Spyros Samoïlis / Σπύρος Σαμοΐλης

Spiros Samoìlis (Σπύρος Σαμοΐλης) è nato nel 1947 a Lefkimi di Corfù. La famiglia di sua madre era una famiglia di musicisti popolari, mentre quella del padre era di pittori, anche d'arte sacra, e di scultori del legno. Spiros ha così ereditato entrambe le arti, diventando musicista e pittore di icone.
Frequentato il ginnasio e il liceo, apprese i primi rudimenti musicali nella locale Filarmonica, di cui divenne maestro a diciassette anni. Ma l'anno seguente si spostava a Atene, dove conobbe Mikis Theodorakis, di cui fu allievo fino all'avvento della Giunta nell'aprile 1967.
Continuò gli studi musicali al Conservatorio di Atene con Klelia Fotopoùlou e con il compositore Hristos Leondìs.
Nel 1972 apre una Galleria di Pittura a Atene e contemporaneamente compie le prime prove di composizione di canzoni, che presenta nel suo primo concerto al Teatro Diana nel 1972: sono canzoni su testi di Kostas Varnalis, Yannis Ritsos e Ellis Alexiou, i cui soli nomi sono una sfida alla dittatura. I giovani e gli studenti gli sono vicini in questi primi passi, che la dittatura si sforza invece di contrastare. L'anno dopo, però, abbandona la Grecia, diventata pericolosa per lui: ripara a Parigi, dove ritrova Theodorakis. Nel 1974, caduta la Giunta, la sua prima creazione musicale, "La canzone della pernice", interpretata da Stratos Dionisiou, viene premiata al Concorso di Canzoni greche della Columbia.
Nel 1975 partecipa a un concerto allo stadio di Corfù al fianco di Theodorakis; e nello stesso anno esce il suo primo disco personale, "Vasta kardià/Resisti cuore", con le voci di Petros Pandìs ed Eléni Vitali, su testo di Kostas Vàrnalis.
Seguono i dischi "Kravghì sta Perata" su testi di Menelaos Loudemis e, 1977, e "I ghitoniès tou kosmou" su testo di Yannis Ritsos.
Compone e porta le sue canzoni nei quartieri di Atene e in tutta la Grecia, facendo ben 2000 concerti in dieci anni, un record mondiale. Lo coadiuvano le voci di Vassilis Papakonstandinou, Andonis Kaloyannis, Eleni Vitali, Yorgos Zogràfos e del "rebetis" Nikos Perghialis, grazie alle quali escono anche i dischi "Laikès Ikones", "Rebetikì Taverna", e "Laikì Anthologhia", questa in collaborazione con il bravissimo compositore Ilias Andriopoulos.
Riceve parecchi premi in patria e all'estero (Cracovia).
Dal 1987 è ritornato a risiedere nella nativa Corfù, dove si dedica sia all'iconografia delle chiese dell'isola, sia alla composizione musicale con canzoni interpretate da Michalis Violaris, Gherasimos Andreatos, Sofia Vossou, Katy Komatà, Rena Koumioti, Kliò Deandrou ecc.
Ha dato vita al Concorso panellenico di Poesia che si svolge nel suo paese natale.
Nel 2007 è stato insignito del premio Alessandro il Grande, una distinzione riservata a organizzazioni e personalità elleniche e straniere che si siano distinte per l'attività sociale, nella lista delle quali compare anche il nome di Melina Merkouri. (a cura di gpt, dal sito del paese natale del compositore, sotto riportato)

Da http://www.lefkimi-guide.gr/politismos...:

Ο Σπύρος Σαμοΐλης γεννήθηκε το 1947, στη Λευκίμμη Κέρκυρας. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν οικογένεια λαϊκών μουσικών, η δε οικογένεια του πατέρα του, ζωγράφων, αγιογράφων και ξυλογλυπτών. Έτσι, κληρονόμησε και τη Μουσική και την Αγιογραφία.

Στη Λευκίμμη τέλειωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο και έμαθε τις πρώτες νότες στη Φιλαρμονική του τόπου. Δεκαεφτά χρονών γίνεται μαέστρος της φιλαρμονικής. Δεκαοχτώ χρονών φεύγει για την Αθήνα. Γνωρίζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη και μαθητεύει κοντά του μέχρι τον Απρίλη του 1967. Παίρνει μαθήματα μουσικής από την καθηγήτρια του Εθνικού Ωδείου Κλέλια Φωτοπούλου και από τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή.

