη τι άλλο να αισθανθεί περήφανος για κομμάτια όπως Άκρα του τάφου, Μητέρα μεγαλόψυχη, και Πειρασμός που προσωπικά το θεωρώ την κορυφαία στιγμή στο ελληνικό τραγούδι, αν δεχτούμε την κορύφωση ως τέλειας ισορροπία στίχου, σύνθεσης, ερμηνείας (Ξυλούρης) και ενορχήστρωσης.

Δύο χρόνια μετά, το «Σεργιάνι στον κόσμο» θα χαρίσει στο συνθέτη τη μεγαλύτερη επιτυχία και τον πιο εμπορικό δίσκο της καριέρας του, δίσκο που πούλησε σα ζεστό ψωμί και έβαλε στα χείλη όλων μέσω της απίστευτης ερμηνείας του Γιώργου Νταλάρα τα Παραπονεμένια λόγια. Τραγούδι που όπως γράφτηκε πριν χρόνια στο Δίφωνο " έκανε όλους τους νέους των βορείων προαστίων να τραγουδούν με πάθος πράγματα με τα οποία δεν είχαν καμιά σχέση". Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου όμως ήταν και τα υπόλοιπα άψογα τραγούδια (Του χάρου, ο σκλάβος, η μάνα του
Αλέξανδρου, τη ζωή μου μη διαβάζεις κλπ) που ανακαλύφτηκαν σιγά σιγά γεγονός που συνετέλεσε στη διαχρονικότητα του δίσκου. Η πρώτη αυτή επιτυχημένη συνεργασία των Μαρκόπουλου – Νταλάρα έμελλε να είναι και η τελευταία (ίσως λόγω εγωισμού που πάντα διέκρινε και τους δύο;)
Στη δεκαετία του 80 η ορμή του Γιάννη Μαρκόπουλου κοπάζει κάπως. Παρόλα αυτά κυκλοφορεί τα : Ρίζες, Ντενεκεδούπολη (1980), Ορίζοντες (1981), Σειρήνες (1983), Του σίδερου και του νερού (1984), Ρεπορτάζ (1985), Παράθυρο στη Μεσόγειο και Τολμηρή επικοινωνία.
Το καλύτερο νομίζω ήταν Του σίδερου και του νερού. Η Βίκυ Μοσχολιού και ο Βασίλης Σκουλάς μοιράζονται μια σειρά από πολύ καλά τραγούδια που δε γνώρισαν όμως ανάλογη αποδοχή από τον κόσμο. Οι Σειρήνες, μεγαλόπνοος διπλός δίσκος σε στίχους Κ.Χ. Μύρη δε μπόρεσε να σταθεί δίπλα σε ανάλογα έργα του παρελθόντος ενώ η Τολμηρή επικοινωνμία παρουσιάζει χαρακτηριστικές στιγμές του έργου του. Και μόνο για τον Ηλεκτρικό Θησέα και την Εαρινή Συμφωνία αξίζει ο δίσκος.
Η δεκαετία του 90 ξεκινάει με τάσεις ανανέωσης για το Γιάννη Μαρκόπουλο. Φίλοι που φεύγουν (1991) δίσκος σπάνιου εκλεκτικισμού και τρία χρόνια μετά Η λειτουργία του Ορφέα, απαιτητική μελοποίηση ορφικών ύμνων, έργο σπουδαίας κουλτούρας που η «λογιότητά του» δεν το εμπόδισε να γίνει κλασικό και να γνωρίσει διεθνή αποδοχή.

Επιστροφή στην απλή φόρμα του τραγουδιού με τον Αθέατο σφυγμό όπου ο Βασίλης Λέκκας ερμηνεύει με πάθος τα καλύτερα τραγούδια του Μαρκόπουλου από το τέλος της δεκαετίας του 70. Η Αναγέννηση: Κρήτη ανάμεσα σε βενετιά και πόλη είναι άλλη μια μεγαλεπήβολη σύνθεση που όμως σε αντίθεση με τις Σειρήνες, δικαιώνει με το παραπάνω τις προσδοκίες, αφού πρόκειται για ένα από τα κορυφαία έργα του συνθέτη, τόσο ώστε να απορεί κανείς πως έδωσε τέτοιο αριστούργημα μετά από τόσα χρόνια δημιουργίας. Τέσσερις ενότητες (με τραγούδια, άριες, χορικά κλπ) της Άλωσης, της Βενετίας, Ερωτόκριτος και Αναγέννηση δένουν αρμονικά μεταξύ τους και δημιουργούν ένα φοβερό σύνολο.

Η ενότητα Ερωτόκριτος θα δουλευτεί αργότερα για να μετατραπεί σε άλλο ένα σπουδαίο έργο το Ερωτόκριτος και Αρετή (2003) μια μαγική όπερα σε δύο πράξεις μια όπερα που δεν έχει τίποτε το
εξεζητημένο και οι ερμηνευτές Κ. Μακεδόνας, Μάνος Ξυδούς, Βασιλική Λαβίνα (εκφραστικότατη ερμηνεύτρια πολλών τραγουδιών όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από σύζυγος του Μαρκόπουλου) βρίσκονται στα καλύτερά τους.

Ενδιάμεσα πρόλαβε να κυκλοφορήσει το Τραγούδι του Αχιλλέα (2001), να γράψει σουίτες για πιάνο και φωνή, να δώσει πολλές συναυλίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (Βρυξέλες, Μπουένος Άυρες κλπ) ενώ για το άμεσο μέλλον ετοιμάζει την κυκλοφορία ενός ή δύο νέων δίσκων. Και μ’ όλα αυτά ο ίδιος επιμένει: «αισθάνομαι ότι έχω πολλά ακόμη να δώσω (!!!)



Giannis Markopoulos (born 18 March 1939) is a Cretan-Greek composer.

He lived in Ierapetra Crete until he left high school in 1956 to study music in Athens and begin a career in composition. His compositions have been significant in shaping modern classical music in Crete.

He had an international hit with the theme music from the British TV series Who Pays the Ferryman. His compositions frequently appear in compilations with other famous Greek and Cretian composers such as Mikis Theodorakis, Nikos Xylouris, Vasilis Skoulas, Manos Hatzidakis, Psarantonis, Haralambos Garganourakis and Stavros Xarchakos.

Markopoulos was responsible for discovering singer Lizetta Nikolaou in the 1970s. In 1974 they recorded the "Thessalian Cycle" and "Songs of my Father" together, in 1975 "Independently" and "The Dedication" and in 1976 "Oropedio" which received much acclaim in Greece. Almost all of his compositions are based on lyrics by Greek poets such as Giorgos Seferis, Odysseas Elytis, Yannis Ritsos, Kostas Georgousopoulos, Dimitris Varos, Michalis Katsaros and others.

Markopoulos was signed to Universal Records for some time.

In 1998/99 he produced a series of concerts in the Athens Concert Hall (known as the Megaron), in the Peace and Friendship Stadium and in Patras.

en.wikipedia

*

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος (γεν. 18 Μαρτίου 1939 - ) είναι σύγχρονος Έλληνας συνθέτης.

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο και μεγάλωσε στην Ιεράπετρα Κρήτης. Έμαθε από μικρός να παίζει κλαρίνο και βιολί, ενώ παράλληλα δημιούργησε μια χορωδία, και εναρμόνιζε τροπάρια και ύμνους. Μετά το γυμνάσιο πήγε το 1956 στη Αθήνα για να σπουδάσει στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και στο Ωδείο Αθηνών (θεωρητικά). Συνέχισε και εμβάθυνε τις σπουδές με ιδιαίτερα μαθήματα αντίστιξης και φούγκας καθώς και σεμινάρια σύνθεσης στο Λονδίνο. Μελέτησε εντατικά την κοσμική παραδοσιακή ελληνική μουσική, την βυζαντινή θρησκευτική μουσική. Έφτιαξε ένα εντελώς γνήσιο ελληνικό ύφος μουσικής.

Ανακάλυψε και με τις συνθέσεις του προώθησε σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, όπως τον Νίκο Ξυλούρη, τον Βασίλη Σκουλά, τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη, την Μαρία Δημητριάδη ή την Λιζέτα Νικολάου.

el.wikipedia