Το 1972, ανοίγει Γκαλερί Ζωγραφικής στην Αθήνα και εκεί κάνει και τις πρώτες πρόβες των τραγουδιών του, ανάμεσα στα χρώματα και τις κορνίζες. Το 1972, μέσα στη χούντα, δίνει την πρώτη του συναυλία, στο θέατρο ΔΙΑΝΑ. Στις πρώτες θέσεις οι ποιητές Κώστας Βάρναλης, Γιάννης Ρίτσος και η συγγραφέας και παιδαγωγός Έλλη Αλεξίου. Η νεολαία και ιδιαίτερα οι φοιτητές, στέκονται δίπλα του, από τα πρώτα του βήματα και του δίνουν θάρρος και κουράγιο, να αντιμετωπίσει τα κυνηγητά και τις απαγορεύσεις των τραγουδιών του.
Το 1973 φεύγει, κυνηγημένος από τη χούντα, για το Παρίσι, όπου ξανασυναντά τον Θεοδωράκη.
Το 1974, ο Στράτος Διονυσίου, τραγουδά σε δίσκο, το πρώτο τραγούδι του Σαμοΐλη «το τραγούδι της πέρδικας» που βραβεύεται στον Πανελλήνιο διαγωνισμό τραγουδιού της Κολούμπια.
Μαζί με τον Θεοδωράκη, δίνουν, το 1975, μια συναυλία στο δημοτικό στάδιο Κέρκυρας. Το 1975 κυκλοφορεί ο πρώτος μεγάλος προσωπικός δίσκος του «ΒΑΣΤΑ ΚΑΡΔΙΑ» με τον Πέτρο Πανδή και την Ελένη Βιτάλη, σε ποίηση Κώστα Βάρναλη – Νίκου Πανδή Σαρ. Αλιβιζάτου. Ακολουθούν γρήγορα οι δίσκοι « ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ » σε ποίηση Μενέλαου Λουντέμη και «ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου.
Το 1976 ξεκινά τις περιοδείες του στις συνοικίες της Αθήνας και το 1977 τον ατέλειωτο γυρισμό του σε όλη την Ελλάδα, κάνοντας σε 10 χρόνια 2000 συναυλίες, σε πόλεις και χωριά, που αποτελεί μέχρι σήμερα Παγκόσμιο ρεκόρ συναυλιών.
Συνεργάζεται με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Γιώργο Ζωγράφο, την Ελένη Βιτάλη και τον ρεμπέτη Νίκο Περγιάλη. Κυκλοφορούν, στη συνέχεια, οι δίσκοι του «ΛΑΪΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ» - «ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ» και μαζί με τον Ηλία Ανδριόπουλο η «ΛΑΪΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ».
Βραβεύεται δυο φορές, στο φεστιβάλ Έντεχνου τραγουδιού του ΟΔΗΓΗΤΗ. Στο Παγκόσμιο φεστιβάλ κινηματογράφου Κρακοβίας – Πολωνίας, βραβεύεται για τη μουσική του σε ντοκιμαντέρ του Ε.Ο.Τ. με αφηγητή τον Μάνο Κατράκη. Επίσης, παίρνει Βραβεία μουσικής στα Πανελλήνια Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης– Λέσβου και Κορίνθου.
Από το 1987 μένει μόνιμα στην Κέρκυρα, όπου αγιογραφεί σε πάρα πολλές εκκλησίες στη νότια Κέρκυρα και γράφει μουσική για θεατρικά έργα, συνεχίζοντας την πορεία του στην Ελληνική μουσική, συνεργαζόμενος με τους τραγουδιστές Μιχάλη Βιολάρη, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Σοφία Βόσσου, Καίτη Χωματά, Ρένα Κουμιώτη, Κλειώ Δενάρδου κ.α.
Στην Κέρκυρα εμπνέεται και δημιουργεί τους ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, που, από το 2000 διοργανώνει ο Πολιτιστικός οργανισμός του δήμου Λευκιμμαίων.
Το καλοκαίρι του 2007, τιμάται με το χρυσό μετάλλιο του Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ένα θεσμό που επί 23 χρόνια, έχει βραβεύσει προσωπικότητες όπως: Μελίνα Μερκούρη, Άννα Συνοδινού, τον πρώην υπουργό πολιτισμού της Γαλλίας Ζακ Λάντ, την Δώρα Στράτου και άλλους ανθρώπους και οργανισμούς, για το κοινωνικό τους έργο.